บทที่ 140เรื่องบานปลาย

แววตาเหลียงปินดุร้ายดั่งสัตว์ร้าย ราวกับจะกลืนกินนางเข้าไป

ถูหมิงซวนกระชับเสื้อแน่น ไม่กล้าปริปากสักคำ

ทว่าเหลียงปินกลับสูดหายใจเข้าแล้วถุยน้ำลายและพูดว่า "เกิดอะไรขึ้นกันแน่ พวกท่านก็ลองถามนังแพศยาดูเอาเองก็แล้วกัน"

สิ่งที่เกิดขึ้นตรงคันนาเมื่อสักครู่ เหลียงปินพูดไม่ออกจริงๆ ลำพังแค่นึกถึงถูหมิงซวนเสื้อผ้าหลุดรุ่ย หัวไหล่กลมกลึงเบียดเสียดบนร่างกายของซูจื่อหัง เขาก็รู้สึกว่าเลือดในร่างกายเดือดพล่าน เขาอันเบอเริ่มสวมทับอยู่บนศรีษะจนเขาแทบหายใจไม่ออก

ที่ผ่านมาเหลียงปินอาศัยว่าตนเองมีเงิน แม้ว่าจะมีการวางตัวแบบคนรวย มักดูถูกคนอื่น และการพูดการจาหยิ่งยโส แต่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนที่โกรธมากขนาดนี้มาก่อน

เมื่อเห็นท่าทางของเหลียงปิน ถูชิวหลานก็กระพริบตา และเกิดคำถามขึ้นในใจ

นางก้มมองถูหมิงซวน ถามด้วยความเป็นห่วงว่า "หมิงซวนลูก เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ตอนเช้าเจ้าบอกจะไปเดินย่อยมิใช่หรือ? แล้วทำไมถึงถูกสามีเจ้าลากกลับมาแบบนี้?"

ในความคิดของนางเข้าใจว่าทั้งคู่อาจจะทะเลาะกัน

สามีภรรยาทะเลาะกันเป็นเรื่องปกติ ขนาดฟันกับลิ้นก็ยังกระทบกระทั่งกันบ่อยๆ แต่ไม่นานก็คืนดีกัน ถูชิวหลานจึงไม่ได้คิดมากกับเรื