บททั้งหมดของ หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: บทที่ 231 - บทที่ 240

นายอำเภอมั่นใจมากว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับถูซินเยว่อย่างแน่นอน แต่อีกฝ่ายเป็นแค่หญิงชนบท ไปขอให้ผู้ว่าการมณฑลออกหน้าจัดการแทนได้ยังไงกัน?เข้าคิดไม่ตกจริง ๆ แต่ก็เพราะไม่รู้นี่แหละจึงทำให้เขาไม่ทำอะไรบุ่มบ่ามกับถูซินเยว่ต้องบอกว่า เรื่องนี้นายอำเภอคิดมากไปจริง ๆ ผู้ว่าการมณฑลนั้นมาเพราะคนของโรงเตี๊ยมเทียนเซียงต่างหาก ส่วนถูซินเยว่นั้นก็แค่พลอยได้ประโยชน์ไปกับเขาด้วยเท่านั้น"แม่นางถู" บรรยากาศน่าอึดอัด นายอำเภอฝืนยิ้มฝืด ๆ ก่อนจะพูดว่า "ก่อนหน้านี้ข้าตาถั่วไปเอง ที่ไม่รู้ว่าเจ้ามีความสามารถมากขนาดนี้""ใต้เท้าก็ชมเกินไป หากไม่ใช่ว่าใต้เท้าฉลาดหลักแหลมเท่าสุนัขจิ้งจอก ข้าน้อยคงไม่กล้าจะมีความสามารถเหล่านี้หรอก" ถูซินเยว่ประชดกลับนายอำเภอสีหน้าแข็งทื่อไปในทันใด อย่างไรเสียเขาก็เคยชินกับการอยู่เหนือกว่าชาวไร่ชาวนาเหล่านี้มาตลอด ตอนนี้เขาถูกถูซินเยว่ทำให้เสียหน้ามาสองหนแล้ว เขาก็รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมากถูซินเยว่เป็นคนฉลาด รู้ว่าเมื่อไหร่ควรพอ ไม่งั้นเดี๋ยวถ้าเกิดนายอำเภอโกรธขึ้นมาแล้วจะเอาให้ตายกันไปข้างหนึ่ง ดังนั้นเธอจึงยิ้มน้อย ๆ แล้วพูดว่า "ในเมื่อท่านนายอำเภอเห็นความสามารถขอ

"ตอนนี้เพิ่งเข้าสู่หน้าร้อน ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่มีปลาจำนวนมาก" ถูซินเยว่ชูนิ้วขึ้นมาสองนิ้ว และพูดอย่างใจเย็นว่า "ซึ่งช่วงนี้ก็พ้นช่วงเพาะปลูกไปพอดี ดังนั้นเราเรียกคนมาสานแหจับปลาและฆ่าปลาเพิ่มอีกหน่อยก็ได้"ค่าแรงที่ถูซินเยว่ให้ถือว่าสูงมาก ดังนั้นคนในหมู่บ้านต้องมาด้วยความยินดีแน่นอนหยวนเป่ารีบลุกขึ้นยืน ใช้มือตบหน้าอกของตนเอง พูดว่า "วางใจเถอะ เรื่องนี้ให้ข้าจัดการเอง"ถูซินเยว่พยักหน้า แล้วพูดว่า "อื้อ เรื่องนี้ฝากพี่เป็นคนทำ ข้าก็วางใจ"แม้ว่าหยวนเป่าจะไม่รู้จักตัวหนังสือ แต่ทำงานเชื่อถือได้มาก ตั้งแต่ที่ให้เขารับผิดชอบเรื่องเก็บแห ถูซินเยว่ก็ไม่เคยต้องเป็นกังวลเลยถูซินเยว่พูดอธิบายถึงความคิดของตนเองกับหยวนเป่าอยู่ครู่หนึ่ง ก็ฝากเรื่องนี้ให้กับหยวนเป่า ส่วนตัวเธอ แค่ทำหน้าที่เป็นเถ้าแก่ที่ดูแลภาพรวมอยู่เบื้องหลังก็พอหลังจากที่ทั้งคู่คุยธุระกันเสร็จเรียบร้อย ถูซินเยว่ก็เดินออกมาข้างนอกพร้อมกับหยวนเป่าซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ภรรยาของหยวนเป่ารมควันปลาเสร็จพอดี จึงรีบเดินเข้ามาเช็ดมือตัวเองแล้วพูดว่า "ซินเยว่ คืนนี้อยู่ทานอาหารที่นี่ไหม?""ไม่ต้องแล้วล่ะ" ถูซินเยว่ส่ายหน้า

