Semua Bab หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: Bab 91 - Bab 100

เมื่อซูเฟิ่งอี๋มาถึงด้านนอกบ้านนางหยู ยังไม่ทันจะได้เข้าประตูก็เห็นคนหลายคนเดินสวนมานางจึงตั้งใจมองดูชัด ๆ แล้วพบว่าเป็นพวกผู้หญิงในหมู่บ้านหมู่บ้านต้าเย่ก็ไม่ได้ใหญ่อะไรมาก คนก็ไม่เยอะ เวลาที่พวกผู้หญิงรวมตัวไปซักผ้าที่ริมแม่น้ำกันนั้น ก็มักจะนินทาเรื่องภายในหมู่บ้านไปด้วยอย่างเช่น ผู้ชายบ้านนี้แอบออกไปขโมยกิน ผู้ชายบ้านนั้นตีเมียตัวเองอีกแล้ว...ว่ากันว่ามิตรภาพของผู้หญิงนั้นมักสร้างขึ้นมาจากการนินทา ดูท่าจะไม่ใช่เรื่องโกหกจริง ๆ ด้วยแม้ว่าซูเฟิ่งอี๋จะไม่ใช่คนดีอะไร แต่นางถนัดเรื่องนินทาเป็นอย่างยิ่ง ปากนางสามารถพล่ามนินทาไม่หยุดประดุจยิงรัวกระสุนปืน ดังนั้นพวกผู้หญิงในหมู่บ้านจึงชอบไปหาเธอเมื่อซูเฟิ่งอี๋เห็นพวกนางก็ตกใจมาก"นี่พวกเจ้ามาทําอะไรกันน่ะ?" แถมแต่ละคนยังถือตะกร้ามากันอีกพรุ่งนี้ก็เป็นวันขึ้นปีใหม่แล้ว คนพวกนี้ไม่อยู่บ้านเตรียมของสำหรับฉลองปีใหม่กัน แต่ละคนออกมาทําอะไรกันเนี่ย?ในขณะที่ซูเฟิ่งอี๋กําลังประหลาดใจอยู่นั้น ก็เห็นพี่สะใภ้ของหยวนเป่าเสนอตัวพูดขึ้นว่า "พวกข้ามาเยี่ยมซินเยว่กันน่ะ ก็เมื่อวานซินเยว่ช่วยชีวิตคนสองคนเอาไว้ ดังนั้นเราจึงมาเยี่ยมนางกัน"

เมื่อเห็นว่ามีคนเข้าทางประตู สีหน้าของแม่เฒ่าตระกูลซูก็เผยใบหน้ายิ้มแยมดีใจออกมา พร้อมเตรียมลุกขึ้นจากเก้าอี้แต่เมื่อนางเห็นชัดเจนว่าคนที่เดินเข้ามาจากประตูคือซูจื่อหังแล้ว สีหน้าก็เปลี่ยนไปในทันทีซูจื่อหังเดินเข้ามา แม่เฒ่าตระกูลซูไม่แม้แต่จะทักทายอีกฝ่ายด้วยซ้ำ นางนั่งนิ่งด้วยท่าทางเย็นชาบนเก้าอี้ไม่ขยับตัวเลยสักนิดราวกับรูปปั้นซูจื่อหังเดินเข้าไปหา เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ถือว่าเป็นมิตรว่า "ท่านย่า วันนี้เป็นวันขึ้นปีใหม่ ท่านแม่จึงให้ข้านำเนื้อไก่มาให้"แม่เฒ่าตระกูลซูได้ยินดังนั้น จึงเงยหน้าขึ้นมามองเนื้อไก่ในชามนั้น เมื่อเห็นว่ามีเนื้อไก่แค่ไม่ถึงครึ่งชาม ก็หัวเราะด้วยความเย็นชาทันที "ยังรู้หรือว่าข้าเป็นย่าของเจ้า นางหยูทำไมไม่มาเองล่ะ แล้วเอามาแค่นี้ กะจะให้ขอทานงั้นหรือไงกัน?"แม่เฒ่าตระกูลซูยังคงพูดจาไม่น่ารับฟังนัก วันฉลองขึ้นปีใหม่แบบนี้ ปากยังไม่ดีเหมือนเดิม ซูจื่อหังสีหน้าแข็งค้างไปทันทีอย่างไรเสียก็เป็นผู้ใหญ่ ในสมัยโบราณนั้น ความเคารพกตัญญูเป็นเรื่องสำคัญยิ่งนัก ซูจื่อหังลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นว่า "ข้าวางเนื้อไก่ชามนี้ไว้บนโต๊ะก่อนแล้วกัน"ระหว่างพูด เขาก็

