Semua Bab หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: Bab 81 - Bab 90

เช้าวันรุ่งขึ้นตื่นมา ถูซินเยว่ก็ขึ้นภูเขาพร้อมกับซูจื่อหังอีก หลังจากมีประสบการณ์ครั้งก่อน ครั้งนี้เมื่อซูจื่อหังเห็นเสี่ยวหวงก็ไม่กลัวอีกแล้ว หนำซ้ำยังเอากระบอกน้ำแกล้งเสี่ยวหวงด้วย"อากาศหนาวขึ้นเรื่อยๆ ระยะนี้คงใกล้หิมะตกแล้ว" ซูจื่อหังพูด "ครั้งนี้มาแล้ว เราก็เก็บข้าวของให้เรียบร้อย รออีกสักระยะค่อยขึ้นภูเขาใหม่"ในวันที่หิมะตก บนเขาจะพบเจอหมีได้ง่ายๆ ถ้าจะบอกว่ากลางป่าเขาแบบนี้อะไรอันตรายที่สุดนั้น หนึ่งคือเสือ สองก็คือหมี ซึ่งเป็นสัตว์กินคนทั้งสองชนิดอีกอย่างเมื่อหิมะตกถนนหนทางก็เดินยาก เพราะถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ จึงเหยียบพลาดได้ง่ายๆ"เข้าใจแล้ว" ถูซินเยว่พยักหน้า เธอยื่นมือออกมาลูบไปที่หัวของเสี่ยวหวงด้วยท่าทีจริงจัง และย่อตัวลงตรงหน้ามันพูดว่า "เจ้าได้ยินแล้วหรือยัง ระยะนี้พวกเราไม่สามารถมาเยี่ยมเจ้าได้บ่อยๆ เจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ!"พูดแล้ว เธอก็ลูบไล้ไปที่ขนบนตัวของมันปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเสี่ยวหวงที่ดื่มน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ไปหลายเดือน ตอนนี้ก็ดูเหมือนจะมีจิตวิญญาณด้วยหลังจากที่ถูซินเยว่พูดจบ มันก็ใช้หัวถูไปมาบนมือของอีกฝ่ายราวกับว่ามันฟังออก เสมือนกำลังบอกถึงความไม่อยา

"พี่หยู" หัวหน้าหมู่บ้านมีสีหน้าเคร่งขรึมอีกสองวันก็จะเป็นคืนส่งท้ายปีเก่าแล้ว สองสามวันมานี้ ใบหน้าของแต่ละคนมีใครบ้างที่ไม่ใช่ยิ้มแย้มแจ่มใสในช่วงสองสามวันนี้ผู้คนต่างทำความสะอาดบ้าน เตรียมของสำหรับวันปีใหม่ หรือไปเยี่ยมเยือนตามบ้านต่าง ๆแต่ทำไมหัวหน้าหมู่บ้านกลับมีสีหน้าท่าทางทุกข์ใจแบบนี้ล่ะ"หัวหน้าหมู่บ้าน เข้ามาก่อนสิ" ด้านนอกนี่หิมะกำลังตกอยู่ ทั้งยังมีลมหนาวพัดผ่านไปมา นางหยูที่ยืนอยู่หน้าประตูก็รู้สึกหนาวจนตัวสั่น จึงรีบเชิญอีกฝ่ายเข้ามาในบ้านผู้หญิงคนนั้นแรกเริ่มก็ไม่อยากเข้ามาสักเท่าไหร่หรอก แค่ต้องการพูดธุระก็เท่านั้น แต่เห็นหัวหน้าหมู่บ้านเดินเข้าไปแล้ว จึงได้แต่กระทืบเท้าแล้วเดินตามหลังพวกเขาเข้าไปเมื่อเข้าไปในห้องครัว พอปิดประตูปุ๊ป จึงได้กั้นลมหนาวที่พัดมาจากภายนอกได้เสียทีนางหยูมองไปยังหัวหน้าหมู่บ้านและผู้หญิงคนนั้นที่หนาวจนหูแดงแล้วจึงพูดกำชับกับกับซินเยว่ว่า "ซินเยว่ ไปเอาน้ำอุ่นมาให้พวกเขาบรรเทาอาการหนาวที""ได้" ถูซินเยว่พยักหน้า กำลังจะหันไปต้มน้ำร้อนในหม้อ แต่หัวหน้าหมู่บ้านกลับโบกมือไปมาเสียก่อน เขาส่ายหัวพร้อมพูดว่า "พี่หยู ไม่ต้องลำบากขนาดนี้หร

