บททั้งหมดของ หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: บทที่ 141 - บทที่ 150

แม่เฒ่าตระกูลถูพูดง่าย ทว่าเหลียงปินกลับมองหญิงสาวที่คุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยสายตาเย็นชาตอนนี้แตกต่างไปจากในตอนพบกันแรกๆ เพราะถูหมิงซวนได้กลายเป็นคนของเขาแล้ว ทั้งคู่แต่งงานกันมากว่าครึ่งปีแล้วดังนั้นถูหมิงซวนจึงไม่ได้เป็นหญิงสาวอันเป็นที่รักก่อนแต่งงานของเขาอีกแล้วแล้วตอนนี้อีกฝ่ายยังทำเรื่องไร้ยางอายแบบนี้อีก นั่นทำให้เหลียงปินรู้สึกว่าเลือดยุงบนกำแพงสีขาวยังน่าดูกว่าถูหมิงซวนเสียอีก"วันนี้ที่ข้ามา เดิมทีก็ตั้งใจจะมารับนางกลับไป แต่ตอนนี้คงไม่ต้องแล้ว ที่ข้าลากนางมาที่นี่ ก็เพื่อที่จะบอกพวกท่านให้ชัดเจนแจ่มแจ้งว่า ตระกูลเหลียงไม่ต้องการภรรยาสำส่อนใจง่ายเช่นนี้! เรื่องอื่นไม่มีอะไรให้ต้องคุย"น้ำเสียงของเหลียงปินแน่วแน่แม่เฒ่าตระกูลถูถูกฉีกหน้า สีหน้าก็แปรเปลี่ยนเป็นทมึงทึง และไม่น่ามองนักความโกรธหลอมรวมอยู่ในดวงตาของอีกฝ่าย นางขมวดคิ้วและพูดว่า "เหลียงปิน ตอนที่เจ้าขอหมิงซวนแต่งงาน เจ้าไม่ได้บอกกับพวกเราเช่นนี้นะ"ไอเดียแลกตัวถูซินเยว่กับถูหมิงซวน เหลียงปินเป็นคนเสนอ โดยตระกูลเหลียงยอมจ่ายเงินสินสอดเป็นสองเท่า จึงทำให้คนในบ้านตระกูลถูหวั่นไหวเรื่องนี้จึงเป็นอันตกลงตามนั้

ไม่เพียงเท่านี้ บนร่างกายของอีกฝ่ายยังมีแผลที่อื่นด้วย บริเวณขาหลังกับตัวทีรอยแผลจากการถูกกรงเล็บข่วน แผลบางจุดลึกจนมองเห็นกระดูก"เสี่ยวหวง เจ้าไปทำอะไรมา?" ใบหน้าของถูซินเยว่เต็มไปด้วยความตกใจ ซูจื่อหังเองก็ก้มตัวลง ตรวจดูแผลบนตัวของเสี่ยวหวงด้วยเช่นกัน จากนั้นก็ขมวดคิ้วและพูดว่า "รอยแผลพวกนี้เป็นรอยแผลของกรงเล็บเสือ""เล็บเสือ?"ถูซินเยว่ชะงักไปครู่หนึ่งเสียงร้องอ่อนแรงดังขึ้นจากปากของเสี่ยวหวง มันใช้หัวถูไปมาที่ฝ่ามือของถูซินเยว่ทีหนึ่ง จากนั้นก็เข้าใกล้หญิงสาว ดูแล้วน่าเห็นใจและน่าสงสารเป็นอย่างมากภาพของเสือในป่าที่แย่งชิงตำแหน่งเจ้าป่ากันแล่นผ่านในสมองของถูซินเยว่ทันที ดูท่าเสี่ยวหวงถูกเสือตัวอื่นรังแกเข้าให้เสียแล้ว โบราณก็ว่าไว้ว่าเสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ เมื่อก่อนยอดภูเขาลูกนี้น่าจะเป็นอาณาเขตของเสี่ยวหวง หรือว่ามีเสือที่มาจากที่อื่น?เสี่ยวหวงพูดไม่เป็น ถูซินเยว่ก็ไม่สามารถสื่อสารกับอีกฝ่ายได้ จึงได้แต่รีบหยิบเอาน่องแพะจากตะกร้าออกมายื่นให้เสี่ยวหวงกินน้ำพุศักดิ์สิทธิ์สามารถฟื้นฟูชีวิต และมีผลดีต่อการรักษาบาดแผลหลายอย่าง เสี่ยวหวงมีแผลมากมายขนาดนี้ ถ้าได้กินน

