All Chapters of สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์: Chapter 1091 - Chapter 1100

เมื่อนึกถึงภาพทำนายที่ฮ่องเต้ขอให้ทำนาย คิ้วของนักพรตเทียนชิงก็ขมวดมุ่นทันทีเขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหยิบกระดองเต่าออกมาอีกครั้งภาพทำนายแสดงให้เห็นว่าคนสองคนมีความเชื่อมโยงกันจริงๆ และการลงทัณฑ์บัญชา ยิ่งเป็นสิ่งที่ยุ่งยากมากหรือว่าการโจมตีขั้นสุดยอดของสำนักทั้งสองไม่สามารถรับมือเขาได้?ในขณะที่นักพรตเทียนชิงกำลังคิดถึงเรื่องนี้ เย่จิ่งหลานก็พาทุกคนกลับไปที่เป่ยไห่เพราะเลือดของโมริตะคาวาสึบาเมะหยดนั้น ทำให้เย่จิ่งหลานรู้สึกไม่สบายใจมาโดยตลอดมนุษย์เป็นสัตว์ที่อ่อนไหวจริงๆ เมื่อได้ยินอะไรบางอย่างก็อดไม่ได้ที่จะคิดฟุ้งซ่าน“ท่านมีอะไรอยู่ในใจหรือเปล่า”หลังจากการรักษาฟื้นฟูมาเป็นนาน อาการบาดเจ็บของหวังซุ่นก็หายดีนานแล้วทุกครั้งที่เขาเห็นใบหน้าหล่อเหลาของเย่จิ่งหลาน หวังซุ่นก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมในใจเด็กอายุเพียงไม่กี่ขวบ สามารถเติบโตเป็นร่างนี้ได้ในชั่วข้ามคืน หากไม่ได้เห็นด้วยตาของตัวเอง ถึงเป็นความฝันหวังซุ่นก็คงไม่อยากเชื่อ ว่าภาพที่อยู่ตรงหน้าจะเป็นเรื่องจริงได้เย่จิ่งหลานแสร้งทำเป็นผ่อนคลายและพูดว่า “บางทีอยู่ในเรือนาน เลยเหนื่อยนิดหน่อย ได้นอนสักพักก็ดีขึ้นแล้ว”หว

ทั้งสองตั้งท่าป้องกันทันทีเย่จิ่งหลานยังคงมองดูนักพรตเต๋าสองคนด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม รอยยิ้มเจือแววประชดประชันและไม่อินังขังขอบ เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของเย่จิ่งหลานเช่นนี้ ทั้งสองก็ค่อนข้างตื่นตระหนกแม้ว่าพวกเขาจะเป็นลูกศิษย์รุ่นสามที่เป็นผู้ลงทัณฑ์ความชั่วร้าย แต่พวกเขาก็ฝึกฝนอย่างหนักมานานหลายทศวรรษ แต่ตอนนี้กลับประสบพบเจอเรื่องแปลกๆ จึงรู้สึกไม่ค่อยแน่ใจนี่คือค่ายกลแบบไหนกันแน่ ทำไมมันถึงแปลกประหลาดขนาดนี้“ไม่ต้องพูดไร้สาระกับเขา ลงมือ”พวกเขาทั้งสองฝึกฝนร่วมกันมาเป็นเวลานาน จิตใจเชื่อมโยงถึงกัน ต่างโจมตีไหล่ทั้งสองข้างของเย่จิ่งหลานพร้อมกัน“กลับไป”เย่จิ่งหลานชี้เบาๆ ทั้งสองก็ลอยกลับไปยังที่เดิมทันที“เกิดอะไรขึ้น”นักพรตเต๋าทั้งสองมองหน้ากัน นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่คนหนึ่งพูดด้วยความโกรธ “เจ้าปีศาจ เจ้าใช้เวทมนตร์อะไรกันแน่”เย่จิ่งหลานแค่นเสียงหึเบาๆ “ข้ากลับอยากถามพวกเจ้าเสียอีก ว่าทำไมถึงลงความเห็นว่าข้าเป็นคนบาป”คนหนึ่งพูดด้วยความโกรธ “ศิลาตอบสวรรค์แสดงให้เห็น ภาพทำนายยืนยัน เกาะตงหลิวเป็นสถานที่ซึ่งผู้กระทำความผิดถูกเนรเทศ ในเมื่อเจ้าเคยไปที่เกาะตงหลิว เช่

