All Chapters of หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: Chapter 161 - Chapter 170

ไม่รู้ว่าต่างจ้องมองกันและกันนานแค่ไหน ถูซินเยว่รู้สึกถึงความเมื่อยล้าของสายตา จึงได้เอามือขึ้นมาขยี้ตาตนเอง และไม่นาน นางก็เงยหน้าขึ้นอย่างแรง สายตาคมกริบจ้องมองไปที่ฉงเป่าใช่แล้ว ก็คือฉงเป่า!ฉงเป่าซึ่งไม่รู้ว่าโผล่มาจากมิติตั้งแต่เมื่อไหร่เห็นถูซินเยว่จ้องมองด้วยสายตาอันดุดัน ฉงเป่าไม่เพียงไม่นึกกลัว ยังหยิบเอาผ้าห่มมาจากข้าง ๆ ห่อหุ้มร่างกายอ้วนท้วนของตัวเองไว้อีกเพราะการอยู่ในมิตินั้น ชั่วนาตาปีมีแต่ความอบอุ่น ฉงเป่าในฐานะผู้พิทักษ์แห่งมิติ สามารถควบคุมอุณหภูมิในนั้นได้ แต่หลังจากที่ออกจากมิติมา ทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไปขณะนี้อากาศข้างนอกเป็นต้นฤดูใบไม้ผลิ ยังคงมีความหนาวเย็นอยู่โดยรอบ ในขณะที่ฉงเป่าสวมใส่เพียงเสื้อบังทรงตัวเดียว แขนขาล้วนเปลือยเปล่า จึงย่อมจะหนาวเย็นเป็นธรรมดาหลังจากมุดเข้าผ้าห่มแล้ว ฉงเป่าสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น ก็ค่อยถอนใจโล่งอกหน่อย"เจ้าอ้วน จะพูดอะไรกับข้านะ?" หลังจากปรับสภาพได้แล้ว ฉงเป่าก็ค่อยแหงนหน้าขึ้นมองถูซินเยว่ และทำเหมือนไม่รับรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังไม่พอใจอยู่ถูซินเยว่มองดูฉงเป่าเล็กน้อย พลางสูดลมหายใจเข้าลึกอยู่ครู่หนึ่ง"เจ้าออกมาจากมิติไ

ตอนกินข้าวเช้า ถูซินเยว่ฉวยโอกาสตอนที่ทั้งซูจื่อหังกับนางหยูไม่อยู่ จงใจหรี่ตามองฉงเป่าแล้วถามว่า "เมื่อคืนนอนเป็นยังไงบ้าง?"ไม่พูดเรื่องนี้ยังดีอยู่ พอพูดถึงเรื่องนี้เข้า ฉงเป่าก็รู้สึกไม่ดีใจทันทีเขาวางตะเกียบลง เหลือบมองถูซินเยว่แล้วพูดว่า "เจ้ายังกล้ามาถามอีก! เมื่อวานให้เจ้าช่วยข้าเจ้าก็ไม่ช่วย แต่ก็นะ แม่สามีเจ้านี่เป็นคนดีจริง ๆ ..."เมื่อคืนกลางดึกยังตื่นขึ้นมาห่มผ้าห่มให้เขาแม้ว่าฉงเป่าจะมีชีวิตอยู่มาหลายหมื่นปีแล้ว แต่เนื่องจากเขาอาศัยอยู่ในมิติแห่งน้ำพุศักดิ์สิทธิ์มาโดยตลอด ดังนั้นนิสัยของเขาจึงเรียบง่ายมาก เมื่อนางหยูดีกับเขา เขาก็ดีกับนางหยูกลับถูซินเยว่กระตุกมุมปาก เธอก้มหน้ากินข้าวต้มไปคําหนึ่งจากนั้นเลิกคิ้วพลางกล่าวว่า "ข้าว่าเจ้าควรจะลองคิดดูว่าควรจะอยู่ในบ้านนี้ตลอดไปยังไงจะดีกว่านะ"ฉงเป่าไม่ใช่คนตระกูลซู หากถึงเวลายังหาคนในครอบครัวของฉงเป่าไม่เจอสักที ไม่แน่ว่านางหยูกับซูจื่อหังอาจจะไม่ยอมให้ฉงเป่าอยู่บ้านตลอดไป บางที พวกเขาอาจจะหาครอบครัวที่ดีแล้วส่งฉงเป่าไปให้ก็เป็นไปได้เดิมทีถูซินเยว่แค่พูดเตือนไปอย่างนั้น แต่ไม่คิดว่า ฉงเป่าฉงเป่ากลับทำเสียงฮึดฮัดแล