รอยยิ้มสะใจของอีกฝ่ายบวกกับผักเน่าและก้างปลาที่เทินอยู่เหนือศีรษะ ทำให้แลดูน่าตลกขบขันยิ่งนักแม่สื่อหวังกล่าวว่า "เป็นแม่สื่อมาครึ่งค่อนชีวิต ผู้หญิงที่อยู่กับเจ้าเป็นคนประเภทไหน ไม่ต้องพิจารณาข้าก็พอรู้ ถ้าจะบอกว่าสาวบริสุทธิ์ หญิงที่มารังแกข้าเมื่อครู่นี้ นั่นแหละคือสาวบริสุทธิ์จริง ๆ"นึกถึงความร้ายกาจของถูซินเยว่ จนป่านนี้แม่สื่อหวังก็ยังนึกกลัว ๆ อยู่ที่ผ่านมาหม่าหยิงหยิ่งเคยทำเรื่องเหลวไหลไปบ้าง แต่เดิมฟางจินกุ้ยคิดว่า เมื่อมาอยู่หมู่บ้านต้าเย่ที่ ๆ นางไม่คุ้นเคย แทบไม่มีใครรู้จักนางแม่ลูกเลย ก็ยิ่งไม่ต้องไปสนใจว่า จะจดจำเรื่องราวในอดีตได้หรือไม่ เพียงแต่ไม่นึกว่า จะมีแม่สื่อตัวดีคนนี้ แค่เห็นหน้าก็รู้ว่าหม่าหยิงหยิ่งไม่ใช่สาวบริสุทธิ์เสียแล้วฟางจินกุ้ยแทบอยากเดินไปปิดปากของแม่สื่อหวังซะใบหน้าอ่อนโยนเรียบร้อยของหม่าหยิงหยิ่ง ก็แทบปรากฎแววดุดันขึ้นมา รอยยิ้มยิ่งกลายเป็นประดักประเดิด นางอุตส่าห์ปิดบังมาตั้งนาน มาถึงตระกูลซูอยู่ต่อหน้านางหยูก็แสร้งทำเป็นว่านอนสอนง่าย ก็เพื่อจะให้นางหยูกับตระกูลซูเกิดภาพพจน์ที่ดี หากพวกเขารู้ว่าตนไม่ใช่สาวบริสุทธิ์อีกแล้ว งั้นความพยายามที่ผ่

