บททั้งหมดของ หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: บทที่ 301 - บทที่ 310

คําพูดนี้ของพ่อบ้านเพิ่งพูดออกมา ถูซินเยว่ก็ตกตะลึงแล้ว เธอไอออกมาเสียงหนึ่ง กลัวว่าผ้าคลุมหน้าของเธอจะหลุดลงมาจึงรีบเอามือปิดหน้าอีกครั้งไป๋อี้หรันต้องการพบเธอ?วันนี้ยังไม่ถึงเวลาฝังเข็มไม่ใช่หรือ? หรือว่าไป๋อี้หรันรู้ว่านายท่านไป๋ให้ตั๋วเงินแก่เธอมากมาย ดังนั้นตอนนี้จึงอยากเอาตั๋วเงินกลับไปแล้ว?ไม่ถูกมั้ง ฟังจากคําอธิบายของเฉินหวานแล้ว ไป๋อี้หรันน่าจะเป็นคนที่มีความสามารถพอการนี่นา ในเมื่อเป็นคนที่สามารถ ทําไมถึงได้คิดเล็กคิดน้อยขนาดนี้... แค่ก แค่ก กับแค่ตั๋วเงินห้าหมื่นตําลึง...ใบหน้าของถูซินเยว่เผยความกลัวเพราะรู้สึกผิดออกมา แต่ยังดีที่ผ้าคลุมหน้าปิดบังไว้จึงมองไม่เห็น ตอนนี้ไม่มีพู่กันและกระดาษอยู่ข้าง ๆ เธอ เธอเองก็ไม่สามารถถามพ่อบ้านได้ว่าไป๋อี้หรันมาหาเธอทําไม จึงได้แต่พยักหน้าและส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายนําทางพ่อบ้านจึงรีบเดินนําหน้าไปทันทีคุณชายฟื้นมาตั้งนานแล้ว ที่จริงเขาก็ไม่รู้ว่าทําไมคุณชายถึงอยากพบหมอเทวดา เพียงแค่ฟังจากน้ำเสียงของคุณชายแล้ว ดูเหมือนจะอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับท่านหมอเทวดาตัวน้อยคนนี้มากทีเดียวในเมื่อใกล้จะเจอไป๋อี้หรันแล้ว ถูซินเยว่ก็ไม่คิดเรื่อง

ตระกูลซูเกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อยจริง ๆตั้งแต่เจิ้งหมานหม่านคลอดลูกชายพูดได้เลยว่าซูเฟิ่งอี๋คล้อยตามลูกสะใภ้มากทีเดียว เจิ้งหมานหม่านก็เอาการเอางาน ลูกชายก็เกิดมาขาว ๆ ท้วม ๆ ชวนให้ผู้คนชอบพอ ซูเฟิ่งอี๋มักจะอุ้มออกไปด้านนอก พบเจอผู้คนก็เอ่ยชมหลานของตนเองหลายวันก่อน หลิวชุนฮวาปากไว นางรังเกียจซูเฟิ่งอี๋ที่วัน ๆ เอาแต่อุ้มหลานเกว่งไปเกว่งมาให้คนรำคาญ จึงเอ่ยต่อหน้าอีกฝ่ายไปประโยคหนึ่ง หลานชายของซูเฟิ่งอี๋กับหม่าโหวไม่เหมือนกันเลยแม้แต่นิดเดียว มีอะไรให้ภาคภูมิใจกันนึกไม่ถึงว่าหลิวชุนฮวาไม่ได้เก็บไปใส่ใจอะไรเลย เพียงแค่พูดไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้น แต่ซูเฟิ่งอี๋กลับจดจำเอาไว้ขึ้นใจพอกลับไปนางก็ลากหม่าโหวออกมา ให้อีกฝ่ายอุ้มหลานชายเอาไว้แล้วมองอย่างละเอียดอยู่เสียครึ่งค่อนวัน สุดท้ายก็สรุปได้ว่า สองคนนี้ไม่เหมือนกันแม้แต่นิดเดียวจริง ๆในใจของซูเฟิ่งอี๋เต้นแรง นางรู้สึกว่าเรื่องราวมีบางอย่างที่ผิดปกติภายหลังก็ไม่รู้ว่าใครปากเปราะนำเรื่องที่หลิวชุนฮวาเอ่ยไปเล่าต่อตอนนี้คนทั่วทั้งหมู่บ้านต้าเย่รู้ทั้งหมดแล้วว่า หลานชายที่ซูเฟิ่งอี๋อุ้มชมไปวัน ๆ แท้จริงแล้วไม่เหมือกับลูกของนางเลยแม้แต่น

