All Chapters of หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: Chapter 111 - Chapter 120

"พอได้แล้ว ไม่ต้องร้อง ร้องหาพระแสงอะไรนักหนา!"แม่เฒ่าถูยื่นไม้เท้าออกมาตีบนหลังถูชิวหลานอย่างแรง ถูชิวหลานร้องโหยหวนจนเกือบจะทำให้ถูหมิงซวนสะดุดล้มเมื่อหันไปเห็นถูซินเยว่ยืนอยู่ที่ประตู นางก็ตะโกนขึ้นทันทีว่า "เจ้า เจ้า นางคนต่ำช้า มายืนอยู่ตรงนี้ทำไมอีก?"ตอนนี้พอนางเห็นถูซินเยว่ก็โมโหขึ้นมาทันทีระหว่างทางที่เดินกลับมานี้ เมื่อเห็นมือที่ถูหมิงซวนถูกสุนัขกัด เธอก็กระจ่างขึ้นมาทันทีถูหมิงซวนใช้มือข้างนั้นนำขาแกะใส่ลงในตะกร้าของตน พอหมาบ้าได้กลิ่นที่มือของถูหมิงซวนจึงได้กัดนางเข้าให้เมื่อนึกได้ ถูชิวหลานทั้งโกรธทั้งกลัวความผิด หากไม่เป็นเช่นนั้นสุนัขคงไม่กัดถูหมิงซวนน่าโมโหจริง ๆ เดิมทีพวกเขาต้องการทำร้ายถูซินเยว่ แต่คิดไม่ถึงกลับกลายเป็นตนที่กลับมาทำร้ายลูกสาวตัวเองหลายคนเข้ามาที่ลานบ้าน และมองไปที่บาดแผลที่เต็มไปด้วยเลือดบนฝ่ามือของถูหมิงซวน ถูชิวหลานก็แทบจะเป็นลม“สาวน้อยผู้น่าสงสารของแม่ ทำไมเจ้าถึงโชคร้ายเพียงนี้!” ถูชิวหลานเป็นผู้หญิง แม้ว่าปกติแล้วนางจะมีเจตนาไม่ดีมากมาย แต่เมื่อเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นจริง นางเองก็ไม่สามารถแก้ปัญหาอะไรได้ ทำได้เพียงแต่ร้องไห้เท่านั้

ส่วนถูหมิงซวนนั้นหลังจากเวลาผ่านไปนาน ในที่สุดก็มีใส่ใจตนขึ้นมาก็น้ำตาคลอเบ้า ร้องไห้สะอึกสะอื้นว่า "ท่านพ่อ ข้าเจ็บ ข้าเจ็บเหลือเกิน!""ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องกลัว"ถูหม่านรีบปลอบใจลูกสาวเมื่อเห็นผู้คนกำลังบาดเจ็บ และร้องไห้อยู่ทั่วลานบ้าน สวีเหวินก็พูดขึ้นอย่างจนใจว่า "ชิวเหมย เจ้าไปตามหมอกับข้าเถอะ"ถูชิวเหมยพยักหน้าอย่างเชื่อฟังถูหม่านเหลือบมองสวีเหวินอย่างรู้สึกขอบคุณทันที เมื่อก่อนภรรยาของตนเอาแต่พูดจาให้พวกเขาขายหน้า ตอนนี้สวีเหวินยังคิดช่วยเหลือพวกเขาอยู่ ก็รู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมาก"ขอบใจมาก""ไม่เป็นไรหรอก ครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น" ถูชิวเหมยรีบพูดขึ้นแต่ถูชิวหลานกลับถ่มน้ำลายใส่ด้านข้าง และสาปแช่งด้วยความโกรธ "หน้าด้าน เสนอหน้าขึ้นมาทันทีเชียว....."ถูชิวเหมยหน้าชาขึ้นมาทันที สวีเหวินรีบดึงอีกฝ่ายออกไป ส่วนสวีเจี่ยเอ๋อร์เล่นอยู่กับเสี่ยวเป้ยอยู่ที่หลังบ้าน ทั้งสองคนไม่ได้กังวลอะไร“ทำดีหวังผล สวีเหวินคนนี้ไม่ใช่คนดีจริง ๆ "“พอได้แล้ว พูดน้อย ๆ หน่อยเถอะ พูดมากไม่เมื่อยปากหรือไง?" ถูหม่านกรอกตาใส่ถูชิวหลาน รู้สึกจนใจ ทำไมเขาถึงได้หาเมียแบบนี้ได้ โชคร้า

