All Chapters of หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: Chapter 31 - Chapter 40

“ห้ามถอด!” ท่าทีของซูจื่อหังแข็งกร้าว คว้ามือของเธอไว้แน่นถูซินเยว่ชะงักอยู่ครู่หนึ่ง ก้มลงมองดูมือของตัวเองที่ถูกมือของเขาบีบไว้แน่น จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองซูจื่อหัง พูดด้วยน้ำเสียงวิงวอน "เจ้าก็อย่าทำให้ข้าลำบากใจเลยนะ ถ้าไม่ถอดเสื้อออกแล้วข้าจะซักมันได้อย่างไรล่ะ ข้าอ้วนขนาดนี้ถ้าไม่ถอดข้าซักไม่ได้ เจ้าจงใจอยากจะหัวเราะเยาะข้าอย่างนั้นหรือ?"ขณะที่กำลังพูดอยู่ จู่ ๆ ซูจื่อหังก็ขัดจังหวะขึ้นตรงหน้า กล่าวว่า "เจ้าใส่เสื้อไว้ เดี๋ยวข้าซักให้เอง"“อะไรนะ?” ถูซินเยว่ชะงัก จ้องมองไปที่ซูจื่อหังตรงหน้าเธออย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ดวงตาเล็กคู่นั้นเต็มไปด้วยความประหลาดใจเขาจะซักให้?เมื่อครู่นี้ตอนที่ซูจื่อหังคว้ามือของเธอเอาไว้ ปรากฏว่ามือของเขาก็เปื้อนขี้วัวด้วย แววตารังเกียจขณะที่เขากำลังล้างมือนั้น ก็ใช่ว่าถูซินเยว่จะมองไม่เห็นตอนนี้อีกฝ่ายกลับพูดว่าจะซักขี้วัวที่เปื้อนอยู่บนเสื้อให้ตน เขาออกจะรักความสะอาดขนาดนั้น จะทนไหวหรือ?"เจ้าปล่อยข้าก่อน" ชายหนุ่มเอาแต่จับมือเธอไว้ ถูซินเยว่รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย หลังจากที่เธอสะบัดมือของซูจื่อหังออก เธอก็เลิกคิ้วถามว่า "เจ้าจะซักให้ข้าจริง ๆ ห

ภูมิหลังของครอบครัวตระกูลถูนั้นจัดว่ามีหน้ามีตาในหมู่บ้านต้าเย่อยู่พอสมควร ในบ้านก็มักจะมีขนมหรือของกินติดบ้านอยู่เสมอ เช่นขนมถ้วยฟูหรือลูกกวาดแข็ง แต่แม่เฒ่าตระกูลถูจงเกลียดจงชังนางหลินมาโดยตลอด พลอยทำให้ไม่ชอบหลานชายคนนี้ไปด้วย จึงมักจะแจกขนมให้กับหลาน ๆ บ้านอื่นในวันธรรมดา เสี่ยวเป่ยทำได้แค่มองดูเด็กคนอื่นกินตาปริบ ๆ“พี่ซินเยว่ ข้าอยากกิน" เสี่ยวเป้ยตื่นเต้นยกใหญ่เมื่อเห็นลูกกวาดเด็กน้อยเรียกตนว่าพี่ด้วยท่าทีออดอ้อนเช่นนี้ มีหรือถูซินเยว่จะไม่ใจอ่อน เธอกำลังจะยื่นลูกอมในมือให้เสี่ยวเป้ย แต่นางหลินกลับถามขึ้นอย่างจนใจ "ซินเยว่ เจ้าไปขโมยของคนอื่นมาอีกแล้วใช่ไหม?"ไม่โทษที่นางหลินถามขึ้นเช่นนี้ เพราะขนมทุกชิ้นที่เจ้าของร่างเดิมนำกลับมาให้เสี่ยวเป้ยนั้นล้วนถูกฉกหรือขโมยมาจากเด็กคนอื่น ๆ ทั้งสิ้นนางหลินอดชิงถามขึ้นมาก่อน ก็สมควรแล้วเมื่อเสี่ยวเป้ยได้ยินว่าลูกกวาดนั้นถูกขโมยมา ก็รีบหดมือกลับทันที ส่ายหัวอย่างรู้จักประสากล่าวว่า"พี่ซินเยว่ ท่านพ่อท่านแม่บอกว่าไม่ควรขโมยของ พี่ซินเยว่ เสี่ยวเป้ยไม่เอาลูกกวาดแล้ว พี่รีบเอามันไปคืนเจ้าของเถอะ ไม่เช่นนั้นพี่จะถูกคนในหมู่บ้านด่าเอาน

