บทที่ 1097 เอ่ยถึงเรื่องเก่า

ณ ตำหนักเทพหอทองคำ

วันรุ่งขึ้น ไพรเขียวฟ้าโปร่ง เป็นอีกวันที่อากาศดีมีดวงอาทิตย์ส่องแสงเจิดจ้า

อินชิงเสวียนบิดเนื้อตัวอย่างเมื่อยขบ และเดินออกจากที่พักหิน

หลังจากสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอดก็รู้สึกเบิกบาน สดชื่นโล่งใจ

ยุคที่ปราศจากมลภาวะนั้นดีมากจริงๆ อินชิงเสวียนมองดูทิวเขาไกลๆ อย่างทอดถอนใจ ทันใดนั้นก็จำได้ว่าเย่จั้นยังคงรอนางอยู่ แต่น่าเสียดายที่นางยังไม่ได้เจออินหลี

นางขยับข้อมือและเท้า ตัดสินใจนำข่าวนี้ไปบอกเย่จั้น เมื่อเดินลงมาจากเขาเพียงสองก้าว ก็เห็นผู้อาวุโสหันปีนขึ้นบันไดมา ตามมาด้วยฉางเฮิ่นเทียนที่ก้มหน้าก้มอยู่

ราวกับรู้ว่าอินชิงเสวียนกำลังมองมาที่ตัวเอง ฉางเฮิ่นเทียนเงยหน้าขึ้น ขยิบตากับอินชิงเสวียน อย่างรวดเร็ว และพยักพเยิดไปที่ผู้อาวุโสหัน

อินชิงเสวียนเหลือบมอง นางก็เข้าใจอย่างคร่าวๆ ในใจว่าอาจเป็นผู้อาวุโสหันที่มีความคิดชั่วร้ายอย่างใดอย่างหนึ่ง

ผู้อาวุโสหันหัวเราะเบาๆ และกล่าวว่า “เมื่อไม่กี่วันก่อนข้ามีบางอย่างที่ต้องทำ ทำให้การแจกจ่ายน้ำพุวิญญาณล่าช้า วันนี้ก็นั่งปรึกษาหารือกันอย่างรอบคอบได้”

เหตุผลนี้นั่นเอง

อินชิงเสวียนเลิกคิ้ว พูดด้วยน้ำเสียงสงบ “สิ่