บทที่ 233 สำส่อน

"ตอนนี้เพิ่งเข้าสู่หน้าร้อน ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่มีปลาจำนวนมาก" ถูซินเยว่ชูนิ้วขึ้นมาสองนิ้ว และพูดอย่างใจเย็นว่า "ซึ่งช่วงนี้ก็พ้นช่วงเพาะปลูกไปพอดี ดังนั้นเราเรียกคนมาสานแหจับปลาและฆ่าปลาเพิ่มอีกหน่อยก็ได้"

ค่าแรงที่ถูซินเยว่ให้ถือว่าสูงมาก ดังนั้นคนในหมู่บ้านต้องมาด้วยความยินดีแน่นอน

หยวนเป่ารีบลุกขึ้นยืน ใช้มือตบหน้าอกของตนเอง พูดว่า "วางใจเถอะ เรื่องนี้ให้ข้าจัดการเอง"

ถูซินเยว่พยักหน้า แล้วพูดว่า "อื้อ เรื่องนี้ฝากพี่เป็นคนทำ ข้าก็วางใจ"

แม้ว่าหยวนเป่าจะไม่รู้จักตัวหนังสือ แต่ทำงานเชื่อถือได้มาก ตั้งแต่ที่ให้เขารับผิดชอบเรื่องเก็บแห ถูซินเยว่ก็ไม่เคยต้องเป็นกังวลเลย

ถูซินเยว่พูดอธิบายถึงความคิดของตนเองกับหยวนเป่าอยู่ครู่หนึ่ง ก็ฝากเรื่องนี้ให้กับหยวนเป่า ส่วนตัวเธอ แค่ทำหน้าที่เป็นเถ้าแก่ที่ดูแลภาพรวมอยู่เบื้องหลังก็พอ

หลังจากที่ทั้งคู่คุยธุระกันเสร็จเรียบร้อย ถูซินเยว่ก็เดินออกมาข้างนอกพร้อมกับหยวนเป่า

ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ภรรยาของหยวนเป่ารมควันปลาเสร็จพอดี จึงรีบเดินเข้ามาเช็ดมือตัวเองแล้วพูดว่า "ซินเยว่ คืนนี้อยู่ทานอาหารที่นี่ไหม?"

"ไม่ต้องแล้วล่ะ" ถูซินเยว่ส่ายหน้า