All Chapters of หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: Chapter 121 - Chapter 130

เดิมทีนางหยูคิดว่าซูฟาเสียงนั้นจะเกรงใจขึ้นบ้างเพราะเห็นแก่หน้าของแม่เฒ่าตระกูลซู แต่นางดันลืมเสียสนิทไปว่าตัวเองนั้นเป็นผู้หญิงตอนนี้เป็นยุคสมัยโบราณ ถ้านางหยูเอาเรื่องนี้ไปเปิดเผยต่อหน้าแม่เฒ่าตระกูลซูแล้วล่ะก็ เกรงว่าเพื่อปกป้องลูกชายของตนเองแล้วแม่เฒ่าตระกูลซูควไม่สนใจนางหยูอย่างแน่แท้และก็เป็นจริงตามคาด หลังจากซูฟาเสียงได้ยินคําพูดของนางหยูแล้วก็ฉีกยิ้มกว้างออกมาทันที จากนั้นเอ่ยอย่างช้า ๆ ว่า "อาซ้อ นี่ท่านไร้เดียงสาเพียงนี้เชียวหรือ? ท่านจะไปบอกท่านแม่ใช่ไหม? ก็เอาสิ ถ้าท่านไปบอกแม่ ข้าก็จะบอกว่าเป็นท่านเองที่ทนความเหงาไม่ได้ เลยมายั่วข้า! ดูสิ เสื้อบังทรงผืนนี้ก็คือหลักฐานยังไงล่ะ"ขณะที่พูด ซูฟาเสียงก็ดึงเสื้อบังทรงออกมาแกว่งไปแกว่งมาต่อหน้านางหยูอย่างไร้ยางอายนางหยูโกรธจนหน้าซีด มองท่าทางกระหยิ่มยิ้มย่องของซูฟาเสียงแล้ว นางก็แทบอยากจะกัดอีกฝ่ายให้ตายคามือ"ซูฟาเสียง นี่ข้าเป็นพี่สะใภ้ของเจ้านะ เจ้าอย่ามาทำมากเกินไป"นางหยูกัดฟันพูดแต่ซูฟาเสียงกลับไม่สนใจ ยังไงตอนนี้ก็หักหน้ากันแล้ว เขาจึงไม่จําเป็นต้องปิดบังอีกต่อไป เขาก็แค่อยากจะนอนกับนางหยู หากนางหยูรับปากเขาแต่โ

หลังจากเทน้ำมันลงหม้อแล้วก็ส่งกลิ่นหอมจากน้ำมันไปถ้วนทั่วถูซินเยว่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็ช่วยซูจื่อหังไม่ได้มากสักเท่าไร เธอทำได้เพียงแค่ช่วยซูจื่อหังควบคุมขนาดไฟเท่านั้น พูดง่าย ๆ คือทำได้เพียงช่วยเผาไฟลุงเฉียนและเด็กรับใช้กลุ่มหนึ่งในห้องครัวรวมทั้งพ่อครัวใหญ่ก็มาล้อมอยู่โดยรอบ ต่างมองไปยังถูซินเยว่และซูจื่อหังที่กำลังยุ่งกับการทำอาหาร เมื่อเห็นปลาแห้งที่แช่อยู่ในน้ำก็แสดงสีหน้าประหลาดใจออกมา เนื่องจากไม่รู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร ทำไมต้มออกมาแล้วส่งกลิ่นหอมได้ในขณะที่พวกเขาสงสัยนั้น ซูจื่อหังก็นำปลาแห้งใส่ลงไปในหม้อแล้วพ่อครัวโจวเป็นพ่อครัวใหญ่ในครัวของโรงเตี๊ยมเทียนเซียง เมื่อเห็นลุงเฉียนตั้งใจมองซูจื่อหัง จึงเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า "ข้าทำอาหารมาตั้งสิบกว่าปี ไม่เคยได้ยินเลยว่าปลาแห้งผัดพริกจะอร่อยได้ ปลาเค็มพวกนี้ พวกเศรษฐีขุนนางเขาไม่กินกันหรอก มีแต่พวกคนจนเท่านั้นที่จะกิน"พูดตามจริง พ่อครัวโจวกับลุงเฉียนล้วนไม่มีความหวังอะไรกับปลาแห้งของถูซินเยว่ทั้งนั้นตอนแรกลุงเฉียนก็ไม่เชื่อ แต่ว่าในเมื่อเขาปล่อยให้ถูซินเยว่เข้าไปในครัวแล้ว ทุกอย่างก็ต้องรอให้ถูซินเยว่ทำให้เสร็จก่อนแล้