"พี่ซินเยว่ พี่ดูปลาตัวนี้ว่ายอยู่ในกะละมังนี่สิ!" เสี่ยวเป้ยพูดพลางตบมือ เมื่อเจอของเล่นสนุก ๆ เขาก็ลืมมันเผาที่อยู่บนเตาไปเสียสนิทถูซินเยว่หัวเราะพร้อมกับพูดขึ้นว่า "งั้นเจ้าก็ตั้งใจเลี้ยงมันให้ดี เลี้ยงให้กลายเป็นปลาตัวใหญ่ ๆ เลย""อื้ม!" เสี่ยวเป้ยรีบพยักหน้าอย่างแข็งขัน กอดชามในมือตัวเองอย่างทะนุถนอมซูจื่อหังจับปลากลับมาก็ไปทำกับข้าว ส่วนถูซินเยว่ก็ทำปลาอยู่ข้างนอกนางหยูก็พาภรรยาของหยวนเป่ามาพอดีเมื่อภรรยาของหยวนเป่าได้ยินว่าทำปลาแค่หนึ่งชั่วยามก็ได้เงินตั้งยี่สิบอีแปะ ก็พยักหน้าตกลงปกตินางอยู่ที่บ้านก็ไม่ค่อยมีอะไรทำ ได้แต่ซักเสื้อผ้า หุงข้าวไปวัน ๆ ตอนนี้มีโอกาสหาเงินได้ ก็ดีใจจนบรรยายไม่ถูกเมื่อเดินตามนางหยูเข้ามา พอเห็นปลาตัวน้อย ๆ มากมายอยู่ในถัง ภรรยาของหยวนเป่าก็ตกตะลึงขึ้นมาทันที"โอ้โห ซินเยว่ ไปจับปลาตั้งเยอะตั้งแยะขนาดนี้มาจากไหนกัน!"ปลาเต็มถังขนาดนี้ ดู ๆ ไปก็น่ากลัวเอาเรื่องอยู่ถูซินเยว่ยิ้มอย่างมีเลศนัย พูดขึ้นว่า "ก็ไปจับมาจากอ่างเก็บน้ำน่ะสิ ไม่งั้นข้าจะไปเอามาจากไหนได้?"จับมาจากอ่างเก็บน้ำ.....ซินเยว่นี่มันช่างเก่งกาจเกินมนุษย์ไปแล้ว!ภรรยาข

ถูซินเยว่จับนางหยูให้นั่งลงบนม้านั่ง จากนั้นก็พยายามอธิบายอยู่นาน ผ่านไปครู่ใหญ่ นางหยูจึงได้สติกลับมา เบิกตาโพลง นิ้วมือสั่นระริก ถามขึ้นว่า "สรุปก็คือซินเยว่เจ้าเป็นเพื่อนกับเสือตัวนี้งั้นหรอ แถมมันยังเคยช่วยชีวิตเจ้าไว้ด้วย?""ใช่" ถูซินเยว่พยักหน้าอย่างขมีขมันนางหยูตกตะลึงจนพูดไม่ออกแม้ว่านางจะเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว แต่จะให้ยอมรับความจริงให้ได้ เกรงว่าคงต้องใช้เวลาอีกสักพักซูจื่อหังตบหลังนางหยูเบา ๆ พูดขึ้นว่า "ท่านแม่วางใจเถอะ เสือตัวนี้ไม่ทำร้ายคน หากไม่ใช่เพราะมันครั้งที่แล้วซินเยว่ก็คงไม่ได้มีโอกาสกลับมาบ้านอีก ลูกเองก็คุ้นเคยกับเสือตัวนี้เป็นอย่างดี ท่านวางใจเถอะนะ"ขณะที่พูดอยู่นั้น เสี่ยวหวงก็เลียน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ในถ้วยจนหมด มันเดินชูคอออกมาจากในบ้าน เมื่อเดินมาถึงนางหยู มันก็ส่งเสียงโฮกขึ้นมาหนึ่งที จากนั้นก็ถอยไปถูขากางเกงของถูซินเยว่ สองตาจ้องมองไปยังนางหยูที่อยู่ฝั่งตรงข้ามนางหยูตกใจจนวิญญาณเกือบจะหลุดออกจากร่าง ร่างกายสั่นเทา ต้องใช้เวลานานกว่าจะได้สติกลับคืนมาถูซินเยว่เห็นท่าทางที่หวาดกลัวของนางหยู ก็รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแต่นี่ก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ

แน่นอนว่า เมื่อหลางฮุยได้ยินถึงคนตระกูลซู ก็ตื่นเต้นจนเกือบจะกระโดดลุกขึ้นจากเตียง เส้นเลือดดำแสดงออกมาเด่นชัด อีกทั้งสีหน้าก็เผยความดุร้ายออกมา"เป็นคนของหมู่บ้านต้าเย่จริงด้วย" เฉินหัวขมวดคิ้ว มือที่มีความเป็นผู้ดีก็ตบลงบนโต๊ะไม้ลูกแพร์สีเหลืองตรงหน้า จนทำให้ถ้วยชาสั่นสะเทือนเถียนชุ่ยฮวาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็ตัวสั่นไปตามกัน ทั้งเผยสายตาเป็นกังวลขึ้น"คนหมู่บ้านต้าเย่กล้าดุร้ายขนาดนี้เชียวหรือ ถึงทำให้หลางฮุยเป็นแบบนี้ จะปล่อยพวกเขาไปง่าย ๆ ไม่ได้แล้ว !" เถียนชุ่ยฮวาก็ใส่ไฟเข้าไปเรื่อย ๆถึงแม้ว่าหลางฮุยถูกตัดลิ้นจนพูดไม่ได้ แต่ว่าหูของเขาไม่มีปัญหา ดังนั้นเขาได้ยินสิ่งที่เถียนชุ่ยฮวาพูดเขาพยักหน้าอย่างแรง แล้วจับมือเฉินหัวแน่น เสียงอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ทั้งสายตาก็เต็มไปด้วยความโกรธแค้นเฉินหัวเข้าใจ ว่าอีกฝ่ายต้องการให้ตนแก้แค้นให้"ไม่ต้องห่วง !" เฉินหัวก็มือหลางฮุยแน่น ใบหน้าที่สวยงามของนางสัมผัสได้ถึงความชั่วร้าย ถึงแม้ว่าไม่เคยโกรธถึงเพียงนี้ แต่สิ่งที่พูดออกมา กลับทำให้คนเย็นชาไปทั้งตัว"พวกเขาทำร้ายน้องชายเพียงคนเดียวของข้าต้องเป็นเช่นนี้ ข้าจะแก้แค้นให้เจ้าเอง ! พวกเขาทำร้ายเจ้