All Chapters of หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: Chapter 181 - Chapter 190

"ซินเยว่ ท่าย่าเจ้าน่าจะเกิดเรื่องอีก เราไปดูกันหน่อยมั้ย"น้ำเสียงนางหยูฟังดูเหมือนไม่สู้สบายใจถูซินเยว่เหนื่อยมาตั้งแต่กลางวันแล้ว หลับตานิ่งลง ปฏิเสธอย่างสะลึมสะลือว่า "ท่านแม่ กลางคืนอากาศหนาว ท่านไปนอนดีกว่า อย่าทำไห้เสี่ยวเป่าพลอยตื่นด้วยเลย"นอกประตูเงียบไปชั่วขณะ จนถูซินเยว่นึกว่านางหยูคงไปแล้ว เสียงของนางก็ดังขึ้นอีก "ทางโน้นร้องห่มร้องไห้ ข้าเลยยิ่งไม่วางใจ เสี่ยวเป่าก็ตื่นนานแล้ว ซินเยว่ ถ้าไงเรา..."ถูซินเยว่รู้ว่านางหยูเป็นห่วงแม่เฒ่าตระกูลซูที่อยู่ทางโน้น จึงได้ถอนหายใจยาว กล่าวอย่างอึดอัดว่า "ท่านแม่ ดึกดื่นค่ำคืน ท่านไปก็คงไม่ได้อะไร พรุ่งนี้ค่อยไปดีกว่า"นางหยูกล่าวอย่างจนใจต่อ "ถ้าข้าไม่ไปดูให้รู้ ในใจก็จะมีห่วงร่ำไป ตอนกลางวันท่านย่าก็เกิดเรื่องไปแล้ว นี่ยัง..."พูดมาถึงขั้นนี้แล้ว ถูซินเยว่ย่อมจะเข้าใจดี ไม่ว่านางจะพูดยังไง นางหยูคงไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจเป็นแน่ นางจึงต้องลุกขึ้นจากเตียงอย่างจำใจ ลมหนาวนอกหน้าต่างพัดกรูเข้ามาพอดี ทำเอาถูซินเยว่หนาวจนตาสว่าง อาการง่วงนอนหายไปในฉับพลันนางหยิบเสื้อคลุมมาคลุมแล้วเปิดประตู เห็นนางหยูใส่เสื้อคลุมยืนอยู่นอกประตู ม

ถ้าจะรอให้พวกเขาเรียนรู้การจับปลา ถูซินเยว่มิสู้ชิงลงมือก่อน เอาอ่างเก็บน้ำมาเป็นสัมปทานของตนเสียแต่นางก็ไม่ใช่คนจิตใจคับแคบ ที่จงใจจะตัดทางหากินของคนในหมู่บ้าน เพียงแต่อ่างเก็บน้ำก็ไม่ได้ใหญ่โต ถ้าอีกหน่อยชาวบ้านตามไปจับปลาบ่อย ๆ จริง ซักวันปลาก็อาจจะสูญพันธุ์ได้ถึงตอนนั้น เงินก็คงช่วยอะไรไม่ได้อีกถูซินเยว่ได้วางแผนไว้แล้ว นางจะเป็นคนถือสัมปทานอ่างเก็บน้ำแห่งนี้ แล้วให้จับปลาตามฤดูกาล พร้อมกับพักปลา มีเพียงวิธีนี้เท่านั้น จึงจะทำให้แหล่งน้ำมีการใช้งานที่เหมาะสม และปลาก็มีตลอดไม่ขาดช่วงแน่นนอนว่านางคนเดียวไม่อาจทำงานเหล่านี้ได้ ถึงเวลาจึงไปหาคนในหมู่บ้านต้าเย่มาช่วยเหลือ แล้วคิดค่าแรงให้ตามเวลา ปรับเปลี่ยนให้หมู่บ้านต้าเย่กลายเป็นหมู่บ้านประมงและแน่นอน นี่เป็นเพียงความคิดของถูซินเยว่ฝ่ายเดียว จะเห็นผลจริงหรือไม่ ยังต้องให้นางไปดูสภาพของหมู่บ้านต้าเย่เสียก่อนพูดแล้วก็น่าละอาย ถูซินเยว่แม้จะทะลุมิติมาได้พักใหญ่แล้ว แต่ช่วงนี้นางก็มัวแต่ล่าสัตว์กับจับปลา จนแทบไม่ได้ทำความรู้จักมักคุ้นกับคนในหมู่บ้านเลยทุกวันนี้เดินออกไป ยังมีหลายคนที่นางแทบไม่รู้จักเสียด้วยซ้ำด้วยเหตุนี้ น

