All Chapters of หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: Chapter 191 - Chapter 200

ซูเฟิ่งอี๋นั่งอยู่กลางลานบ้าน มือข้างหนึ่งถือไม้กวาด ส่วนอีกข้างกำลังแบ่งเมล็ดผักใส่ถุง และปากก็บ่นไปว่า "ข้าฝันว่าตระกูลหม่าของเราถึงคราวไร้ผู้สืบทอดสกุลแล้ว เจ้าคลอดลูกคนหนึ่งก็ไม่รอดคนหนึ่ง โอ้โห ทำข้าตกใจแทบแย่เลยล่ะ"เพื่อให้ดูโอเวอร์ ซูเฟิ่งอี๋พูดไปพร้อมกับตบหน้าอกของตนเองไปด้วยเดิมทีเจิ้งหมานหม่านยังแกะเมล็ดข้าวโพดอย่างดีอกดีใจอยู่ แต่เมื่อได้ยินคำพูดของซูเฟิ่งอี๋ ฝักข้าวโพดในมือก็ร่วงหล่นทันที"โธ่เอ้ย ไม่ได้เรื่องเลย ให้เจ้าทำงานนิดๆ หน่อยๆ แล้วดูเจ้าทำเข้าสิ!" ข้าวโพดนี้นางเพิ่งจะเอาไปล้างที่ลำธารมาเมื่อเช้านี้ ตั้งใจจะเอามาผัดกินตอนเที่ยงปกติเจิ้งหมานหม่านอยู่บ้านก็ขี้เกียจอยู่แล้ว ตอนนี้แกะแค่เมล็ดข้าวโพดก็ยังทำได้ไม่ดี ซูเฟิ่งอี๋จึงโมโหอีกฝ่ายขึ้นมาทันทีบวกกับเมื่อวาถ้านางไม่ไปหาเรื่องเสี่ยวเป่า ทำให้ต้องอับอายต่อหน้าทุกคนแล้วละก็ เมื่อคืนตนเองก็คงไม่ฝันอะไรที่น่ากลัวเช่นนี้เมื่อคิดได้ดังนั้น ซูเฟิ่งอี๋ก็ราวกับได้สติคืนมา เหมือนนึกอะไรบางอย่างออก จึงถามไปด้วยความสงสัยว่า "เดี๋ยวก่อนนะ หลิวชุนฮวาไม่พูดข้าก็ยังไม่รู้สึก เจิ้งหมานหม่านเจ้าสารภาพกับข้ามาตามตรง เจ้าแต

ตลอดทางที่เกวียนวัววิ่งจากหมู่บ้านต้าเย่ไปชิงเฉิง เพราะกังวลร่างกายของแม่เฒ่าตระกูลซู ซูจื่อหังได้ลดความเร็วลงโดยเฉพาะ และพยายามเลือกทางที่ราบเรียบวิ่ง เพื่อป้องกันถนนที่ขรุขระมากจะกระแทกกระเทือนแม่เฒ่าตระกูลซูเพราะไม่ว่าอย่างไรท่านก็อายุมากแล้ว คงทนความรุนแรงมากไม่ไหวในที่สุดก็มาถึงประตูในอำเภอ ซูจื่อหังจอดเกวียนวัวแล้วหันกลับหลังถามว่า "ท่านย่า ท่านจะไปที่ไหน ข้ากับซินเยว่ไปส่งท่านก่อน"อีกเดี๋ยวเขากับถูซินเยว่คงต้องไปที่จวนนายอำเภอ ไม่สามารถที่จะดูแลแม่เฒ่าตระกูลซูได้ตลอดแม่เฒ่าตระกูลซูจับไม้เท้าตนเองแน่น นางไม่ได้เข้ามาในอำเภอนานมากแล้ว สายตาพร่ามัวมองดูคนที่ผ่านไปมาอย่างช้าๆ จากนั้นก็ส่ายหน้าพูดว่า "ไม่ต้องหรอก พวกเจ้าจะทำอะไรก็ไปทำ ข้าเดินไปเอง""ท่านย่า ท่านไม่ค่อยได้เข้ามาในอำเภอบ่อยนัก...""เหลวไหล ใครว่าข้าไม่เคยเข้ามาในอำเภอ พวกเจ้ารีบไปเถอะ!" แม่เฒ่าตระกูลซูเปลี่ยนท่าทีไปจากตอนก่อนขึ้นเกวียนวัว และใช้ไม้เท้ากระแทกหินใหญ่บนพื้นด้วยความหงุดหงิด"ซูจื่อหังจนปัญญา จึงได้แต่พูดว่า "เช่นนั้นหากท่านทำธุระเสร็จแล้ว ก็มารอพวกข้าที่หน้าประตูอำเภอ""เออ เข้าใจแล้ว" แม่เฒ่าต

