All Chapters of หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: Chapter 41 - Chapter 50

มองอะไรกัน? ไม่เคยเห็นหญิงอ้วนอัปลักษณ์ซักเสื้อผ้าหรือ?ถูซินเยว่งุนงงพวกนางไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น จึงเอาแต่จ้องมองตนด้วยความงุนงง เมื่อเช้านี้นางขุดดินอยู่ในมิติมาครึ่งค่อนวัน หลังจากนำเมล็ดทั้งหมดไปปลูกแล้ว ก็ลุกขึ้นนำเสื้อผ้ามาซักมือของนางหยูใช้งานได้ไม่สะดวก ให้ชายชาตรีอย่างซูจื่อหังมาซักผ้ากับพวกผู้หญิงก็คงไม่เหมาะ ถูซินเยว่จึงอาสานำผ้าออกมาซักยิ่งไปกว่านั้น พรุ่งนี้ซูจื่อหังก็ต้องไปเข้าเรียนที่สำนักบัณฑิตที่อำเภอแล้ว วันนี้เห็นอากาศดี ถูซินเยว่จึงนำเสื้อผ้าชุดเก่า ๆ ของเขาออกมาซักซูเฟิ่งอี๋หนีไปพอดี หินก้อนใหญ่ที่นางเพิ่งจะซักจึงทิ้งไว้ให้ถูซินเยว่ใช้งานต่อถูซินเยว่วางถังไว้ข้าง ๆ แล้วหยิบเสื้อผ้าออกมา ในหมู่บ้านโบราณไม่มีสบู่แต่มีสิ่งที่เรียกว่าผงถั่วสบู่ ถูซินเยว่ไปตลาดวันนั้นได้ซื้อมาติดไว้ วันนี้ได้ใช้ประโยชน์แล้วเธอทำอาหารไม่เป็นแต่ก็ยังซักเสื้อผ้าได้ หญิงสาวสวมเสื้อคลุมเข้ากับแผ่นหินแล้วออกแรงถู คนในพื้นที่ชนบทมักจะทำงานนอกบ้าน เสื้อผ้าไม่ค่อยสะอาด ถูซินเยว่ใช้สองมือขยี้รอยเปื้อนบนเสื้อผ้าหญิงสาวกำลังตั้งหน้าตั้งตาซักเสื้อผ้า ไม่ได้สังเกตแม้แต่น้อยว่าบรร

ถูซินเยว่หน้าแดง แต่ซูจื่อหังกลับจ้องมองเธออย่างสงสัย เมื่อเห็นท่าทางที่ดูผิดปกติของหญิงสาว เขารู้สึกโดยสัญชาตญาณว่า ถูซินเยว่ต้องทำเรื่องอะไรไม่ดีอีกเป็นแน่“ในมือเจ้าถืออะไรอยู่ เอามาให้ข้าดูหน่อย" ซูจื่อหังเหลือบมองไปยังด้านหลังเธอ ถูซินเยว่รีบใช้ร่างอวบอ้วนแอบมันเอาไว้ ไม่ยอมให้ซูจื่อหังเห็นต้องบอกว่าร่างกายของถูซินเยว่อ้วนขนาดนี้ หากตั้งใจจะปกปิดจริง ๆ เธอก็สามารถทำได้เป็นอย่างดี ซูจื่อหังเหลือบมองดูเธอหลายครั้ง ก็ยังคงมองไม่เห็นว่ามือเธอถืออะไรอยู่“เจ้าซ่อนอะไรไว้กันแน่?" ชายหนุ่มหรี่ตาลงอย่างอันตราย ขมวดคิ้วแล้วถามขึ้นว่า “หากเจ้าไม่นำออกมา ข้าจะเข้าไปแย่งด้วยตัวเอง""ไม่ได้" ถูซินเยว่ส่ายหัว หูของเธอแดงเล็กน้อย พูดขึ้นอย่างหมดหนทาง "เจ้าอ่านหนังสืออยู่ในบ้านไม่ใช่หรือ? ทำไมอยู่ดี ๆ ก็วิ่งออกมาล่ะ? ข้าไม่ได้ทำอะไร ข้าก็ตากเสื้อผ้าอยู่ไงเล่า!"“ตากผ้า?” เห็นได้ชัดว่าซูจื่อหังไม่เชื่อ ตากผ้าแล้วทำไมต้องทำท่าหลบ ๆ ซ่อน ๆ แบบนี้ มันชัดเจนว่าเธอกำลังร้อนตัวอยู่ เขาอยากจะรู้นักว่าอีกฝ่ายทำอะไรอยู่กันแน่?ชายหนุ่มเหยียดแขนยาวออกมา เอื้อมไปด้านหลังของถูซินเยว่ พยายามจะฉกเอาของออ

