Mag-log inShare
บทที่ 278 ข้าช่วยเจ้าได้
Kaugnay na kabanata
หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง บทที่ 279 นางไม่ใช่นักบุญ
"ซินเยว่ เจ้าสามารถช่วยหยุนเฉิงได้จริงหรือ?" กู้เยว่หวาถามด้วยความประหลาดใจ แต่หลังจากนั้นไม่นานก็ดูเหมือนจะคิดได้อีกครั้งและพูดอย่างผิดหวัง "แต่เจ้าไม่ใช่ผู้หญิงชาวนาธรรมดาเหรอ? เป็นวิชาแพทย์ได้ยังไงกัน?"ในใจของกู้เยว่หวา หญิงชาวนามักจะขุดดินเป็นเท่านั้น ถูซินเยว่ถือว่าเป็นคนที่เก่งมากคนหนึ่ง นึกไม่ถึงว่ายังสามารถทําธุรกิจกับน้าหลินได้ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าถูซินเยว่จะมีวิชาแพทย์เป็นด้วยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง กู้เยว่หวาก็ยังถามอีกครั้งอย่างสงสัย "เจ้าแน่ใจนะ ที่เจ้าพูดเป็นความจริง เจ้าสามารถช่วยพี่หยุนเฉิงได้จริง ๆ เหรอ?""แน่นอน" ถูซินเยว่พยักหน้าแล้วพูดด้วยสีหน้าไม่เปลี่ยน "ถ้าพวกเจ้าเชื่อข้า ข้าก็สามารถช่วยได้"กู้เยว่หวาหันหน้ากลับไปสบตากับอวิ๋นเฉิงบนเตียง หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ก็พยักหน้าให้หยุนเฉิงในความเป็นจริง นางก็ไม่กล้าเอาชีวิตของหยุนเฉิงมาล้อเล่น แต่ตอนนี้หมอในผิงโจวไม่กล้ารักษาอวิ๋นเฉิงกันเลย ในเวลานี้การขอความช่วยเหลือจากถูซินเยว่ก็เป็นเหมือนเสี่ยงดวงเอาถ้ารักษาหายแล้ว งั้นหยุนเฉิงก็รักษาชีวิตกลับมาได้ ถ้ารักษาไม่หาย... ถุย ๆ ๆ กู้เยว่หวารีบตัดความคิดในใจของตัวเอ
หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง บทที่ 280 นางช่วยหยุนเฉิงได้จริง ๆ
ถูซินเยว่สะบัดมือของฮูหยินหยุนและพูดเรียบ ๆ ว่า "ข้าจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ตอนนี้ไม่ใช่ว่าข้าต้องช่วยลูกชายของท่าน ท่านเข้าใจสถานการณ์ของตัวท่านหน่อย หมอผิงโจวเหล่านี้นั้นก็ได้กล่าวไว้แล้วว่าคุณชายหยุนตอนนี้ไร้ทางรักษาแล้ว ถ้าท่านไม่ให้ข้าช่วย งั้นท่านก็คงจะต้องผมหงอกส่งผมดำเท่านั้น ท่านอยากจะเลือกแบบไหน ท่านตัดสินใจเอาเองแล้วกัน"ฮูหยินหยุนอึ้งตะลึงไป ไม่รู้ว่าเพราะถูกท่าทางของถูซินเยว่ทําให้ตกใจ หรือว่ากลัวขึ้นมาจริง ๆ ว่าความดื้ิอรั้นของตนจะพรากความหวังที่ลูกชายตัวเองจะรอดชีวิต"ข้า..." ฮูหยินหยุนขยับปากถูซินเยว่ก็ไม่รีบร้อน เธอเลิกคิ้วขึ้นและมองอีกฝ่ายอย่างเฉยชาผ่านไปชั่วครู่ ในที่สุดฮูหยินหยุนก็ยอมแพ้ภายใต้สายตาอันแหลมคมของถูซินเยว่ นางถอนหายใจอย่างจนใจแล้วพูดว่า "ก็ได้ ข้าจะเชื่อคําพูดของเจ้า เจ้ารีบไปต้มยาเถอะ ถ้าเจ้ารักษาเฉิงเอ๋อร์ให้หายได้จริง ๆ ทุกคนในจวนหยุนของเราจะขอบคุณเจ้า ถ้าเจ้ารักษาไม่ได้... ไม่สิ เจ้าต้องรักษาให้ได้"ถูซินเยว่พยักหน้าและกล่าวเพียงว่า "ท่านวางใจเถอะ" จากนั้นก็หันหลังเดินไปยังห้องยาเดินไปได้สองก้าว ถูซินเยว่ก็พบว่าเด็กรับใช้ที่นําทางยังยืนงงอยู่
หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง บทที่ 281 เป็นห่วงเมียเหลือเกิน
กู้เยว่หวาที่อยู่ข้าง ๆ เห็นสีหน้าท่าทางของถูซินเยว่ผิดปกติไป จึงรีบเข้าไปพยุงเธอไว้ พลางกระซิบข้างหูอีกฝ่ายว่า "เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?""ไม่เป็นไร" ถูซินเยว่ส่ายหัว นางไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น เพียงแค่ออกแรงฝังเข็มมากไปหน่อย ไม่ถึงขั้นที่ยืนไม่ไหวฮูหยินหยุนก็สังเกตเห็นถูซินเยว่มีเหงื่อเต็มหัว หันกลับไปเห็นอาการของหยุนเฉิงดีขึ้นไม่น้อย นางจึงเกิดความซาบซึ่งใจขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ถ้าครั้งนี้ไม่มีถูซินเยว่ หยุนเฉิงอาจจะไม่ไหวแล้วจริง ๆแม้ว่าเมื่อครู่นี้นางยังสงสัยเล็กน้อย แต่ที่จริงแล้วในใจกลับเชื่อถูซินเยว่ไปแล้ว"ไม่ทราบว่าท่านหมอเทวดานี้มีนามว่าอะไร ไว้เฉิงเอ๋อร์ลูกชายของข้าหายดีแล้ว ข้าจะพาเขาไปกล่าวขอบคุณถึงบ้านแน่นอน" ฮูหยินหยุนพูดด้วยแววตาที่จริงใจถูซินเยว่โบกมือและพูดว่า "ไม่ต้องไปขอบคุณถึงบ้านหรอก ข้าคือเถ้าแก่เนี๊ยะถูของร้านขายเครื่องประดับดาหลา หากท่านต้องการขอบคุณข้าจริง ๆ ต่อไปแนะนำลูกค้าให้ข้ามาก ๆ หน่อยก็พอแล้ว"ร้านขายเครื่องประดับดาหลา? ถูซินเยว่ไม่แนะนำตัวเองยังไม่มีอะไร พอแนะนำตัวเองปั๊ป ฮูหยินหยุนก็งุนงงไปทันทีเดิมทีนางคิดว่า ถูซินเยว่นี้เป็นหมอเทวดาที่กู้เยว่หวา
หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง บทที่ 282 กลับบ้าน
"จริงสิ วันนี้ข้าได้รับจดหมายจากที่บ้าน บอกว่าให้เรากลับบ้านสักครั้ง" ป้อนอาหารไปได้ครึ่งทาง จู่ ๆ ซูจื่อหังก็นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้ จึงรีบพูดเดิมทีถูซินเยว่ยังคิดว่าวันนี้ซูจื่อหังออกไปทําอะไร ที่แท้ก็จดหมายมานี่เอง"ที่บ้านพูดอะไรบ้าง?" ถ้าไม่มีอะไร ที่บ้านจะไม่ส่งจดหมายมาแน่นอน ในเมื่อตอนนี้ส่งจดหมายมาแล้ว ถูซินเยว่เดาว่าน่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นที่บ้านจริงดังคาด เธอเพิ่งเอ่ยปากถาม ซูจื่อหังก็พยักหน้าแล้วพูดว่า "แม่สบายดี ไม่มีอะไรหรอก