All Chapters of หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: Chapter 241 - Chapter 250

สีหน้าของเจิ้งเถี่ยจู้ดูน่าถมึงทึงเล็กน้อย หม่าโหวเห็นแบบนี้ก็หวั่นใจผงะเล็กน้อย นึกถึงใบหน้าที่เย็นชาของเจิ้งหมานหม่านที่มีต่อเขาแล้ว เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะทํายังไงดีเหมือนกัน จึงได้แต่ยืนนิ่งอยู่ในลานบ้านกลับเป็นซูเฟิ่งอี๋ที่อยู่นอกประตูถูกนางสวีหลินซื่อตีไปหลายครั้ง โกรธจนแทบจะกระอักเลือด แต่เมื่อนึกถึงเด็กในท้องของเจิ้งหมานหม่าน นางก็กัดฟันและอดทนไว้"พอแล้ว พอแล้ว อย่าตีอีกเลย ตีพอหรือยัง?" ซูเฟิ่งอี๋ผลักนางสวีหลินออกอย่างรําคาญนางสวีหลินเกือบล้มคว่ํา นางยื่นมือออกไปชี้อีกฝ่ายอย่างไม่อยากเชื่อและด่าว่า "หนอยแน่ เจ้ายังกล้าผลักข้าอีกงั้นหรือ?""ข้าก็แค่ผลักเจ้าไปทีเดียว เจ้านี่สิตีข้ามาตั้งกี่ครั้งแล้ว?" ซูเฟิ่งอี๋พูดพลางทำเสียงฮึดฮัด "ข้าขอพูดตรง ๆ เลยละกัน ที่ข้ามาในวันนี้ก็เพื่อหลานของข้า ลูกสาวที่แต่งออกไปก็เหมือนน้ำที่สาดออกไปแล้ว กลับมาก็เลี้ยงเสียข้าวสุกไปเปล่า ๆ พวกเจ้าเองก็ไม่สบายใจเหมือนกัน"รอยยิ้มเย็นบนใบหน้าของนางสวีหลินซื่อยังคงน่ากลัวเหมือนเมื่อครู่ แต่ไม้กวาดในมือกลับไม่ฟาดลงมาอีกแล้วซูเฟิ่งอี๋เช็ดแขนตัวเอง บนไม้กวาดนั้นมีขี้ไก่เปื้อนอยู่ ตอนนี้ขี้ไก่ตกลงบนเสื้อ

บอกให้หม่าหยิงหยิงออกไปไม่ใช่หรือ? แล้วทำไมนางปิดประตูเสียซะล่ะ?ขณะที่เขากำลังงุนงง จู่ ๆ หม่าหยิงหยิงก็เอื้อมมือออกมาถอดเสื้อคลุมออกนางหันหน้าไป สีหน้าเต็มไปด้วยความน่าสงสาร "พี่ซู ข้าไม่อยากไป"ซูจื่อหังขมวดคิ้ว นั่งอยู่ที่เดิมอย่างเย็นชาเขาไม่ได้พูดอะไร หม่าหยิงหยิงเห็นแบบนี้จึงมีความกล้ามากยิ่งขึ้น นางถอดเสื้อพลางค่อย ๆ เดินไปหาซูจื่อหังและพูดด้วยความเขินอายว่า "พี่ซู ข้าอยากจะอยู่เคียงข้างท่าน ดูแลท่าน ปรนนิบัติท่านไปตลอด ท่านให้โอกาสข้าได้หรือไม่?"หญิงสาวก้าวไปทีละนิดทีละน้อย เมื่อนางเดินไปถึงข้างหน้าซูจื่อหัง บนเรือนร่างของนางก็เหลือเพียงเสื้อบังทรงกับกางเกงในแล้ว หัวไหล่ขาวกลมเหมือนดั่งหิมะเผยออกมา หม่าหยิงหยิงตัวสั่นเล็กน้อย ดูแล้วช่างน่าสงสารเสียเหลือเกินซูจื่อหังกลับเหมือนเห็นสัตว์ป่าที่ดุร้าย เขาขมวดคิ้วแล้วพูดว่า "เจ้าจะทำอะไรกันแน่? ออกไปเดี๋ยวนี้!""ทำไมต้องไล่ให้ข้าออกไปด้วย?" พี่ซู ท่านไม่อยากได้ข้าหรือ?เรื่องราวมาถึงขั้นนี้ กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มแล้ว หม่าหยิงหยิงจะหยุดได้อย่างไรเล่า นางยิ้มและพูดด้วยความเขินอาย "พี่ซู ถ้าข้าออกไปตอนนี้ ท่านจะทรมานเอานะ"

วันนี้ซูจื่อหังแปลกไปมาก ถ้าเป็นปกติถึงเขาจะไร้ยางอายแต่ก็เล่นแค่พอสมควร หากเห็นว่าเธอเขินอายจะไม่มีทางพูดต่อเด็ดขาดแต่ไม่รู้วันนี้เป็นอะไร เอาแต่กอดเธอแน่นไม่ยอมปล่อยมือราวกับว่าต้องมนต์สะกดก็ไม่ปาน"เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า?"วันนี้นอกจากเรื่องหม่าหม่าหยิงหยิงแล้ว ถูซินเยว่คิดไม่ออกจริง ๆ ว่าซูจื่อหังจะมีเรื่องอะไรได้อีก แต่เมื่อเห็นความผิดปกติของซูจื่อหัง ถูซินเยว่จึงอดที่จะถามไม่ได้ประโยคนี้ทำให้ซูจื่อหังไปต่อไปไม่ถูกเลยเขาปล่อยถูซินเยว่ออกแล้วเลิกคิ้วถาม "ไม่มีเรื่องอะไร แค่รู้สึกว่าเมื่อครู่หม่าหยิงหยิงก็พูดถูก พวกเราแต่งงานมาหนึ่งปีแล้ว ก็ควรที่จะ…."ถูซินเยว่เหมือนรู้อยู่แล้วว่าซูจื่อหังจะพูดอะไรต่อจึงรีบยื่นมือไปปิดปากซูจื่อหังทันที กระแอมหนึ่งทีแล้วมองท้องฟ้า "เอ่อ ข้าพึ่งนึกได้ว่าข้ายังมีธุระ ถ้าท่านว่างก็กลับบ้านด้วยนะ พวกเราคุยกันเรื่องหมู่บ้านซีตงสักหน่อย"พูดไปถูซินเยว่ก็ดีดตัวออกจากซูจื่อหังเสมือนเขาเป็นอสรพิษร้ายแล้วรีบเผ่นหนีไป ก่อนจากไปยังชนกระบอกพู่กันของซูจื่อหังจนล้มกระจายอีกซูจื่อหังมองแผ่นหลังที่เผ่นหนีของหญิงสาวแล้วส่ายหัวอย่างจนปัญญา ความรักความ

