All Chapters of หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: Chapter 281 - Chapter 290

"จริงสิ วันนี้ข้าได้รับจดหมายจากที่บ้าน บอกว่าให้เรากลับบ้านสักครั้ง" ป้อนอาหารไปได้ครึ่งทาง จู่ ๆ ซูจื่อหังก็นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้ จึงรีบพูดเดิมทีถูซินเยว่ยังคิดว่าวันนี้ซูจื่อหังออกไปทําอะไร ที่แท้ก็จดหมายมานี่เอง"ที่บ้านพูดอะไรบ้าง?" ถ้าไม่มีอะไร ที่บ้านจะไม่ส่งจดหมายมาแน่นอน ในเมื่อตอนนี้ส่งจดหมายมาแล้ว ถูซินเยว่เดาว่าน่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นที่บ้านจริงดังคาด เธอเพิ่งเอ่ยปากถาม ซูจื่อหังก็พยักหน้าแล้วพูดว่า "แม่สบายดี ไม่มีอะไรหรอก แค่บอกข้าว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับท่านย่า"พูดถึงตรงนี้ สีหน้าของซูจื่อหังก็เคร่งขรึมขึ้นมาสัญชาตญาณของถูซินเยว่รู้สึกถึงความผิดปกติ จึงรีบดึงแขนเสื้อของเขาไว้ แล้วถามว่า "เจ้าอย่าพูดครึ่ง ๆ กลาง ๆ สิ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เจ้ารีบพูดสิ""ได้ยินหยวนเป่าบอกว่าท่านย่าเป็นล้ม ตอนนี้นอนอยู่บนเตียง ไม่รู้สึกตัวเลย" ซูจื่อหังถอนหายใจแม้ว่าเมื่อมองย้อนกลับไปในอดีต แม่เฒ่าตระกูลซูจะไม่ดีต่อพวกเขาแม่ลูก แต่อย่างไรก็เป็นญาติที่สายเลือดเดียวกัน ตอนนี้เกิดเรื่องใหญ่แบบนี้ ในใจของซูจื่อหังย่อมรู้สึกไม่สบายใจเป็นธรรมดาเมื่อเห็นท่าทางของซูจื่อหัง ถูซินเยว่

ถูซินเยว่จำได้ว่า วันที่ถูหมิงซวนคลอดลูกยังไปถึงบ้านเก่าสกุลถู เพื่อขอร้องให้เธอช่วยอุ้มเด็กจากตระกูลเหลียงกลับไปเพียงแต่ตอนนั้นถูซินเยว่ไม่ได้เป็นคนดีอะไรขนาดนั้น จึงแก้แค้นตอบแทนในสิ่งที่ถูหมิงซวนกระทำไว้ บวกกับเธอก็ไม่อยากข้องเกี่ยวในเรื่องนางกับตระกูลเหลียง จึงไม่ได้ตอบตกลงไปไม่คิดว่าผ่านไปแค่ชั่วพริบตา หลานสาวของตัวเองก็โตขนาดนี้แล้วถูซินเยว่มองไม่ละสายตากำลังจะดึงซูจื่อหังกลับออกไป แต่ไม่คิดว่าสองพ่อแม่ตระกูลเหลียงหันกลับไปพูดอะไรบางอย่างกระทันหันจนเด็กในผ้าอ้อมตกใจร้องไห้ออกมาเสียงดังเสียงร้องของเด็กน้อยแม้จะน่ารำคาญ แต่ปกติคนเป็นพ่อเป็นแม่จะไม่รำคาญ สิ่งที่ทำให้ถูซินเยว่ประหลาดใจคือ เหลียงปินยื่นมือขึ้นมาบีบใบหน้าของเด็กน้อยอย่างแรงจนใบหน้าของอีกฝ่ายเขียวช้ำขณะเดียวกัน เหลียงปินก็ก่นด่าหยาบคาย "เด็กเปรตจริง ๆ วัน ๆเอาแต่ร้องไห้ ถ้าไม่ใช่เพราะฆ่าคนผิดกฎหมายข้าล่ะอยากจะบีบคอเจ้าให้ตายคาห้องน้ำจริงๆ"สีหน้าของเหลียงปินดุร้ายมาก ไม่รู้ว่าเพราะเจ็บมากหรือตกใจสีหน้าอันดุร้ายของพ่อตัวเอง เด็กน้อยจึงร้องไห้จ้าเสียงดัง เสียงร้องอนาถยิ่งกว่าเมื่อครู่ครั้งนี้ แม้แต่สองพ่อแม่ต

