All Chapters of หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: Chapter 291 - Chapter 300

ตามที่ซูจื่อหังพูดไว้ หลังกินข้าวเสร็จ จึงรีบไปบ้านหยวนเป่าเพื่อจับแม่ไก่ทันทีก่อนหน้านี้ไม่เคยรู้ ตอนนี้ซูจื่อหังจึงได้รุ้ว่า ภรรยาตนแม้จะดูเป็นคนมีเรี่ยวแรง หากแต่ร่างกายอ่อนแอนัก เอวบางจนเขาโอบเบา ๆ ก็เหมือนจะขาด ยิ่งคิดก็ยิ่งเป็นห่วง เขาจึงตัดสินใจ ต้องไปหาของดีให้มาก เพื่อจะให้ภรรยาได้กินบำรุงสุขภาพถูซินเยว่นอนจนกระทั่งซูจื่อหังจับแม่ไก่กลับมา นางก็ยังไม่ตื่น ซ้ำยังทำอาหารเที่ยงรอไว้อีก ซูจื่อหังเกรงว่านางจะนอนต่อไป อดข้าวแล้วจะทำให้เสียสุขภาพ จึงมาปลุกให้ถูซินเยว่ตื่นขึ้นขณะเพิ่งลืมตา ถูซินเยว่ยังสะลึมสะลืออยู่ คล้ายกับยังไม่ทันได้ตั้งสติจวบจนเห็นใบหน้ายิ้ม ๆ ของซูจื่อหังเข้านั่นแหละ จึงได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นนางรีบฉวยผ้าห่มมา พร้อมรีบปิดใบหน้าโดยไม่ตั้งใจ ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก หน้าก็แดงเรื่อไปถึงไหน ๆ แล้วซูจื่อหังยิ้มกว้างมากขึ้นไปอีก "ไม่ต้องแอบหรอก ข้าเห็นหมดแล้ว""ท่าน..ท่าน.." ถูซินเยว่มัวแต่อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ พูดจาไม่ออกซักคำ ได้แต่กล่าวว่า "นี่มันเวลาไหนแล้ว?""อาหารเที่ยงทำเสร็จแล้ว เจ้าจะกินไหม?" น้ำเสียงซูจื่อหังลอดมาจากนอกผ้าห่มถูซินเยว่หยุดชะงัก ไม่นึกว่าตนจะหล

จากผิงโจวมาชิงเฉิงถือว่าไม่ใกล้ พ่อบ้านแห่งจวนไป๋คงไม่อยู่ดี ๆ มาหาตนแน่ แล้วจู่ ๆ มาวันนี้คงจะมีเรื่องราว ที่สำคัญ อาจไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยจากการคาดเดาของถูซินเยว่ เขาน่าจะมีเรื่องมาขอร้องไหว้วานเมื่อเห็นถูซินเยว่ซักถามโดยตรงเช่นนี้ พ่อบ้านก็ชะงักเล็กน้อย พร้อมกับลูบหนวดและพยักหน้า กล่าวยิ้ม ๆ ว่า "ที่ข้าน้อยมาวันนี้ เพราะมีเรื่องขอร้องจริง ๆ ใช่แล้ว ข้ายังมีของบำรุงเล็กน้อยมาฝาก เป็นน้ำใจไมตรี ขอเถ้าแก่เนี๊ยะถูโปรดรับไว้ด้วย"พูดพลาง พ่อบ้านจึงให้คนที่อยู่ด้านหลังเอาของออกมาในกล่องนั้นบรรจุด้วยโสมและเขากวาง ซึ่งคนในชนบทมักจะไม่เคยเห็น แม้หัวหน้าพ่อบ้านจะคิดว่าถูซินเยว่ไม่ใช่คนธรรมดา แต่ยังคิดว่าหากนางได้เห็นของเหล่านี้ คงต้องหวั่นไหวบ้างไม่มากก็น้อยแต่ว่า ที่ทำให้พ่อบ้านไม่คาดคิดก็คือ ถูซินเยว่เปิดกล่องแล้วเหลือบดูแวบหนึ่ง จากนั้นก็ปิดฝากล่องอย่างเบามือของบำรุงพวกนี้ ในมิติแห่งน้ำพุศักดิ์สิทธิ์มีมากมายนัก ยิ่งประดาโสมหรือเขากวางด้วยแล้ว สรรพคุณดีกว่าพวกนี้ไม่รู้ตั้งกี่เท่า ถูซินเยว่จึงไม่ได้สนใจซักนิดนางยิ้มให้อย่างมีมรรยาท และกล่าวว่า "ท่านพูดมาก่อนเถอะ ว่ามาหาข้ามีธุระอ

