บททั้งหมดของ หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: บทที่ 211 - บทที่ 220

รอยยิ้มนั้นเห็นได้ชัดว่าเต็มไปด้วยความชื่นชมต่อคู่หนุ่มสาวถูซินเยว่รู้สึกจนปัญญา อยู่กับซูจื่อหังมานานขนาดนี้ เธอก็พอรู้ว่าสามีของตนนั้นเป็นคนเงียบและเฉยชา คนทั่วไปมักจะเข้าถึงยาก แต่พอได้สนิทกันแล้วก็จะรู้ว่าแท้จริงแล้วซูจื่อหังเป็นคนใจอ่อน และหน้าหนาพอสมควร"มีเรื่องอะไรกลับไปพูดที่บ้าน" ถูซินเยว่หยิกเอวชายหนุ่ม บ้าเอ้ย ที่เอวซูจื่อหังมีเนื้อนุ่ม ๆ ที่ไหนกัน มีแต่กล้ามเนื้อทั้งนั้น เธอจึงไม่สามารถหยิกเขาได้ เมื่อทำอะไรชายหนุ่มไม่ได้ ถูซินเยว่จึงได้แต่กรอกตาใส่แต่ซูจื่อหังกลับอารมณ์ดี กุมมือเธอไว้แน่น กลัวว่าเธอจะพลัดหายไปกับฝูงชน"ได้ กลับไปพูดที่บ้าน"ทั้งสองเดินเบียดเสียดกับผู้คนมาถึงหัวมุมหนึ่งในตลาดเพราะหัวมุมตรงนี้ทำเลไม่ดี ดังนั้นคนจึงน้อย แต่เมื่อมีแสงแดดหลังฝนที่สาดส่องไปยังผักสดต่างๆ บนแผง ทำให้ผักเหล่านั้นทอประกายสีเขียวสดใส"ยายเฉิน" ซูจื่อหังจูงมือถูซินเยว่มาที่หน้าแผงของหญิงชราคนหนึ่ง จากนั้นก็ส่งเสียงเรียกพร้อมรอยยิ้มบนแผงนั้นมีหญิงชราคนหนึ่งนั่งอยู่บนม้านั่ง กำลังหรี่ตาเลือกผักที่อยู่ตรงหน้า พอเห็นผักส่วนที่ไม่ดีก็เด็ดทิ้งลงในถังขยะที่อยู่ข้าง ๆเมื่อได้ยิ

พระอาทิตย์กำลังตกดิน หลังจากที่เดินทางมาหลายชั่วยาม ถูซินเยว่กับซูจื่อหังก็มองเห็นประตูหมู่บ้านต้าเย่จากที่ไกลๆ เสียที"ในที่สุดก็ถึงแล้ว!" วันนี้เดินทางไปโน่นนี่ทั้งวัน จนถูซินเยว่รู้สึกว่าขาแข้งแทบจะหักอยู่แล้ว ตอนนี้เธอคิดถึงระบบการขนส่งของยุคปัจจุบันเป็นอย่างมากไม่ต้องถึงขั้นรถยนต์ ขอแค่จักรยานให้เธอสักคันหนึ่ง เธอก็สามารถปั่นกลับมาถึงภายในครึ่งชั่วโมง"ที่รัก ให้ข้าช่วยเจ้าถือหน่อยไหม" ถูซินเยว่หันไปมองซูจื่อหังตลอดทางเธอจำไม่ได้แล้วว่าตนเองถามซูจื่อหังไปแล้วกี่ครั้งว่าจะให้ตนเองช่วยถือของไหม แต่น่าเสียดายที่ซูจื่อหังดื้อรั้นมาก ปฏิเสธลูกเดียว พอถูซินเยว่จะแย่งเอาของมาถือ เขายังทำท่าเหมือนโดนหยามศํกดิ์ศรีอีกต่างหากถูซินเยว่ก็จนปัญญา แต่ก็เป็นห่วงแผลที่มือของซูจื่อหัง ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ เธอจึงได้แต่คอยถามตลอดทาง เผื่อว่าบางทีซูจื่อหังอาจจะเหนื่อยแล้วก็ได้?เมื่อเห็นเขาอุ้มตะกร้าโดยที่ใช้ฝ่ามือข้างหนึ่งกับหลังมือข้างหนึ่ง ถูซินเยว่ก็รู้สึกเจ็บปวดใจ"ใกล้จะถึงบ้านอยู่แล้ว เจ้าก็อย่าห่วงนักเลย วันนี้เจ้าเดินทางมามาก กลับไปข้าต้มน้ำให้เจ้าแช่ขา"ซูจื่อหังพูดด้วยน้ำเสียงหนัก

