บทที่ 45 ขึ้นภูเขาอีกครั้ง

เมื่อตอนที่ซูจื่อหังยังอยู่ นางหยูไม่กล้าเอ่ยปาก เพราะนางรู้ดีว่าซูจื่อหังจะไม่เห็นด้วยเป็นแน่

แต่ตอนนี้ซูจื่อหังไปสำนักบัณฑิตแล้ว นางหยูก็อดพูดขึ้นไม่ได้ ในบ้านก็ไม่ได้มีเงินมากเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่ละเดือนต้องมาเสียเงินไปแบบนี้ ทั้งครอบครัวก็จะเดือดร้อน

เมื่อเห็นถูซินเยว่เงียบงัน นางหยูก็ตาแดงก่ำ พูดว่า "พวกเจ้าไม่บอกข้าก็รู้ มือที่พิการของข้านี้มันไม่มีทางรักษาให้หายได้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะกินยาไปอีกทำไม เปลืองเงินไปเปล่า ๆ "

หลังจากฟังคำพูดของนางหยู ถูซินเยว่ก็ขมวดคิ้ว จากนั้นจึงนั่งลงบนม้านั่งตัวเล็ก ส่ายหัวอย่างแน่วแน่แล้วพูดว่า "ไม่ได้"

เมื่อเห็นว่าดวงตาของนางหยูแดงก่ำ ยืนเช็ดน้ำยาอยู่ข้าง ๆ ถูซินเยว่ก็ขมวดคิ้วพูดว่า "ครอบครัวไม่มีเงินก็จริงอยู่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีเงินจนไม่สามารถรักษาอาการเจ็บป่วยได้ อย่าคิดว่าหากซูจื่อหังอยู่แล้วจะไม่เห็นด้วย ต่อให้เขาไม่อยู่ ข้าก็ไม่เห็นด้วย"

ถูซินเยว่พูดอย่างเด็ดขาด ไม่ให้นางหยูมีโอกาสปฏิเสธได้

นางหยูชะงักไป จากนั้นก็ก้มหน้าถอนหายใจ

นางไม่ได้ต้องการทดสอบว่าถูซินเยว่มีความกตัญญูต่อนางหรือไม่ แต่นางแค่หวังว่าจะประหยัดเงินท