All Chapters of หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: Chapter 271 - Chapter 280

หลังจากที่รู้ว่าซูจื่อหังความจำดีขนาดนี้ ถูซินเยว่ก็รู้สึกนับถือในตัวสามีของตนเองอย่างมากเพราะอย่างไรเสียคิดว่าทั้งต้าฉีก็คงหาคนที่มีความสามารถเฉกเช่นสามีตนเองไม่ได้อีกแล้ว"การสอบในปีหน้า ที่รักเจ้าจะต้องได้รับชัยชนะกลับมาอย่างแน่นอน"หลังจากที่ทดสอบซูจื่อหังมาทั้งคืน ในที่สุดถูซินเยว่ก็มีความเชื่อมั่นในตัวของอีกฝ่ายอย่างมากมาย"อนาคตหากเจ้าติดอันดับหนึ่งในการสอบจอหงวนจริงๆ ข้าก็จะกลายเป็นภรรยาร่วมทุกข์ยากของเจ้าแล้ว เจ้าห้ามทอดทิ้งข้านะ!" หญิงสาวใช้มือตบไปที่ไหล่ของชายหนุ่ม และพูดด้วยท่าทีจริงจัง"ภรรยาทุกข์ยากอะไรกัน?" ซูจื่อหังแสดงสีหน้าจนปัญญา จากนั้นก็จับมือของหญิงสาวมากุมเอาไว้ในมือตนเองแน่น พูดว่า "ที่รัก ทุกอย่างที่ข้าทำในตอนนี้ก็เพื่อที่จะกลายเป็นคนที่คู่ควรกับเจ้า และเพื่อที่ข้าจะสามารถช่วยเหลือเจ้าได้"ตั้งแต่ที่กิจการของถูซินเยว่ขยายใหญ่มากขึ้นเรื่อยๆ ซูจื่อหังก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงความเล็กน้อยของตนเอง โดยเฉพาะที่มาผิงโจวครั้งนี้ เขาในฐานะที่เป็นสามีของถูซินเยว่ แต่กลับช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย นอกจากคอยเป็นกำลังใจให้เธอจากเบื้องหลังแต่ที่ซูจื่อหังต้องการไม่ใช่การสนับสนุนใ

แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ทันทีที่เข้าไปยังจวนไป๋ ถูซินเยว่ก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติอย่าชัดเจนงานเลี้ยงวันเกิดตามหลักแล้วบรรยากาศน่าจะคึกครื้นและสนุกสนาน แต่ทุกคนที่อยู่ที่นี่น้อยคนนักที่จะยิ้มอย่างมีความสุข สีหน้าแต่ละคนกลับดูมีความตื่นกังวล แม้แต่รอยยิ้มก็ยังฝืดเฝื่อนอย่างมาก"ท่าทางเจ้าจะพูดไม่ผิดงานเลี้ยงวันนี้จัดเพื่อเสริมสิริมงคล มิน่าทุกคนที่นี่ถึงไม่กล้ายิ้ม" ถูซินเยว่พูดอย่างจนปัญญา "คงจะกลัวว่าถ้าตนเองยิ้มอย่างมีความสุขมากไป แล้วคนตระกูลไป๋มาเห็นเข้า จะทำให้ไม่พอใจ"กู้เยว่หวาพยักหน้า พร้อมกว้านสายตามองไปรอบๆ ราวกับอยากดูว่ามีคนที่ตนเองรู้จักอยู่รึไม่ ปากก็พูดไปว่า "ดังนั้นเดี๋ยวพวกเราก็พยายามยิ้มให้ดูเฝื่อนมากที่สุด เพื่อไม่ทำให้คนตระกูลไป๋ไม่พอใจ""วางใจเถอะ" ถูซินเยว่พยักหน้า บ่งบอกว่าตนเองเข้าใจทั้งสองคนเดินขึ้นบันไดมาถึงตรงหน้าหัวหน้าพ่อบ้านที่ต้อนรับอยู่หน้าประตู แล้วยื่นกล่องของขวัญให้กับอีกฝ่าย"คุณหนูตระกูลกู้หรือ? เชิญข้างในขอรับ เสี่ยวจวี๋ เจ้าพาคุณหนูกู้ไปนั่งหน่อย" กู้เยว่หวามีฐานะทางสังคมไม่ธรรมดา การปฏิบัติที่ได้รับจึงแตกต่างออกไป ถูซินเยว่ได้พึ่งบารมีของอีกฝ

กู้เยว่หวาถอยหลังไปสองก้าว ยักคิ้วแล้วยิ้ม สีหน้าได้อกได้ใจเหมือนอย่างที่หลินวานวานดูถูกนางตอนที่อยู่ด้านหลังกำแพงดอกไม้"ข้าไม่ได้พูดอะไรเลยนะ หลินวานวาน ถ้าเจ้าไม่ได้ทำเรื่องไม่ดีเอง แล้วหยุนเฉิงจะรู้ได้อย่างไร?""เจ้า!" หลินวานวานกัดฟันเดิมทีเป็นแค่การคาดเดา แต่เมื่อเห็นท่าทางได้ใจของกู้เยว่หวา นางแทบจะมั่นใจได้เลยว่า เป็นเพราะนาง พี่หยุนเฉิงถึงได้เย็นชากับตนเองเช่นนี้สิ่งที่สำคัญในตอนนี้คือต้องทำให้พี่หยุนเฉิงเชื่อตนเอง ส่วนนังสารเลวกู้เยว่หวา อนาคตยังมีเวลาให้จัดการเมื่อคิดได้ดังนั้น หลินวานวานก็รีบยื่นมือไปหวังงจะดึงแขนเสื้อของหยุนเฉิง"พี่หยุนเฉิง พี่เชื่อข้านะ ข้า...ข้าจะทำร้ายพี่ได้อย่างไร? ยัยกู้เยว่หวา นังสารเลวกำลังยุแหย่เราอยู่ พี่จะเชื่อคำพูดของนางไม่ได้""ปล่อยข้า" หยุนเฉิงขมวดคิ้ว และสะบัดมือของหลินวานวานออกอย่างรังเกียจเขาถูกขังเอาไว้ในตระกูลหยุนตลอด จึงไม่มีโอกาสพบกู้เยว่หวา แล้วกู้เยว่หวาจะเอาอะไรมายุแหย่กับตนเอง? ทว่าหลินวานวานที่มาถึงก็กัดเยว่หวาไม่ปล่อยต่างหาก ช่างเป็นคนที่ร้ายกาจเสียจริง"เยว่หวา ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า เจ้ามาทางนี้กับข้า"อุตส่าห์แ

