บททั้งหมดของ หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: บทที่ 201 - บทที่ 210

ถึงบ้านแล้วซูจื่อหังก็ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับถูซินเยว่เมื่อกี้นี้ กลับเป็นตอนกินข้าวเย็น นางหยูก็ได้พูดถึงท้องของเมียหยวนเป่าเหมือนกัน พร้อมกับดวงตาทั้งคู่จ้องเขม็งไปที่ท้องของถูซินเยว่ นางแสดงออกอย่างชัดเจนว่าหวังให้ถูซินเยว่คลอดลูกชายคนหนึ่งให้กับซูจื่อหังถูซินเยว่กลับยิ้มอย่างจนใจ มีเพียงเธอและซูจื่อหังเท่านั้นที่รู้ว่าพวกเขาสองคนยังไม่ได้ร่วมหอกันเลยหลายวันมานี้ถูซินเยว่ก็คิดอยู่ว่าในเมื่อตัวเองแต่งงานกับซูจื่อหังแล้ว เรื่องร่วมหอก็ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติเถอะ อย่าสํารวมตัวเองมากเกินไป ถ้าครั้งหน้าซูจื่อหังต้องการเธอก็จะยอมให้อีกฝ่ายนอกจากนี้ ในใจของเธอก็ใช่ว่าจะไม่มีซูจื่อหังสักหน่อยในฐานะที่เป็นเมียของซูจื่อหัง การร่วมหลับนอนก็เป็นหน้าที่ของเธอเหมือนกันถูซินเยว่มองซูจื่อหังอย่างเงียบ ๆ และตัดสินใจในใจ เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าหลายวันมานี้ซูจื่อหังก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหนื่อยจากการทํางานในฟาร์มตอนกลางวันหรืออย่างไร พอถึงตอนกลางคืนก็นอนนิ่งอยู่บนเตียงตลอดถูซินเยว่หาโอกาสไม่ได้ ตัวเธอเองก็อายเกินกว่าที่จะเป็นฝ่ายริเริ่ม เรื่องนี้จึงถูกระงับไว้ชั่วคราวทางด้านซูเฟิ่งอี

"เมียจ๋า นี่ข้าล่ะคิดไม่ถึงเลยนะว่าปกติเจ้าก็ดูไม่ได้โดดเด่นอะไรเป็นพิเศษ ไม่คิดว่าจะมีความสามารถด้านนี้ด้วย"ของรักของหวงที่สุดของนายอำเภอก็คือต้นกระบองเพชรของเขานี่แหละ ได้ยินมาว่าเป็นสหายเก่าคนหนึ่งให้มา อาจเป็นเพราะพอเอามาที่ผิงโจวแล้วเข้ากับสภาพพื้นที่และอากาศไม่ได้ ไม่ว่าจะหาคนสวนที่เก่งกาจขนาดไหนมาดูแลให้ แต่ต้นกระบองเพชรก็เหี่ยวตายอยู่ดีแต่ตอนนี้ต้นกระบองเพชรกลับฟื้นคืนชีพมาได้เพราะฝีมือเมียของเขา นายอำเภอจะต้องดีใจมากแน่ ๆ ถ้าเขาดีใจแล้วล่ะก็ เรื่องสัมปทานอ่างเก็บน้ำก็ถือว่าลุล่วงไปแล้วกึ่งหนึ่งซูจื่อหังอุทานออกมาก่อนจะมองเมียของเขาด้วยความประหลาดใจแล้วเอ่ยถามว่า "ซินเยว่ เจ้าทำยังไงให้ต้นกระบองเพชรฟื้นขึ้นมาได้กัน?"เขาเป็นชาวชนบท เขารู้ดีว่าต้นไม้ดอกไม้ที่มาถึงขั้นนี้แล้วไม่มีทางจะช่วยให้รอดชีวิตได้แล้ว เพราะเหตุนี้การที่ซินเยว่ทำให้ต้นกระบองเพชรนี้ฟื้นได้ยิ่งทำให้เขาประหลาดใจยิ่งขึ้นไปอีกถูซินเยว่ไม่มีทางบอกความลับนี้กับเขาอยู่แล้ว เธอยักคิ้วแกล้งทำท่าทางลึกลับบอกว่า "ก็ต้องเป็นเพราะอาศัยความรักความตั้งใจของข้าอยู่แล้วสิ"ท่าทางจริงจังของหญิงสาวทำให้ซูจื่อหังรู้สึก