แค่บอกข้าว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับท่านย่า"พูดถึงตรงนี้ สีหน้าของซูจื่อหังก็เคร่งขรึมขึ้นมาสัญชาตญาณของถูซินเยว่รู้สึกถึงความผิดปกติ จึงรีบดึงแขนเสื้อของเขาไว้ แล้วถามว่า "เจ้าอย่าพูดครึ่ง ๆ กลาง ๆ สิ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เจ้ารีบพูดสิ""ได้ยินหยวนเป่าบอกว่าท่านย่าเป็นล้ม ตอนนี้นอนอยู่บนเตียง ไม่รู้สึกตัวเลย" ซูจื่อหังถอนหายใจแม้ว่าเมื่อมองย้อนกลับไปในอดีต แม่เฒ่าตระกูลซูจะไม่ดีต่อพวกเขาแม่ลูก แต่อย่างไรก็เป็นญาติที่สายเลือดเดียวกัน ตอนนี้เกิดเรื่องใหญ่แบบนี้ ในใจของซูจื่อหังย่อมรู้สึกไม่สบายใจเป็นธรรมดาเมื่อเห็นท่าทางของซูจื่อหัง ถูซินเยว่
หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง บทที่ 283 ลูกของถูหมิงซวน
นางหยูไม่บอกก็ยังไม่รู้แต่พอบอกถูซินเยว่ถึงได้รู้ว่า ที่แท้เจิ้งหมานหม่านคลอดลูกตอนที่พวกเขาเดินทางไปเมืองผิงโจวแล้วมิหนำซ้ำยังเป็นลูกผู้ชายด้วยก่อนหน้านี้ซูเฟิ่งอี๋เฝ้าภาวนาอยากให้เจิ้งหมานหม่านคลอดหลานชายออกมา ตอนนี้สมดังปราถนาแล้วนางก็ดีใจน่ะสิวันๆเลี้ยงหลานอย่างมีความสุข ทำอาหารบำรุงน้ำนมให้เจิ้งหมานหม่าน ส่วนความเป็นอยู่ของแม่เฒ่าตระกูลซูนางไม่สนใจใยดีสักนิดตระกูลซูเมื่อไม่มีคนดูแลแม่เฒ่าตระกูลซูจึงต้องลงมือหากินเอง แต่เพราะนางอายุมากแล้วและไม่ระวังล้มลงในกองฝืนถึงได้เกิดเรื่องในวันนี้ขึ้นซูจื่อหังฟังนางหยูจบก็ขมวดคิ้วถาม "ท่านย่าเป็นยังไงบ้าง?""ท่านย่าไม่เป็นอะไร ตอนแรกหมดสติไปเมื่อฟื้นขึ้นก็พูดได้ เพียงแค่ร่างกายไม่แข็งแรงเท่าเมื่อก่อนแล้ว" นางหยูถอนหายใจ พูดด้วยน้ำเสียงหน่ายใจขณะที่สองแม่ลูกกำลังพูดกันอยู่ ถูซินเยว่ก็หันเข้าไปมองในลานบ้าน ก่อนหน้านี้ไม่ได้สังเกต แต่พอนางหยูพูดถูซินเยว่ถึงได้ยินเสียงกระซิกร้องไห้เบาๆดังมาจากบ้านข้าง ๆนางเลิกคิ้วเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไรหญิงสาวเดินตามหลังซูจื่อหังเข้าไปดูแม่เฒ่าตระกูลซู เป็นตามที่นางหยูพูด แม้แม่เฒ่าตระกูลซูจะไม่
หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง บทที่ 284 นางไม่ใช่คนธรรมดาหรอก