แม่เฒ่าตระกูลซูถูกจับกดไว้ ก็หันหลังไปถุยเสมะหะใส่หน้าพ่อเฒ่าตระกูลเหลย และบังเอิญมันกระเด็นไปโดนเปลือกตาของอีกฝ่ายเข้าพอดี"อุ้ยตาย พ่อเฒ่า ตาของเจ้า..."ฮูหยินตระกูลเหลยมองไปที่พ่อเฒ่าตระกูลเหลยอย่างตะลึง แต่ก็ไม่กล้ายื่นมือไปเช็ดเสมะหะตรงเปลือกตาออกเพราะอย่างไรเสียเสมะหะก็สีเหลืองเข้ม น่ารังเกียจอย่างมาก...พ่อเฒ่าตระกูลเหลยไม่ใช่ชาวไร่สาวสวน แต่เป็นคนเมืองอย่างถ่องแท้ ชาติกำเนิดดี ปกติแล้วเป็นคนสุภาพและรักสะอาดที่สุด แต่เมื่อโดนกระทำน่ารังเกียจเช่นนี้ก็สั่นเทาไปทั้งตัวเหลยซีที่อยู่ข้างๆ ก็ตกใจไม่น้อย คิดจะเดินเข้าไปหา กลับเห็นพ่อเฒ่าตระกูลเหลยโมโหอย่างมาก ยกมือเช็ดเสมะหะบนเปลือกตาออก จากนั้นก็ตบไปที่หน้าของแม่เฒ่าตระกูลซูแม่เฒ่าตระกูลซูจับไม้เท้าไว้ ถูกตบจนตัวหมุนไปสองรอบ แล้วล้มลงไปบนพื้นอย่างแรง และมีอาการหน้ามืดทันทีนางไอสองครั้ง และชี้นิ้วไปที่อีกฝ่ายอย่างสั่นเทา หน้ามืดตามัว "ดีๆ ตระกูลเหลยพวกเจ้านำหายนะมาสู่ลูกชายข้าไม่พอ ตอนนี้ยังทำร้ายข้าอีก วันนี้ข้าจะอยู่ที่นี่ไม่ไปไหนทั้งนั้น พวกเจ้าต้องให้คำอธิบายแก่ข้า..."แม่เฒ่าตระกูลซูพูดไปพูดมา ก็โยนไม้เท้าทิ้ง แล้วเริ่มด

ซูจื่อหังจูงมือของถูซินเยว่เดินไปที่นอกห้องโถงใหญ่ แม่เฒ่าตระกูลซูดูเหมือนจะตื่นแล้ว แต่น้ําเสียงกลับไม่ได้แข็งกร้าวเหมือนปกติ ตรงกันข้ามกลับอ่อนแอลงมาก"พวกเจ้าหยุดพูดพร่ำไร้สาระได้แล้ว ถึงคนอย่างข้าจะไม่มีทางสู้ก็เถอะ แต่ก็ไม่มีทางยอมรับหรอกว่าลูกชายตัวเองจะไปเป็นเขยแต่งเข้าบ้าน!""ท่านแม่เฒ่า นี่ท่านพูดอะไรของท่านน่ะ? เขยแต่งเข้าบ้านอะไรกันเล่า ท่านเป็นแม่ของลูกเขยข้า ก็ถือว่าเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว""ถุย ครอบครัวเดียวกันอะไร ถ้านังผู้หญิงต่ำทรามนี่เกิดท้องขึ้นมาจะให้ใช้สกุลเดียวกับตระกูลซูเราหรือไง?""อะไรกันแม่เฒ่า พวกข้าพูดคุยกับท่านดีๆ แต่ท่านคำสองคำก็ด่าลูกสาวข้า? ถ้าไม่ใช่เพราะลูกชายท่านตามวอแวลูกสาวพวกข้า พวกข้าจะให้เขาเป็นเขยแต่งเข้าบ้านไหมล่ะ?"เหมือนข้างในจะถกเถียงกันขึ้นมาแล้ว เสียงไออย่างรุนแรงของแม่เฒ่าตระกูลซูดังออกมา ซูจื่อหังและถูซินเยว่สบตากัน ก่อนที่ซูจื่อหังจะรีบผลักประตูเดินเข้าไปในห้องโถงใหญ่ แม่เฒ่าตระกูลซูกำลังนอนเอนกายบนเก้าอี้หวาย นางโกรธจนทั้งไอทั้งหอบตรงข้ามแม่เฒ่าตระกูลซูนั้นมีคนสองคนนั่งอยู่ คนหนึ่งคือเหลยเจ๋อหมิงซึ่งเป็นนายท่านแห่งตระกูลเหลย เ

ซูจื่อหังยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ราวกับเป็นภูเขาลูกหนึ่งปิดกั้นร่างกายของเธอไว้ เมื่อเห็นเธอถอยหลังอย่างลุกลี้ลุกลน พอเงยหน้าขึ้นใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างผิดปกติ ทันใดนั้นดวงตาเขาก็หม่นลงเมียเขาไม่ใช่คนหุนหันพลันแล่นสักหน่อย ซินเยว่ไปเจออะไรมากันแน่ ถึงได้มีสีหน้าประหม่าเขินอายแบบนี้?และยังจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ทําท่าทางเหมือนไปทําอะไรบางอย่างที่ไม่ดีเข้าอย่างไหนอย่างนั้น"เจ้าเป็นอะไรไป?" ซูจื่อหังยื่นมือออกมาถูแก้มของถูซินเยว่ใบหน้าของถูซินเยว่เดิมทีก็ร้อนมากอยู่แล้ว ส่วนซูจื่อหังนั้นเพิ่งทํางานในทุ่งนาเสร็จและล้างมือด้วยน้ำในคูน้ำมา ตอนนี้มือของเขาจึงเย็นมากแต่ถูซินเยว่กลับรู้สึกว่าแก้มของตนนั้นราวกับถูกลวกด้วยถ่านที่ร้อนระอุ ร่างทั้งร่างอดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัวใบหน้าของเธอปรากฏร่องรอยของความตื่นตระหนก ในหัวนึกถึงสิ่งที่เธอเพิ่งได้ยินอย่างควบคุมไม่ได้...ซูจื่อหังนั้นเดิมทีก็สังเกตเธอมาตลอดอยู่แล้ว เมื่อรู้สึกว่าเธอผิดปกติ และยิ่งเธอถอยหลังไปด้วยแล้ว ซูจื่อหังก็คว้าข้อมือเธอแล้วดึงเธอมาตรงหน้าเขาร่างของหญิงสาวชนกับหน้าอกที่แข็งเหมือนภูเขาของผู้ชาย