บททั้งหมดของ หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: บทที่ 251 - บทที่ 260

"ใครบอกว่าข้าตามเจ้ามา เจ้าหลงตัวเองเกินไปแล้ว" ถูชิวหลานเห็นถูซินเยว่แบบนี้แล้วก็ไม่ชอบใจจึงปฏิเสธไปถูซินเยว่มองอีกฝ่ายแว้บหนึ่งก่อนพยักหน้า "งั้นเหรอ ถ้างั้นข้าขอตัวลาเลยละกัน""เดี๋ยวก่อน!" ถูซินเยว่คนนี้นี่ทำไมถึงได้น่ารำคาญอย่างนี้!ถูชิวหลานโกรธจนแทบจะกระทืบเท้าอยู่แล้ว นางจ้องถูซินเยว่ด้วยสายตาดุร้ายแล้วพูดว่า "เจ้ารู้ไหมว่าเจ้าทำให้หมิงซวนต้องทุกข์ทรมานเพียงใด เจ้าต้องรับผิดชอบ"ถูชิวหลานพูดด้วยสีหน้าราวกับว่ามันควรต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้วถูซินเยว่ขมวดคิ้วแล้วเอ่ยถามอย่างจริงจังว่า "ข้าล่ะสงสัยจริง ๆ เลยว่าท่านมีหน้ามาพูดแบบนี้อีกได้ยังไง ที่ถูหมิงซวนเป็นแบบนี้เพราะข้างั้นหรือ?""ไม่ใช่เจ้าหรอกหรือที่ทำให้นางเป็นแบบนี้?" ถูชิวหลานยืดคอยาวจากนั้นก็พูดถากถางว่า "ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า ตอนนี้จื่อหังควรต้องเป็นลูกเขยเรา หมิงซวนลูกข้าก็ต้องได้มีชีวิตที่ดีไปแล้ว คนที่โดนส่งกลับบ้านตระกูลถูก็ควรเป็นเจ้าถึงจะถูก ทุกอย่างที่เจ้ามีตอนนี้ล้วนแย่งไปจากหมิงซวนทั้งนั้น ดังนั้นเจ้าต้องรับผิดชอบต่อหมิงซวน""เหอะ" ถูซินเยว่หัวเราะอย่างจนใจ ความคิดของป้าคนนี้ช่างน่าทราบซึ้งเหมือนก่อนไม่เปลี่ย

หลังจาหที่ถูซินเยว่กลับไป ถูชิวหลานยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห นางเดินวนไปมา กัดฟันด่าทอว่า "ข้าว่าเจ้านี่มันสมงสมองมีปัญหาแล้วใช่ไหม โอกาสดีๆ แบบนี้ เจ้าไม่ไปหาเงินกลับมาสักหน่อย แต่ยังไปขอให้ถูซินเยว่ช่วย เมื่อก่อนพวกเราทำให้นางไม่พอใจขนาดไหน ถ้านางยอมช่วยพวกเรา นางก็โง่แล้วไม่ใช่หรือไง?"ถูหมิงซวนเงยหน้าขึ้น มองไปที่ถูชิวหลาน พูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า "ท่านแม่ก็รู้ว่าเมื่อก่อนเราปฏิบัติกับนางอย่างไร และตั้งหลายครั้ง นางเคยตกเป็นเบี้ยล่างของเราเสียที่ไหน? แม่จะให้ถูซินเยว่เอาเงินมาให้ แม่โง่หรือเปล่า?"ถูชิวหลานหน้าแดงไปถึงหูทันที เพราะคาดไม่ถึงว่าลูกสาวจะเหน็บแนมตัวเองเช่นนี้ จึงตะคอกเสียงดังว่า "ข้าก็ทำเพื่อเจ้าไม่ใช่หรืออย่างไร ถ้าไม่ใช่เพื่อขอเงินนาง ข้าจะให้ถูซินเยว่มาที่นี่หรือ?""เงินๆๆ แม่น่ะรู้จักแค่เงิน" ถูหมิงซวนมองอีกฝ่ายอย่างผิดหวัง แล้วหันหลังกลับเข้าห้องตนเอง และปิดกระแทกประตูเสียงดังเมื่อถูชิวหลานเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ใยดีในความหวังดีของตนเอง ก็ชะงักไปครู่ใหญ่กว่าจะเรียกสติคืนมาได้ แล้วชี้นิ้วไปที่ประตูพร้อมมองสามีของตนเอง พูดว่า "เจ้า เจ้าดูพวกนาง เจ้าดูลูกสาวของเจ้า ข้าทำแบบน

ถูซินเยว่ยิ้มหวาน เธอชอบความรู้สึกที่ซูจื่อหังเชื่อเธอหมดใจเช่นนี้เธอตรวจดูร่างกายของเฉินหวานครู่หนึ่ง พบว่าบนร่างกายอีกฝ่ายนอกจากแผลธนูแล้ว ยังมีแผลจากมีดอีกบางส่วน แต่เมื่อเทียบกับแผลธนูแล้ว แผลมีดที่อื่นๆ ถือเป็นเรื่องเล็กน้อยไปเลย"อาการบาดเจ็บของเขาค่อนข้างสาหัส ที่รัก เจ้าไปหยิบกรรไกรเล่มหนึ่ง กับกะละมังใบหนึ่งใส่น้ำอุ่นมาให้ข้าหน่อย""อื้อ" ซูจื่อหังพยักหน้า แล้วรีบหันหลังออกไปเมื่อชายหนุ่มออกไปแล้ว ถูซินเยว่ก็จุดเทียน จากนั้นก็เข้าไปตักน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ในมิติแห่งน้ำพุศักดิ์สิทธิ์มาหนึ่งแก้ว แล้วป้อนชายหนุ่มดื่มน้ำพุศักดิ์สิทธิ์สามารถช่วยยื้อชีวิตได้ผลดีกว่าโสม ในยุคโบราณไม่มียาชา ถูซินเยว่กลัวว่าตอนที่ตนเองดึงลูกธนูออกมา อีกฝ่ายเจ็บจนตายจะทนพิษบาดแผลไม่ไหวซูจื่อหังคล่องแคล่วมาก เพียงครู่หนึ่งก็ถือเอาของที่จะใช้เข้ามาแล้ว และยังนำกล่องยาของถูซินเยว่มาด้วยชายหนุ่มถอดชุดคลุมบนตัวออกแล้วโยนทิ้งไว้ข้างๆ จากนั้นก็มาช่วยถูซินเยว่ ถูซินเยว่หยิบกรรไกรขึ้นมาก่อน เพียงพริบตาเดียวก็ตัดเสื้อผ้าของเฉินหวานออก ซึ่งเผยให้เห็นกล้ามเนื้อเป็นมัดแน่นของชายหนุ่มตามปกติแล้ว ถูซินเยว่ซึ

