บททั้งหมดของ หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: บทที่ 171 - บทที่ 180

"ซินเยว่" ซูจื่อหังรีบลุกขึ้นยืนและเดินไปตรงหน้าถูซินเยว่ เมื่อเห็นสภาพที่เหน็ดเหนื่อยของเธอ ผมเผ้ายังยุ่งเหยิงเล็กน้อย หัวใจของเขาก็เจ็บจี๊ดราวกับถูกเข็มแทงทันที มันอึดอัดปวดใจเหลือเกิน"ท่านพี่ ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?" แม้ว่าตอนที่เพิ่งเปิดประตูออกมาจะไม่ได้เห็นฉากนองเลือดอะไร แต่ตอนนี้ถูซินเยว่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะมองสํารวจซูจื่อหังตั้งแต่หัวจรดเท้าไปสองรอบ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีบาดแผลอะไรจริง ๆ เธอถึงค่อยวางใจลง"ผู้นี้คือ?" นายอำเภอที่นั่งอยู่อีกด้านหนึ่งของกระดานหมากรุกลูบเคราและเอ่ยปากถามขึ้นอย่างช้า ๆแม้ว่าจะถามออกไปแบบนี้ แต่ดูจากท่าทางที่ตึงเครียดของซูจื่อหังแล้ว เขาก็พอจะเดาออกคร่าว ๆและก็เป็นจริงตามคาด ซูจื่อหังจูงมือของถูซินเยว่เดินไปตรงหน้านายอำเภอแล้วพูดว่า "นี่คือภรรยาของข้าน้อยขอรับ""ที่แท้ก็เป็นแบบนี้" นายอำเภอลูบเคราพลางพยักหน้า ก่อนจะยิ้มพลางกล่าว่า "มิน่าล่ะ เมื่อครู่ข้ายังนึกงสัยอยู่เลยว่าเหตุใดเจ้าถึงได้ร้อนใจอยากออกไปนัก ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้ว ที่แท้ก็เพราะแม่นางคนงามในบ้านนี่เอง!"ท่าทีที่เป็นมิตรของนายอำเภอทําให้ถูซินเยว่สับสนงุนงงก็อย่างว่า ฉากตรงหน้าเธอน

"ท่านพี่?" ริมฝีปากถูกปิด ถูซินเยว่ลืมตาโพลงโดยไม่รู้ตัว มองดูชายหนุ่มเบื้องหน้า และยังไม่ทันที่นางจะตอบโต้ ฝ่ายชายก็ราวกับคนเสียสติ รุกล้ำเข้ามา บดขยี้แนวฟันของนางออกเดิมทีถูซินเยว่กำลังนอนสะลึมสะลืออยู่ เมื่อถูกกระตุ้นเช่นนี้ ตาก็สว่างในบัดดลนางกับซูจื่อหังแต่งงานมาครึ่งปีกว่าแล้ว แต่ครึ่งปีมานี้ ต่อให้ทั้งคู่นอนบนเตียงเดียวกัน ซูจื่อหังก็ทำตัวเรียบร้อยมาโดยตลอดเขาเป็นผู้ชายที่มีความอดทนสูงมาก และรู้จักให้เกียรติผู้อื่น หากว่าถูซินเยว่ไม่ยินยอม เขาจะไม่ใช้กำลังแข็งขืนเลยแต่วันนี้เป็นอะไรไป?บอกว่าจะจูบ...ก็จูบเลยหรือ?โรงเตี๊ยมไม่ใช่บ้านตัวเอง เตียงก็ไม่ใช่เตียงที่บ้าน ถูซินเยว่นอนไม่ชินมาแต่แรกอยู่แล้ว ริมฝีปากยังถูกซูจื่อหังบดขยี้ นางก็ยิ่งไม่ชินเป็นการใหญ่ หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ นัยน์ตาเบิกโพลง ปุบปับไม่รู้จะทำยังไงต่อดีซูจื่อหังเห็นนางไม่เอาจริงเอาจัง กลับคิดเกเรขบลิ้นของนางเบา ๆ ไปหนึ่งทีถูซินเยว่ก็ยิ่งเบิกตาโพลง นัยน์ตาเริ่มมีแววสับสน ประกายตาแฝงด้วยความหวาดหวั่นซูจื่อหังเห็นหน้าตานางเช่นนี้ ก็เกิดความรู้สึกนึกอยากข่มเหง เพียงแต่ธนูง้างแล้วจะไม่ยิงก็ไม่ได้ จึงยื่นม

เห็นเถ้าแก่พูดจามั่นเหมาะเช่นนี้ ชั่วขณะนั้น ในใจถูซินเยว่ก็เริ่มจะคล้อยตามไปสามส่วนนางกับซูจื่อหังสบตากัน แล้วสายตาก็ไปอยู่ที่เถ้าแก่อีก ถามอย่างข้องใจว่า "เมื่อกี้ท่านบอกว่า เหลยชีเคยผ่านการมีสามีมาแล้วสองคน เป็นความจริงหรือ?""ถูกต้อง" เถ้าแก่พยักหน้าอย่างมั่นใจมีสามีสองคน?เคยผ่านการแต่งงานมาก่อนก็เหลือเชื่อแล้ว ยังมีสามีตั้งสองคนอีก? และได้ยินว่างานนี้ มีแม่สื่อมาแนะนำให้แก่ซูฟาเสียงด้วยแม่เฒ่าตระกูลซูเป็นหญิงที่ร้ายกาจมาตลอด แล้วแม่สื่อไม่กลัวจะถูกนางด่าว่าไม่ได้ผุดได้เกิดหรือยังไง?"ท่านพี่ เรื่องนี้ดูมีพิรุธ" ถูซินเยว่แอบกระซิบที่ข้างหูซูจื่อหังเบา ๆซูจื่อหังก็พยักหน้าเห็นด้วย ที่จริงเขาไม่สนใจเรื่องนี้เลย แต่ในเมื่อภรรยาสนใจ เขาก็ต้องตามนางไปด้วยทั้งคู่แอบคุยกันเบา ๆ เมื่อเถ้าแก่เห็นพวกเขาสนใจเรื่องของเหลยชีเช่นนี้ ก็ให้นึกอะไรได้บางอย่าง จู่ ๆ ก็ถามขึ้นว่า "ได้ข่าวว่าวันก่อนมีแม่สื่อไปเจรจาหาคู่ให้แก่เหลยชี อย่าบอกว่าเป็นบ้านของพวกท่านล่ะ?"พูดพลาง สายตาก็ไปจ้บจ้องที่ซูจื่อหังถูซินเยว่รีบเอามือมาโอบซูจื่อหังไว้ พร้อมหรี่ตาและกล่าวว่า "นี่คือสามีของข้า"เถ้าแก