ถูซานถูกสั่งสอนเช่นนี้ต่อหน้าลูกหลาน สีหน้าก็ฉายแววไม่พอใจ อดไม่ได้ที่จะพูดแทนนางหลินว่า "ชุนเหนียงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อครอบครัวนี้มาโดยตลอด นางทำงานทุกอย่างในบ้าน อีกอย่างนางเป็นภรรยาของลูก ให้กำเนิดบุตรชายบุตรสาวแก่ลูก หากลูกจะรักใคร่สงสารนางก็ไม่ใช่เรื่องผิดแปลกอะไร"ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกจากปาก แม่เฒ่าถูก็ยิ้มเยาะทันที "ให้กำเนิดบุตรชายบุตรสาว ให้กำเนิดคนโง่สติไม่ดีอย่างนั้นน่ะหรือ?"อะไรอีก?ถูซินเยว่ที่กำลังคีบหมูสามชั้นอยู่ก็ชะงักกึกทันที อยู่ดี ๆ ทำไมถึงลากเธอเข้ามาเป็นคนโง่สติไม่ดีได้อีก หรือว่าตอนนี้แม้ว่าเธอจะหายแล้ว ก็ยังดูสติไม่ดีอยู่งั้นหรือ?นอกจากนี้ คำพูดของแม่เฒ่าถูก็น่าเกลียดจนเกินไป นางหลินรับใช้ครอบครัวเยี่ยงวัวเยี่ยงควาย แม้แต่นั่งร่วมโต๊ะอาหารยังทำไม่ได้ ได้กินของดี ๆ ก็ยังไม่ได้อีก?เป็นผู้หญิงด้วยกันทำไมถึงข่มเหงรังแกกันเช่นนี้?แม่เฒ่าถูเองก่อนจะเข้ามาบ้านนี้ก็เคยแต่งงานมาก่อน จงใจจะดูถูกกันให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลยใช่ไหมถูซินเยว่กำลังจะโยนตะเกียบในมือของเธอทิ้ง แต่ทันใดนั้นข้อมือของเธอก็ถูกคว้าเอาไว้ เมื่อหันไปก็เห็นซูจื่อหังกำลังส่ายหน้าที่ถ้าไม่สั

"อ๊าาาาาาา! ช่วยข้าด้วย ข้ายังไม่อยากตาย! ในขณะที่คมมีดพุ่งลงมานั้น เหลียงปินก็หวาดกลัวจนร้องลั่น ลูกตาถลน น้ำหูน้ำตาไหล กลั้นปัสสาวะอุจจาระเอาไว้ไม่อยู่ดวงตาของถูซินเยว่ฉายแววดูถูกเหยียดหยาม แต่เธอไม่คาดคิดว่าเหลียงปินจะหวาดกลัวถึงเพียงนี้ เธอขยับข้อมือ มีดเล่มน้อยนั้นก็เฉียดลำคอของเหลียงปินไปแทงเข้าที่พื้นดินข้าง ๆเหลียงปินตกใจมากจนแทบสิ้นสติ ร่างกระตุก พูดไม่ออก สติสัมปชัญญะของเขาหลุดออกจากร่างไปแล้ว ไม่รู้เลยว่าถูกคมมีดของถูซินเยว่แทงเข้ามาที่ตัวเองหรือไม่กันแน่ในเวลานี้ ถูหมิงซวนกลอกตาเป็นลมล้มพับเข้าใส่อ้อมแขนของถูชิวหลานไปแล้วถูซานรีบเดินเข้าไปดูเหลียงปิน หลังจากพบว่าเหลียงปินไม่ได้ถูกแทง ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาเงยหน้าขึ้นและมองถูซินเยว่อย่างตำหนิ กัดฟันถามขึ้นว่า "ซินเยว่ ทำไมเจ้าถึงทำตัวไร้สาระเช่นนี้? นี่มันชีวิตคน หากเหลียงปินเป็นอะไรขึ้นมา เจ้าต้องไปกินข้าวคุกเชียวนะ!"ถูซินเยว่เลิกคิ้ว ก่อนที่จะได้พูดอะไร ถูชิวหลานก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา เมื่อเห็นอาการบาดเจ็บของเหลียงปิน ก็ชี้หน้าถูซินเยว่และสาปแช่งด้วยความโกรธ "นังอ้วนอัปลักษณ์ เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง? นี่มันพี่เ

"รับผิดชอบ? เจ้าจะให้ข้ารับผิดชอบยังไง?"ถูซินเยว่แสร้งถามขึ้นอย่างสงสัย“ง่ายมาก เท้าของข้าได้รับบาดเจ็บ เจ้าก็แค่ชดใช้ค่ายามาให้ข้า" ซูเฟิ่งอี๋แบมือใส่เธอนางหยูที่ยืนอยู่ข้างๆ อดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปากแล้วพูดว่า "บ้านข้ามีเงินที่ไหนกัน พี่ใหญ่ ตอนนี้พวกข้าไม่มีเงินจริง ๆ เจ้าปล่อยพวกข้าไปเถอะ"“อย่ามาโกหกข้า ตระกูลถูให้เงินเจ้ามาสิบตำลึงไม่ใช่หรือ ข้าไม่ได้ต้องการอะไรมาก พวกเจ้าให้ข้าแค่ห้าตำลึงก็พอ"ซูเฟิ่งอี๋กล่าวอย่างไร้ยางอายเมื่อนางหยูได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย ก็ริมฝีปากซีดเผือด เมื่อวานนี้ซูจื่อหังได้บอกนางแล้วว่าตอนนี้เหลือเงินอยู่เท่าไหร่ เงินเพียงเท่านั้น คงไม่พอสำหรับค่าใช้จ่ายสามเดือนด้วยซ้ำตอนนี้พวกเขาถูกตระกูลซูขับไล่ออกมาแล้ว ต้องอาศัยเงินเพียงเล็กน้อยแค่นี้ แล้วซูเฟิ่งอี๋ยังจะมาอยากได้อีก นี่มันเลวเกินไปจริง ๆ หากถูกนางเอาเงินห้าตำลึงนี้ไปจริง ๆ ครอบครัวของพวกเขาสามคนจะยังมีชีวิตอยู่กันได้อย่างไร? คงต้องกินลมแทนข้าวจนอดตายกันทั้งบ้านแน่!เมื่อนึกได้เช่นนี้ นางหยูที่อ่อนแอมาโดยตลอดก็เสียงแข็ง ปฏิเสธขึ้นว่า "ไม่ได้ จะให้เงินเจ้าไม่ได้"ถูซินเยว่และซูจื่อหังซึ่งยืน