All Chapters of หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: Chapter 61 - Chapter 70

เมื่อถูซินเยว่กำลังสังเกตอีกฝ่ายอยู่นั้น อีกฝ่ายก็กำลังสังเกตถูซินเยว่อยู่เหมือนกัน"นี่คือ..." หนิงอวี้ถามขึ้นอย่างประหลาดใจ หญิงสาวมีรูปร่างอ้วนกลมราวกับซาลาเปาตรงหน้านี้เขาไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อน และดูเหมือนว่าจะไม่ได้มาซื้อภาพ หรือว่าจะเป็นเพื่อนของจื่อหัง?นับตั้งแต่ที่ถูซินเยว่ได้ลดน้ำหนักอย่างจริงจังนั้น ดูเหมือนว่าเธอจะไม่อ้วนเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว ถูซินเยว่ตอนนี้ดูดีขึ้นมากบางครั้ง คนอ้วนที่ดูสะอาดสะอ้านก็ดูดีไม่น้อยหลังจากได้ยินคำถามของหนิงอวี้แล้ว ซูจื่อหังก็เหลือบมองไปยังถูซินเยว่ และกำลังจะเอ่ยปากพูด แต่ไม่รู้ทำไมถูซินเยว่กลับพูดขึ้นมาทันทีว่า "ข้าเป็นน้องสาวของพี่ซู"ซูจื่อหังกระดกมุมปากใบหน้าของหนิงอวี้เต็มไปด้วยความสับสน และพูดว่า "แปลกจัง ทำไมข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าจื่อหังมีน้องสาว"เขาจำได้ว่าพ่อของซูจื่อหังเสียชีวิตไปนานแล้ว และแม่ของเขาเป็นหม้าย ทำไมอยู่ดี ๆ ก็มีน้องสาวตัวโตขนาดนี้มาปรากฎตัวขึ้น? นอกจากนี้ถูซินเยว่ และซูจื่อหังก็ดูไม่มีที่อะไรเหมือนกันแม้แต่น้อยหนิงอวี้สีหน้าแสดงความสงสัย และถูซินเยว่ก็รีบพูดเสริมว่า "ข้าเป็นลูกพี่ลูกน้องของพี่ซูน่ะ"

“เจ้าอย่าลืมนะว่าเป็นเจ้าเองที่กุลีกุจออยากจะแต่งเข้าบ้านตระกูลเหลียงเอง แล้วเจ้าก็อย่าลืมอีกด้วยว่าเจ้าและเหลียงปินสมคบคิดกัน เล่นตลกกับข้าและพี่ซู" ถูซินเยว่ขมวดคิ้วมองดูอีกฝ่าย จากนั้นจึงพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน "ทำไม? ตอนนี้คิดว่าตัวเองเลือกแต่งงานกับคนผิด แล้วอยากจะมาหาเรื่องข้าอย่างนั้นรึ?"ถูซินเยว่รู้สึกงุนงง ตระกูลเหลียงปฏิบัติต่อนางไม่ดี แล้วมันเกี่ยวอะไรกับตน? ถูหมิงซวนนี่ช่างแปลกคนจริง ๆ คิดจะโยนความผิดทุกอย่างมาให้กับตน ทำไมไม่ไตร่ตรองถึงสิ่งที่ตัวเองทำลงไปบ้างเมื่อเห็นถูหมิงซวนยังคงมองตนด้วยแววตาขุ่นเคือง ถูซินเยว่รู้สึกว่าอีกฝ่ายนั้นเกินจะเยียวยา เธอไม่อยากจะทนดูอีกฝ่ายอีกต่อไป จึงหันหลังเตรียมตัวจะออกเดินต่อในเวลานี้ ถูหมิงซวนดูเหมือนจะสังเกตเห็นบางอย่าง จึงรีบเอื้อมมือไปคว้าถุงผ้าที่อยู่ใต้แขนเสื้อของถูซินเยว่ออกมา“นี่คืออะไร?” ถูหมิงซวนยกถุงผ้าขึ้นมาแล้วถามถูซินเยว่อย่างสงสัย เมื่อครู่นางสังเกตเห็นแล้วว่าขณะที่ถูซินเยว่พูดคุยกับตนนั้นก็เอาแต่ก้มหน้าจ้องมองถุงผ้าในมือถูซินเยว่ดูสนอกสนใจสิ่งนี้มาก ดังนั้นตนจึงต้องแย่งมันมาให้ได้ถูหมิงซวนคิดในใจอย่างประสงค์ร้าย