ซูจื่อหังเป็นคนช่วยชีวิตเขามา ตอนนี้เขารู้สึกตัวแล้ว ก็ควรจะบอกให้ซูจื่อหังรู้ตอนที่ถูซินเยว่มา แม่เฒ่าตระกูลซูปิดประตูลงกลอนอยู่ในห้องด้วยอารมณ์โกรธ ไม่ยอมให้ใครเข้าไปซูฟาเสียงคุกเข่าอยู่กับพื้น ร้องห่มร้องไห้ยอมรับผิด ส่วนซูเฟิ่งอี๋นั่งตำหนิติว่าอีกฝ่ายอยู่บนเก้าอี้ข้างๆถูซินเยว่มองไปทีหนึ่งก็เดินเข้าไปหาซูจื่อหังที่ครัว"ท่านแม่ ท่านพี่อยู่ไหนหรือ?""เจ้าหมายถึงจื่อหังสินะ จื่อหังออกไปดูว่าข้างนอกมีฟักทองหรือไม่" นางหยูยุ่งอยู่กับการทำอาหาร นางมองมาที่ถูซินเยว่ทีหนึ่ง แล้วใช้สายตาบ่งบอกทิศทางถูซินเยว่มองตามไปสายตาของอีกฝ่ายก็เห็นคนที่อยู่ด้านหลังเตาไฟ จึงพยักหน้าเบาๆ ทีหนึ่ง ที่จริงถูซินเยว่เคยพบเหลยซีมาก่อน เพียงแต่ตอนที่พบกันคือเมื่อหลายเดือนก่อน ตอนนั้นเหลยซีเนื้อตัวขาวสะอาด เหมือนดั่งคุณหนู แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายในตอนนี้ก็ต้องตกใจที่อีกฝ่ายดูโทรมไปมากไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเหลยซีถูกซูฟาเสียงทำร้ายมา ผู้ชายที่เชื่อถือไม่ได้อย่างซูฟาเสียง ต่อให้แต่งงานกับเหลยซี มีครอบครัวแล้ว เกรงว่าวันๆ ก็ยังคงพึ่งพาอะไรไม่ได้เช่นเดิม ก่อนหน้านี้แม่เฒ่าตระกูลซูคัดค้านการแต่งงานครั้งนี้ แต่ถูก

"เถ้าแก่ของเราเคยพูดถึงเจ้าส่วนตัว ก่อนหน้าเรื่องของโรงเตี๊ยมชุนเฟิง เถ้าแก่ก็คอยสังเกตุเจ้าแล้ว เพียงแต่ก่อนหน้านี้ท่านไปที่ผิงโจว จึงไม่มีเวลาพบกับเจ้า ตอนนี้ท่านกลับมาแล้ว"ถูซินเยว่พยักหน้า แม้ในความคิดของเธอจะรู้สึกว่าเถ้าแก่ของโรงเตี๊ยมเทียนเซียงต้องการพบเธอไม่ได้แฝงเจตนาร้ายไว้ แต่อยู่ดีๆ บอกว่าอยากพบตนเอง ถูซินเยว่เองก็รู้สึกสงสัยเธอเลิกคิ้ว แล้วถามด้วยความสงสัยว่า "ลุงเฉียน ไม่ทราบว่าเถ้าแก่ของพวกท่านต้องการพบข้าเรื่องอันใดรึ ท่านบอกข้าก่อน ข้าจะได้เตรียมใจไว้ด้วย"ลุงเฉียนส่ายหัวอย่างจนปัญญา และพูดอย่างเซ็งๆ ว่า "เถ้าแก่ของข้าเป็นคนที่เราคาดเดาอะไรไม่ได้เลย ปกติแล้วก็มักไม่เผยความคิดให้ใครรู้ง่ายๆ เถ้าแก่ไม่ได้พูด ข้าก็ไม่ใช่หนอนพยาธิในลำไส้ของท่าน ข้าจะรู้ได้อย่างไร เจ้ารีบตามข้าไปพบท่านเถอะ"เธอกับลุงเฉียนก็นับว่ารู้จักกันมาปีกว่าแล้ว ถูซินเยว่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอเชื่อว่าลุงเฉียนไม่ทำร้ายตนเอง จึงลุกขึ้นและพยักหน้าว่า "ถ้าเช่นนั้น ไหนๆ วันนี้ข้าก็มาพอดี ก็พาข้าไปพบเถ้าแก่ของพวกท่านเถอะ"ลุงเฉียนต่าสว่างทันที เขากำลังกังวลว่าถูซินเยว่จะไม่ยอมไปด้วย แต่เมื่ออีกฝ่ายยอม