นิ่งเงียบอยู่นาน จากนั้นไม่รู้ว่านางคิดอะไรขึ้นมาได้ จู่ ๆ หวังหลานฮวาก็พูดขึ้นมาว่า "ข้าเกือบจะหลงเชื่อเจ้าเสียสนิท ปกติเสี่ยวเฮยบ้านข้ามักจะอาลาดวาดก็จริงอยู่ แต่ปกติพวกข้าจะล่ามโซ่เสี่ยวเฮยไว้ วันนี้มีคนมาแกะโซ่ออก พวกเจ้าจงใจแน่!"เมื่อพูดถึงตรงนี้ หยางเอ้อร์จู้ก็รีบพูดเสริมขึ้นว่า "ใช่ ๆ ข้าไปดูมาแล้ว กุญแจที่วางอยู่ข้าง ๆ กรงสุนัขหายไป ต้องเป็นพวกเจ้าแน่ ๆ ที่เอาไป"เดิมทีถูซินเยว่ก็สงสัยอยู่ก่อนแล้ว ว่าถูชิวหลานเจตนาเอาขาแกะใส่เข้ามาในตะกร้าผักของตน เพื่อล่อให้หมามากัดเมื่อได้ยินผัวเมียตระกูลหยางพูดเช่นนั้น ก็เหลือบมองไปทางถูชิวหลานทันทีแต่ถูชิวหลานหลบตาทันที ทั้งยังเอามือขึ้นมาปิดปากอย่างไม่ได้ตั้งใจถูซินเยว่เข้าใจขึ้นมาทันทีว่ากุญแจที่ว่าถูชิวหลานต้องเอากุญแจที่ว่านั้นไปแน่ ๆ อีกอย่างกุญจานั้นต้องยังอยู่ในกระเป๋าเสื้อของนางคนชั่วร้ายคนนี้อยากจะปล่อยหมามากัดตนและซูจื่อหัง แต่สุดท้ายกลับไปกัดลูกสาวตัวเอง"ต้องเป็นคนของบ้านตระกูลถูแน่ ๆ ปกติเสี่ยวเฮยบ้านเราไม่มีทางออกมากัดคนอื่นก่อนแน่ ๆ ดังนั้นเรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของพวกข้า เรื่องนี้พวกเจ้าจะต้องรับผิดชอบ"หวังหลานฮ

มองดูความดื้อแพ่งของเหลียงปินแล้ว ถูชิวหลานก็โกรธจนควันแทบออกหูที่ผ่านมานั้น สิ่งที่นางภูมิใจที่สุด ก็คือให้ลูกสาวได้แต่งงานกับลูกเขยที่ดี แล้วนางก็จะได้เสวยสุขตาม แต่ตอนนี้ถูชิวหลานเพิ่งจะรู้ว่า ความคิดของตนในอดีตนั้น มันช่างโง่เขลาเสียนี่กระไร!ก็ดูอย่างเหลียงปินนี่สิ ได้เสพสุขที่ไหนกัน?"หมิงซวนเป็นเมียเจ้า แม้แต่ค่ายาของเมียตัวเองยังไม่จ่าย เจ้ายังเป็นคนหรือเปล่า?"ถูชิวหลานด่าอย่างโกรธเคืองระหว่างนั้น สีหน้าของแม่เฒ่าตระกูลถูกับตาแก่ถูก็ใช่ว่าจะดีนัก ใบหน้าของถูหม่านยิ่งดำคร่ำเครียด บอกบุญไม่รับ นางหลินคิดจะพูดจา ถูซานลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายจึงได้จับมือของอีกฝ่ายเอาไว้เมื่อครู่นี้พวกเขากระทำต่อถูซินเยว่และลูกเขยของตนอย่างไร ทั้งคู่ต่างก็เห็นกับตา และนี่เป็นเรื่องภายในของพวกเขา นางหลินกับถูซานไม่ควรไปยุ่งเกี่ยวด้วยนางหลินเข้าใจความหมายของถูซาน จึงได้พยักหน้าเห็นชอบส่วนทางนี้ เหลียงปินฟังคำของถูชิวหลาน ยังคงพูดอย่างหน้าตาเฉยว่า "หมิงซวนเป็นเมียข้าก็จริง ถ้านางอยู่ตระกูลเหลียงแล้วได้รับบาดเจ็บ ค่ารักษาพยาบาล ข้าย่อมจ่ายให้อยู่แล้ว แต่ตอนนี้ นางบาดเจ็บที่บ้านตระกู

หลังจากแกะห่อผ้าออก หนังสือที่ไม่มีหน้าปกเล่มหนึ่งก็ปรากฏสู่สายตาของทั้งสองหนังสือเล่มนี้ไม่ใช่หนังสือใหม่ หน้าปกเริ่มเป็นสีเหลืองแล้วดูท่าน่าจะหลายปีแล้ว“แปลกจังหรือว่าท่านแม่จะอยากให้ข้าหัดอ่านเขียนหรือ?” สำหรับเธอที่เป็นนักเรียนระดับหัวกะทิที่มาจากศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดอย่างถูซินเยว่แล้วนั้น นี่เป็นเรื่องที่ง่ายดายยิ่งนักแต่ไม่นานถูซินเยว่ก็ปฏิเสธความคิดนี้ของตัวเอง นางหลินเป็นหญิงชนบท คงไม่มีความคิดอะไรแบบนี้ออกมาได้แน่ วันนี้ตอนที่เธอคุยกับนางหลิน นางยังกำชับเธออยู่เลยว่าให้ดูแลสามีและปรนนิบัติแม่ยายให้ดี ไม่ได้พูดถึงเรื่องอ่านเขียนอะไรกับเธอเลย“ข้าดูสิว่ามันคืออะไร” ถูซินเยว่หยิบหนังสือขึ้นมาเปิดไปหน้าหนึ่งว่าจะตั้งใจอ่านดูสักหน่อยคิดไม่ถึงเลยว่า หลังจากที่เธอเปิดหน้าหนังสือขึ้นมาสิ่งที่ปรากฏสู่สายตาจะเป็นภาพหญิงชายร่างกายเปลือยเปล่ากำลังกอดรัดกันอยู่!ถูซินเยว่กระสับกระส่ายขึ้นมาทันที! ถึงเธอจะไม่เคยมีประสบการณ์แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เคยเห็น แม้ว่าชาติก่อนเธอจะไม่เคยผ่านผู้ชายมาเลยสักคน ไม่ทันจะได้มีความรักด้วยซ้ำก็ประสบอุบัติเหตุทะลุมิติมาที่ถิ่นทุรกันดารเช่นนี้เสียก่อน แต่อย่