"พี่ซินเยว่!" เสี่ยวเป้ยเข้ามาปุ๊ปก็กอดเอวของถูซินเยว่พูดด้วยความดีใจว่า "พี่ซินเยว่คิดถึงเสี่ยวเป้ยไหม!""คิดถึงสิ!" ถูซินเยว่ยิ้มพลางเอามือบีบแก้มเสี่ยวเป้ยเสี่ยวเป้ยสูงขึ้นเร็วมาก แต่เวลายิ้มก็ดูน่ารักมากเหมือนกัน ถูซินเยว่มองเสี่ยวเป้ยแล้วก็คิดว่าได้เวลาต้องคุยกับแม่เรื่องส่งเสี่ยวเป้ยไปเรียนที่สำนักบัณฑิตได้แล้ว"เข้ามาเร็ว เดี๋ยวพี่เอาอะไรอร่อย ๆ ให้กิน" ถูซินเยว่เงยหน้าขึ้น ไม่อยากจะทำให้เสียบรรยากาศจึงหันมองถูชิวหลานกับแม่เฒ่าตระกูลถูแล้วบอกว่า "ท่านป้ากับท่านย่าก็เข้ามานั่งก่อนสิ"ถูซินเยว่พูดด้วยน้ำเสียงนอบน้อม ไม่คิดว่าถูชิวหลานได้กำไรแล้วยังจะทำตัวพาลอีก นางพูดด้วยน้ำเสียงส้อเสียดว่า "จุ๊ ๆ ๆ ดูเครื่องเรือน ดูการตกแต่ง ทั้งตู้ทั้งโต๊ะคงทำใหม่หมดเลยสินะ? ข้าง ๆ นั่นยังมีไม้แกะสลักอีก ทำไมจู่ ๆ พวกเจ้าถึงได้รวยขึ้นมาได้ขนาดนี้นะ คงไม่ใช่ได้จากการทำอะไรที่ผิดศีลธรรมหรอกนะ?"ตระกูลซูยากจนมาตั้งหลายปี จู่ ๆ ก็มีเงินขึ้นมาแบบนี้มันก็ชวนสงสัยจริง ๆ นั่นแหละแต่ว่าเงินนี้เป็นเงินที่ถูซินเยว่กับซูจื่อหังค่อย ๆ สะสมกันมาที่ละเล็กทีละน้อย ได้มาโดยสุจริต ครั้งนั้นที่ไปงัดเงินมาจ

