All Chapters of หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: Chapter 131 - Chapter 140

หลังจากเข้าห้องแล้ว ซูฟาเสียงก็แทบอดใจไม่ไหวที่จะโผเข้าหานางหยูทันทีนางหยูรีบหลบเลี่ยงไปข้าง ๆ กัดฟันถามว่า "แล้วเสื้อบังทรงล่ะ คืนมาให้ข้าก่อน!"ผู้หญิงคนนี้ มาถึงขนาดนี้แล้วยังจะห่วงเสื้อบังทรงอีก ซูฟาเสียงอดไม่ได้ที่จะแสดงความหงุดหงิด แต่ตอนนี้เขาอยู่กับนางหยูเพียงสองคน ถึงเอาเสื้อออกมาก็คงไม่เป็นไร อย่างมากเดี๋ยวพอเสร็จกิจแล้ว ตนเปลี่ยนเสื้อบังทรงอีกตัวแล้วนำกลับไปก็ได้สรุปก็คือ นางหยูต้องการหลักฐานที่อยู่ในมือเขาทั้งหมดคงเป็นไปไม่ได้ซูฟาเสียงยังหวังจะได้นางมาเชยชมอีกหลายรอบอยู่เมื่อนึกถึงตรงนี้ ซูฟาเสียงจึงได้ดึงเสื้อบังทรงสีแดงออกจากอกเสื้อ พร้อมกับกวัดแกว่งในมือ ยักคิ้วและกล่าวว่า "เสื้อบังทรงอยู่นี่แล้ว เจ้าก็ควรทำตามคำพูดบ้าง รีบถอดเสื้อออกเร็ว ๆ แล้วมาปรนนิบัติข้าดี ๆ"นางหยูเห็นเสื้อบังทรงของตัวเองก็ตาโตขึ้น พร้อมหันไปมองตู้เสื้อผ้า เพราะถูซินเยว่ซ่อนตัวอยู่ในนั้น และพวกนางได้ตกลงกันไว้ รอให้ซูฟาเสียงเอาเสื้อบังทรงออกมา ถูซินเยว่จะออกมาจากตู้เสื้อผ้า แย่งเอาเสื้อบังทรงไป จากนั้นค่อยเล่นงานซูฟาเสียงและต่อไปนี้ นางก็ไม่ต้องอยู่ใต้อำนาจของซูฟาเสียงอีกถูซินเยว่ซึ่งแอบอยุ่ใ

มุมปากถูซินเยว่กระตุก เจิ้งหมานหม่านผู้นี้ถูกตนตบฉาดหนึ่งยังไม่พอ ตอนนี้ยังกล้ามายั่วยวนท่านพี่ของตนอีกหรือ?"จื่อหัง" นางหยูเดินไปหน้าซูจื่อหัง พอเห็นบุตรชายตนหน้าดำคร่ำเครียด สีหน้าย่ำแย่จนเหมือนจะบีบเค้นให้น้ำหยดลงมาได้ นางก็รู้แล้วว่าเรื่องที่ตนไม่อยากให้ซูจื่อหังทราบมาโดยตลอด อีกฝ่ายยังคงทราบอยู่ดี"ซินเยว่ เจ้าพยุงแม่ไว้" น้ำเสียงของซูจื่อหังอ่อนลงขณะเหลือบมองถูซินเยว่แวบหนึ่งเขารู้ว่านางหยูคิดยังไง วันนี้ตั้งใจไล่ตนไปก็แค่เพราะไม่อยากให้ตนเป็นกังวลก็เท่านั้น เพียงแต่พอเขารู้เรื่องนี้ รู้ว่าแม่ของตนถูกอาสามรังแกเช่นนี้และยังถูกคนตระกูลซูหยามเกียรติเช่นนี้อีก หากเขายังนิ่งเฉยอยู่ยังจะมีสิทธิ์อันใดเป็นลูกของนางหยูกัน?ผู้เป็นแม่อ่อนแอ ตนได้รับความอดสูยังไม่กล้าทวงความยุติธรรมเขาที่เป็นบุตรชาย หากยังไม่ปกป้องมารดาตนอีก แล้วความถูกต้องจะอยู่ที่ใด?เรื่องวันนี้ไม่ว่ายังไงซูฟาเสียงก็ต้องให้คำอธิบายกับเขา กับแม่เขาและกับบิดาที่ตายไปของเขา"ท่านพี่ ท่านระวังหน่อยนะ"ท่าที่สามีของตนถือมีดหั่นฟืนยืนอยู่หน้าประตู อย่าให้พูดเลยว่าหล่อเหลาเพียงใด ทว่าถูซินเยว่ยังคงเป็นกังวลว่าซูจื่อ