ที่จริงเธอก็แอบรู้สึกผิดอยู่ในใจ เพราะว่าปีนี้ทั้งปีเธอยุ่งตลอดแทบไม่ได้กลับไปที่บ้านตระกูลถูเลย จึงไม่ได้ไปเยี่ยมถูซานกับนางหลินทุกครั้งที่เธอซื้อของให้นางหยู ก็จะซื้อให้นางหลินด้วยแล้วฝากคนเอาไปให้ตามหลักแล้วหลังจากที่ตัวเองเข้ามาอยู่ในร่างเจ้าของร่างแล้วก็ควรกตัญญูต่อนางหลินและถูซานให้มากดังนั้นมาคราวนี้ถูซินเยว่จึงเอาของกินมามากมาย เรื่องขนมที่เอามาให้เสี่ยวเป้ยยิ่งไม่ต้องพูดถึง นอกจากนี้เธอยังเอาของบำรุงร่างกายมาจากในมิติแห่งน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ด้วย ไหนจะเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้อีกตอนนี้ตระกูลซูมีเกวียนวัวเป็นของตัวเองแล้ว ดังนั้นตอนออกเดินทางจึงสะดวก ถูซินเยว่เอาของที่จะเอาไปให้นางหลินกับถูซานที่บ้านตระกูลถูโยนขึ้นบนหลังเกวียน ขนของมาใส่เต็มไปครึ่งคันเกวียนกว่าจะได้ออกเดินทางตอนที่เกวียนวัวมาถึงหน้าบ้านตระกูลถู ถูชิวหลานกำลังหอบกะละมังไม้จะไปซักผ้าพอดี พอเห็นของที่ใส่มาครึ่งคันเกวียนก็ตกตะลึง"นี่… นี่ขนอะไรมา?" ถูชิวหลานวิ่งมาที่หน้าถูซินเยว่ นางร้องถามพลางชะโงกหน้าออกมาดู นางชะเง้อชะแง้มองอยู่นาน ของอยากอื่นโดนเอาผ้าห่อไว้มิดชิดดูไม่ออกว่าข้างในเป็นอะไร เห็นแต่กระกร

ตั้งแต่รู้ว่าถูซินเยว่กับซูจื่อหังแต่งงานกันมาสองปีแล้วยังไม่เคยร่วมหอกันเลย นางหลินก็กระวนกระวายใจอยู่ไม่เป็นสุขนางเพิ่งลองแกล้งถามไปเมื่อกี้ ดูจากท่าทางของถูซินเยว่แล้ว คาดว่านางคงเอาไม่ผิดลูกสาวนางเอง นางรู้ว่าไม่ได้มีปัญหาอะไรหรือว่าร่างกายของจื่อหังจะมีปัญหาอะไรตรงไหนหรือเปล่า?นางหลินขมวดคิ้วครุ่นคิดไปพลางนั่งลงที่ข้างเตาไฟถึงจะกังวลเรื่องนี้มาก แต่นางเป็นแม่ยาย จะให้ไปถามซูจื่อหังเองตรง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นก็คงไม่เหมาะ เรื่องนี้คงต้องพึ่งถูซานเท่านั้นนางหลินก็ใช่ว่าจะรังเกียจซูจื่อหัง เพียงแต่กังวลว่าถ้าอีกฝ่ายสุขภาพร่างกายมีปัญหาขึ้นมาจริง ๆ จะได้รีบคิดหาวิธีแก้ปัญหาเอาไว้ก่อน ทั้งสองคนก็อายุไม่น้อยแล้วด้วย ถ้ามีลูกไม่ได้จริง ๆ จะได้รีบไปแอบขโมยอุ้มลูกคนอื่นมานางหลินวางแผนอยู่ในใจ นางอาศัยจังหวะที่ถูซินเยว่กับซูจื่อหังไม่ได้สังเกตุแอบลากถูซานเข้าไปในเล้าไก่ที่อยู่ด้านหลัง จากนั้นก็เล่าเรื่องนี้ให้ถูซานฟังพอถูซานได้ฟังเช่นนั้น ใบหน้าที่ดำคล้ำก็โกรธจนแดงก่ำ"นั่นมันก็เป็นเรื่องของคนอื่นเขา เจ้าจะกังวลทำไม?"นางหลินจนใจ "ท่านสติเลอะเทอะไปแล้วหรือไง คนอื่นที่ไหน นั่นม

หลังจากต้มน้ำเสร็จถูซินเยว่ก็ไปอาบน้ำแล้วขึ้นเตียงทันทีแม้ว่าพ้นวันส่งท้ายปีมาแล้วก็นับว่าอย่างเข้าฤดูใบไม้ผลิแล้ว แต่ช่วงนี้อากาศก็ยังคงหนาวมากอยู่ โดยเฉพาะบ้านที่อยู่ติดริมน้ำอย่างพวกเขาด้วยแล้ว อุณหภูมิกลางวันกับกลางคืนต่างกันมาก หลังจากพระอาทิตย์ตกดินไปแล้วก็ยิ่งหนาวเหน็บ หนาวจนเข้ากระดูกได้แช่น้ำอุ่นในถังไม้แล้วก็รู้สึกอุ่นไปทั้งตัว บวกกับได้ซุกตัวอยู่ผ้าห่มที่มีกะละมังผิงไฟอยู่ข้าง ๆ ด้วยแล้ว ถูซินเยว่ก็รู้สบายตัวสบายใจอย่างมากเธอพ่นลมหายใจด้วยความพึงพอใจ และจงใจนอนในตำแหน่งตรงกลางระหว่างที่นอนของพวกเขาทั้งสอง จะได้ช่วยทำให้ฝั่งที่ซูจื่อหังนอนอุ่นด้วย เวลาอีกฝ่ายขึ้นเตียงมาจะได้ไม่รู้สึกหนาวถูซินเยว่นอนไปนอนมาก็เคลิ้มหลับไปโดยไม่รู้ตัว อาจเป็นเพราะหลังจากอาบน้ำเสร็จมันสบายเกินไปพอเธอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกที ซูจื่อหังก็มานั่งคุกเข่าอยู่ข้าง ๆ เขาตั้งใจว่าจะขยับเธอเข้าไปข้างในสักหน่อย เมื่อได้เห็นหญิงสาวสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมา เขาก็นึกถึงสิ่งที่ถูซานพูดกับตัวเองเมื่อตอนกลางวัน เขามองปากของถูซินเยว่แล้วเหมือนมีอะไรมาดลใจให้จูบลงไปเนื่องจากถูซินเยว่ชงชาดอกไม้ดื่มเป็นประจำมา