เมื่อได้ยินลุงเฉียนบอกแบบนี้ ถูซินเยว่ก็ยิ้มเขิน ๆเธอเองก็รู้ว่าลุงเฉียนกำลังล้อเล่น แค่หยอกเธอเล่นเท่านั้น เธอจึงพูดว่า "งั้นข้าบอกตรง ๆ เลยละกัน ที่ข้ากับสามีมาคราวนี้ ก็เพราะจะมาสืบข่าวเกี่ยวกับโรงเตี๊ยมชุนเฟิง"ลุงเฉียนตกใจดีดตัวลุกขึ้นยืนโดยไม่รู้ตัว ท่าทางตื่นตระหนก เขาเอ่ยถามว่า "ซินเยว่ เจ้าไม่ได้คิดจะร่วมมือกับโรงเตี๊ยมชุนเฟิงหรอกนะ? โรงเตี๊ยมชุนเฟิงนี่เป็นศัตรูคู่อริของเรานะ ถ้าเจ้าร่วมมือกับพวกเขาล่ะก็ งั้นโรงเตี๊ยมเทียนเซียงของเราก็..."ช่วงที่ผ่านมานี้ที่โรงเตี๊ยมเทียนเซียงขายดีกว่าโรงเตี๊ยมชุนเฟิงได้ก็เพราะมีอาหารจานเด่นอย่างปลาแห้งนี่แหละ ถ้าหากถูซินเยว่ขายปลาแห้งให้โรงเตี๊ยมชุนเฟิงด้วยล่ะก็ ถ้าอย่างนั้นปลาแห้งก็จะไม่ใช่อาหารจานเด่นของพวกเขาอีกต่อไปสำหรับโรงเตี๊ยมแล้ว อาหารจานเด่นเป็นอะไรที่สำคัญมากเมื่อเห็นว่าลุงเฉียนตื่นตระหนกขนาดนี้ ถูซินเยว่ก็หัวเราะเบา ๆ แล้วรีบบอกว่า "ลุงเฉียน ท่านคิดมากไปแล้ว ถ้าข้ามีความคิดแบบนั้นละก็วันนี้คงไม่มาหาท่านหรอก ปลาแห้งนี้ข้าขายให้แต่โรงเตี๊ยมเทียนเซียงเพียงเจ้าเดียวเท่านั้น นี่เป็นสิ่งที่ข้าสัญญากับลุงเฉียนไว้ ข้าย่อมไม่คืนคำ

หยวนเป่านั่งอยู่บนเกวียน ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แต่ถูซินเยว่กลับขมวดคิ้วพูดขึ้นว่า "เจ้านี่สู้ผู้หญิงอย่างข้าไม่ได้เลยสักนิด เจ้าคิดว่าเจ้าร้องขอชีวิตแล้วพวกมันจะปล่อยเจ้าไปอย่างนั้นรึ? พวกมันตั้งใจแน่วแน่แล้วว่าจะมาเอาชีวิตพวกเรา""งั้นพวกเราจะทำยังไงกันดี?""พวกมันมีสามคน พวกเราก็มีสามคน ใครจะฆ่าใครตายก่อนก็ยังไม่แน่" สายตาของถูซินเยว่เย็นชา แต่สีหน้ากับเยือกเย็นอย่างผิดปกติ ความรู้สึกของอีกฝ่ายดูเหมือนจะส่งต่อไปให้หยวนเป่าหยวนเป่านิ่งงันไปชั่วขณะ จากนั้นสีหน้าก็ฉายแววเด็ดเดี่ยว พูดขึ้นว่า "เจ้าพูดถูก พวกเราต่างก็มีกันฝ่ายละสามคน ยังไม่รู้ว่าใครจะแพ้ใครจะชนะกันแน่! แต่ว่าพวกมันมีอาวุธอยู่ในมือ พวกเรามือเปล่า มันจะไหวจริงหรือ?ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าและชายฉกรรจ์อีกสองคนด้านหลังในมือถือดาบเล่มใหญ่ เมื่อดูจากคมดาบนั้นแล้วคงสามารถตัดคนออกเป็นสองท่อนได้อย่างง่ายดายซูจื่อหังขมวดคิ้วชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้ากลับตะคอกขึ้นว่า "พวกเจ้าปรึกษากันเสร็จหรือยังว่าใครจะตายก่อน? ถ้าเสร็จแล้วก็เอาคอมาให้ข้าหั่นซะดี ๆ !ชายสองคนที่อยู่ข้างหลังทำท่าลับมีดทันที มองดูพวกเขาอย่างกระหายเลือดซูจื่อ

ตอนนี้หยวนเป่าเสียสติไปแล้ว ดังนั้นไม่ว่าถูซินเยว่จะพูดอะไรเขาก็ว่าตามนั้นเมื่อเห็นถูซินเยว่หันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้าน เขาก็รีบพยักหน้าจากนั้นหันหลังไปลากเกวียนวัว ยังเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็สะดุดหินบนพื้น จนล้มหน้าคว่ำหยวนเป่าสะดุดล้มจนตาลาย ผ่านไปครู่ใหญ่กว่าเขาจะลุกขึ้นไปนั่งบนเกวียนวัวได้ในเวลานี้นางหยูพาซูจื่อหังเข้าไปในห้องโถงกลางแล้ว เดิมทีอยากจะล้างแผลให้เขา แต่เมื่อสั่งให้ซูจื่อหังนั่งลงแล้วถึงได้ตระหนักได้ว่านางทำไม่เป็น จึงขมวดคิ้วพูดขึ้นว่า "เจ้ารอก่อนนะ แม่จะไปตามหมอมา""ท่านแม่" ถูซินเยว่รีบเดินเข้ามาพูดขึ้นว่า "ท่านแม่ ไม่ต้องไปตามหมอหลี่หรอก ข้าทำแผลได้ เดี๋ยวข้าจะทำแผลให้ท่านพี่เอง""เจ้า?" นางหยูชะงัก แม้ว่าถูกซินเยว่จะทำอะไรได้มากกว่าคนทั่วไป และมีความอดทนมากกว่าคนทั่วไป แต่การทำแผลเป็นเรื่องของหมอ แม้แต่สิ่งนี้ถูซินเยว่ก็ทำได้งั้นหรือ?ใบหน้าของถูซินเยว่มีรอยยิ้มแห่งความมั่นใจ หากเป็นเรื่องอื่นเธอก็คงจะประหม่าอยู่บ้าง แต่เรื่องการทำแผลนั้น สำหรับเธอแล้วก็เป็นแค่เรื่องขี้ประติ๋ว ด้วยการเป็นแพทย์จากหน่วยรบพิเศษสิ่งที่ทำบ่อยที่สุดเมื่อชาติก่อนก็คงเป็นการทำแผลเหล