All Chapters of หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: Chapter 221 - Chapter 230

"ซื้อของให้เจ้าเสร็จแล้วค่อยไปกัน" ซูจื่อหังปฏิเสธอย่างจริงจังถูซินเยว่จนปัญญาแล้ว เธอกัดริมฝีปากแล้วถามว่า "ก็ตกลงกันแล้วว่าจะซื้อของให้ท่านไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงกลายเป็นท่านซื้อของให้ข้าแทนไปได้ล่ะ? ของของข้ามีเยอะมากแล้ว อย่าได้สิ้นเปลืองไปเลย"ชาดทาปากนี้ เป็นสิ่งของที่คุณหนูตระกูลชนชั้นสูงถึงใช้กันนี่นา เธอที่ต้องทำไร่ทำนาทุกวี่วัน วัน ๆ หนึ่งกินแต่อาหารหยาบ ใช้ของพวกนี้ก็มีแต่จะเสียเปล่าไม่ใช่หรือ?แต่ซูจื่อหังไม่คิดเช่นนั้น เขามักอยากจะให้ของที่ดีที่สุดกับถูซินเยว่ไม่ว่าถูซินเยว่จะพูดยังไง ซูจื่อหังก็ตัดสินใจแน่วแน่ที่จะซื้อของให้เธอ เมื่อเห็นเถ้าแก่เนี้ยเอาชาดทาปากออกมาแล้ว ถูซินเยว่ก็ไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงปล่อยมือที่จับชายเสื้อของซูจื่อหังออกชั่วคราว"รัญจวนแรกแย้มนี้ขายดีมากเลยนะ เหลือเพียงกล่องเดียวแล้วเท่านั้น ฮูหยินหน้าตาสะสวยเพียงนี้ ถ้าได้ทาชาดทาปากนี้จะต้องงามมากยิ่งขึ้นแน่นอนเลย คุณชายท่านก็มอบชาดทาปากนี้ให้ฮูหยินเถอะ"เถ้าแก่เนี้ยพอสบโอกาสปุ๊ปก็รีบยกยอเชยชมถูซินเยว่ และก็ต้องบอกว่า หลังจากที่ถูซินเยว่ได้ยินแล้ว เธอก็รู้สึกเบ่งบานไม่น้อยทีเดียว และพลอยรู้สึกสบาย

"ซินเยว่ รางวัลที่ข้าต้องการ เจ้ายังไม่ได้ให้ข้าเลยนะ"น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำและมีทรงเสน่ห์ ถูซินเยว่อึ้งไปเล็กน้อย ไม่รู้ว่าทําไมจู่ ๆ หน้าก็ร้อนขึ้นมา เธอกระแอมแล้วถามอย่างทึ่ม ๆ ว่า "แล้ว แล้วท่านต้องการอะไรล่ะ?"เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นและมองเข้าไปยังดวงตาที่ร้อนแรงของเขา ในที่สุดเธอก็รู้ว่ารางวัลที่ซูจื่อหังต้องการคืออะไร ถูซินเยว่ปกติแล้วเป็นคนร่าเริงแจ่มใส แต่ไม่รู้เพราะอะไรเมื่อเจอเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ก็มักจะรู้สึกตั้งตัวไม่ทัน ไม่รู้ว่าควรทํายังไงดีหูของเธอแดงอีกแล้ว แต่คราวนี้เป็นเพราะความอายซูจื่อหังมองติ่งหูของเธอที่บัดนี้แดงระเรี่อและส่องแสงจาง ๆ ภายใต้แสงดวงอาทิตย์ที่กำลังจะตก ดูแล้วน่ารักยิ่งนักจนทําให้คนอดยื่นมือออกไปไม่ได้ถูซินเยว่รอมานานก็ไม่ได้รับคําตอบจากซูจื่อหังสักที พอกําลังจะเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่ายก็ได้ยินเสียงของเขาดังขึ้น "อยากได้เจ้า"ลมที่ข้างหูนั้นพัดโบกไปมาเบา ๆ และแฝงไปด้วยความเย็นเล็กน้อยของลมยามเย็น แต่ใบหน้าของถูซินเยว่กลับร้อนผ่าวราวกับกำลังจะลุกเป็นไฟก็ไม่ปาน เสียงนกและสัตว์ป่าในป่าก็ดูเหมือนจะพลันหายไป มีเพียงคําจากปากของซูจื่อหังเท่านั้นที่ดูราวกั

หม่าหยิงหยิงนั้นเป็นสาวที่ยังไม่ออกเรือนเลย แต่ฟางจินกุ้ยกลับไม่ถือเลยสักนิด คิดอะไรได้ก็พูดให้อีกฝ่ายฟังหมดหม่าหยิงหยิงมองแม่ของตัวเองที่ความโลภทะลักออกจากนัยน์ตาด้วยสายตาหน่ายใจ "ท่านแม่ ท่านพี่ซูอารมณ์ฉุนเฉียว ข้าว่าท่านแม่อย่าพึ่งรีบได้ใจไปเลย ถึงตอนนั้นถ้าถูกไล่ตะเพิดออกไปไม่ได้มีแค่ข้าที่ขายหน้าคนเดียว ส่วนเรื่องท่านพี่ซูข้ามีวิธีของข้าเอง ท่านไม่ต้องเข้าแทรก""นังเด็กนี่ นี่ข้าหวังดีกับเจ้านะ" เมื่อเห็นลูกสาวรำคาญตัวเองฟางจินกุ้ยก็รู้สึกไม่พอใจ แต่เมื่อย้อนคิดเรื่องครั้งก่อน เป็นเพราะนางบุ่มบ่ามเองจึงทำให้เรื่องนั้นเละเทะ นางจึงหุบปากลง"ได้ได้ได้ แล้วแต่เจ้าแล้วกัน ข้าไม่พูดอะไรแล้ว แต่ถึงเวลานั้นถ้าเจ้าจัดการไม่ได้ก็อย่าหาว่าข้าไม่ช่วยเจ้าก็แล้วกัน" ฟางจินกุ้ยมองขวางใส่อีกฝ่าย"วางใจเถอะ" หม่าหยิงหยิงมองเปลือกเมล็ดทานตะวันที่อยู่เต็มพื้นก็รู้สึกรำคาญใจแล้วขมวดคิ้วพูดว่า "แล้วก็นะ ท่านแม่ ที่นี่เป็นบ้านตระกูลซู ท่านก็ระวังหน่อย เปลือกเมล็ดทานตะวันพวกนี้ท่านเก็บกวาดด้วยนะ""รู้แล้วน่า" สองแม่ลูกพูดคุยกันสักครู่ หม่าหยิงหยิงยังต้องทำตัวเป็นคนเรียบร้อยต่อหน้านางหยูจึงรีบกลับ