นางยื่นมือออกมาคว้าไม้เท้าไว้ โดยไม่รอให้แม่เฒ่าตระกูลถูได้ทันตั้งตัว จากนั้นจึงออกแรงเหวี่ยงไม้เท้าไปด้านข้างแต่นึกไม่ถึงว่าแม่เฒ่าคนนี้กลับออกแรงจับไม้เท้าไว้แน่นพอถูชิวหลานออกแรงเหวี่ยงไม้เท้าออกไป แม่เฒ่าก็กระเด็นตกร่องน้ำที่อยู่ด้านข้างลงไปทันที"โอ๊ยย!" แม่เฒ่าถูตะโกนร้องขึ้นอย่างน่าเวทนานางหลินและถูซานที่ตามมาข้างหลังก็ตะลึงงันไปทันที ทำอะไรไม่ถูกยืนแข็งทื่ออยู่กับที่ไม่ขยับเขยื้อน จนกระทั่งเมื่อได้ยินเสียงเรียกของแม่เฒ่าจึงได้รีบวิ่งมาพยุงแม่เฒ่าตระกูลถูลุกขึ้นจากร่องน้ำร่องน้ำร่องนี้เป็นร่องน้ำที่ใช้ระบายน้ำเสีย ดังนั้นจึงเต็มไปด้วยเศษอาหารบูดเน่าและดินโคลน ขณะที่แม่เฒ่าถูถูกดึงขึ้นมานั้น เสื้อผ้าที่เพิ่งจะเปลี่ยนใหม่ในวันนี้ก็เต็มไปด้วยเศษอาหาร ช่างน่าเวทนาอย่างยิ่ง"นังลูกอตัญญู นังลูกอกตัญญูสมควรตาย!" แม่เฒ่าตระกูลถูที่ปกติเป็นคนรักความสะอาดอย่างมาก ผมเผ้าต้องหวีให้เรียบร้อยไม่เคยแตกเส้น ตอนนี้เมื่อได้กลิ่นเหม็นคละคลุ้งของตัวเอง ก็อยากจะฆ่าถูชิวหลานให้ตายแต่น่าเสียดาย เมื่อนางหลินพยุงนางขึ้นมาจากร่องน้ำแล้วนั้น ถูชิวหลานก็หายไปแล้วอีกฝ่ายวิ่งหนีไปตั้งนานแล้ว ท

ตอนที่คนเฝ้าประตูเรียกหนิงอวี้ออกมานั้น ถูซินเยว่ก็เรียกชื่ออีกฝ่ายมาแต่ไกล กลับเป็นหนิงอวี้ที่เห็นเธอแล้วอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นขมวดคิ้วถามขึ้นว่า "เจ้าคือ?"สีหน้าของอีกฝ่ายดูมืดหมองยิ่งนัก เห็นได้ชัดว่าตอนนี้อารมณ์ไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่ถูซินเยว่ไม่อยากเสียเวลาจึงเปิดเผยตัวตนของตัวเอง "ข้าคือถูซินเยว่ เป็นเมียของซูจื่อหัง ที่มาหาเจ้าครั้งนี้ก็เพราะอยากจะขอร้องให้เจ้าช่วยตามหาท่านพี่ซูหน่อย"หนิงอวี้เดิมทีก็ร้อนใจเรื่องซูจื่อหังอยู่แล้ว พอได้ยินคําพูดของถูซินเยว่ก็ตกใจทันที มองอีกฝ่ายอย่างสงสัยแล้วถามว่า "เจ้าคือเมียของจื่อหัง? ไม่ถูกนะ ข้าจําได้ว่าเคยเห็นเมียของจื่อหังมาก่อน นางรูปร่างอ้วนท้วมไม่เหมือนเจ้าเลยนี่นา"เป็นเพราะถูซินเยว่ประสบความสําเร็จในการลดนํ้าหนัก ตอนนี้เธอจึงเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ไม่มีเค้าโครงของหญิงอ้วนอัปลักษณ์คนเดิมหลงเหลือเลย มิน่าหนิงอวี้ถึงจําไม่ได้ถูซินเยว่เองก็ขี้เกียจที่จะพัวพันกับเรื่องนี้จึงพูดตรง ๆ ว่า "ข้าลดนํ้าหนักน่ะ เจ้าช่วยข้าตามหาท่านพี่ซูหน่อย"ขณะที่พูด หญิงสาวก็ยื่นมือไปดึงหนิงอวี้ลงมาจากบันได ทางด้านหนิงอวี้นั้นยังงุนงงอยู่ แต่เขาก็ยังจํา