บททั้งหมดของ หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: บทที่ 151 - บทที่ 160

บรรยากาศในลานบ้านราวกับถูหยุดเอาไว้ ชั่วขณะหนึ่งไม่มีใครกล้าปริปากพูดเหล่าชายฉกรรจ์ที่เฉินหัวพามาหาเรื่องต่างไปหลบอยู่ตรงประตู ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดังแต่ละคนอยากจะวิ่งหนีไปเสียเดี๋ยวนี้เลย ยิ่งไปไกลจากลานบ้านตรงนี้เท่าไรก็ยิ่งดีแต่สิ่งที่พวกเขากลัวยิ่งกว่าก็คือ หากขยับก็จะดึงดูดความสนใจของเสือ ถึงตอนนั้นถ้าเสือกระโจนเข้ามา มันก็จะกัดและกินพวกเขาเหมือนกับชายฉกรรจ์โดนตบจนหมดสติเมื่อสักครู่ในบรรยากาศที่แปลกประหลาดเช่นนี้ มีบางคนที่ทนรับไม่ไหวถึงขนาดที่ฉี่รดใส่กางเกงทันใดนั้นกลิ่นฉี่ก็ลอยคลุ้งไปทั่วลานบ้านเสี่ยวหวงส่ายหัวไปมาอย่างหงุดหงิด ราวกับว่ามันไม่พอใจที่ได้กลิ่นเหม็นของฉี่ถูซินเยว่เองก็ขมวดคิ้วก่อนหน้านี้เธอได้แขวนถุงหอมที่ทำจากสมุนไพรไว้ที่ลานบ้านหลายถุง เพื่อใช้ไล่กลิ่นคาวในลานบ้านหลังจากที่จับปลา ดังนั้นลานบ้านของพวกเขาจึงอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของสมุนไพรตลอด ซึ่งให้ความรู้สึกที่สดชื่นมากทว่าตอนนี้กลับคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหม็นของฉี่ซึ่งชวนให้น่าสะอิดสะเอียนใจเป็อย่างมากถูซินเยว่ใช้มือลูบเบาๆ ไปที่หัวของเสี่ยวหวงเป็นการปลอบใจ สายตากว้านมองไปยังชายฉกรรจ์ที่เมื

ตอนที่ซูฟาเสียงมาหาเรื่องในช่วงปีใหม่ ซูจื่อหังเคยพูดบอกเรื่องที่จะสร้างบ้านใหม่กับเขาไป ตอนนั้นชายหนุ่มยังเจาะจงพูดถึงเรื่องบ้านใหม่ที่จะสร้างให้ห่างจากลานบ้านของตระกูลซูด้วย เพื่อป้องกันเวลาที่เขากับถูซินเยว่ไม่อยู่ นางหยูจะถูกรังแกอีกเพียงแต่ แม้ว่าซูจื่อหังจะคิดเช่นนั้น และปรึกษากับถูซินเยว่แล้ว แต่ทว่าทั้งคู่เดินสำรวจรอบหมู่บ้านหนึ่งวันเต็มๆ ก็ไม่เจอพื้นที่ที่เหมาะจะสร้างบ้านใหม่หมู่บ้านต้าเย่แบ่งเป็นฝั่งตะวันออกและฝั่งตะวันตก จะว่าใหญ่ก็ไม่ใหญ่มาก แต่จะว่าเล็กก็ไม่เล็กตอนนี้บ้านที่พวกเขาอาศัยอยู่ แม้ว่าจะอยู่ท้ายหมู่บ้าน แต่ด้านหลังติดกับภูเขา และหน้าหันเข้าหาธารน้ำ ทัศนวิสัยกว้างไกล ทิวทัศน์ก็นับว่าดี ข้อเสียเพียงอย่างเดียวก็คือ บ้านขนาดเล็กไปหน่อย และรอบๆ ก็มีญาติพี่น้องแย่ๆ อาศัยอยู่เดินมาทั้งวันแต่ไม่ได้อะไรกลับมาเลย ตกเย็นตอนที่กำลังกลับบ้าน ถูซินเยว่ก็ปลอบใจซูจื่อหังว่า "ไม่เป็นไร วันนี้หาไม่เจอ พรุ่งนี้ค่อยไปหาใหม่ หรือลองไปถามหัวหน้าหมู่บ้านดูว่ามีบ้านไหนจะขายที่ดินไหม""อื้อ เอาตามที่เจ้าว่านั่นแหละ" ซูจื่อหังพยักหน้าเขานั้นไม่ได้รีบร้อน เพียงแต่ใกล้จะถึงฤดูใบ

