All Chapters of หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: Chapter 261 - Chapter 270

"ปล่อยนะ" เฉินหวานขมวดคิ้วมุ่น ปกติเขาเป็นคนมีความอดทนจำกัดอยู่แล้ว และยิ่งไม่ชอบให้คนแปลกหน้ามาถูกเนื้อต้องตัวเมื่อครู่ที่อดทนไม่ส่งเสียง เพราะเกรงว่าจะเผยฐานะของตนเท่านั้น แต่ถ้าเด็กสาวแปลกหน้าผู้นี้ยังมาทำเลยเถิดอีก เขาก็ไม่รู้จ้กคำว่าให้เกียรติผู้หญิงเหมือนกันเมื่อเห็นเด็กสาวยังไม่ยอมปล่อยแขนเสื้อของตน สายตาชายหนุ่มก็ฉายแววดุดัน กล่าวเสียงเย็นว่า "ข้าจะให้เวลาหนึ่งวินาที รีบปล่อยเสื้อข้าเดี๋ยวนี้" "พูดจาดี ๆ ก็ได้ ทำไมต้องดุด้วย" กู้เยว่หวากล่าวด้วยน้ำเสียงน้อยใจ แต่มือยังคงจับที่แขนเสื้อของอีกฝ่ายไม่ยอมปล่อย พร้อมกับบ่นพึมพำเสียงเบา "ข้าชื่อกู้เยว่หวา ถ้าท่านยอมบอกข้าว่าชื่ออะไร ข้าก็จะปล่อยเสื้อของท่าน" และราวกับนึกอะไรขึ้นได้ กู้เยว่หวายื่นมืออีกข้างออกมา พลางชี้ไปทางถูซินเยว่อย่างไม่พอใจและกล่าวว่า "อีกอย่าง ผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรกับท่าน ท่านต้องบอกมาด้วย""กู้เยว่หวา?" สายตาเฉินหวานลุ่มลึกลง ชื่อนี้ฟังดูคุ้น ๆ เขาเหลือบมองถูซินเยว่หนึ่งที พลางกล่าวเนิบ ๆ ว่า "นางเป็นผู้มีบุญคุณที่ช่วยชีวิตข้า"เมื่อกล่าวจบ ไม่รอให้กู้เยว่หวาตั้งสติกลับมา ก็รีบกระชากแขนเสื้อกลับคืนมาทันที

"หลายวันนี้ เห็นเจ้าหมกมุ่นอยู่กับของเขลอะ ๆ เหล่านี้ มันคืออะไร?" ซูจื่อหังยื่นมือออกมาคิดจะไปแตะดู ที่ไหนได้ปกติถูซินเยว่ซึ่งเป็นคนอ่อนโยนกลับยื่นมือออกมา แล้วตีที่หลังมือเขาอย่างแรง ทำเอาหลังมือแดงเถือกขึ้นมาซูจื่อหังกุมหลังมือตัวเองอย่างชนิดทำหน้าไม่ถูก ในใจแอบคิด ซินเยว่ช่างมือหนักเสียจริง"ห้ามมาแตะ" ถูซินเยว่ขมวดคิ้ว และแสร้งกล่าวด้วยเสียงดุดัน "มือท่านสกปรกอยู่ ห้ามแตะต้อง"ซูจื่อหังเริ่มโอดครวญ "ข้าเพิ่งล้างมือมาเมื่อกี้""ถึงล้างมือก็ไม่ได้" ถูซินเยว่ส่ายหน้า พลางอธิบายด้วยสีหน้าจริงจัง "ต่อให้เราล้างมือมา ก็ยังมีสิ่งสกปรกต่าง ๆ ที่มองไม่เห็นติดมืออยู่ โคลนพวกนี้เอาไว้พอกที่ใบหน้า ถ้าปนเปื้อนขึ้นมา จะใช้การไม่ได้อีก""โคลนพอกหน้า?" ซูจื่อหังเชื่อว่าตนอ่านหนังสือมาเยอะ ยังไม่เคยเจอโจทย์ยากเช่นนี้มาก่อน เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย สมองใช้ความคิดอยู่หลายตลบ พยายามทบทวนตำราที่ร่ำเรียนมา ก็ยังนึกไม่ออกว่าสิ่งที่เห็นอยู่เบื้องหน้านี้ใช้ทำอะไรกัน?นึกตั้งนานก็หาเหตุผลรองรับไม่ได้ ซูจื่อหังจึงได้ยอมแพ้ "นี่มันคืออะไรกันแน่?""เป็นผลิตภัณฑ์บำรุงที่ใช้กับใบหน้า" ถูซินเยว่ทำมือให้ดู อยา