"ฟังเสียงของหลี่เม่าเหมือนกำลังตกอยู่ในอันตรายนะ!" เถี่ยต้านกับหยวนเป่าสบตากัน ความร้อนใจปรากฏขึ้นในแววตาของทั้งคู่ถูซินเยว่รีบตัดสินใจทันที "พวกเจ้าตามหลังข้าไว้ ห้ามบุ่มบ่ามโดยเด็ดขาด ช่วยคนสำคัญก็จริงแต่ชีวิตของตัวเองก็สำคัญเหมือนกัน อย่าลืมว่าที่บ้านของพวกเจ้ายังมีพ่อแม่พี่น้องคอยอยู่"เมื่อถูซินเยว่พูดประโยคนี้จบ เถี่ยต้านที่ตอนแรกมุ่งแต่จะไปช่วยคนโดยไม่สนอะไรเลยนั้นก็ได้สติใจเย็นลง"ฟังเจ้าก็แล้วกัน" เถี่ยต้านมองถูซินเยว่พลางเอ่ยขึ้น ส่วนคนที่อยู่ข้างหลังนั้นก็พยักหน้ากันโดยมิได้นัดหมายเมื่อพวกเขาต่างก็รับปากแล้ว ถูซินเยว่ย่อมวางใจลงได้ไปเปลาะหนึ่งเขาหิมะนั้นอันตรายมาก เธอไม่อยากให้มีคนบุ่มบ่ามจนต้องมาตายอยู่ที่นี่"ไปกันเถอะ" หญิงสาวกล่าวเสียงทุ้มต่ำ นำพวกเขาไปตามทางที่มีเสียงร้องขอความช่วยเหลือดังมาเสียงร้องของหลี่เม่านั้นน่าอนาถใจเสียเหลือเกิน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้เดินตามทางเขา แต่ลัดทางลัดไป เพื่อจะได้ใช้เวลาที่น้อยที่สุดไปให้ถึงตัวหลี่เม่าวันนี้หิมะตกหนัก เกล็ดหิมะตกลงมาเรื่อยๆ แค่ครึ่งวันบนพื้นก็เต็มไปด้วยชั้นหิมะที่หนามากแล้วหมู่บ้านต้าเย่อยู่ทางทิศใต้ ล้วน

ทุกคนรีบหันกลับมามอง เห็นซูจื่อหังที่ไม่รู้มายื่นอยู่ด้านหลังพวกเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กำลังมองพวกเขาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดในสายตาของหัวหน้าหมู่บ้านฉายแววความร้อนตัวขึ้นมาแวบหนึ่ง ชายฉกรรจ์สองคนที่อยู่ข้าง ๆ ก็ต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ไม่รู้จะทำอย่างไรดีหัวหน้าหมู่บ้านรีบโบกมือเป็นสัญญาณว่าให้พวกเขาพาเซี่ยตี้หยางเข้าไปหาหมอหลี่ที่ในหมู่บ้านก่อนแต่ซูจื่อหังกลับก้าวไปข้างหน้าสองก้าวขวางทางพวกเขาไว้แล้วขมวดคิ้วถามว่า "ซินเยว่ล่ะ อยู่ที่ไหน?"สีหน้าของชายฉกรรจ์แข็งค้าง ส่วนชายหนุ่มที่บัดนี้สีหน้าเคร่งเครียดแล้วถามขึ้นว่า "ทำไมพวกเจ้าลงจากเขากันมาหมดแล้ว แต่ซินเยว่ไม่ได้ลงมาด้วยล่ะ?"ซูจื่อหังเป็นคนเรียนหนังสือเพียงคนเดียวของหมู่บ้าน ปกติทุกคนแค่คิดว่าเขาดูเย็นชา แต่ก็อ่อนน้อม ไม่เคยมีใครเคยเห็นซูจื่อหังโกรธมาก่อนเลย แต่ใบหน้าไร้อารมณ์ของชายหนุ่มตอนนี้ดู ๆ ไปแล้วก็น่ากลัวไม่น้อยเลยทีเดียวชายฉกรรจ์สองคนไม่รู้จะตอบยังไงดี หัวหน้าหมู่บ้านจึงรีบเข้ามาและพูดว่า "จื่อหัง เจ้าอย่าเพิ่งร้อนใจไปเลย ซินเยว่กับหยวนเป่าพวกเขายังอยู่บนเขากัน ส่วนเซี่ยตี้หยางอาการสาหัสถึงได้ลงมาก่อน"ถ้าเกิดให้ซูจื่

พอรอดชีวิตมาได้ วินาทีนี้ แม้กระทั่งอุณหภูมิที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างของชายตรงหน้ายังเริ่มจะไม่ชัดเจนขึ้นมาทางด้านซูจื่อหังเองไฉนเลยจะไม่เป็นเช่นนี้กันเล่า?ถ้าเป็นไปได้ เขาก็อยากจะขยี้ร่างของหญิงสาวตรงหน้าเข้าไปในร่างกายของตัวเองเสียจริงทีเดียวแต่ในขณะที่ทั้งสองกอดกันอย่างแนบแน่นนั้น เขาก็ได้กลิ่นคาวเลือดจากร่างของถูซินเยว่ดวงจันทร์สีนวลขาวประดุจหิมะทอแสงสลัว ๆ อยู่บนฟากฟ้า ถึงแม้ซูจื่อหังไม่สามารถมองเห็นบาดแผลบนร่างกายของถูซินเยว่ได้อย่างชัดเจน แต่เขาก็รู้ว่าหญิงสาวต้องได้รับบาดเจ็บแน่นอนดังนั้น แม้แต่กอดอีกฝ่ายไว้ เขาก็ต้องระมัดระวัง ไม่กล้าออกแรงมากเกินไป"ก็บอกไปแล้วว่าหิมะตกหนักแบบนี้มักมีหมีออกมา แต่เจ้ายังจะดื้อด้านขึ้นเขามาช่วยคนให้ได้... ข้านี่อยากจะด่าเจ้าจริง ๆ เลยนะ" ซูจื่อหังถอนหายใจอย่างจนปัญญาตอนนี้ถูซินเยว่พอคิดไปคิดมาก็อดรู้สึกกลัวขึ้นมาไม่ได้เหมือนกัน ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเสี่ยวหวงแล้วล่ะก็ เธอคงจะต้องตายอยู่ในท้องหมีไปแล้ว!ดังนั้น พอได้ยินคําพูดของซูจื่อหัง เธอจึงได้แต่ยิ้มอย่างอาย ๆ และพูดว่า "งั้นท่านก็ด่าข้าเถอะ""ไม่ด่าแล้ว" ซูจื่อหังปล่อยเธอแล้วส่ายหัว