บทที่ 184 เป็ดกับเก้ง

ไม่นึกว่านางหยูจะมาอยู่ข้างนอก ถูซินเยว่รีบหันหน้ากลับ เห็นเพียงนางหยูจูงมือฉงเป่าเข้ามา ในมือยังหิ้วเป็ดมาตัวหนึ่ง

ขาและปีกของเป็ดถูกเชือกฟางมัดไว้อย่างแน่นหนา แต่เป็ดตัวนี้อาจจะเพิ่งถูกจับมา จึงยังมีเรี่ยวแรงโลดเต้น อยู่ในมือนางหยูก็พยายามขัดขืน จนมีขนเป็ดหลายเส้นร่วงลงสู่พื้น

ซูจื่อหังรีบยื่นมือมา รับเอาเป็ดไปทันที

"ในบ้านไม่มีเลี้ยงเป็ดนี่นา ไปเอามาจากไหนกัน" ซูจื่อหังสอบถามไป

นางหยูตบมือพลางและกล่าววา "ไม่ใช่ของบ้านเราหรอก แต่ย่าเจ้าให้มาน่ะ"

กล่าวถึงตรงนี้ สีหน้านางหยูก็ปรากฏรอยยิ้มที่ออกจากใจ ใครจะให้เป็ดมา ก็ไม่สำคัญเท่าแม่เฒ่าตระกูลซูนำมาเอง ซึ่งทำให้นางดีใจนัก

นับแต่แยกบ้านกันอยู่ แม่เฒ่าตระกูลซูก็ไม่ใคร่จะมาใยดีนางนัก และไม่ยอมไปมาหาสู่ด้วย มีบางครั้งที่นางหยูไปเยี่ยมแม่เฒ่าบ้าง ถ้าไม่ถูกขับไล่ออกมา ก็จะชักสีหน้าใส่ เรียกว่าแทบไม่อยากสนใจนางก็ว่าได้

จนแม้แต่วันขึ้นปีใหม่คราวที่แล้ว นางเอาของไปฝาก แม่เฒ่าตระกูลซูก็แทบไม่เหลียวมองซักนิด

แต่พอแม่สื่อหวังมาคุยเรื่องแต่งงานของซูฟาเสียง ท่าทีของแม่เฒ่าตระกูลซูก็ดูเปลี่ยนแปลงไปมาก เวลานางหยูไปเยี่ยม แม่เฒ่าจะไม่ทำปั้นปึ่งใส