บทที่ 161 ฉงเป่าจอมมารยา

ไม่รู้ว่าต่างจ้องมองกันและกันนานแค่ไหน ถูซินเยว่รู้สึกถึงความเมื่อยล้าของสายตา จึงได้เอามือขึ้นมาขยี้ตาตนเอง และไม่นาน นางก็เงยหน้าขึ้นอย่างแรง สายตาคมกริบจ้องมองไปที่ฉงเป่า

ใช่แล้ว ก็คือฉงเป่า!

ฉงเป่าซึ่งไม่รู้ว่าโผล่มาจากมิติตั้งแต่เมื่อไหร่

เห็นถูซินเยว่จ้องมองด้วยสายตาอันดุดัน ฉงเป่าไม่เพียงไม่นึกกลัว ยังหยิบเอาผ้าห่มมาจากข้าง ๆ ห่อหุ้มร่างกายอ้วนท้วนของตัวเองไว้อีก

เพราะการอยู่ในมิตินั้น ชั่วนาตาปีมีแต่ความอบอุ่น ฉงเป่าในฐานะผู้พิทักษ์แห่งมิติ สามารถควบคุมอุณหภูมิในนั้นได้ แต่หลังจากที่ออกจากมิติมา ทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป

ขณะนี้อากาศข้างนอกเป็นต้นฤดูใบไม้ผลิ ยังคงมีความหนาวเย็นอยู่โดยรอบ ในขณะที่ฉงเป่าสวมใส่เพียงเสื้อบังทรงตัวเดียว แขนขาล้วนเปลือยเปล่า จึงย่อมจะหนาวเย็นเป็นธรรมดา

หลังจากมุดเข้าผ้าห่มแล้ว ฉงเป่าสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น ก็ค่อยถอนใจโล่งอกหน่อย

"เจ้าอ้วน จะพูดอะไรกับข้านะ?" หลังจากปรับสภาพได้แล้ว ฉงเป่าก็ค่อยแหงนหน้าขึ้นมองถูซินเยว่ และทำเหมือนไม่รับรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังไม่พอใจอยู่

ถูซินเยว่มองดูฉงเป่าเล็กน้อย พลางสูดลมหายใจเข้าลึกอยู่ครู่หนึ่ง

"เจ้าออกมาจากมิติไ