All Chapters of หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: Chapter 71 - Chapter 80

ซูจื่อหังหันมาและมองดูใบหน้าเล็ก ๆ ของถูซินเยว่ที่เต็มไปด้วยความสงสัยถูซินเยว่สนใจใคร่รู้เป็นอย่างมาก เมื่อเปรียบเทียบกับหลักการของร่างกายมนุษย์ แบบนี้ควรจะเป็นของตัวผู้สิ...ดูเหมือนว่าถูซินเยว่จะนึกถึงอะไรบางอย่างที่ไม่ควรนึกถึง ใบหน้าก็แดงเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย เธอเงยหน้าขึ้นมองซูจื่อหัง ก็เห็นแววตาประหม่าด้วยเช่นกัน เธอกระแอมขึ้นมาหนึ่งที จากนั้นก็พูดขึ้นว่า "ไม่มีอะไร ๆ ข้าก็แค่พูดไปเรื่อยน่ะ เจ้าไม่ต้องสนใจหรอก"เมื่อพูดถึงตรงนี้ หญิงสาวก็หันไปดูถังน้ำของซูจื่อหัง จากนั้นก็ถามว่า "เจ้าเก็บหอยได้มากี่ตัวแล้ว?" "น่าจะครึ่งถังแล้ว" ซูจื่อพูดตอบหลังจากที่เหลือบมองไปรอบ ๆ "คงไม่มีอะไรให้เก็บต่อแล้ว เราเอารองเท้าและหอยไปล้างที่ริมแม่น้ำ แล้วก็กลับบ้านกันเถอะ "อืม ไปสิ"ถูซินเยว่พยักหน้าทั้งสองมาถึงริมแม่น้ำ ซูจื่อหังทำหน้าที่ในการล้างหอยมุกในขณะที่ถูซินเยว่ถอดรองเท้ากันฝนออกจากเท้าแล้วนำไปแช่ในน้ำในแม่น้ำเพื่อชำระล้างคราบดินโคลนออก แต่หอยมุกเหล่านั้นต้องใช้เวลาในการล้างทีเดียวถูซินเยว่ช่วยล้างหอยมุกอยู่ด้านข้าง ขณะทำความสะอาดดินโคลนบนเปลือกหอย ก็ถามขึ้นว่า "หอยพวกนี้เอาไปทำอาหารย

เมื่อรับประทานอาหารเที่ยงเสร็จ นางหยูก็คีบเนื้อไก่ให้ถูซินเยว่ หวังจะให้เธอกินเยอะ ๆ“ซินเยว่ ช่วงนี้เจ้าไม่ต้องลดน้ำหนักแล้ว ดูเจ้าซิผอมลงไปขนาดนี้แล้ว กินเยอะ ๆ หน่อยจะได้บำรุง ๆ "นางหยูกำชับอย่างเมตตา ในขณะที่พูดนางก็คีบเนื้อไก่ชิ้นหนึ่งใส่ลงในชามของถูซินเยว่ถูซินเยว่ขานรับแห้ง ๆ "อืม" เมื่อรอนางหยูกินเสร็จ และเก็บถ้วยชามออกไป นางก็แอบคีบเนื้อไก่นั้นกลับไปคืนอย่างเงียบ ๆซูจื่อหังเห็นท่าทางหลบ ๆ ซ่อน ๆ นั้นก็พูดขึ้นว่า "ท่านแม่คีบให้ เจ้าก็กินเถอะ"“ท่านแม่เกือบจะเอาเนื้อไก่ทั้งชามมาให้ข้าอยู่แล้ว ถึงข้าจะอยากกิน แต่จะกินหมดได้ยังไง" ถูซินเยว่เหลือบมองชายตรงหน้าด้วยความขุ่นเคือง ถ้าไม่ใช่เพราะซูจื่อหัง เธอก็คงไม่ต้องมาทนทุกข์เช่นนี้ แต่ก็น่าเสียดายที่เธอไม่สามารถตำหนิซูจื่อหังออกมาตรง ๆ ได้ดูเหมือนซูจื่อหังจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ แต่ไม่ได้ตำหนิอะไรถูซินเยว่ แต่กลับก้มหน้าลงพยายามปกปิดอาการประหม่าของตัวเองไว้หลังจากที่ทั้งสองกินข้าวเสร็จแล้ว ถูซินเยว่ก็เก็บจานชามออกไปนั่งที่หน้าประตูบ้าน ใช้กิ่งไม้วาดรูปอยู่บนพื้นดินอย่างที่ซูจื่อหังบอก ไม่มีใครจับปลาในอ่างเก็บน้ำได้