ฉงเปาพูดอย่างดูถูก "ที่นี่คือป่าละเมาะ มีต้นพลับแล้วมันน่าแปลกใจตรงไหน แต่ว่าลูกพลับที่นี่เป็นลูกพลับเขียว รสชาติขมฝาด กินไม่ได้"ตอนถูซินเยว่ได้ยินสิ่งนี้ เธอก็เดินมาถึงใต้ต้นลูกพลับแล้ว เธอย่นจมูกอย่างกลุ้มใจ ถามขึ้นอย่างหดหู่ว่า "ไม่ใช่ม้าง ลูกพลับตั้งเยอะแยะขนาดนี้แต่กินไม่ได้?"น่าเสียดายแย่ตรงหน้านี้อย่างน้อยก็ต้องมีสักยี่สิบต้น กิ่งก้านของมันต่างก็มีลูกพลับออกผลอยู่ มองเข้าไปละลานตาเป็นอย่างมาก เธอชูมือขึ้นไปเด็ดลูกพลับมาหนึ่งลูก กัดเข้าไปหนึ่งคำอย่างดื้อดึง แต่ก็ต้อง "ถุย" ทิ้งทันที“ขมมาก!” ลิ้นเริ่มชาแทบทนไม่ได้ ถูซินเยว่ขมวดคิ้วอย่างห่อเหี่ยว แล้วหยิบกระบอกน้ำออกมากลั้วปากจากตะกร้า รู้สึกดีขึ้นมาไม่น้อยเดิมทีเธอคิดว่าลูกพลับมากมายขนาดนี้ หากเอาไปขายในตลาด ก็คงได้เงินมาบ้าง แต่ดูเหมือนตอนนี้จะฝันสลาย"ถ้าลูกพลับเหล่านี้กินได้ จะยังรอให้เจ้ามาเก็บอยู่อีกหรือ ถูกเด็ดไปนานแล้ว" ที่นี่ยังไม่ใช่ใจกลางหุบเขา ไม่ใช่ว่าจะไม่มีคนขึ้นมา ป่าลูกพลับใหญ่ขนาดนี้ ใครล่ะจะไม่อยากมาถูซินเยว่ที่ถูกฉงเป่าดูแคลนก็เกิดอาการไม่พอใจ เธอขมวดคิ้วอย่างจนปัญญา จู่ ๆ ก็คิดบางอย่างขึ้นมาได้ ถาม

เมื่อเห็นว่ามือนั้นกำลังจะตบลงมาบนไหล่ของถูซินเยว่ หญิงสาวหันไปทันทีและยกขวานขึ้นมาเหวี่ยงมันออกไปขวานนั้นแหลมคมมาก เธอต้องใช้มันอย่างระมัดระวัง ดังนั้นจึงใช้ด้านที่เป็นสันขวาน ทันทีที่เหวี่ยงออกไปก็ชนเข้ากับบางสิ่ง ชายที่อยู่ด้านหลังคนนั้นร้องโหยหวนออกมา เขากระโดดหลบออกไปทันที ประคองแขนเอาไว้เกือบจะร้องไห้ออกมา“เจ้า นี่เจ้าจะฆ่าจะแกงกันอย่างนั้น!”ภายใต้ท้องฟ้าสลัว ถูซินเยว่หรี่ตามองไปที่อีกฝ่าย เห็นเพียงชายคนหนึ่งอายุประมาณสามสิบปี มีผิวคล้ำแต่หนวดเคราถูกโกนออกไปจนเกลี้ยงเกลา แต่ทว่าเสื้อผ้าของเขาขาดรุ่งริ่ง มีรัศมีแห่งความชั่วร้ายแผ่ออกมารอบตัว แม้จะยืนอยู่ไกลขนาดนี้ แต่ถูซินเยว่ก็ยังได้กลิ่นตัวของอีกฝ่ายโชยมา ทันใดนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นเมื่อก่อนตอนที่เจ้าของร่างเดิมไม่ชอบอาบน้ำ กลิ่นตัวก็เหม็นพอแรงแล้ว นึกไม่ถึงว่ายังมีคนที่ตัวเหม็นกว่าเจ้าของร่างเดิมอีกก่อนหน้านี้เจ้าของร่างเป็นคนสติไม่ดี ไม่สนใจดูแลตัวเอง นางจึงสกปรกมอมแมม แต่ชายคนนี้ออกเสียงพูดได้อย่างชัดเจน และเห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเป็นคนปกติธรรมดา คนปกติที่ไหนจะสกปรกได้ขนาดนี้ ทำเอาถูซินเยว่รู้สึกสะอิดสะเอียนเธอจ้องเขม็งไปที

ถึงแม้ถูซินเยว่จะร่างกายอวบอ้วน แต่เสื้อผ้าของเธอก็สะอาดสะอ้านเรียบร้อย แบกตะกร้าไว้บนหลัง ดูไม่เหมือนคนที่เพิ่งถูกข่มขืนมาเลยสักนิดทุกคนมีสีหน้าแตกต่างกัน แต่ก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจภรรยาของหยวนเป่าก็ยิ่งตื่นตระหนกขึ้นไปอีกพูดขึ้นว่า "นี่ นี่มันเป็นไปไม่ได้ ข้าเห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเจ้าถูกหลางฮุยขวางเจ้าไว้ที่บนคันนานี่ ข้ะ ข้าไม่ได้ตาฝาดจริง ๆ นะ!"“พี่สะใภ้หยวนเป่า ตอนนี้มืดมาก หากไม่มีตะเกียงอยู่ในมือของทุกคน เจ้ามองข้าก็คงเห็นเป็นกลุ่มก้อนสีดำ ๆ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่าคนที่เจ้าเห็นคือข้าน่ะ"ถูซินเยว่กล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้มเดิมทีพี่สะใภ้หยวนเป่าอยากจะโต้แย้งถูซินเยว่ว่านางมองเห็นไม่ผิด แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อเห็นสีหน้ายิ้มแย้มของหญิงสาว นางกลับรู้สึกหวาดกลัวขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล และคำพูดทั้งหมดของนางก็จุกอยู่ในลำคอทันทีหลังจากนั้นครู่หนึ่ง เธอก็พูดขึ้นอย่างยากลำบาก "ถ้าอย่างนั้น ข้าอาจจะจำคนผิดน่ะ"“เจ้า ภรรยาหยวนเป่า ทำไมเจ้าถึงกลับคำพูดเช่นนี้ เมื่อครู่เจ้ายังบอกอยู่เองว่าเห็นถูซินเยว่ถูกข่มขืน!"ซูเฟิ่งอี๋มองดูพี่สะใภ้หยวนเป่าด้วยความโกรธ ไม่ได้เรื่อ