พ่อบ้านแห่งจวนไป๋ไม่รู้ว่าถูซินเยว่ได้มีข้อตกลงกับเฉินหวานไว้แล้ว จึงยังคิดมาหานาง เพื่อขอร้องให้ไปผิงโจวกับตน ช่วยรักษาไป๋อี้หรันหากแต่เมื่อเขามาถึงบ้าน ถูซินเยว่ก็ได้จากไปพร้อมกับเฉินหวานแล้วพ่อบ้านตระกูลไป๋จนปัญญา จึงต้องคว้าน้ำเหลวกลับไประหว่างทาง พ่อบ้านตระกูลไป๋ยังคิดกังวลอยู่ ว่าถึงเวลาจะกลับไปรายงานนายท่านยังไงดี โดยหารู้ไม่ว่า คนที่เขาคิดจะเชื้อเชิญนั้นได้เดินทางไปถึงจวนไป๋แห่งผิงโจวเรียบร้อยแล้ว"ในหีบมีเสื้อผ้าและผ้าปิดหน้า เจ้าเปลี่ยนชุดก่อน ค่อยลงจากรถม้าพร้อมกันกับข้า" เฉินหวานได้รับปากถูซินเยว่ ว่าจะปิดบังฐานะแท้จริงของนาง นับว่ายังรักษาคำพูดอยู่ถูซินเยว่พยักหน้า พร้อมเปิดห่อผ้าออก เฉินหวานรีบแหวกผ้าม่านอย่างรู้หน้าที่ และหันหลังออกไปเมื่อเขาออกไปแล้ว ถูซินเยว่ก้รีบเอาเสื้อผ้าออกมานี่เป็นชุดแพรยาวสีขาว ผ้าปิดหน้าก็สีขาวเช่นกัน เมื่อสวมใส่แล้ว ส่งให้ถูซินเยว่ดูมีความพลิ้วไหวกรุยกราย ราวกับเป็นหมอเทวดาเลยทีเดียวนางเอาผ้าปิดหน้าไว้ จัดแต่งทรงผมให้เรียบร้อย จากนั้นก็ตะโกนออกไป "ท่านพี่เฉิน ข้าเรียบร้อยแล้ว"ขาดคำไม่ทันไร เฉินหวานก็แหวกผ้าม่านเดินเข้ามาทันที

ตามที่บอกกล่าวไว้ในตำรายา ผู้ได้รับพิษมักจะถูกวางยาตั้งแต่แรกเกิด และยานี้ก็จะอยู่ในร่างกาย ไหลเวียนตามวันเวลาที่ผ่าน ค่อย ๆ ซึมเข้าไขกระดูกในแต่ละวัน จนกระทั่งเข้าสู่หัวใจ และหมดทางเยียวยาในที่สุดซึ่งบัดนี้ พิษในตัวของไป๋อี้หรัน เห็นชัดว่าเข้าสู่ไขกระดูกเป็นที่เรียบร้อยแล้วถูซินเยว่พลิกไปดูยาถอนซึ่งอยู่ถัดไปด้านหลัง มองดูรายชื่อยาต่าง ๆ ก็เริ่มรู้สึกถึงความยากลำบากเพราะยาเหล่านี้ ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะสรรหามาได้เลยแม้ว่าตระกูลไป๋จะมั่งคั่งร่ำรวย แต่ของบางอย่างอาจไม่เคยพบเห็นก็เป็นได้ถูซินเยว่กัดริมฝีปากเล็กน้อย นำรายชื่อยาต่าง ๆ ที่ต้องใช้จดจำไว้ในสมอง จากนั้นก็ปิดตำราลง แล้วออกมาจากมิติแห่งน้ำพุศักดิ์สิทธิ์อาจเพราะอยู่ข้างในใช้ความคิดอยู่นานจึงไม่ทันได้สังเกต ทันทีที่ออกมา จึงเห็นเฉินหวานยืนเคาะประตูอยู่ด้านนอกนานแล้วถูซินเยว่รีบลงจากเตียงและเดินไปที่ประต พร้อมปิดประตูออก"กลางวันแสก ๆ ทำไมต้องใส่กลอนประตู?" ทันทีที่เปิดออก เฉินหวานก็ถามอย่างข้องใจ เพราะเขารออยู่ข้างนอกนานมาก เห็นชัดว่าแววตามีความไม่พอใจแฝงอยู่ แต่ว่า พอเห็นขอบตาดำคล้ำเล็กน้อยของถูซินเยว่ อารมณ์หงุดหง

"เรียบร้อย" ถูซินเยว่สูดลมหายใจลึก ซับเหงื่อที่อยู่เต็มหน้าผาก จากนั้นก็เขียนในกระดาษต่อ "ทุกสามวันฝังเข็มหนึ่งครั้ง วันนี้ถือว่าสำเร็จเสร็จสิ้น อีกสามวันข้างหน้าค่อยมาใหม่""ขอบคุณท่านหมอเทวดา"แม้จะไม่รู้ว่าการฝังเข็มเช่นนี้จะเป็นผลดีต่ออาการของไป๋อี้หรันแค่ไหน แต่พอเห็นท่าทีอ่อนแรงของถูซินเยว่ ท่านไป๋ก็ไม่กล้าถามมากความ ได้แต่รีบกล่าวขอบคุณเฉินหวานรีบลุกขึ้นตรงไปประคองถูซินเยว่ที่คล้ายจะซวนเซ"พอไหวหรือเปล่า?"ถูซินเยว่พยักหน้านางเพียงแต่ตั้งใจฝังเข็มมากเกินไป จึงทำให้รู้สึกหน้ามืดตาลายเล็กน้อย นั่งพักซักครู่คงจะหายเป็นปกติเพียงแต่ ตอนนี้ถูซินเยว่ยังไม่อาจพูดจา ได้แต่ใช้สายตาบอกเฉินหวานว่าตนสบายดีเฉินหวานเป็นห่วงสุขภาพของถูซินเยว่ จึงประคองนางแล้วเดินออกไปท่านไป๋เห็นว่าทั้งเฉินหวานและถูซินเยว่ต่างก็ออกไปแล้ว จึงค่อยโล่งอกและหันมา ผ่อนลมหายใจพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้"ท่านพ่อ" ไป๋อี้หรันค่อยฟื้นฟูกำลังมาหน่อย หันหน้ามามองท่านไป๋ ถามด้วยสีหน้าราบเรียบว่า "ท่านไปรับปากเงื่อนไขอะไรกับพวกเขา?"ท่านไป๋หยุดชะงัก พลางเก็บชายผ้าห่มให้แก่ไป๋อี้หรันและกล่าวอย่างจนใจ "ไม่ใช่เงื่อน