บทที่ 147 แค้นเก่ามาประจัญหน้า

ถูซินเยว่จับนางหยูให้นั่งลงบนม้านั่ง จากนั้นก็พยายามอธิบายอยู่นาน ผ่านไปครู่ใหญ่ นางหยูจึงได้สติกลับมา เบิกตาโพลง นิ้วมือสั่นระริก ถามขึ้นว่า "สรุปก็คือซินเยว่เจ้าเป็นเพื่อนกับเสือตัวนี้งั้นหรอ แถมมันยังเคยช่วยชีวิตเจ้าไว้ด้วย?"

"ใช่" ถูซินเยว่พยักหน้าอย่างขมีขมัน

นางหยูตกตะลึงจนพูดไม่ออก

แม้ว่านางจะเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว แต่จะให้ยอมรับความจริงให้ได้ เกรงว่าคงต้องใช้เวลาอีกสักพัก

ซูจื่อหังตบหลังนางหยูเบา ๆ พูดขึ้นว่า "ท่านแม่วางใจเถอะ เสือตัวนี้ไม่ทำร้ายคน หากไม่ใช่เพราะมันครั้งที่แล้วซินเยว่ก็คงไม่ได้มีโอกาสกลับมาบ้านอีก ลูกเองก็คุ้นเคยกับเสือตัวนี้เป็นอย่างดี ท่านวางใจเถอะนะ"

ขณะที่พูดอยู่นั้น เสี่ยวหวงก็เลียน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ในถ้วยจนหมด มันเดินชูคอออกมาจากในบ้าน เมื่อเดินมาถึงนางหยู มันก็ส่งเสียงโฮกขึ้นมาหนึ่งที จากนั้นก็ถอยไปถูขากางเกงของถูซินเยว่ สองตาจ้องมองไปยังนางหยูที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

นางหยูตกใจจนวิญญาณเกือบจะหลุดออกจากร่าง ร่างกายสั่นเทา ต้องใช้เวลานานกว่าจะได้สติกลับคืนมา

ถูซินเยว่เห็นท่าทางที่หวาดกลัวของนางหยู ก็รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

แต่นี่ก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