ตอนแรกนางหยูก็ไม่อยากพูดอะไร แต่ฟางจินกุ้ยยิ่งพูดยิ่งไม่น่าฟังจนนางหยูทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ จึงต้องพูดว่า "พี่ใหญ่ พี่เลิกพูดได้แล้ว ซินเยว่นางก็มีข้อดีของนาง อีกอย่างตอนอยู่บ้านนางก็ช่วยงานไม่น้อย"ฟางจินกุ้ยหัวเราะเยาะและพูดจาถากถางว่า "จะไปมีข้อดีอะไรได้ วัน ๆ เอาแต่ไปอยู่ในเมือง ข้ามาตั้งนานขนาดนี้แล้วยังไม่เห็นว่านางจะช่วยงานอะไรเจ้าเลย เจ้าน่ะ ข้าขอเตือนเจ้าไว้เลยนะว่าลูกสะใภ้แบบนี้ไม่ควรเอา ใครจะไปรู้ว่านางอยู่ข้างนอกนั่นไปทำอะไรเหลวไหลยังไงบ้าง!""พอแล้ว พี่ใหญ่ ท่านเลิกพูดเถอะ" นางหยูทำหน้าบึ้งเหมือนว่าจะโกรธขึ้นมานิดหน่อยแล้วพอฟางจินกุ้ยเห็นท่าทางนางแบบนี้ก็รีบหุบปากทันที หม่าหยิงหยิงที่อยู่ข้าง ๆ ก็ช่วยออกมาทำให้สถานการณ์คลี่คลาย นางพยุงนางหยูให้นั่งลงแล้วพูดยิ้ม ๆ ว่า "น้าเล็กอย่าถือสาแม่ข้าเลยนะ แม่ข้าน่ะปากไว แต่นางก็เป็นห่วงท่านนะ ไม่ได้คิดร้ายอะไร ท่านนั่งก่อนเถอะ เดี๋ยวข้าไปยกกับข้าวออกมาเอง"นางหยูโบกมือ นางไม่อยากฟังฟางจินกุ้ยพูดอะไรไร้สาระพวกนี้แล้ว จึงลุกเข้าครัวไปหลังจากนางหยูออกไป ฟางจินกุ้ยก็ยักคิ้วมองไปที่หม่าหยิงหยิงแล้วทวงบุญคุณว่า "เจ้ายังจะห้ามไม่ให้ข้า

"ข้าเปล่าจริง ๆ นะ""เอาล่ะ ๆ ข้าก็ไม่ว่าอะไรท่านสักหน่อย ท่านปล่อยข้าได้แล้ว" ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้ไปเรียนจากใครมา เอออะก็ถือว่าตัวเองตัวใหญ่กว่าแล้วเอาตัวมากั้นเธอไว้ ทำเอาเธอเขินไปหมดเดิมที่ซูจื่อหังแค่อยากให้ถูซินเยว่ยอมคุยกับตัวเองก็เท่านั้น แต่พอเข้าใกล้เธอ ขังเธอไว้ในอ้อมอกแบบนี้แล้วก็ไม่อยากปล่อยเธอไป ราวกับว่าหญิงสาวมีมนต์เสน่ห์ดึงดูด ดูดให้เขาไปไหนไม่รอด ไม่อยากห่างไปแม้แต่ก้าวเดียว"เมียจ๋า" ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาว สายตากวาดผ่านดวงตากลมใสไปยังริมฝีปากเล็กกระจับที่อ้าพะงาบ ๆ อยู่ คิดถึงวันนี้ตอนที่ริมฝีปากของเธอทาชาดทาปากแล้วสวยจนคนใจละลาย น้ำเสียงก็สั่นเครือขึ้นมา "เมียจ๋า รัญจวนแรกแย้มของเจ้าไปไหนแล้วล่ะ?"สองคนอยู่ใกล้กันมาก เมื่อลมหายใจของเขารดลงมา ใบหน้าของถูซินเยว่ก็แดงเรื่อขึ้นมาทันที เมื่อนึกถึงตอนที่ปากของซูจื่อหังติดรัญจวนแรกแย้มจากริมฝีปากของเธอในวันนี้แล้ว เธอก็เบือนหน้าหนีโดยไม่รู้ตัวและพูดว่า "รัญจวนแรกแย้มอะไร ข้าจะนอนแล้ว ท่านหลบไปเลย ข้ายังต้องล้างเท้าอีก""เดี๋ยวข้าจะช่วยล้างเท้า กล่อมเจ้าเข้านอนเอง" ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ เขากระตุกมุมปาก สายตาแพรวพราวเสี