"ตอนนี้คนอยู่ที่บ้านของย่าเจ้าไม่ยอมไปไหน เห็นว่าหัวแตก จะให้ย่าเจ้าชดใช้สิบตำลึง..." นางหยูถอนหายใจและโบกมือ เงินสิบตำลึงไม่ใช่จำนวนน้อยๆ เลยตั้งแต่ที่พวกเขาแยกบ้านกัน ก็ไม่เคยมีเงินเข้ากระเป๋าของแม่เฒ่าตระกูลซูอีกเลย ไม่เพียงเท่านี้ ซูฟาเสียงก็เป็นจอมผลาญเงิน ปีใหม่กลับมาที่บ้านก็คงล้วงเอาเงินที่บ้านไปแล้วอีกหลายตำลึงตอนนี้ให้แม่เฒ่าตระกูลซูจ่ายเงินสิบตำลึงเท่ากับเอาชีวิตนางเลยมิใช่รึ?นางหยูอยากรีบไปช่วย แต่เมื่อคิดถึงสิ่งต่างๆ ที่แม่เฒ่าตระกูลซูและซูเฟิ่งอี๋ทำกับตนเอง ก็ชะงักฝีเท้า ลังเลที่จะเดินต่อ อีกอย่างนางพูดจาไม่เป็น และมีเรื่องกับคนอื่นไม่เป็น และเงินของที่บ้านก็อยู่ในมือของซินเยว่ต่อให้ตนเองไปก็ช่วยอะไรไม่ได้กลับเป็นถูซินเยว่ที่ชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วถามว่า "เรื่องนี้ท่านย่าให้ท่านแม่มาหาข้าหรือ?""ไม่ใช่หรอก" นางหยูส่ายหน้าตอนนี้แม่ฒ่าตระกูลซูและซูเฟิ่งอี๋โดนแม่สื่อคนนั้นรั้งเอาไว้ที่ลานบ้าน จะมาขอความช่วยเหลือนางได้อย่างไร?นางหยูเพียงแต่ได้ยินว่าฝั่งโน้นมีเรื่องกันเอะอะเสียงดังจึงรู้สึกเป็นกังวล"ในเมื่อท่านย่าไม่ได้มาหาท่าน ท่านจะรีบไปทำไม? ถึงตอนนั้นไม่เพีย

"ซินเยว่ เจ้ารีบเข้ามาดูเร็วเข้า ย่าเจ้าเป็นอะไรไม่รู้?" นางหยูกอดร่างของแม่เฒ่าตระกูลซูเอาไว้ และรีบหันมาอย่างร้อนลน แม้แต่เสียงก็ผิดคีย์ไปแล้วท่าทางของแม่เฒ่าตระกูลซูนั้นวิกฤติมาก ถูซินเยว่รีบก้าวไปข้างหน้า และเห็นท่าทางของอีกฝ่าย ก็รีบพูดขึ้นว่า "อาการลมชักกำเริบ ท่านแม่ปล่อยท่านย่าออกก่อน พวกเราช่วยกันพาท่านเข้าไปข้างในบ้าน""ตกลง" นางหยูเป็นคนไม่มีความคิด เมื่อได้ยินคำพูดของถูซินเยว่ก็รีบพยักหน้า และช่วยย้ายแม่เฒ่าตระกูลซูเข้าไปในบ้านตามคำสั่งของถูซินเยว่"ท่านแม่ ท่านหาผ้าผืนหนึ่งมาให้ท่านย่ากัดเอาไว้ อย่าให้ลิ้นของท่านบาดเจ็บ" ถูซินเยว่กับนางหยูเข้าไปในบ้านพร้อมกัน แม่เฒ่าตระกูลซูนั้นเป็นคนหวงแหนในหน้าตามาก ในบ้านถูกเก็บกวาดย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เพียงแต่หน้าต่างเล็กไปหน่อย แสงแดดส่องเข้ามาไม่ถึง ในบ้านจึงมีกลิ่นเหม็นของราปะปนอยู่"ข้าจะไปตักน้ำมากะละมังหนึ่ง" ถูซินเยว่อยู่ข้างในจนรู้สึกอึดอัด จึงเปิดประตูที่ปิดสนิทออก ขณะที่กำลังจะเดินออกไป ก็เห็นตรงประตูข้างมีคนทำท่าทางลับๆ ล่อๆเดิมทีเธอคิดว่าเป็นโจรขโมย แต่พอมองไปดีๆ ก็เห็นเป็นซูเฟิ่งอี๋ที่แอบหนีไปเงียบๆ ก่อนหน้านี้