ถูซินเยว่จำได้ว่า วันที่ถูหมิงซวนคลอดลูกยังไปถึงบ้านเก่าสกุลถู เพื่อขอร้องให้เธอช่วยอุ้มเด็กจากตระกูลเหลียงกลับไปเพียงแต่ตอนนั้นถูซินเยว่ไม่ได้เป็นคนดีอะไรขนาดนั้น จึงแก้แค้นตอบแทนในสิ่งที่ถูหมิงซวนกระทำไว้ บวกกับเธอก็ไม่อยากข้องเกี่ยวในเรื่องนางกับตระกูลเหลียง จึงไม่ได้ตอบตกลงไปไม่คิดว่าผ่านไปแค่ชั่วพริบตา หลานสาวของตัวเองก็โตขนาดนี้แล้วถูซินเยว่มองไม่ละสายตากำลังจะดึงซูจื่อหังกลับออกไป แต่ไม่คิดว่าสองพ่อแม่ตระกูลเหลียงหันกลับไปพูดอะไรบางอย่างกระทันหันจนเด็กในผ้าอ้อมตกใจร้องไห้ออกมาเสียงดังเสียงร้องของเด็กน้อยแม้จะน่ารำคาญ แต่ปกติคนเป็นพ่อเป็นแม่จะไม่รำคาญ สิ่งที่ทำให้ถูซินเยว่ประหลาดใจคือ เหลียงปินยื่นมือขึ้นมาบีบใบหน้าของเด็กน้อยอย่างแรงจนใบหน้าของอีกฝ่ายเขียวช้ำขณะเดียวกัน เหลียงปินก็ก่นด่าหยาบคาย "เด็กเปรตจริง ๆ วัน ๆเอาแต่ร้องไห้ ถ้าไม่ใช่เพราะฆ่าคนผิดกฎหมายข้าล่ะอยากจะบีบคอเจ้าให้ตายคาห้องน้ำจริงๆ"สีหน้าของเหลียงปินดุร้ายมาก ไม่รู้ว่าเพราะเจ็บมากหรือตกใจสีหน้าอันดุร้ายของพ่อตัวเอง เด็กน้อยจึงร้องไห้จ้าเสียงดัง เสียงร้องอนาถยิ่งกว่าเมื่อครู่ครั้งนี้ แม้แต่สองพ่อแม่ต
หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง บทที่ 285 กลับบ้านเยี่ยมญาติ
เมื่อหัวหน้าพ่อบ้านพูดเช่นนี้ พ่อเฒ่าไป๋ก็คล้อยตามมากขึ้นเขาพูดถูกอยู่อย่างหนึ่ง ถ้าเป็นแค่หญิงเกษตรกรธรรมดาจริง จะมาเปิดร้านขายเครื่องประดับที่ผิงโจวได้อย่างไร แล้วไหนจะรู้จักกับกู้เยว่หวาได้อย่างไรอีก? เมื่อคิดดูแบบนี้แล้วเถ้าแก่เนี๊ยะถูที่เขาล่ำลือกันคนนี้ก็นับว่าไม่ธรรมจริง ๆ"ตอนนี้เถ้าแก่เนี๊ยะถูอยู่ที่ชิงเฉิง ระยะทางระหว่างชิงเฉิงกับผิงโจวนั้นไกลกันมาก ไม่รู้ว่านางจะมาอีกเมื่อไหร่ ถ้าเทียบกับการรออยู่เฉย ๆ แล้ว ไม่สู้ใต้เท้าส่งคนไปเชิญนางมาจากชิงเฉิงนะขอรับ"หัวหน้าพ่อบ้านให้แนะนำอยู่ข้าง ๆพ่อเฒ่าไป๋พยักหน้า ตอนนี้เป็นช่วงสิ้นปี เดี๋ยวรอให้พ้นปีใหม่ก่อนแล้วเขาจะส่งคนไปเชิญถูซินเยว่มา ดูจากสถานการณ์ของลูกชายเขาแล้ว พ่อเฒ่าไป๋ก็รู้สึกเป็นห่วง เกรงว่าอีกฝ่ายทนได้อีกไม่นานไป๋อี้หรันเป็นอัจฉริยะ เดิมทีตระกูลไป๋ก็เป็นเพียงตระกูลพ่อค้าธรรมดาในผิงโจว แต่ตั้งแต่ไป๋อี้หรันเข้ามาดูแลกิจการก็ได้กลายเป็นพ่อค้าทางน้ำเจ้าใหญ่ที่สุดในแถบเจียงหนานสำหรับลูกชายที่เป็นที่น่าภูมิใจอย่างไป๋อี้หรัน พ่อเฒ่าไป๋ทำใจเสียเขาไปไม่ได้อยู่แล้วตอนนี้ไป๋อี้หรันนับวันยิ่งอิดโรย เขาเองก็ร้อนใจมากถ้า
หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง บทที่ 286 ผู้คนต่างตะลึง