วันต่อมา ซูจื่อหังก็ทำตามสัญญา ลุกมาเก็บหอยกาบที่แม่น้ำแต่เช้า เมื่อถูซินเยว่ตื่น ก็เห็นถังน้ำในลานบ้านใส่หอยกาบไว้เต็มถังและจำนวนยังเยอะกว่าวันนั้นอีกเล็กน้อยด้วยก่อนหน้านี้ถูซินเยว่ไปกับเขาด้วย ทั้งสองคนช่วยกันเก็บไปหนึ่งชั่วยามถึงเก็บได้มากขนาดนี้ ซึ่งเดาได้เลยว่าวันนี้ซูจื่อหังตื่นไปเก็บตั้งแต่ตอนไหนนึกไม่ถึงว่าชายหนุ่มจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับตนเอง ทำให้ถูซินเยว่รู้สึกหวานชื่นในใจเธอไปตักน้ำมา หลังจากล้างหน้าเสร็จก็ทาครีมบำรุงด้วยความระมัดระวังเธอผสมน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ไปในครีมบำรุงด้วย หมู่นี้รอยแผลเป็นที่หลงเหลือจากฝีหนองบนใบหน้าของถูซินเยว่ค่อยๆ จางลงแล้ว ซึ่งทำให้ใบหน้าเธอเนียนเด้งดั่งผิวของไข่ต้มเมื่อมองดูตนเองที่ค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไปทุกวันในกระจก ถูซินเยว่ก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมากเพียงแต่เมื่อเธอนับๆ ดู ก็ดูเหมือนว่าจะถึงเวลาที่ต้องขึ้นไปเอาเหยื่อบนภูเขาอีกแล้วหลังจากกินข้าวและเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ถูซินเยว่ก็ตั้งใจจะขึ้นภูเขาไปคนเดียวแต่คิดไม่ถึงว่าอยู่ๆ ซูจื่อหังจะเดินออกมาจากในบ้าน พูดว่า "ข้าไปกับเจ้าด้วย"เมื่อถูซินเยว่มองไป ก็เห็นว่าอีกฝ่ายตอนที่เดินเข้าไปเม

เพราะมีภาพแบบ ดังนั้นถูซินเยว่ที่ทำลอบดักกุ้งตามแบบจึงไม่ยากเย็นมากนักหลังจากที่ซูจื่อหังเพาะปลูกเสร็จก็มาช่วยเธอทำด้วย ทั้งสองคนขลุกรวมกันอยู่พักใหญ่ ลอบดักกุ้งก็เพิ่งทำไปได้แค่ส่วนหนึ่ง ถูซินเยว่มองไปที่แบบก็พบว่ามันยังห่างไกลจากความสำเร็จมากหญิงสาวลุกขึ้นบิดขี้เกียจด้วยความเซ็งๆ และพูดว่า "หนทางอีกยาวไกล!"ซูจื่อหังอมยิ้มและพูดว่า "ใช้สำนวนเป็นแล้วหรือ?"หลังจากที่คลุกคลีอยู่กับถูซินเยว่เป็นเวลานาน เขาก็เพิ่งรู้ว่าหญิงสาวเหมือนดั่งขุมทรัพย์ล้ำค่าที่ซ่อนสิ่งต่างๆ ซึ่งเขาไม่รู้ไว้มากมายอย่างเช่นบางครั้งถูซินเยว่ก็เสนอความคิดที่ตนเองไม่เคยรู้จักมาก่อน และบางทีอีกฝ่ายก็จะพูดประโยคแปลกประหลาดที่ตนเองนั้นไม่เคยแม้จะได้ยินมาก่อนเสียด้วยซ้ำนอกจากนี้ทั้งๆ ที่ถูซินเยว่ไม่เคยร่ำเรียนมาก่อน แต่บางครั้งสิ่งที่เธอพูดออกมากลับมีเหตุมีผลมีน้ำหนักน่าเชื่อถือ ขนาดที่แม้แต่ตนเองก็ต้องยอมเมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ดวงตาของซูจื่อหังก็ฉายแววความภาคภูมิใจเขายื่นมือออกมานวดไปที่หน้าผากของภรรยา ในใจพลางคิดว่าภรรยาของตนเองนั้นช่างแตกต่างจากทุกๆ คนเสียจริง"รอทำลอบดักกุ้งเสร็จแล้ว ยังต้องต่อเรือเล็กอี

เหล่าซื่อตระกูลถูวิ่งมาเร็วที่สุด เขามาถึงตรงทั้งสามคนก่อนใคร ตอนที่เขาเห็นซูจื่อหังและถูซินเยว่กุมมือกันอยู่ หน้าก็เขียวด้วยความโกรธจัดทันทีสีหน้าของเขาย่ำแย่มาก แม้แต่หอบหายใจยังยากลำบากนางหลินเองก็รีบวิ่งตามมา เมื่อนางเห็นหน้าตาของถูซินเยว่ก็ตะลึงงันอยู่กับที่ในทันที ในดวงตาฉายแววตกใจทว่าแม่เฒ่าตระกูลถู หลังจากที่ได้ถูหมิงซวนพยุงมาถึง ตอนที่ได้เห็นถูซินเยว่ กลับจำหลานสาวของตนเองไม่ได้ ก็ก้าวขาไปข้างหน้า ยกมือตบไปที่ใบหน้าของถูซินเยว่การกระทำของแม่เฒ่าตระกูลถูกระทันหันเกินไป อย่าว่าแต่ซูจื่อหังเลย แม้แต่ถูซินเยว่เองก็ตะลึงเช่นกันผู้หญิงในชนบททำการเกษตรอยู่เสมอ ดังนั้นจึงมีแรงมืองเยอะมาก หลังจากที่โดนตบหญิงสาวจึงรู้สึกว่าแก้มตนเองนั้นบวมเบ่งเป็นอย่างมากเธอเบิกตาโตมองไปที่ยายเฒ่าก็ได้ยินแม่เฒ่าตระกูลถูด่าทอเธอด้วยคำหยาบคายเป็นชุดๆ พร้อมทั้งถุยน้ำลายใส่เธอด้วย"แก... นังจิ้งจอกร่าน หมู่บ้านต้าเย่ของเรามีนังร่านแบบนี้เข้ามาตั้งแต่เมื่อไร กลางวันแสกๆ ยังกล้าเกาะแกะคลอเคลียกันได้อย่างไร แล้วก็ซูจื่อหัง เจ้าก็ไม่ใช่คนดี เพิ่งแต่งงานกับซินเยว่ไปนานเท่าไรเอง เตียงยังไม่ทันอุ่นเ