ฮั่วเทียนเฉิงตกตะลึงเล็กน้อย“ทำไมจู่ๆ คุณชายถึงรับปากล่ะ?”เมื่อเห็นว่าฮั่วเทียนเฉิงไม่ดีใจ เย่จิ่งหลานก็ถามด้วยความสับสน “สีหน้าของท่านฮั่วทำไมถึงเป็นเช่นนี้ หรือว่าท่านไม่ดีใจ?”ฮั่วเทียนเฉิงส่ายศีรษะอย่างรวดเร็ว“จะเป็นไปได้อย่างไร คุณชายน้อยเย่สามารถไปกับข้าได้ ข้ามีแต่จะยินดีด้วยซ้ำ”เย่จิ่งอวี้พยักหน้าและถามว่า “เช่นนี้แล้ว ทำไมท่านฮั่วถึงดูกังวล หรือว่าที่ท่านพูดก่อนหน้านี้เป็นเรื่องโกหกข้า?”ฮั่วเทียนเฉิงโบกมือโดยเร็ว“ตำหนักเทพให้เกียรติแก่นักปราชญ์ราชบัณฑิตมาแต่ไหนแต่ไร ทุกสิ่งที่พูดก่อนหน้านี้ล้วนเป็นเรื่องจริง”“งั้นก็ใช้ได้แล้วไม่ใช่หรือ ช่วงนี้จิตใจของข้าสับสนอยู่พอดี ที่ตำหนักเทพคงเป็นสถานที่ที่เหมาะสำหรับการบำเพ็ญภาวนา”หลังจากได้ยินคำพูดของเย่จิ่งหลาน ฮั่วเทียนเฉิงก็ขมวดคิ้วอีกครั้งหลังจากคบค้าสมาคมกันนานกว่าหนึ่งเดือน เขาก็รู้สึกนิยมชมชอบและเคารพเลื่อมใสเด็กคนนี้มากแม้ว่าเย่จิ่งหลานจะเปลี่ยนใบหน้ามาหล่อเหลาราวกับหยก แต่ฮั่วเทียนเฉิงก็เห็นเป็นเหมือนเดิม ถือว่าเขาเป็นเด็กอายุเจ็ดแปดขวบมาโดยตลอดหลังจากรู้จักกันมานาน เขารู้สึกว่าความเฉลียวฉลาดของเย่จิ่งหลา

ผู้อาวุโสหันลูบหนวดเคราสีเทาแล้วพูดว่า “ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากให้เจ้าเข้าพบ แต่เจ้าตำหนักเก็บตัวตัวบำเพ็ญเพียรไม่ได้ออกมาหลายปีแล้ว โชคดีที่การต่อสู้ระหว่างทั้งสองสำนักกำลังจะมาถึงในไม่ช้า เมื่อถึงเวลานั้น ท่านเจ้าสำนักจะต้องปรากฏตัวอย่างแน่นอน”อินชิงเสวียนพูดด้วยสีหน้าราบเรียบ “ถ้าอย่างนั้นข้าก็ต้องใคร่ครวญให้รอบคอบ เด็กพวกท่านก็ตามหาไม่พบ เจ้าตำหนักก็ไม่ให้เจอ ทุกการกระทำของผู้อาวุโสหันล้วนไม่น่าเชื่อ แล้วจะให้ข้าเชื่อได้อย่างไร”ผู้อาวุโสหันกล่าวว่า “เรื่องเด็ก ข้าพยายามอย่างเต็มที่แล้ว แต่ว่า ข้ามีเป้าหมายอยู่แล้ว หากข้าเดาไม่ผิด เกรงว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับอิ๋นเฉิง”“โอ้?”อินชิงเสวียนเลิกคิ้วขึ้นผู้อาวุโสหันเอามือไพล่หลังแล้วกล่าวว่า “ดังที่เราทุกคนทราบ เพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงปิดประตูเมืองเมื่อหลายปีก่อน ตอนนี้จู่ๆ ก็เปิดออก เป็นที่น่าสงสัยจริงๆ และเด็กก็มาหายตัวไปในเวลานี้พอดีอีก ยังมีผู้ทรยศของตำหนักเทพ ยากที่คนจะไม่คิดมาก แต่เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าได้ส่งคนไปแอบเข้าไปในอิ๋นเฉิงแล้ว หากมีข่าวใดๆ พวกเขาจะแจ้งข้าโดยเร็วที่สุด”“ในเมื่อผู้อาวุโสหันตั้งใจเพียงนี้ งั้นข้าจะรออีกสาม

“ถ้าอย่างนั้น ข้าจะกลับไปก่อน พวกเจ้าค่อยๆ คุยกันไป”หลังจากที่ผู้อาวุโสหันพูดจบ เขาก็เปิดประตูออกไป“ท่านเป็นอะไรหรือไม่”อินชิงเสวียนมองไปที่เฟิงเอ้อร์เหนียงอย่างเป็นห่วงเฟิงเอ้อร์เหนียงเช็ดเลือดจากมุมปาก“ข้าไม่เป็นไร ทำไมชิงเสวียนถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ”อินชิงเสวียนกล่าวว่า “ข้าเดาว่าผู้อาวุโสหันอาจต้องการจัดการพวกท่าน จึงมาที่นี่”เมื่อประมาณสิบห้านาทีก่อน ฉางเฮิ่นเทียนบอกว่าเขาจะพานางไปที่หอตำราสะสม อินชิงเสวียนก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติเหตุใดจู่ๆ ผู้อาวุโสหันจึงให้ฉางเฮิ่นเทียนพาตัวเองไปที่นั่น ทุกอย่างเกิดขึ้นย่อมมีเหตุผล ผู้อาวุโสหันยิ่งจะไม่แสดงความเมตตาต่อตัวเองโดยไม่มีเหตุผล ความเป็นไปได้เดียวคือ เขาต้องการจัดการกับฉุยเฟิงทั้งสองคนเมื่อนึกถึงสิ่งนี้ อินชิงเสวียนก็ตรงไปที่พักของพวกนางทันที“โจรเฒ่าคนนี้ หากวันนี้เขาทำไม่สำเร็จ วันหน้าจะไม่ยอมเลิกราแน่ๆ ผู้อาวุโสทั้งสองโปรดไปพักอยู่กับข้าเถอะ”ฉุยอวี้พูดอย่างดื้อรั้น “ไม่ต้อง เราไม่เป็นไร”อินชิงเสวียนตบไหล่นางเบาๆ “เชื่อข้าเถอะ ตอนนี้พวกท่านไม่ใช่ศิษย์ของตำหนักเทพ หรืออาคันตุกะ หากโจรเฒ่าหันอยากมาหาเรื่อ