ที่จริงเธอก็แอบรู้สึกผิดอยู่ในใจ เพราะว่าปีนี้ทั้งปีเธอยุ่งตลอดแทบไม่ได้กลับไปที่บ้านตระกูลถูเลย จึงไม่ได้ไปเยี่ยมถูซานกับนางหลินทุกครั้งที่เธอซื้อของให้นางหยู ก็จะซื้อให้นางหลินด้วยแล้วฝากคนเอาไปให้ตามหลักแล้วหลังจากที่ตัวเองเข้ามาอยู่ในร่างเจ้าของร่างแล้วก็ควรกตัญญูต่อนางหลินและถูซานให้มากดังนั้นมาคราวนี้ถูซินเยว่จึงเอาของกินมามากมาย เรื่องขนมที่เอามาให้เสี่ยวเป้ยยิ่งไม่ต้องพูดถึง นอกจากนี้เธอยังเอาของบำรุงร่างกายมาจากในมิติแห่งน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ด้วย ไหนจะเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้อีกตอนนี้ตระกูลซูมีเกวียนวัวเป็นของตัวเองแล้ว ดังนั้นตอนออกเดินทางจึงสะดวก ถูซินเยว่เอาของที่จะเอาไปให้นางหลินกับถูซานที่บ้านตระกูลถูโยนขึ้นบนหลังเกวียน ขนของมาใส่เต็มไปครึ่งคันเกวียนกว่าจะได้ออกเดินทางตอนที่เกวียนวัวมาถึงหน้าบ้านตระกูลถู ถูชิวหลานกำลังหอบกะละมังไม้จะไปซักผ้าพอดี พอเห็นของที่ใส่มาครึ่งคันเกวียนก็ตกตะลึง"นี่… นี่ขนอะไรมา?" ถูชิวหลานวิ่งมาที่หน้าถูซินเยว่ นางร้องถามพลางชะโงกหน้าออกมาดู นางชะเง้อชะแง้มองอยู่นาน ของอยากอื่นโดนเอาผ้าห่อไว้มิดชิดดูไม่ออกว่าข้างในเป็นอะไร เห็นแต่กระกร
Pinakabagong kabanata
หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง บทที่ 381 ช่างคล้ายคลึงนัก
ทั้งคู่เดินถึงหน้าประตู ปะเหมาะเวลานี้ จวนแม่ทัพหลิ่วก็มีคนเดินออกมาเช่นกัน"คนนี้ก็คือใต้เท้าซูที่เจ้าชอบอย่างงั้นหรือ" ฮูหยินหลิ่วเหลียวมองบุตรีซึ่งอยู่ข้างกาย สื่อเป็นนัยให้อีกฝ่ายอย่าได้วู่วามทุกวันนี้คราใดที่หลิ่วโหรวโหรวเห็นถูซินเยว่กับซูจื่อหังเดินมาด้วยกัน ด้วยท่าทีรักใคร่ปรองดอง นางจะรู้สึกเดือดดาลในใจ ราวกับภูเขาไฟที่ใกล้ระเบิดกระนั้นนางทำเสียงฮึดฮัด "ถูซินเยว่มีวันนี้ได้ ก็เพราะอาศัยบารมีซูจื่อหัง แต่คอยดูไปเถิด หญิงบ้านนอกเช่นนาง ใหม่ ๆ ยังพอทำให้ซูจื่อหังพอใจได้บ้าง แต่พอนานวันเข้า ได้เห็นสาวงามในเมืองหลวงมากมาย ความรักของพวกเขายังมั่นคงเหมือนแต่ก่อนได้อีก ก็แสดงว่าผิดมนุษย์แล้ว"ฮูหยินหลิ่วแสดงท่าทีนิ่งเฉยแต่บุตรีพูดก็มีเหตุผล ผู้ชายในโลกนี้น้อยนักที่จะไม่คิดได้ใหม่ลืมเก่า ยกตัวอย่างเช่นสามีของนาง ในอดีตก็เคยให้คำมั่นสัญญา ว่าแม้เป็นหรือตายก็จะขอรักอดีตคนรักเพียงผู้เดียว แต่พอบ้านเขาประสบภาวะเดือดร้อน สุดท้ายก็มาเลือกแต่งงานกับตน จนบัดนี้ลืมหน้านังคนแพศยานั่นไปถึงไหนต่อไหนแล้วแสดงว่าความจริงใจของผู้ชายคือสิ่งที่ไร้ประโยชน์ปกติเสแสร้งทำเป็นรักมั่นจริงใจ แต่พอเอ
หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง บทที่ 380 ลูกสาวจอมโง่เขลา