ลมหายใจอุ่น ๆ ของชายหนุ่มพ่นมาโดนหน้าเธอ มันชา ๆ ราวกับว่ามันแล่นจากใบหน้าไปทั่วทั้งร่างกาย ชาไปถึงหัวใจทำเอาหัวใจในทรวงอกคันยิบขึ้นมาพอหลับตาลง ทุกอย่างก็มืดไปหมด ถูซินเยว่มองไม่เห็นว่าซูจื่อหังทำอะไรอยู่ ในใจก็ตื่นเต้นจึงรีบลืมตาขึ้นมาอีกแต่กลับเห็นว่าซูจื่อหังกำลังนอนเท้าแขนอยู่ข้าง ๆ เธอ เขาก้มหัวลงมามองเธอด้วยสายตาเปี่ยมสุขถูซินเยว่ตื่นเต้นจนเผลอกัดฟันโดยไม่รู้ตัว แต่ปากกลับบอกว่า "ท่านมองข้าทำไมกันเล่า ไม่นอนหรือไงกัน"ถึงแม้จะเป็นวันขึ้นปีใหม่ แต่พวกเขาก็ไม่ได้ถือประเพณีที่ต้องเฝ้ายามข้ามคืนบวกกับในพื้นที่ชนบทสมัยโบราณไม่มีไฟฟ้าหรือความบันเทิงใด ๆ ดังนั้นพอสองสามทุ่มก็เข้านอนกันหมดแล้ว"นอนไม่หลับ" ซูจื่อหังมองดูใบหน้าขาวเนียนเกลี้ยงเกลาของถูซินเยว่แล้วก็อดถามด้วยความสงสัยไม่ได้ว่า "ซินเยว่ เมื่อก่อนหน้าเจ้ามีฝีเต็มไปหมด ทำไมเพิ่งผ่านไปไม่กี่เดือนก็ไม่มีแล้วล่ะ แถมผิวพรรณยังดีขึ้นขนาดนี้ด้วย?"ก่อนหน้านี้เขาเคยเห็นว่าถูซินเยว่ทาอะไรบางอย่างหลังจากล้างหน้าแล้ว เพียงแต่เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร เห็นท่านแม่บอกว่านางทำขึ้นมาเอง"ท่านก็อยากทาด้วยหรือ?"พอได้ยินซูจื่อหังพู

