All Chapters of หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: Chapter 21 - Chapter 30

ก่อนที่จะแต่งงานกับเหลียงปิน ถูหมิงซวนเป็นคู่หมั้นของซูจื่อหังมาโดยตลอด แม้ว่าทั้งสองครอบครัวจะแอบลักลอบวางแผนกันมานานแล้ว แต่ถูหมิงซวนไม่เคยพบกับเหลียงปินเลยในคืนวันแต่งงาน เมื่อเห็นหน้าเหลียงปิน ถูหมิงซวนก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยไม่ว่าอย่างไรซูจื่อหังก็หล่อเหลาและเป็นผู้มีความรู้ ในทุกการเคลื่อนไหวล้วนดูสง่างาม แต่เหลียงปินไม่เพียงแต่ไม่หล่อ แถมยังอัปลักษณ์อีกด้วยเขาอายุมากกว่าซูจื่อหังสองปี มีร้านขายเสื้อผ้าในเมือง ครอบครัวของเขาร่ำรวยมากเมื่อเทียบกับผู้คนในหมู่บ้านต้าเย่ ด้วยเหตุนี้ แม้ว่าถูหมิงซวนจะไม่พอใจกับรูปลักษณ์ของเหลียงปินไปบ้าง แต่เธอก็สามารถกล้ำกลืนฝืนทนได้ในคืนวันแต่งงาน เหลียงปินไม่แสดงความปราณีต่อเธอเลยสักนิด ถูหมิงซวนทำได้เพียงคิดว่าคงเป็นความกระหายในครั้งแรก นางจึงกัดฟันอดทนปล่อยให้ผ่านไปแต่เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าเมื่อกลับจากตลาดวันนี้ เหลียงปินที่ใบหน้าบึ้งตึงไม่พูดไม่จากกลับผลักนางลงบนเตียงและตบนางเข้าหลายครั้ง แม้ว่าจะไม่ได้ตบหน้า แต่ร่างกายท่อนล่างของถูหมิงซวนก็รู้สึกเจ็บแสบปวดร้อนเมื่อเห็นว่าเหลียงปินไม่สะทกสะท้าน ถูหมิงซวนจึงร้องไห้ขอความเมตตา "ท่านพี่

“ท่านแม่ ท่านไม่ต้องพูดแล้ว ลูกตัดสินใจแล้ว" ซูจื่อหังตัดบทแล้วพูดว่า “ซินเยว่ยังไม่เข้ามาเลย ข้าจะไปดูว่านางอุ่นข้าวต้มเสร็จหรือยัง"นางหยูยังคงไม่วางใจ แต่ซูจื่อหังไม่ให้โอกาสนางพูดอีกต่อไป หลังจากที่ชายหนุ่มพูดจบ ก็หันหลังเดินออกไปนางหยูเหลือบมองข้างหลังลูกชายของเธอ ส่ายหัวอย่างจนใจแล้วถอนหายใจช่างเถอะ ลูกหลานมีทางเดินของเขาเอง ในเมื่อซูจื่อหังพอใจ ตนยังจะกังวลอะไรอีกในส่วนของซินเยว่นั้น หากว่าอยู่ด้วยกันสักสองสามวันไม่มีปัญหาอะไร และถ้าถูซินเยว่นิสัยไม่ดี ก็ค่อยคิดวางแผนทีหลังนางหยูจึงหยุดคิดเรื่องนี้ถูซินเยว่พอเดาได้ว่าแม่ลูกคุยอะไรกันอยู่ในห้อง ความจริงแล้วในใจของเธอก็รู้สึกกังวลอยู่ไม่น้อยแต่ทว่า หลังจากยืนล้อมรั้วได้สักพัก เธอก็หมกมุ่นอยู่กับเรื่องตรงหน้าจนลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปนี่คือข้อดีของถูซินเยว่ชาติที่แล้ว เธอเป็นแพทย์ในหน่วยรบพิเศษ ทุกครั้งที่ทำภารกิจ อารมณ์ความรู้สึกส่วนตัวทั้งหมดจะถูกขับออกจากจิตใจ ทำได้เพียงจดจ่ออยู่กับภารกิจของตัวเองเท่านั้นดังนั้นถึงแม้ว่าเธอจะเพิ่งถกเถียงกับฉงเป่าไปเมื่อครู่ แต่ตอนนี้เธอก็ทิ้งเรื่องนี้ไว้ข้างหลังเป็นที่เรียบร้อยแล้