ถูซินเยว่เลิกคิ้วมองหม่าหยิงหยิงด้วยสายตาเย็นชาแล้วพูดว่า "ถ้าให้ข้านั่งคุยเกรงว่าเดี๋ยวญาติผู้น้องก็คงอยากจะคิดสั้นอีกสินะ? ถ้าเช่นนั้นก็ยืนคุยนี่แหละ คุยกันให้จบในคราเดียวเลย!""ท่านแม่ ท่านน้า ช่วยข้าด้วย…" ถูซินเยว่มือหนักมาก กระดูกนางแทบจะแตกอยู่แล้ว หม่าหยิงหยิงร้องไห้ดิ้นรนนางหยูมองหม่าหยิงหยิง แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเชื่อถูซินเยว่"ซินเยว่ เจ้าอยากคุยอะไร?""ท่านแม่ ที่จริงระหว่างหม่าหยิงหยิงกับจื่อหังไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นเลย ท่านอย่าไปหลงเชื่อนางนะ" ถูซินเยว่ขมวดคิ้วพูดว่า "หม่าหยิงหยิงวางยาในแกงไก่ที่ท่านทำให้จื่อหัง คิดจะทำเรื่องสกปรก แต่โดนข้าไปขวางไว้ได้ทัน"นางหยูตกตะลึง นางมองหม่าหยิงหยิงด้วยสายตาตกใจฟางจินกุ้ยเองก็กังวลใจขึ้นมาเหมือนกัน ไหนว่าเรื่องนี้ไม่มีอะไรผิดพลาดไง? หยิงหยิงทำสำเร็จแล้วไม่ใช่หรือ? ทำไมตอนนี้ถึงกลายเป็นว่านางทำไม่สำเร็จ แถมยังโดนถูซินเยว่ล่วงรู้อีก?"ท่านน้า ท่านฟังข้าก่อนนะ ข้าไม่ได้ทำนะ" หม่าหยิงหยิงน้ำตานองหน้า นางมองนางหยูแล้วพูดว่า "ข้าไม่ได้ทำจริง ๆ นะ อาซ้อ ใครใช้ให้เจ้ามาใส่ร้ายข้าเช่นนี้ ข้ารู้ว่าท่านไม่พอใจที่ข้าคบหากับพี่จื่อหัง แต่ท

"ข้างในยังมีตะกร้าสานอีก เอาไปด้วยกันเลยสิ" แม่เฒ่าตระกูลซูหยิบเอาตะกร้ามาส่งให้ถูซินเยว่ถูซินเยว่ตั้งใจมองแม่เฒ่าตระกูลซูแวบหนึ่ง เห็นว่าตั้งแต่เกิดเรื่องซูฟาเสียงอีกฝ่ายก็โทรมไปไม่น้อย ช่วงนี้แม่เฒ่าตระกูลซูก็ไม่ค่อยได้อออกไปเดินข้างนอก วัน ๆ เอาแต่ขลุกอยู่ในบ้าน ขนาดว่าเห็นนางหยูกับถูซินเยว่มาก็ไม่มีกะใจจะเหน็บแนมเลยพอเป็นแบบนี้นางก็เหมือนดูแก่ขึ้นหลายปีทีเดียวถูซินเยว่เอาตะกร้าสานโยนขึ้นหลังรถ แล้วเอาปลาแห้งกับเต้าหู้เข้าไปขายในตัวเมืองด้วยกันกับหยวนเป่าตั้งแต่ได้สัมปทานอ่างเก็บน้ำมา ถูซินเยว่ก็ไม่ได้คิดแต่จะรวยคนเดียว แต่เรียกทุกคนมารวมตัวกัน ให้พวกเขาช่วยบริหารจัดการอ่างเก็บน้ำด้วยกัน อีกทั้งยังสร้างโรงทำเต้าหู้ในหมู่บ้าน หาคนที่ปากสนิทมาทำเต้าหู แบบนี้นอกจะรับประกันได้ว่าจะไม่มีคนมาโชมยสูตรแล้วก็ยังรับประกันได้อีกว่าคนในหมู่บ้านจะรวยขึ้นทุกคนตอนนี้คนในหมู่บ้านต้าเย่จึงต่างชื่นชมถูซินเยว่กันไม่ขาดปากและเพราะเหตุนี้จึงทำให้หมู่บ้านต้าเย่ไม่ลำบากมากนักตอนที่ฤดูแล้งมาถึงถูซินเยว่ผู้ซื้อที่นาครึ่งหนึ่งในหมู่บ้านซีตงไว้ ใช้โอกาสนี้ทำให้เส้นทางการค้ารอบชิงเฉิงราบรื่นขึ้น