ถูซินเยว่กับซูจื่อหังเพิ่งไปได้ไม่นาน เดิมทีนางหยูคิดว่าจะแอบเอาของไปให้แม่เฒ่าตระกูลซูสักหน่อย แต่ไม่คิดว่าซูฟาเสียงจะมาหาถึงบ้านเสียก่อน"พี่หยู" แม่เฒ่าตระกูลซูมีลูกชายสองคนและลูกสาวหนึ่งคน ซูฟาเสียงเป็นลูกคนที่สาม ด้วยเพราะว่าเขาหน้าตาเหมือนแม่เฒ่าตระกูลซูมากที่สุดและก็เป็นน้องคนสุดท้องของบ้านอีก เขาจึงเป็นลูกชายสุดรักสุดหวงของแม่เฒ่าตระกูลซูหลายปีมานี้ แม่เฒ่าตระกูลซูเป็นทุกข์เรื่องการหาคู่ของซูฟาเสียงมาโดยตลอด เพราะเขาไม่มีงานทำเป็นการเป็นงาน เอาแต่ออกไปเที่ยวเสเพลกับพวกอันธพาลในท้องถิ่นไปวัน ๆ นอกจากนี้ตระกูลซูก็ยากจนด้วย ด้วยเหตุนี้ผู้คนจากทุกสารทิศพอรู้สถานการณ์ของซูฟาเสียง จึงไม่มีใครไม่ยอมให้ลูกสาวของตนมาแต่งงานกับเขาด้วยส่วนนางหยูนั้นไม่ได้มีความรู้สึกอะไรต่อซูฟาเสียงทั้งสิ้น เพราะว่าซูฟาเสียงไม่ค่อยได้อยู่บ้าน อีกอย่างคนที่ชอบกลั่นแกล้งนางบ่อย ๆ ก็มีแต่ซูเฟิ่งอี๋กับแม่เฒ่าตระกูลซูเพียงแต่ ในวันแรกของปีใหม่แบบนี้ ซูฟาเสียงมาทำอะไรที่นี่กัน?หรือว่าย่าของจื่อหังสั่งอะไรมา?คิดมาถึงตรงนี้ นางหยูก็เช็ด ๆ มือแล้วทักทายเขาอย่างสุภาพ ก่อนถามว่า "ฟาเสียง มีอะไรหรือเปล่า?"

เมื่อคืนนี้กอดเกี้ยวกันทั้งคืนแล้วก็แล้วไป แต่นี่กลางวันฟ้ายังสว่างก็ยังไม่เลิกรา ซูเฟิ่งอี๋กังวลว่าหากเป็นเช่นนี้ต่อไป ลูกชายตนเองจะถูกเจิ้งหมานหม่านรีดไถจนแห้งเหือดเข้าให้สักวันซูเฟิ่งอี๋ยืนฟังอยู่ริมหน้าต่างครู่หนึ่งก็จากไปเพียงแต่นางก็รู้สึกเปล่าเปลี่ยวในใจเช่นกัน ปีใหม่ทั้งที ลูกชายพาลูกสะใภ้กลับมาที่บ้าน แต่สามีกลับไม่กลับมาสามีของซูเฟิ่งอี๋ หม่าเจ๋อหวน เป็นเขยแต่งเข้าบ้าน ในอดีตสองสามีภรรยาก็รักกันดี แต่หม่าเจ๋อหวนก็ค่อยๆ ทนนิสัยของซูเฟิ่งอี๋ไม่ได้ ดังนั้นหลายปีมานี้จึงออกไปทำงานซ่อมบำรุงเขื่อนอยู่นอกบ้าน และไม่ได้กลับบ้านมาหนึ่งปีแล้วช่วงเวลาปกติก็ว่าไปอย่าง แต่ตอนนี้เป็นช่วงเทศกาลวันหยุด เมื่อเห็นลูกชายกับลูกสะใภ้เง้าง้อคลอเคลียกัน ไม่ต้องพูดถึงเลยว่านางรู้สึกไม่สบอารมณ์มากเช่นไรซูเฟิ่งอี๋ถอนหายใจ ตอนนี้ขอแค่เจิ้งหมานหม่านจะรีบๆ คลอดหลานตัวน้อยให้นางสักคน นางก็จะไม่ต้องเหงามากมายเช่นนี้อีกด้านหนึ่ง กู้อวิ๋นเม่ยกับซูจื่อหังมาถึงหน้าประตูบ้านตระกูลถูแล้วทั้งสองคนยังไม่ทันจะเข้าประตู ก็เห็นเหลียงปินกำลังพาถูหมิงซวนมาจากที่ไกลๆทั้งสองฝ่ายเจอกันพอดีเพียงแต่สิ่งที่