วันนั้นถูหมิงซวนพูดกับเธอต่อหน้าว่าเธอหน้าตาอัปลักษณ์ ไม่คู่ควรกับปิ่นปักผมอันนี้ ถึงแม้ปากจะไม่พูดอะไร แต่ในใจของถูซินเยว่นั้นแท้จริงแล้วก็เก็บเอาคำพูดนั้นมาคิดอยู่เช่นกันโดยเฉพาะเวลาที่เธอส่องกระจกอยู่คนเดียว เมื่อมองดูหน้าตาที่น่าเกลียดที่สะท้อนอยู่ในกระจกนั้น ถูซินเยว่ก็ยิ่งรู้สึกหดหู่ยิ่งขึ้นไปอีกแม้ว่าฝีหนองบนใบหน้าจะหายไปมากแล้ว แต่ก็ยังคงทิ้งรอยดำไว้ ถึงแม้จะมองไม่เห็นจากที่ไกล ๆ แต่หากมองในระยะใกล้ก็ยังสามารถเห็นรอยหลุมต่าง ๆ อยู่มากมายถูซินเยว่ก็เป็นผู้หญิงเช่นกัน เธอรู้ดีว่าทุกคนต่างก็ชอบสิ่งสวยงามกันทั้งนั้น แม้ว่าซูจื่อหังจะไม่พูดออกมา แต่ในใจก็คงรู้สึกอึดอัดไม่น้อยเมื่อต้องเผชิญหน้ากับใบหน้าเช่นนี้เธอไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้มาแต่ไหนแต่ไร ในเมื่อใบหน้ามีรอยสิว ถูซินเยว่ก็จะลุกขึ้นสู้ หาครีมและมาสก์มาบำรุงผิว"เจ้าก็แค่ใช้น้ำพุศักดิ์สิทธิ์สิ ทำไมต้องทำให้วุ่นวายด้วย?" เสียงของฉงเป่าดังลอยมาจากในมิติ ช่วงนี้ฉงเป่าเอาแต่นอนหลับอยู่ในมิติ ไม่ได้ส่งเสียงมาเป็นเวลานานแล้วตามที่ฉงเป่ากล่าวก็คือในขณะที่ถูซินเยว่ทำงานหนักในการดูแลพื้นที่ในมิติ ฉงเป่าเองก็ได้รับประโยชน์ไปด้วยพ

“เหลียงปิน!” ซูจื่อหังประหลาดใจมาก เพราะเขาไม่มีทางคิดได้ว่าคนที่ส่งคนมาทำร้ายเขาจะเป็นเหลียงปินเมื่อพูดถึงเหลียงปิน จริง ๆ แล้วทั้งสองก็ถือว่ามีความเกี่ยวดองกัน แต่ในเวลานี้เขากลับทำเรื่องนี้ได้ลงคอ ซูจื่อหังก็ไม่แปลกใจอีกต่อไปอย่างไรก็ตาม ใช้เวลาไม่นานเขาก็นึกขึ้นได้ว่าที่เหลียงปินส่งคนมาทำร้ายตนต้องเป็นเพราะที่ถูซินเยว่ทำร้ายเขาเมื่อครั้งก่อนแน่นอน ด้วยความเคียดแค้น จึงได้มาทำร้ายตนในวันนี้เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้ ซูจื่อหังก็รู้สึกรังเกียจอยู่ในใจหากอยากจะหาเรื่อง ก็ควรจะทำอย่างเปิดเผยตรงไปตรงมา แต่มาซ่อนตัวทำตัวเป็นหมาลอบกัดเช่นนี้มันช่างน่ารังเกียจจริง ๆ เขาอยากจะเดินเข้าไปหา แต่เหลียงปินชะงักไปเล็กน้อย รู้ว่าตัวเองทำผิดอะไรอยู่จึงหันหลังวิ่งหนีไปทันทีซูจื่อหังขมวดคิ้วทันที ชายหนุ่มหมุนตัวหันกลับมามองไปที่จางซานที่อยู่ด้านหน้าและคนอื่น ๆ อีกสองคน“พวกเจ้าไปซะ ครั้งหน้าหากยังมาหาเรื่องข้าอีก ข้าจะไม่ปล่อยพวกเจ้าไปอีกแน่" เหลือบมองพวกเขาหนึ่งที เนื่องจากซูจื่อหังต้องกลับไปเรียน จึงขี้เกียจจะเอาเรื่องเอาราวกับพวกเขา ดังนั้นจึงเก็บของของตัวเองและเดินจากไปอย่างเงียบ ๆทิ้งให้จา

แม้ว่าอาหารการกินของเจ้าของร่างเดิมจะไม่ดีเท่าไหร่นัก แต่นางกลับมีพัฒนาการทางร่างกายที่ดีพอสมควร บวกกับที่เจ้าของร่างเป็นคนร่างอ้วนสิ่งใดที่ควรมีก็มี โดยปกติประจำเดือนควรจะมานานแล้วแต่น่าเสียดายที่ว่าหลังจากเทศกาลตรุษจีน เจ้าของร่างก็จะอายุสิบห้าปีแล้ว แต่ประจำเดือนของนางก็ยังไม่มา เนื่องจากช่วงเวลาที่ผ่านมาถูซินเยว่ยุ่งเสียจนไม่มีเวลามาคิดถึงเรื่องนี้ จนมาถึงตอนนี้ที่พอจะมีเวลาว่างเธอจึงนึกขึ้นได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติฉงเป่าเคยบอกเธอว่าสาเหตุที่เจ้าของร่างเดิมอ้วนถึงเพียงนี้ ไม่ใช่เป็นเพราะอาหารการกิน และไม่ใช่เป็นโดยแต่กำเนิด แต่เป็นเพราะเจ้าของร่างถูกวางยาพิษตั้งแต่อยู่ในครรภ์ของแม่ซึ่งทำให้บางอย่างในร่างกายถูกทำลาย ดังนั้น หลังจากที่เกิดมาก็ทำให้นางมีรูปร่างและหน้าตาอัปลักษณ์เช่นนี้ถูซินเยว่อยากรู้เรื่องนี้มากโดยปกติแล้วเจ้าของร่างเดิมอาศัยอยู่ในชนบท ซึ่งไม่น่าจะต้องมีการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นถึงขั้นต้องวางยาพิษ ยิ่งไปกว่านั้น ยาพิษที่ฉงเป่ากล่าวถึงนั้นไม่ได้หาได้ง่าย ๆ สำหรับคนธรรมดาทั่วไปหลังจากที่คิดไปคิดมาหลายตลบแต่ก็ยังคิดไม่ออก ถูซินเยว่จึงทำได้เพียงพักเรื่องนี้ไว้ชั่วค