"องค์ชายสาม พูดตามตรงเจ้าก็เห็นว่าทุกวันนี้ข้าป่วยจวนเจียน หมอก็บอกว่าข้าคงอยู่ไม่พ้นฤดูใบไม้ผลิแล้ว เจ้าจะเสียเวลาอยู่ที่ตัวข้าทำไม"ไป๋อี้หรันมีสีหน้าซีดเซียวไร้ชีวิตชีวา เพียงแต่เฉินหวานไม่คิดว่าจะเป็นผลลัพธ์เช่นนี้ไป๋อี้หรันเป็นอัจฉริยะด้านการบริหารธุรกิจ มีมันสมองเป็นเลิศและเจ้าแผนการ แม้ร่างกายจะอ่อนแอตั้งแต่เด็ก แต่หลายปีมานี้ก็ใช้ยายื้อจนอยู่มาถึงทุกวันนี้แล้วทำไมตอนนี้ถึงไปต่อไม่ได้?เฉินหวานสูดหายใจลึกๆ จากนั้นก็ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า "ข้าชื่นชมเจ้ามาก ไม่ว่าอย่างไรก็หวังว่าตระกูลไป๋จะไม่ช่วยเสด็จทำการชั่วร้าย"หลังจากพูดจบประโยคนี้ เฉินหวานก็มองอีกฝ่ายด้วยสายตาเรียบเฉย และจากไปไป๋อี้หรันนั่งพิงบนเก้าอี้ที่คลุมด้วยหนังหมี และมองไปที่แผ่นหลังของเฉินหวานอย่างเรียบเฉย จากนั้นก็พูดพิมพำว่า "องค์ชายใหญ่ไม่ใช่กษัตริย์ปรีชา แล้วเจ้าจะใช่กษัตริย์ปรีชาไหม?"เสียงของชายหนุ่มเบามาก ลมหนาวพัดผ่านนอกหน้าต่าง และพัดเอาเสียงของเขาหายไปในทันทีคนรับใช้ที่อยู่ด้านล่างรีบไปปิดหน้าต่าง และเมื่อมองเห็นคุณชายของตนเองนอนอยู่บนฟูกนอนก็รู้สึกปวดใจ "คุณชาย ท่านก็ปล่อยวางสักหน่อยเถิด! อย่าได้กั

"ซินเยว่ เจ้าสามารถช่วยหยุนเฉิงได้จริงหรือ?" กู้เยว่หวาถามด้วยความประหลาดใจ แต่หลังจากนั้นไม่นานก็ดูเหมือนจะคิดได้อีกครั้งและพูดอย่างผิดหวัง "แต่เจ้าไม่ใช่ผู้หญิงชาวนาธรรมดาเหรอ? เป็นวิชาแพทย์ได้ยังไงกัน?"ในใจของกู้เยว่หวา หญิงชาวนามักจะขุดดินเป็นเท่านั้น ถูซินเยว่ถือว่าเป็นคนที่เก่งมากคนหนึ่ง นึกไม่ถึงว่ายังสามารถทําธุรกิจกับน้าหลินได้ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าถูซินเยว่จะมีวิชาแพทย์เป็นด้วยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง กู้เยว่หวาก็ยังถามอีกครั้งอย่างสงสัย "เจ้าแน่ใจนะ ที่เจ้าพูดเป็นความจริง เจ้าสามารถช่วยพี่หยุนเฉิงได้จริง ๆ เหรอ?""แน่นอน" ถูซินเยว่พยักหน้าแล้วพูดด้วยสีหน้าไม่เปลี่ยน "ถ้าพวกเจ้าเชื่อข้า ข้าก็สามารถช่วยได้"กู้เยว่หวาหันหน้ากลับไปสบตากับอวิ๋นเฉิงบนเตียง หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ก็พยักหน้าให้หยุนเฉิงในความเป็นจริง นางก็ไม่กล้าเอาชีวิตของหยุนเฉิงมาล้อเล่น แต่ตอนนี้หมอในผิงโจวไม่กล้ารักษาอวิ๋นเฉิงกันเลย ในเวลานี้การขอความช่วยเหลือจากถูซินเยว่ก็เป็นเหมือนเสี่ยงดวงเอาถ้ารักษาหายแล้ว งั้นหยุนเฉิงก็รักษาชีวิตกลับมาได้ ถ้ารักษาไม่หาย... ถุย ๆ ๆ กู้เยว่หวารีบตัดความคิดในใจของตัวเอ