บทที่ 200 มีใจให้กัน

ซูจื่อหังยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ราวกับเป็นภูเขาลูกหนึ่งปิดกั้นร่างกายของเธอไว้ เมื่อเห็นเธอถอยหลังอย่างลุกลี้ลุกลน พอเงยหน้าขึ้นใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างผิดปกติ ทันใดนั้นดวงตาเขาก็หม่นลง

เมียเขาไม่ใช่คนหุนหันพลันแล่นสักหน่อย ซินเยว่ไปเจออะไรมากันแน่ ถึงได้มีสีหน้าประหม่าเขินอายแบบนี้?

และยังจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ทําท่าทางเหมือนไปทําอะไรบางอย่างที่ไม่ดีเข้าอย่างไหนอย่างนั้น

"เจ้าเป็นอะไรไป?" ซูจื่อหังยื่นมือออกมาถูแก้มของถูซินเยว่

ใบหน้าของถูซินเยว่เดิมทีก็ร้อนมากอยู่แล้ว ส่วนซูจื่อหังนั้นเพิ่งทํางานในทุ่งนาเสร็จและล้างมือด้วยน้ำในคูน้ำมา ตอนนี้มือของเขาจึงเย็นมาก

แต่ถูซินเยว่กลับรู้สึกว่าแก้มของตนนั้นราวกับถูกลวกด้วยถ่านที่ร้อนระอุ ร่างทั้งร่างอดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว

ใบหน้าของเธอปรากฏร่องรอยของความตื่นตระหนก ในหัวนึกถึงสิ่งที่เธอเพิ่งได้ยินอย่างควบคุมไม่ได้...

ซูจื่อหังนั้นเดิมทีก็สังเกตเธอมาตลอดอยู่แล้ว เมื่อรู้สึกว่าเธอผิดปกติ และยิ่งเธอถอยหลังไปด้วยแล้ว ซูจื่อหังก็คว้าข้อมือเธอแล้วดึงเธอมาตรงหน้าเขา

ร่างของหญิงสาวชนกับหน้าอกที่แข็งเหมือนภูเขาของผู้ชาย