ในยามนี้ ขบวนรถได้เริ่มออกเดินทางแล้วภายในรถม้าคันสีเขียว ถูซินเยว่กับพวกต่างมองตากันเมื่อเห็นเด็กสาวคนหนึ่งจู่ ๆ มุดเข้ามา และที่น่ากลัวกว่านั้นคือ เมื่อกู้เยว่หวาขึ้นมาแล้ว ก็โผเข้าสู่อ้อมอกของเฉินหวานทันทียังดีที่เฉินหวานเป็นคนมือไวและตาไว จึงรีบผลักไสกู้เยว่หวาออกไป หาไม่คงต้องถูกนางแต๊ะอั๋งเป็นแน่แท้กู้เยว่หวาเห็นท่าทีเย็นชาของเขา จึงอดไม่ได้ที่จะถามอย่างน้อยใจ "คุณชาย ท่านลืมข้าไปแล้วหรือ? ข้าคือกู้เยว่หวาที่วันก่อนเดินเล่นกับท่านอยู่ตั้งนาน ท่านลืมไปแล้วหรือ?"เฉินหวานเหลียวมองดูนาง สีหน้าไม่ได้แปรเปลี่ยนใด ๆ ยังคงมีแต่ความเย็นชาดังเช่นเก่าก่อนถูซินเยว่กลับเป็นฝ่ายหันหลังให้ ด้วยคร้านจะยุ่งกับเรื่องเช่นนี้ นางกับซูจื่อหังแลกเปลี่ยนสายตากัน พร้อมพยักหน้าอย่างมั่นใจ ใช้กิริยาบอกกล่าวแก่ซูจื่อหัง ว่าเด็กสาวผู้นี้ก็คือกู้เยว่หวาที่ตนได้พูดถึงเมื่อวันก่อนนี่เป็นเรื่องส่วนตัวของเฉินหวาน ซูจื่อหังกับถูซินเยว่จึงไม่กล้าออกความเห็น ได้แต่พร้อมใจกันไม่ไปมองดูพวกเขามีเพียงฉงเป่าที่นั่งเหงาอยู่ด้านตรงข้าม มองดูความเย็นชาของเฉินหวานที่ถูกกู้เยว่หวาตอแย ด้านหนึ่งก็เคี้ยวเนื้อแห้ง

มือแนบอยู่ที่ทรวงอกของชายหนุ่ม ถูซินเยว่รับรู้ได้ถึงเสียงเต้นของหัวใจเขาเสียงดังตุ่บ ๆ ราวกับเต้นอยู่ข้างหูของตนกระนั้นนางกระพริบตาเล็กน้อย สบสายตาร้อนแรงของซูจื่อหัง ไม่รู้เพราะเหตุใด กลับรู้สึกกระดากกระเดื่องอย่างไรชอบกลแต่จะว่าไป ทรวงอกของซูจื่อหังก็ช่างอบอุ่นนัก ผ่านไปเพียงครู่เดียว ถูซินเยว่ก็รู้สึกว่ามือตนเริ่มมีความอุ่นขึ้นมาบ้าง"ซินเยว่ เจ้าอยากกินอะไรหรือเปล่า กินแต่อาหารแห้งมาทั้งวัน ข้าจะไปห้องครัวข้างล่างหาอะไรมาให้เจ้ากินหน่อย"ซูจื่อหังไม่พูดยังพอว่า พอเอ่ยขึ้นมา นางก็ชักรู้สึกหิวเหมือนกันแต่ในห้องมีเตาถ่านอยู่ ถูซินเยว่แทบไม่อยากออกไปไหนอีกในเมื่อซูจื่อหังบอกว่าจะลงไปหาของกินให้ นางก็ย่อมยินดีอยู่แล้วอาการของฉงเป่ายังน่าเป็นห่วง ในยามนี้ถ้าให้ซูจื่อหังออกไปก่อน แล้วให้ฉงเป่าไปพักผ่อนในมิติแห่งน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ซักครู่ก็คงจะดีไม่น้อยซูจื่อหังออกไปหลังจากดื่มน้ำชาที่ถูซินเยว่รินให้ เมื่อเห็นชายหนุ่มออกไปแล้ว นางก็รีบปิดประตู แล้วพาฉงเป่าเข้าไปอยู่ในมิติแห่งน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ในมิตินั้นช่างมีบรรยากาศที่อบอุ่น และเต็มไปด้วยพลังทิพย์ฉงเป่าเมื่อเข้าไปแล้ว สีห

"น้าหลิน" ถูซินเยว่นั่งลงที่อีกมุมหนึ่งของตั่ง มองดูหลินเพียวเหมียวที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จออกมา เส้นผมดำยาวสลวยเคลียอยู่ที่บ่าไหล่ราวกับน้ำตกที่ไหลพลิ้ว อ่อนโยนประหนึ่งสายน้ำแทบจะนึกภาพไม่ออกเลยว่า หญิงที่งดงามสมบูรณ์แบบดังเช่นน้าหลินผู้นี้ จะมีชายใดที่สามารถเอาชนะหัวใจของนางได้"จะมาพูดคุยเรื่องเปิดร้านใช่ไหม?" น้าหลินหยิบกระดาษชุดหนึ่งออกมาจากด้านหลัง เลิกคิ้วพลางกล่าวว่า "หน้าร้านอยู่ที่ผิงโจว ข้าได้ติดต่อไว้แล้ว ถึงที่นั่นเมื่อไหร่ เราสองคนจะไปดูด้วยกัน เมืองผิงโจวมีร้านขายเครื่องประดับไม่น้อย ถึงเวลาเราอาจต้องหาหนทาง ทำยังไงจึงจะโดดเด่นกว่าคนอื่นได้"พูดพลาง น้าหลินก็หยิบกล่องด้านข้างมาใบหนึ่ง เปิดฝาออกพลางถามว่า "ซินเยว่ เจ้าว่าปิ่นหยกเล่มนี้เป็นอย่างไร?"ถูซินเยว่เอื้อมมือหยิบปิ่นหยกออกจากกล่องมา วางอยู่ในฝ่ามือทดสอบเล็กน้อย แม้ว่านางจะเป็นคนอก ก็ยังสัมผัสได้ว่าปิ่นหยกเล่มนี้มีความงดงามเพียงใดโดยเฉพาะลวดลายดอกกล้วยไม้กว่างอวี้นั้น เบ่งบานมีชีวิตชีวาราวกับของจริงก็ไม่ปาน"ปิ่นหยกเล่มนี้คือ.."น้าหลินอมยิ้มและกล่าวว่า "ปีที่แล้วข้าได้ช่วยสตรีไว้นางหนึ่ง ฝีมือนางดีมาก ปิ่นเล่ม