แววตาถูซินเยว่แน่วแน่ ต่อให้หยวนเป่าอยากฝืนยัดเงินให้อีกฝ่ายก็รู้สึกเกรงใจ ทำได้แค่พยักหน้าแล้วรับกล่องของขวัญมาอันที่จริงจะบอกว่าเขาช่วยก็ไม่เชิง ควรจะกล่าวว่า เป็นถูซินเยว่ได้ให้ความช่วยเหลือแก่บ้านพวกเขาอย่างมากเสียมากกว่าตั้งแต่รับช่วงต่อบ่อปลามา ครอบครัวของหยวนเป่าก็หลุดพ้นจากความยากจนและมีฐานะดีขึ้นเมื่อก่อนของที่ไม่กล้าซื้อให้เมียตัวเองตอนนี้ก็กล้าซื้อได้หมดแล้ว อย่างปีนี้บ้านพวกเขายังพึ่งสร้างบ้านหลังใหม่ไป ทั้งหมดนี้ล้วนเพราะถูซินเยว่ทั้งนั้นดังนั้นจึงเป็นเรื่องสมควรแล้วที่เขาช่วยส่งนางหยูมายังเมืองผิงโจวเมื่อเห็นกำไรคู่นั้นที่อยู่ในกล่องของขวัญแล้วในใจเขาก็รู้สึกซับซ้อนเหลือเกินตกกลางคืน ถูซินเยว่พูดคุยกับหยวนเป่าเรื่องบ่อปลาและโรงงานเต้าหู้ที่หมู่บ้านต้าเย่ เมื่อรู้ว่าบ่อปลาและโรงงานเต้าหู้ปกติทุกอย่างถึงค่อยวางใจตกดึก เมื่อจัดการหยวนเป่าและนางหยูเสร็จเรียบร้อยถูซินเยว่ก็กลับมายังจวนตระกูลไป๋เมื่อเข้าประตูมา เฉินหวานที่ตามหลอกหลอนก็ยังนั่งบนเก้าอี้เบาะเหมือนทุกวันถูซินเยว่ผลักประตูเข้ามาเห็นเงาดำ ๆในห้องก็ตกใจสะดุ้งโหยงจนเกือบจะกรี้ดออกมา"ข้าเอง"ยังดีที

บัวหิมะเทียนซานบานเต็มที่แล้ว ดังนั้นคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังเดินทางไปบนถนนจึงไม่กล้าหยุดพักผ่อนตอนแรกถูซินเยว่ก็เป็นห่วงว่าร่างกายของไป๋อี้หรันจะรับไม่ไหว แต่พอนานเข้าเธอก็ไม่เป็นห่วงเรื่องนี้แล้ว ในเมื่อไป๋อี้หรันดูร่างกายแข็งแรงกว่าเธอด้วยซ้ำตอนอยู่ในยุคปัจจุบันถูซินเยว่ไม่เคยเมารถเลย แต่ไม่รู้ทำไมพอมาอยู่ในอดีตถึงได้เมารถม้าต้องอยู่บนรถทั้งวัน เธอฝืนทนโดยอาศัยยาดมสะระแหน่ที่ใส่ในขวดกระเบื้องใบเล็กมา เมื่อถึงจุดไหนที่ทางหลุมเป็นบ่อ เธอก็อาเจียนจนหน้าซีดแต่เมื่อหันกลับไปดูสีหน้าของไป๋อี้หรันแล้วก็พบว่าสีหน้าของเขาดีกว่าถูซินเยว่ตั้งไม่รู้เท่าไหร่ หน้าแดงมีเลือดฝาด ขนาดนั่งบนเบาะแคบ ๆ บนรถม้าก็ยังอ่านหนังสือได้ปกติ ไม่มีสีหน้าท่าทางว่าไม่สบายแต่อย่างใดพอเห็นท่าทางของไป๋อี้หรันแล้วถูซินเยว่ก็อยากกระอักเลือด"ไม่อย่างนั้นเราแวะพักที่โรงเตี๊ยมที่ใกล้ที่สุดสักวันดีไหม ดูจากท่าทางของเจ้าแล้ว ข้าเกรงว่าถ้าพรุ่งนี้เรายังเดินทางต่อกันอีกวัน เจ้าคงไม่มีแรงที่จะฝังเข็มให้ข้าเป็นแน่"ทีแรกถูซินเยว่ก็คิดจะปฏิเสธ เพราะไม่ว่ายังไงการช่วยไป๋อี้หรันตามหาบัวหิมะเทียนซานก็เป็นเรื่องที่สำคัญที่ส

เมื่อได้ยินพ่อบ้านถามถึงซูจื่อหัง จู่ๆ หัวใจของถูซินเยว่ก็พองโตขึ้นมาอย่างไรก็ตาม แม้ว่าในใจของเธอจะปั่นป่วน แต่สีหน้าของถูซินเยว่ที่ยืนอยู่ด้านหลังพ่อบ้านยังคงเรียบเฉย มีเพียงดวงตาใสแววคู่เดียวเท่านั้นที่จ้องมองไปที่เถ้าแก่ที่อยู่ด้านในโต๊ะราวกับว่าถ้าเถ้าแก่พูดอะไรออกมาสักประโยค เธอก็พร้อมจะพุ่งออกมาจากด้านหลังของอีกฝ่ายทันที"คุณชายซู? ซูจื่อหังหรือ?" เถ้าแก่ซึ่งกำลังทำบัญชีอยู่ เมื่อได้ยินเสียงของพ่อบ้านก็รีบเงยหน้าขึ้นมา เมื่อเขาเห็นตราสัญลักษณ์ประจำตำหนักองค์ชายสามบนตัวของพ่อบ้าน สีหน้าของเขาก็กลายเป็นเคารพทันที"ท่านคือ..."พ่อบ้านยกมือขึ้นห้ามเถ้าแก่ที่กำลังจะออกมาทำความเคารพแล้วพูดเบาๆ ว่า "หญิงสาวที่อยู่ข้างหลังข้าผู้นี้ มาพบคุณชายซู ช่วยตรวจดูให้ทีว่าคุณชายซูอยู่ห้องไหน"เถ้าแก่เหลือบมองถูซินเยว่ที่ยืนอยู่ข้างหลังพ่อบ้าน จากนั้นก็พยักหน้าอย่างเงียบ ๆ และพูดว่า "รอสักครู่นะขอรับ ข้าจะตรวจสอบให้ท่านเดี่ยวนี้"หลังจากรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนของตำหนักองค์ชายสาม เถ้าแก่ก็เอาใจใส่เป็นพิเศษทั่วทั้งเมืองหลวงเป็นแบบนี้กันหมด พอมีข่าวอะไรแพร่กระจายออกมาสักหน่อย ท่ามีของประชาชนธร