บทที่ 214 ทำเต้าหู้

พระอาทิตย์กำลังตกดิน หลังจากที่เดินทางมาหลายชั่วยาม ถูซินเยว่กับซูจื่อหังก็มองเห็นประตูหมู่บ้านต้าเย่จากที่ไกลๆ เสียที

"ในที่สุดก็ถึงแล้ว!" วันนี้เดินทางไปโน่นนี่ทั้งวัน จนถูซินเยว่รู้สึกว่าขาแข้งแทบจะหักอยู่แล้ว ตอนนี้เธอคิดถึงระบบการขนส่งของยุคปัจจุบันเป็นอย่างมาก

ไม่ต้องถึงขั้นรถยนต์ ขอแค่จักรยานให้เธอสักคันหนึ่ง เธอก็สามารถปั่นกลับมาถึงภายในครึ่งชั่วโมง

"ที่รัก ให้ข้าช่วยเจ้าถือหน่อยไหม" ถูซินเยว่หันไปมองซูจื่อหัง

ตลอดทางเธอจำไม่ได้แล้วว่าตนเองถามซูจื่อหังไปแล้วกี่ครั้งว่าจะให้ตนเองช่วยถือของไหม แต่น่าเสียดายที่ซูจื่อหังดื้อรั้นมาก ปฏิเสธลูกเดียว พอถูซินเยว่จะแย่งเอาของมาถือ เขายังทำท่าเหมือนโดนหยามศํกดิ์ศรีอีกต่างหาก

ถูซินเยว่ก็จนปัญญา แต่ก็เป็นห่วงแผลที่มือของซูจื่อหัง ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ เธอจึงได้แต่คอยถามตลอดทาง เผื่อว่าบางทีซูจื่อหังอาจจะเหนื่อยแล้วก็ได้?

เมื่อเห็นเขาอุ้มตะกร้าโดยที่ใช้ฝ่ามือข้างหนึ่งกับหลังมือข้างหนึ่ง ถูซินเยว่ก็รู้สึกเจ็บปวดใจ

"ใกล้จะถึงบ้านอยู่แล้ว เจ้าก็อย่าห่วงนักเลย วันนี้เจ้าเดินทางมามาก กลับไปข้าต้มน้ำให้เจ้าแช่ขา"

ซูจื่อหังพูดด้วยน้ำเสียงหนัก