ด้านในลานบ้าน ซูเฟิ่งอี๋ถือไม้กวาดไว้ในมือ และฟาดลงไปบนตัวเจิ้งหมานหม่านทีแล้วทีเล่า พร้อมด่าทอด้วยใบหน้าที่ดุร้ายว่า "นังแพศยา ข้าบอกให้เจ้าดูขาหมูอย่าให้มันไหม้ แล้วดูเจ้าสิ เจ้าทำอะไรอยู่? กล้าขโมยของกินเรอะ? ข้าจะตีนังแม่ไก่ที่ไข่ไม่เป็นอย่างเจ้าให้ตายไปเลย" ตอนกลางคืนในฤดูใบไม้ผลิ อากาศยังคงหนาวเหน็บเข้ากระดูก เสื้อผ้าของเจิ้งหมานหม่านนั้นถูกซูเฟิ่งอี๋ดึงหลุดไปแล้วตั้งแต่ที่ฉุดกระชากกัน เหลือเพียงเสื้อบางข้างใน นางนั่งขดตัวอยู่บนพื้น ตัวสั่นทด้วยความหนาวไม้กวาดที่ตีลงบนเนื้อหนังที่หนาวจนแข็ง แรกเริ่มยังเจ็บแสบดั่งผิวหนังฉีกขาด แต่ตอนหลังกลับกลายเป็นชินชา ไร้ความรู้สึกใดๆเจิ้งหมานหม่านร้องด้วยความเจ็บปวด พูดอ้อนวอนขอการยกโทษว่า "ท่านแม่ ข้าหิวมากจริงๆ ข้าไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว! ข้ากินไปแค่เนื้อมันที่พวกท่านต่างก็ไม่ชอบชิ้นเดียวเท่านั้น...ข้าไม่ได้ตั้งใจจะขโมยกินจริงๆ ท่านแม่อย่าตีข้าอีกเลย ท่านจะตีข้าตายอยู่แล้ว!""เนื้อมันชิ้นเดียว เจ้ายังกล้าเถียงอีกรึ?" ซูเฟิ่งอี๋แสยะยิ้ม ยิ่งฟาดไม้กวาดในมือแรงขึ้นไปอีก นางตีไปพร้อมด่าทอไปด้วยว่า "ใครว่าข้าไม่ชอบกินเนื้อมัน นังคนกินบนเร

สำหรับหยวนเป่าแล้ว เมื่อเกิดเรื่องอะไร หากจะให้ทางการช่วยคลี่คลาย สู้จัดการด้วยตัวเองเสียยังจะดีกว่า คนของทางการต่อหน้าก็พูดดิบดีว่าทำทุกอย่างเพื่อประชาชน แต่เมื่อมีเรื่องต้องการความช่วยเหลือจากทางการ ก็ทำเฉยเมยใส่"ซินเยว่ เจ้า...แน่ใจหรือ?""แน่นอน" ถูซินเยว่พยักหน้า "จื่อหังร่ำเรียนอยู่ในอำเภอ ตอนที่พี่ไป อย่าลืมเรียกจื่อหังไปด้วย จำเอาไว้ว่า ต้องบอกกับจวนนายอำเภอว่า เต้าหู้ของพวกเราถูกปล้นไป""อื้อ" แม้ว่าหยวนเป่าจะไม่เข้าใจนักว่าถูซินเยว่ต้องการจะทำอะไรกันแน่ แต่ทุกครั้งตอนที่ถูซินเยว่พูดอย่างมีความมั่นใจเช่นนี้ ก็มักจะเกิดปาฏิหารย์ที่คาดไม่ถึงเสมอ ดังนั้นบ่อยครั้งที่หยวนเป่ามักเชื่อคำพูดของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าอย่างน่าประหลาด ซึ่งว่ากันตามตรงแล้วถูซินเยว่ยังอายุน้อยกว่าตนเองด้วยซ้ำหยวนเปล่าจอดรถลากไว้ที่ลานบ้าน หันกลับหลังไปตั้งใจจะเรียกเถี่ยต้านไปหาซูจื่อหังในอำเภอด้วยกัน ก่อนหน้านี้เขาพบกับโจรปล้นระหว่างทาง ทำให้ครั้งนี้หยวนเป่าไม่กล้าเข้าไปในอำเภอคนเดียว ถ้ามีคนไปด้วยก็อุ่นใจขึ้นมาหน่อย เพราะหากเกิดอะไรขึ้นกับเขา ถึงเวลาใครจะดูแลภรรยาของเขา?หลังจากที่หยวนเป่าไปแล้ว ถูซิ

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ถูซินเยว่คงจะรู้สึกเขินอาย แต่ครั้งนี้ถูซินเยว่เงยหน้าขึ้น ใบหน้าไม่มีร่องรอยของความเขินอาย แต่มองชายหนุ่มตรงหน้าพร้อมรอยยิ้ม พูดว่า "ที่รักก็คิดว่าข้าสุดยอดมากเลยใช่ม้า?"เรื่องนี้แรกเริ่มเธอหารือกับลุงเฉียน เดิมทีไม่ได้บอกกับซูจื่อหัง แต่ไม่ได้คิดจะบอกซูจื่อหหังด้วย เพียงแต่ตอนหลังพัวพันกับเรื่องแจ้งความ ซึ่งหยวนเป่าไม่ถนัดในเรื่องเหล่านี้ ถูซินเยว่จึงบอกเรื่องนี้กับซูจื่อหังหญิงสาวน่ารักอ้อนแอ้น สีหน้าท่าทางราวกับจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ ซูจื่อหังเลิกคิ้ว และจงใจพูดว่า "ก็จริงที่ที่รักเก่ง แต่เรื่องนี้ก็มีผลงานของข้าอยู่ด้วย เจ้าคิดจะให้รางวัลข้าอย่างไร?"น้อยครั้งนักที่ซูจื่อหังจะหน้าด้านขนาดนี้ เขาพูดขอสิ่งของกับเธอตรงๆ แถมยังเป็นรางวัลด้วยถูซินเยว่ครุ่นคิดอย่างจริงจังอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าเสื้อผ้าที่ซูจื่อหังสวมใส่อยุ่เริ่มเก่าแล้ว ที่แขนเสื้อก็มีรอยปะซ่อม ก็ยื่มมือไปคล้องแขนของชายหนุ่ม เลิกคิ้วขึ้นแล้วว่า "ที่รัก เราไปที่ตลาดกัน ข้าซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้เจ้าดีไหม?"ตอนที่ซูจื่อหังร่ำเรียนอยู่ที่สำนักบัณฑิต มักจะตั้งโต๊ะขายภาพอักษรอยู่ข้างนอกเสมอ แต่เงินที่ได้มา