ตอนนี้ซูจื่อหังและถูซินเยว่ยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องขึ้นกับนางหยูแล้วทั้งสองกำลังมองหาผักป่ากันอยู่ที่รอบ ๆ คันนาที่บ้านไม่มีแม้แต่แปลงผักสวนครัว ผักที่ต้าจู้และหยวนเป่านำมาก็กินไปหมดแล้ว สถานการณ์ที่บ้านตอนนี้ก็ยังไม่สามารถออกไปซื้อกับข้าวได้ จึงได้แต่ออกไปหาผักหาหญ้าตามคันนาโชคดีที่ตอนนี้ไม่ใช่ฤดูหนาว ร่องคันนาจึงยังมีผักหญ้าขึ้นอยู่แต่ถึงกระนั้น ทั้งสองเดินเก็บผักอยู่นานก็เจอเพียงผักใบเขียวเล็ก ๆ รสขม“นี่มันกินได้จริง ๆ หรอ?” เมื่อเห็นซูจื่อหังก้มหน้าก้มตาเด็ดใบอ่อนของยอดผักขมก็นั่งลงถามขึ้นอย่างสงสัย“กินได้” ซูจื่อหังพยักหน้าและอธิบายให้เธอฟังอย่างใจเย็น “ถึงแม้จะมีผักป่ามากมายในหมู่บ้าน แต่ทุกคนก็ยากจนข้นแค้น พอผักเริ่มจะงอกใครเห็นเข้าก็จะเก็บไปทันที ผักรสขมนี้ก็กินได้เหมือนกัน แต่เพราะมันมีรสขม ผู้คนจึงไม่ชอบกิน""อ๋อ" ถูซินเยว่กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัวและถามขึ้นอย่างหดหู่: "ขมงั้นเหรอ?"ขมแล้วจะกินเข้าไปได้ยังไงล่ะเนี่ย? ถึงแม้ถูซินเยว่จะรู้จักมะระในยุคสมัยใหม่ แต่เธอก็ไม่เคยชอบกินอาหารรสขมมาก่อน แล้วตอนนี้...เมื่อดูกระบุงที่เต็มไปด้วยผักป่าบนหลังของซูจื่อหัง ถูซินเยว่

ความทรงจำของเจ้าของร่างสับสนมาก ทำให้เรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับตระกูลถูที่เธอจำได้ ไม่ได้มีความทรงจำที่พิเศษอะไรมากนักแต่ที่จดจำอยู่ในหัวของเธอได้อย่างไม่ลืมเลือนเลยก็คือ เรื่องที่วันนั้นตระกูลซูต้องการจะส่งตัวของเธอกลับไปยังตระกูลถู แต่แม่เฒ่าตระกูลถูไม่ยอมให้เธอเข้าไป แถมยังด่าทอเธออย่างรุนแรงอีกด้วยตอนนี้เธอก็อาศัยอยู่ที่ตระกูลซูมาได้หลายวันแล้ว แต่ทางตระกูลถูกลับไม่มีความเป็นห่วงเป็นใยใดๆ ขนาดแค่จะส่งคนมาดูว่าเธอเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่มี คิดแล้วก็น่าเศร้าใจจริงๆถูซินเยว่ลอบมองไปที่ซูจื่อหังหนึ่งที คิดอยากที่จะถามเขาว่าพ่อแม่ของเจ้าของร่างเป็นคนนิสัยยังไง แต่คิดๆ ไป ซูจื่อหังเองก็คงจะไม่รู้เรื่องอะไร เธอจึงได้แต่เก็บความสงสัยนั้นไว้กับตัวเองต่อเธอตักข้าวขึ้นมาคำหนึ่ง แล้วคีบเอาผัดมะระเข้าปาก ครู่เดียวรสชาติความขมประแล่มๆ ก็เริ่มแพร่กระจายอยู่ในปากของเธอถูซินเยว่อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ซูจื่อหัง แล้วพูดออกมาด้วยความหงุดหงิดว่า "นี่ยังเรียกว่ากินข้าวเหรอเนี่ย ทรมานกันชัดๆ"ซูจื่อหังเห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ จากนั้นก็กล่าวว่า "เดี๋ยววันหลังเราค่อยออกไปดูกันว่ามีผักป่าชนิดอื่นอีกหรือไม่น

ในชนบทมีคนเลี้ยงวัวอยู่ไม่น้อย ดังนั้นตามถนนข้างทางก็มักจะมีกองขี้วัวอยู่มากเช่นกันถูซินเยว่อาศัยของใกล้ตัว ใช้ขี้วัวในการจัดการหลิวชุนฮวา หลิวชุนฮวาคิดไม่ถึงว่าถูซินเยว่จะกล้าทำกับนางเช่นนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ถูซินเยว่มักจะชอบตามติดนางเพราะชอบกลิ่นน้ำตาลในกระเป๋าเสื้อของนาง ดังนั้นไม่ว่านางจะสั่งให้ทำอะไร หล่อนก็จะไปทำเสมอ แต่การที่นางยังพูดไม่จบก็ลงมือนี่ยังไม่เคยเจอมาก่อนถึงแม้กลิ่นขี้วัวจะไม่ได้เหม็นมากนัก แต่มันก็เละๆ น่าขยะแขยงหน้าของหลิวชุนฮวาจมลงในกองขี้วัวเต็มๆ เธอรู้สึกทนไม่ไหวเต็มที"อื้อออ..."ทั้งในปากและจมูกถูกอัดแน่นไปด้วยขี้วัว จนตัวเธอไม่กล้าแม้แต่จะร้องโวยวายเพราะกลัวว่าหากอ้าปากจะเผลอกินขี้วัวลงไปด้วย เลยได้แต่โบกไม้โบกมือทำท่าทางโวยวายเท่านั้นเห็นแล้วน่าอนาจสุดๆถูซินเยว่ไม่สนใจยังคงกดคอของนางไม่ปล่อย เธอใช้สายตาเย็นเยือกมองไปที่เหล่าผู้หญิงรอบๆ แล้วพูดอย่างหงุดหงิดว่า "หากครั้งหน้า ข้ายังได้ยินพวกเจ้าพูดจาทุเรศๆ กันอีกล่ะก็ พวกเจ้าจะได้มีจุดจบเช่นเดียวกับหลิวชุนฮวาแน่ เข้าใจไหม?"ถูซินเยว่เป็นถึงทหารหน่วยรบพิเศษ คนที่เคยใช้ชีวิตในค่ายทหาร ล้วนมีออร่าความ