ซูจื่อหังไม่ใช่คนเห็นแก่ได้อยู่แล้ว ควรต้องจ่ายเท่าไหร่ ก็ยอมจ่ายไปเท่านั้นแต่เสียดาย ต้าจู้ตัดสินใจแน่วแน่ ไม่ว่าซูจื่อหังกับหยวนเป่าจะพูดอย่างไร เขาก็ไม่ยินยอมเมื่อเป็นเช่นนี้ ซูจื่อหังก็ได้แต่ยอมแพ้ อย่างมากถึงเวลาค่อยแอบชดเชยให้เขาเล็กน้อยก็แล้วกันเครื่องเรือนเหล่านี้มอบให้ต้าจู้ทำ เขาก็พอวางใจได้ เพราะฝีมือช่างไม้ของต้าจู้ เป็นที่ยอมรับในหมู่บ้านอยู่แล้วเมื่อเจรจากันเรียบร้อย ซูจื่อหังก็พาหยวนเป่าออกไปจากที่นี่แต่ภรรยาต้าจู้กลับไม่พอใจนัก เตะประตูเสียงดังโครม เดินไปยังเบื้องหน้าต้าจู้ ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า "เจ้าช่างโง่เสียนี่กระไร แค่โต๊ะแต่งหน้าจะทำยากเย็นอะไร ซ้ำยังให้คนอื่นเปล่า ๆ อีก รู้มั้ยว่าโต๊ะแต่งหน้าราคาตัวละเท่าไหร่ ทำไมถึงได้ใจกว้างนัก?"ต้าจู้เม้มปาก ไม่อยากทะเลาะกับเมียตัวเองซูจื่อหังมอบหมายงานนี้ให้เขาทำ เขายังตื้นตันเสียด้วยซ้ำแค่โต๊ะแต่งหน้าจะมีความหมายอะไร อย่างมากเขาก็แค่เหนื่อยขึ้นอีกหน่อย ที่สำคัญ จื่อหังให้เขาทำเครื่องเรือนอีกหลายชิ้น ซึ่งถือเป็นรายได้ก้อนโต แล้วให้ของเล็กน้อยจะเป็นไรไปครุ่นคิดพลาง ก็เห็นภรรยาต้าจู้จู่ ๆ ก็ยื่นมือออกมา พร้อมแย่ง

ถูซินเยว่นั่งอยู่บนเตียง มองดูท่าทีร้อนรนของซูจื่อหัง จู่ ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา"เจ้า..ขำอะไรกัน?"ถ้าหัวเราะก็แปลว่าไม่ได้ปวดท้องใด ๆ แล้วสินะเป็นครั้งแรกที่ซูจื่อหังพบเจอกับเรื่องเช่นนี้ สีหน้าจึงเต็มไปด้วยความสับสน แต่แววตายังคงจับจ้องอยู่ที่ถูซินเยว่ ด้วยกลัวว่าจะพลาดสีหน้าของอีกฝ่ายแม้แต่น้อยนิด"ถ้ารู้สึกไม่สบายตรงไหนจริง ก็ไม่ต้องทนฝืนไว้ ข้าจะเอาน้ำร้อนมาให้ประคบไว้" ซูจื่อหังบอกกล่าวถูซินเยว่เอียงหน้าพร้อมมองดูอีกฝ่ายอย่างจริงจัง และถามอย่างสงสัย "น่าแปลกจริง ท่านเป็นผู้ชายแท้ ๆ ทำไมถึงรู้เรื่องราวพวกนี้ด้วย?"ซูจื่อหังลูบหัวด้วยความรู้สึกกระดากอาย และกล่าวว่า "คราวก่อนหมอบอกว่าเจ้ามีธาตุเย็น หลังจากนั้นข้าเลยแอบไปถามหมอหลี่ เขาจึงบอกเรื่องที่ควรระมัดระวังให้ข้าได้รู้ไว้"ซูจื่อหังไม่เพียงพูดปากเปล่า ยังได้ไปแอบขอความรู้จากมารดา ว่าถ้าซินเยว่มีระดูมาควรจะทำเช่นไรอย่างงี้นี่เอง!ถูซินเยว่รู้สึกอบอุ่นในใจ การที่มีคนอื่นมาดูแลเอาใจใส่ เป็นห่วงบ่วงใยอยู่ทุกฝีก้าวนั้น ช่างเป็นความรู้สึกที่ดีนักนางมองดูซูจื่อหัง ส่ายหน้าและกล่าวว่า "อย่าห่วงเลย ข้าไม่ได้ปวดท้อง

สีหน้าถูชิวหลานเต็มไปด้วยความรังเกียจยังดีที่ถูซินเยว่ไม่ได้คิดจะเชิญนางไปด้วย นางหลินยืนอยู่ข้าง ๆ รอจนถูชิวหลานค่อนขอดจนพอใจแล้ว จึงได้กล่าวอย่างอึกอักว่า "ทานแม่ ซินเยว่ชวนเพียงข้ากับถูซาน ข้าเลยจะบอกท่านว่า วันมะรืนจะไม่หุงหาอาหารไว้ ท่านอยู่บ้านมีอะไรก็กินไปเถอะนะ"ขาดคำไม่ทันไร สีหน้าถูชิวหลานก็ออกอาการบูดบึ้งจนแทบดูไม่ได้สีหน้าแม่เฒ่าตระกูลถูก็ใช่ว่าจะดีกว่าเท่าไหร่ เพียงแต่นางยังไม่ทันได้ออกฤทธิ์ ถูชิวหลานก็เต้นผางขึ้นมาก่อน"เจ้าว่าไงนะ?" นางหลินพูดเล่นหรืออย่างไร? พวกนางรังเกียจตระกูลซูไม่คิดไปมาหาสู่ กับถูซินเยว่ไม่ยอมเชิญพวกนาง มันเป็นคนละเรื่องชัด ๆ!ถูซินเยว่เป็นผู้อ่อนอาวุโส สร้างบ้านแต่ไม่เชิญพวกนางไปกินข้าว แสดงว่าจงใจจะฉีกหน้ากันชัด ๆเมื่อนึกถึงตรงนี้ ใบหน้าของถูชิวหลานก็ยิ่งบึ้งตึงไปอีกเมื่อนึกถึงเรื่องบาดหมางระหว่างพวกนางกับถูซินเยว่ ถูชิวหลานแทบจะมั่นใจได้เต็มร้อย ว่าถูซินเยว่จงใจฉีกหน้าพวกนางแน่แต่ก็อยากบอกว่า เรื่องนี้เพราะถูชิวหลานคิดมากไปจริง ๆ เพราะที่ผ่านมาทั้งสองฝ่ายต่างไม่ลงรอย ถูซินเยว่จึงคิดตัดไฟแต่ต้นลม เชิญเพียงบิดากับมารดาไปเท่านั้น เพื่อไ