ตระกูลซูนับแต่สร้างบ้านใหม่มา ลานบ้านก็กว้างขึ้น ถูซินเยว่ยืนอยู่ริมบ่อน้ำ ในมือถือชามกระเบื้องเล็ก ๆ ใบหนึ่ง สวมใส่ชุดยาวสีเหลือง ผิวพรรณผุดผ่องเป็นยองใย ดูไปก็คล้ายกับคุณหนูของผู้มีอันจะกินโดยเฉพาะเวลาแย้มยิ้ม ดวงตายาวรีคล้ายกับดอกท้อ เปล่งประกายงดงามมีเสน่ห์ เห็นแล้วชวนให้ตกตะลึงเถี่ยต้านนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ปุบปับยังตั้งตัวไม่ทัน รอจนหลี่เม่าตามมาสมทบ เห็นถูซินเยว่ถือแปรงสีฟันในมือก็ให้นึกข้องใจ พลางถามว่า "นี่เจ้าทำอะไรอยู่?""ก็แปรงฟันไง" ถูซินเยว่เอาสิ่งที่อยู่ในมือขึ้นมา ชูแกว่งไกวต่อหน้าหลี่เม่า พลางกล่าวว่า "นี่คือแปรงสีฟัน เอาไว้สำหรับแปรงฟัน""แปรงฟัน?" หลี่เม่ามองดูสิ่งของที่อยู่ในมือถูซินเยว่ ในใจเต็มไปด้วยความสงสัย ถูซินเยว่มักมีของเล่นแปลกใหม่มาใช้งานอยู่เสมอ แม้หลี่เม่าจะรู้สึกข้องใจ แต่ในใจก็ยังนิ่งเฉยอยู่การแปรงฟันสำหรับพวกเขาก็คือใช้นิ้วมือจุ่มขี้เถ้าเศษใบไม้แล้วถู ๆ เป็นอันเสร็จสิ้น ไม่นึกว่าซินเยว่จะมีการพัฒนา ทำเป็นของชนิดนี้ออกมา แต่พูดก็พูด ของที่ถูซินเยว่นำออกมาชนิดนี้ ดู ๆ ไปก็น่าสนใจดี"ถ้าเจ้าอยากใช้บ้าง วันหลังข้าจะทำอันใหม่ให้เจ้า""ดี ๆ" หลี่เม่าก

ตอนที่มองจากข้างนอกก็รู้สึกว่าบ้านหลังนี้โอ่อ่ามากแล้ว แต่ไม่คาดคิดว่าเมื่อเดินเข้ามาข้างในแล้วจะยิ่งรู้สึกว่ามันใหญ่โตมโหฬาลขนาดนี้ ลานบ้านกว้างกว่าบ้านตระกูลซูเป็นสองเท่าอีกอย่างสิ่งทำให้น่าประหลาดใจยื่งกว่าก็คือลานบ้านดูเหมือนมีคนคอยดูแลอยู่ทุกวัน ในลานบ้านปลูกดดอกไม้ไว้เต็มดูสดชื่นมีชชีวิตชีวา ต่างจากความรู้สึกแรกที่พวกเขามีต่อหัวหน้าหมู่บ้านหมู่บ้านซีตงเป็นอย่างมากที่ดูเงียบขรึมไม่มีชีวิตชีวาหลังจากเดินเข้ามาที่ห้องโถงหลักแล้ว พวกถูซินเยว่เองก็ไม่ได้เกรงใจเข้ามาหาที่นั่งเองเลย"ยายเฒ่าเอ้ย" หัวหน้าหมู่บ้านเงยหน้าขึ้นมาตะโกนว่า "มีแขกมา ยกนำชามาให้แขกหน่อย""ใครมาหรือ" เสียงแก่ ๆ ยาน ๆ ดังมาจากทางด้านห้องครัว"แขกมา" หัวหน้าหมู่บ้านตอบกลับไปอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนพูดต่อว่า "เจ้าเอาชามาก็พอ" "ให้ตายสิ มาได้ทุกวี่ทุกวัน ลูกสาวข้าก็ไม่กลับมาสักที คนที่ควรกลับมาไม่มา คนที่ไม่ควรมาก็มาอยู่นั่นแหละ" ยายเฒ่าบ่นอยู่พักใหญ่กว่าเสียงจะค่อยค่อยจางหายไปหลังจากสั่งเมียตัวเองเสร็จ หัวหน้าหมู่บ้านก็มองมาที่ถูซินเยว่ ดวงตาที่ขุ่นมัวของเขาฉายแววเฉียบคม เขาขมวดคิ้วถามว่า "ข้าไม่อยากเสียเวลา พว