"เสี่ยวเป่าสนใจเรื่องการทำนาด้วยหรือ?" ซูจื่อหังมองอีกฝ่ายด้วยความฉงน เพราะดูไม่ออกจริง ๆ ปกติเจ้าฉงเป่าดูตัวเล็ก ๆ วัน ๆ ชอบนอนผึ่งแดดกลางลานบ้านอย่างเกียจคร้าน ในบ้านราวกับเลี้ยงแมวขี้เกียจไว้ตัวหนึ่ง จู่ ๆ กลับมาสนใจเรื่องการทำนาเสียนี่ว่าไปแล้ว ฉงเป่ามาอยู่บ้านนี้ก็ราวหนึ่งเดือนได้ แม้ว่าอายุจะเพียงสองสามขวบ แต่ดูจากลักษณะของเขาแล้ว แทบไม่เหมือนเด็กน้อยเลยซักนิด ถ้าไม่เพราะใบหน้ากลมปุ๊กของฉงเป่า ซูจื่อหังยังนึกว่าเขาเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งด้วยซ้ำแม้ว่าเด็กจะมีความจำสั้น แต่หายากที่จะมีคนหนีออกจากบ้านมา เดินหลงแล้วกลับไม่มีความเสียใจ ยอมมาอยู่ตระกูลซูด้วยความยินดีซะอีกเพียงแต่ ไม่ว่าในใจจะสงสัยอย่างไร แต่เบื้องหน้าก็ยังเป็นฉงเป่าซึ่งเป็นเด็กตัวกะเปี๊ยก ซูจื่อหังจึงได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจฉงเป่าเงยหน้าขึ้นมองดูถูซินเยว่ หาวเล็กน้อยและพยักหน้าอย่างงัวเงียจริง ๆ เมื่อกี้เขาจะถามถูซินเยว่ว่าเมื่อไหร่จะไปมิติแห่งน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ปลูกข้าวต่างหาก เพราะพักนี้อีกฝ่ายยุ่งมาก จนแทบไม่มีเวลาไปดูแลแปลงนา ปล่อยให้ต้นข้าวเริ่มจะขึ้นสูงเกินไปแล้วถูซินเยว่เข้าใจความหมายของฉงเป่าดี สีหน้าปรา

พร้อมกับดวงอาทิตย์ที่ขึ้นสูง ผู้คนต่างมาดำนามากยิ่งขึ้น ชาวบ้านต่างก็รีบเร่งออกจากบ้าน มาช่วยกันดำนาเป็นการใหญ่ในจำนวนนี้ ยังมีซูเฟิ่งอี๋กับหม่าโหวด้วยว่าไปแล้ว ซูเฟิ่งอี๋ก็เป็นผู้หญิงที่น่าเห็นใจไม่น้อย เพราะนางมีนิสัยแข็งกร้าว จึงทำให้สามีไม่ค่อยอยากกลับบ้าน ขนาดวันปีใหม่ที่ผ่านมา สามีของซูเฟิ่งอี๋ก็แทบไม่เห็นหน้าจนวันนี้ถึงต้นฤดูใบไม้ผลิต้องมีการทำนา นางก็เหนื่อยยากลำบากกายอยู่เพียงผู้เดียว แต่ก่อนมีนางหยูกับซูจื่อหังอยู่ด้วยยังพอว่า ซูเฟิ่งอี๋พอจะอู้ได้บ้าง งานหนักงานเบาก็โยนให้นางหยูรับไป แต่ตอนนี้เห็นจะไม่ได้แล้วที่นาของตระกูลซูมีอยู่ไม่ใช่น้อย ซูเฟิ่งอี๋ทำคนเดียวย่อมจะไม่ไหวอยู่แล้ว จึงต้องให้หม่าโหวกับภรรยามาช่วยอีกแรงขณะที่ทุกคนเดินผ่านที่นาของบ้านซูจื่อหัง เจิ้งหมานหม่านหันหน้าไป สายตาก็ไปอยู่ที่ฉงเป่าซึ่งนั่งอยู่บนคันนา เห็นเด็กน้อยตัวกลมก้มหน้าก้มตาผูกหญ้าฟางที่อยู่ในมือ จึงกล่าวด้วยความแปลกใจ "เด็กคนนี้ทำไมเก่งจริง รู้จักช่วยทำงานด้วย""ก็ถึงว่า" ซูเฟิ่งอี๋เหลือบมองฉงเป่าไปที พลางพูดเสียงต่ำ "ได้ข่าวว่าเด็กคนนี้เคยตามนางหยูไปขึ้นเขา แล้วจู่ ๆ ก็ไปเจอเห็ดหลินจือเ

"ร้องอะไรนักหนา? เจ้าร้องไห้ให้ใครดูกัน? ยังไม่รีบปักดำกล้าข้าวให้เสร็จอีก!" อากาศในช่วงวันกู่อวี่*นั้นไม่แน่ไม่นอน บางทีวันนี้ฟ้าโปร่งแดดจัด พรุ่งนี้ก็อาจจะฝนตก ถึงตอนนั้นต้นกล้าจะอยู่ไม่รอดและเฉาตายเสียก่อน (*ฤดูกาลสุดท้ายของฤดูใบไม้ผลิ อุณหภูมิและปริมาณน้ำฝนจะเพิ่มขึ้น เหมาะกับการทำการเกษตรอย่างมาก)เจิ้งหมานหม่านเช็ดน้ำตา และพยักหน้าอย่างน้อยอกน้อยใจถ้าเป็นตามปกติ ในเวลาแบบนี้นางกับซูเฟิ่งอี๋คงโต้ฝีปากกันไปแล้ว แต่วันนี้เมื่อโดนหลิวชุนฮวากล่าวว่าเช่นนั้น เจิ้งหมานหม่านก็รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ และตอนที่เผชิญหน้ากับซูเฟิ่งอี๋ก็รู้สึกผิดด้วย จึงไม่กล้าเถียงกลับหญิงสาวรับบุ้งกี๋มา และปักดำกล้าข้าวไปอย่างยอมจำนน หม่าโหวที่อยู่ด้านข้างเมื่อเห็นท่าทางเช่นนั้นของนางก็กระพริบตาไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเขารู้สึกว่าวันนี้ภรรยาของตนเองแปลกไปแต่เพราะว่าแม่กำลังโกรธอยู่ หม่าโหวจึงไม่ได้ถามอะไรมากหลังจากที่ถูกเจิ้งหมานหม่านรังควาน ฉงเป่าก็ไม่อยากไปนั่งที่กองฟางอีก จึงคอยช่วยล้างต้นกล้ากับนางหยูแทนหลังจากที่ล้างต้นกล้าเสร็จ ก็ประจวบเหมาะกับที่ถูซินเยว่และซูจื่อหังนำอาหารมาพอดี"ในหม้อมีมันเ