ถูซินเยว่ได้ยินดังนั้นก็ยกมือกุมขมับ ในที่สุดผู้ชายคนนี้ก็รู้สึกตัวสักที โชคดีที่ยังไม่ถือว่าโง่มากปีนี้ตนเองอายุสิบห้าปีแล้ว ร่างกายส่วนที่ควรเติบโตก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่างแล้ว ถ้าตามปกติประจำเดือนครั้งแรกควรจะมาตั้งนานแล้ว แต่จนตอนนี้ก็ยังไม่มีวี่แววเลยก่อนหน้านี้ฉงเป่าเคยบอกไว้ว่า ในร่างกายของตนนั้นมีพิษ ที่อ้วนและซื่อบื้อก็เป็นเพราะเหตุนี้เพียงแต่ก่อนหน้านี้เอาแต่ทำงานหาเงินเพื่อความอยู่รอด ดังนั้นถูซินเยว่จึงเก็บเรื่องนี้เอาไว้ในใจ ตั้งใจว่าจะหาเวลาไปหาหมอตรวจอาการ แต่ดูจากสถานกาณ์ตอนนี้ คงรอต่อไปไม่ได้แล้ว"เดิมทีข้าตั้งใจว่ารอเจ้ากลับสำนักบัณฑิตแล้ว ข้าก็จะไปหาหมอ" ถูซินเยว่พยักหน้าเมื่ออีกฝ่ายพูดเช่นนี้ ซูจื่อหังก็เข้าใจทันทีในเมื่อต้องไปหาหมอ ก็หมายความว่าถ้าไม่ป่วยเป็นโรค ก็คงสุขภาพไม่ดี"ทำไมเจ้าไม่บอกข้าให้เร็วกว่านี้ พรุ่งนี้ข้าไปหาหมอเป็นเพื่อนเจ้า" เมื่อรู้ว่าถูซินเยว่ไม่สบาย ซูจื่อหังก็ร้อนใจมากกว่าใครๆ ซึ่งแม้แต่ตนเองก็ไม่ทันสังเกตุว่าตอนที่กำลังพูดอยู่นั้น เส้นเลือดข้างขมับเต้นแรงจนแทบระเบิดออกมา ยิ่งกว่านั้นในสายตายังเต็มไปด้วยความห่วงใย และเสียงพูดก็ดังสูง

ด้วยสถานการณ์ที่บังคับ ซูจื่อหังจึงต้องหยุดเดินและติดกระดุมเสื้อที่เปิดออกของตนเองให้เรียบร้อยก่อนเพียงแต่แค่ช่วงเวลาเพียงครู่เดียวที่เขาติดกระดุม ถูซินเยว่ก็เดินจ้ำอ้าวไปไกลแล้ว และทิ้งซูจื่อหังไว้ข้างหลังเมื่อเห็นแผ่นหลังที่เย็นชาของถูซินเยว่ ซูจื่อหังก็ไม่รู้ว่าควรจะรับมืออย่างไรไปชั่วขณะ เขารีบไล่ตามไปหญิงสาวตัวเตี้ยกว่าตนเอง ขาก็ไม่ยาวเท่าตนเอง แต่กลับเดินเร็วมาก จนกระทั่งถึงหน้าบ้าน ซูจื่อหังก็ยังไล่ถูซินเยว่ที่อยู่ข้างหน้าไม่ทันทันทีที่ถูซินเยว่เดินเข้าบ้านก็ตรงปรี่ไปที่ห้องครัว หยิบปลาแห้งที่เผาอยู่บนถ่านขึ้นมาไปวางตากไว้ข้างนอกนางหยูเห็นว่าลูกสะใภ้กลับมาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง และกำลังสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ก็เห็นซูจื่อหังเดินเข้ามาจากข้างนอก ตรงเข้าไปหาถูซินเยว่ และพูดด้วยใบหน้าเซ็งๆ ว่า "ซินเยว่ เจ้าฟังข้าอธิบาย""เจ้ากินข้าวก่อนเถอะ" ถูซินเยว่มองไปที่เขาทีหนึ่ง และใช้สายตาบอกอีกฝ่ายว่าไม่ให้เข้ามาใกล้ ส่วนตนเองนั้นถือปลาแห้งเดินไปที่กลางลานบ้าน แล้วนำปลาแห้งวางเรียงบนกระจาดไม้ไผ่เพื่อตากแห้งเมื่อเห็นท่าทีเย็นชาของหญิงสาว ซูจื่อหังก็ขมวดคิ้ว ขณะกำลังจะไล่ตามไป นางหยูที่

แววตาเหลียงปินดุร้ายดั่งสัตว์ร้าย ราวกับจะกลืนกินนางเข้าไปถูหมิงซวนกระชับเสื้อแน่น ไม่กล้าปริปากสักคำทว่าเหลียงปินกลับสูดหายใจเข้าแล้วถุยน้ำลายและพูดว่า "เกิดอะไรขึ้นกันแน่ พวกท่านก็ลองถามนังแพศยาดูเอาเองก็แล้วกัน"สิ่งที่เกิดขึ้นตรงคันนาเมื่อสักครู่ เหลียงปินพูดไม่ออกจริงๆ ลำพังแค่นึกถึงถูหมิงซวนเสื้อผ้าหลุดรุ่ย หัวไหล่กลมกลึงเบียดเสียดบนร่างกายของซูจื่อหัง เขาก็รู้สึกว่าเลือดในร่างกายเดือดพล่าน เขาอันเบอเริ่มสวมทับอยู่บนศรีษะจนเขาแทบหายใจไม่ออกที่ผ่านมาเหลียงปินอาศัยว่าตนเองมีเงิน แม้ว่าจะมีการวางตัวแบบคนรวย มักดูถูกคนอื่น และการพูดการจาหยิ่งยโส แต่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนที่โกรธมากขนาดนี้มาก่อนเมื่อเห็นท่าทางของเหลียงปิน ถูชิวหลานก็กระพริบตา และเกิดคำถามขึ้นในใจนางก้มมองถูหมิงซวน ถามด้วยความเป็นห่วงว่า "หมิงซวนลูก เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ตอนเช้าเจ้าบอกจะไปเดินย่อยมิใช่หรือ? แล้วทำไมถึงถูกสามีเจ้าลากกลับมาแบบนี้?"ในความคิดของนางเข้าใจว่าทั้งคู่อาจจะทะเลาะกันสามีภรรยาทะเลาะกันเป็นเรื่องปกติ ขนาดฟันกับลิ้นก็ยังกระทบกระทั่งกันบ่อยๆ แต่ไม่นานก็คืนดีกัน ถูชิวหลานจึงไม่ได้คิดมากกับเรื