ตรงกลางกลุ่มคน หญิงชราคนหนึ่งกำลังชักกระตุก น้ำลายฟูมปาก หมดสติคอพับไป ดูจากการแต่งกายแล้วน่าเป็นคนคนรวย และหญิงสาวที่นั่งคุกเข่าอยู่ด้านข้างหญิงชรานั้นทำผมทรงมวยผมง่ามคู่ ดูท่าทางน่าจะเป็นสาวใช้ที่คอยดูแลหญิงชราคนนี้อยู่เมื่อเห็นว่าหญิงชราหมดสติไป นางจึงพยายามร้องเรียกหญิงชราด้วยความตกใจอกสั่นขวัญแขวน เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบสนองก็ยิ่งร้อนใจน้ำตานางเอ่อล้นเบ้าตา หญิงสาวเอามือข้างหนึ่งกุมมือหญิงชราไว้พลางเงยหน้าขอความช่วยเหลือจากคนจำนวนมากที่อยู่โดยรอบ นางเอ่ยถามว่า "มีใครใจดีช่วยข้าหน่อยได้ไหม ฮูหยินเฒ่าของข้าหมดสติไปแล้ว ใครก็ได้ช่วยพานางไปส่งโรงหมอหน่อยเถิด ข้าข้อร้องล่ะ"เด็กสาวดูอายุราว ๆ ก็แค่สิบห้าสิบหก ดูท่าจะเป็นห่วงเอามาก ๆดูนางร่างกายบอบบางเช่นนี้แล้วก็รู้ได้ทันทีว่าคงไม่เคยทำงานหนักมาก่อน แน่นอน ว่าจะให้มาเคลื่อนย้ายฮูหยินเฒ่าของนางด้วยตัวคนเดียวก็คงไม่ไหวคนที่มามุงดูมีมากมายก็จริง แต่คนมีน้ำใจก็มีแค่ไม่กี่คน ดูหญิงชราท่าจะไม่ไหวแล้ว ต่างคนต่างก็กลัวว่าจะทำให้ตัวเองเดือดร้อนไปด้วย เดี๋ยวจะเป็นอัปมงคลต่อตัวเองซะเปล่า ๆดังนั้น หลังจากที่เด็กสาวร้องขอความช่วยเหลือแ

"ช่วงปีใหม่มานี้เจ้าผอมลงมากเลย กินเนื้อเยอะ ๆ หน่อย" พอเห็นถูซินเยว่คีบเนื้อคืนมาให้ตัวเอง ซูจื่อหังก็คีบกลับไปให้อีกฝ่ายอีกหนสายตาของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความรักใคร่ ในขณะที่พูดเขาก็ลูบหัวของถูซินเยว่ไปด้วยบะหมี่ชามนี้ราคาแค่แปดอีแปะ เดิมทีในชามบะหมี่ก็มีเนื้อไม่มากนัก ตอนนี้ซูจื่อหังเอามาให้ตัวเองหมดแล้ว ตอนนี้ชามบะหมี่ของอีกฝ่ายดูไม่เหมือนบะหมี่เนื้ออีกแล้ว แต่เหมือนบะหมี่มังเจเสียมากกว่าซูจื่อหังเองก็เรียนหนักในสำนักบัณฑิตเหมือนกัน ปกติก็ไม่ค่อยได้กินเนื้อสักเท่าไหร่ ผู้ชายคนนี้มักคิดแต่จะเอาของดี ๆ ให้เธออยู่เสมอ แต่เขากลับไม่เหลืออะไรไว้ให้ตัวเองเลยถูซินเยว่กำลังจะคีบเนื้อกลับไปอีกหน แต่หลี่เม่าที่อยู่ข้าง ๆ ทนดูต่อไปไม่ไหวแล้วเขาเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า "พวกท่านสองผัวเมียหยุดให้กันไปให้กันมาได้แล้ว บะหมี่น้ำจะเย็นหมดอยู่แล้ว อาซ้อ ในเมื่อท่านพี่ซูเอาให้เนื้อท่าน ท่านก็กินเถอะ""นั่นสิ รีบกินซะเถอะ บะหมี่ผัดถ้าเย็นแล้วจะไม่อร่อยนะ" ซูจื่อหังพยักหน้าพลางพูดถูซินเยว่ไม่มีทางเลือกจึงต้องเก็บเนื้อซอยไว้ แต่ในใจของเธอกลับกำลังคิดว่าเดี๋ยวตอนเย็นกลับบ้านไปเธอจะต้องทำอาหารอร่อย

"อ่อ น่าสามก็ร้อนใจเป็นเหมือนกันนี่" เจิ้งหมานหม่านถอยหลังไปสองก้าว จงใจบีบจมูกพูดว่า "ข้าเห็นว่าบนเสื้อบังทรงมีคราบสกปรกของน้าสามติดอยู่ไม่น้อยนะ""เจ้า!" ซูฟาเสียงถูกยั่วโมโหจนหน้าแดงถึงหูว่ากันว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า เจิ้งหมานหม่านผู้นี้ช่างไร้ยางอายและอันตพาลเสียยิ่งกว่าซูฟาเสียงเสียอีก"เจ้ารีบคืนมันมาให้ข้าเดี๋ยวนี้เลย ไม่งั้นข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่!" พอเห็นเจิ้งหมานหม่านทำหน้าตาไม่แยแส ซูฟาเสียงก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เขาพูดด้วยความโกรธว่า "ถ้าเจ้าไม่คืนให้ข้า ข้าจะข่มขืนเจ้า แล้วดูซิว่าเจ้าจะมีหน้าอยู่ในบ้านตระกูลซูของเราต่อไปได้ยังไง"พอเขาพูดแบบนี้ เจิ้งหมานหม่านก็ตกใจเบิกตากว้าง มองอีกฝ่ายอย่างไม่อยากจะเชื่อ"น้าสาม นี่จะหน้าไม่อายเกินไปหรือเปล่า?"อะไรแบบนี้ก็กล้าพูดมาได้"ที่ข้าหน้าไม่อายก็เพราะเจ้าบีบบังคับข้าเอง หมาจนตรอกยังกระโดดกำแพงได้เลย" ซูฟาเสียงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ พอเห็นเจิ้งหมานหม่านเผลอก็รีบแย่งชิงเอาเสื้อบังทรงมาจากมือของอีกฝ่าย"เฮ้ย ท่านนี่มัน!""ข้าขอเตือนไว้ก่อนนะว่าอย่ามาทำให้ข้าโกรธ ไม่อย่างนั้น..." หลังจากได้เสื้อบังทรงกลับมาซูฟาเสียงไม่กลัวเจิ้งหมานหม่านอ