หากซูจื่อหังไม่รังเกียจถูซินเยว่แล้วล่ะก็ งั้นต่อให้หลิ่วโหรวโหรววทุ่มเทแรงกายแรงใจมากแค่ไหนก็ตาม เกรงว่าก็คงไม่สามารถเข้าไปในจวนสกุลซูได้ดั่งใจปรารถนาหรอกแต่น่าขําที่ลูกสาวคนนี้ของนางกลับไม่รู้ต้นสายปลายเหตุของเรื่องนี้เลย รู้แต่ไปเหยียดหยามถูซินเยว่อย่างโง่เขลาเท่านั้นนี่ถ้าทําให้ถูซินเยว่อับอายต่อหน้าทุกคนก็ว่าไปอย่าง แต่นี่กลับยังโดนถูซินเย่วตอบโต้กลับมาจนขายหน้า นี่ไม่ใช่เป็นการตบหน้าตัวเองหรือไง?เมื่อคิดถึงตรงนี้ ฮูหยินหลิ่วก็ไม่อยากเห็นหน้าลูกสาวคนนี้แม้แต่นิดนางขมวดคิ้ว จู่ ๆ ก็นึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "ใช่แล้ว เรื่องนี้ข้ายังไม่ได้บอกพ่อเจ้า ถ้าพ่อเจ้ารู้ ดูสิว่าเขาจะสั่งสอนเจ้ายังไง เจ้าระวังตัวหน่อย"ภายใต้การเกลี้ยกล่อมและคําเตือนของฮูหยินหลิ่ว ในที่สุดหลิ่วโหรวโหรวก็หลับตาลง นางนั่งอยู่บนที่นั่งของตัวเองอย่างเซ็ง ๆ ทั้งหน้ามีแค่อารมณ์เดียวนั่นก็คือ นางไม่มีความสุขฮูหยินหลิ่วถอนหายใจอย่างจนใจ แล้วเงยหน้ามองฝั่งตรงข้าม ตําแหน่งของนาง มีเพิงดอกไม้อยู่ตรงกลางบดบังร่างของถูซินเยว่พอดี ดังนั้นนางจึงเห็นเพียงโครงร่างผ่านเถาวัลย์อย่างคลุมเครือเท่
หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง บทที่ 379 จางเยียนหรัน
วันนี้ตระกูลจางเป็นเจ้าภาพจัดงานเลี้ยงเชิญตระกูลที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง ก่อนมาซูจื่อหังเคยพูดกับนางว่า เขากับตระกูลจางเข้ากันได้ดีในราชสํานัก ดังนั้นวันนี้ ถูซินเยว่ก็ไม่อยากสร้างปัญหาอะไรให้กับตระกูลจาง เพื่อไม่ให้คนอื่นรู้สึกว่าพวกเขาไม่มีมารยาทเห็นเหล่าฮูหยินกับหลิ่วโหรวโหรวเพิ่งเยาะเย้ยเธอเมื่อครู่ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ถูซินเยว่ก็สบายใจไม่น้อย ก้มหน้าก้มตากินอาหารด้วยตัวเองไม่สนใจใครทั้งนั้นในขณะที่เธอกําลังกินอย่างมีความสุข จู่ ๆ ก็มีคนผลักแขนของเธอเบา ๆถูซินเยว่นิ่งงันไปพักหนึ่ง หันหน้ากลับไปอย่างสงสัยใคร่รู้ เห็นหญิงสาวในชุดสีเหลืองคนหนึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ ตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ กําลังใช้ดวงตากลมโตจ้องมองเธออย่างอยากรู้อยากเห็นดวงตาของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นและไร้เดียงสา แต่กลับไม่มีเจตนาร้ายเลยแม้แต่น้อยถูซินเยว่เคยเห็นคนมามากมาย เรื่องเหล่านี้เธอยังพอสามารถมองออกได้ตั้งแต่แรกเห็นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีเจตนาร้าย ท่าทีของเธอก็อ่อนโยนลงมาก"ไม่ทราบว่าแม่นางมีเรื่องอะไรหรือเปล่า?"ถ้าเธอจําไม่ผิด คนที่นั่งข้างเธอเมื่อกี้น่าจะเป็นผู้หญิงที่เยาะเย้ยเธ
หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง บทที่ 378 หน้าแตก
ถูซินเยว่ชะงัก และรู้สึกตลก เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่ายก็รู้สึกประหลาดใจ ตอนที่ออกจากมาตอนเช้า เธอได้สวมใส่เครื่องประดับมาหลายชิ้นจริงๆแต่ระหว่างทาง ถูซินเยว่รู้สึกว่าต่างหูระเกะระกะเกินไป จึงแอบถอดมันออกและวางไว้บนรถม้าคาดไม่ถึงจริงๆ ว่าในงานเลี้ยงจะมีคนไม่กินไม่ดื่ม แต่หันมาจับจ้องที่เครื่องหัวของตนเองแทนถูซินเยว่ยื่นมือไปจับที่ผมของตนเองอัตโนมัติ จากนั้นก็พูดเสียงราบเรียบว่า "ในเมื่อวันนี้ตระกูลจางเป็นเจ้าภาพ แขกสำคัญจึงเป็นตระกูลจาง แล้วเหตุใดข้าจักต้องแต่งตัวให้ดูดีขนาดนั้น""จนก็ยอมรับว่าจนเถอะ จะหาเหตุผลอะไรมาอ้างมากมายไปทำไม ในที่นี้ใครไม่รู้บ้างว่าพวกเจ้ามาจากบ้านนอก ข้าเองก็แค่รู้สึกเสียดายแทนใตเท้าซูเท่านั้น ทั้งที่มีมีอนาคตอันดี หากแต่งงานกับบุตรสาวขุนนางสักคน ก็คงยิ่งช่วยส่งเสริมให้เจริญก้าวหน้า แต่กลับเลือกจะเฝ้าอยู่แค่หญิงชาวบ้านเฉกเช่นเจ้า..."ประโยคหลังแม้ว่าจะไม่ได้พูดต่อจนจบ แต่ก็สามารถเข้าใจได้ถึงแม้บนใบหน้าของถูซินเยว่จะแสดงสีหน้าใดๆ แต่สาวรับใช้ที่อยู่ข้างๆ สีหน้าย่ำแย่มากแล้วนางอาศัยอยู่ที่ตระกูลซูมานาน ก็พอจะรู้ว่าถูซินเยว่ไม่ได้ไม่มีเงิน และเงินส่วนใ
หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง บทที่ 377 ดูถูก
ตั้งแต่ตอนที่อยู่ในหมู่บ้านต้าเย่ เพราะเรื่องเล็กๆ น้อยๆ หรือเพราะผลประโยชน์อันน้อยนิด แม้เป็นครอบครัวเดียวกัน ก็ยังสามารถโกรธแค้นกันจนตัดญาติขาดมิตรไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่นใด แค่ในตระกูลถู เพียงเพื่อสินสอดของตระกูลเหลียง ถูชิวหลานก็ดันทุรังจะสับเปลี่ยนตัวเธอกับลูกสาว ภายหลังยังไม่ยอมรับด้วย แถมยังผลักไสความผิดทุกอย่างไปที่เจ้าของร่างหากเธอไม่ได้ข้ามิติมาอยู่ในร่างของเจ้าของร่างซื่อบื้อคนนั้น นางจะใช้ชีวิตอยู่ในตระกูลซูอย่างไร เกรงว่าคงเหลือแต่เสี้ยววิญญาณแล้วอย่างด้านซูเฟิ่งอี๋ในตระกูลซู ตอนนั้นพวกเขาเองก็หวงแหนเงินเล็กๆ น้อยๆ เห็นชีวิตนางหยูกำลังตกอยู่ในอันตรายก็ยังไม่ยอมรักษาให้นางเรื่องราวของญาติสนิทมิตรสหายที่ทำร้ายคนใกล้ตัวเพียงเพื่อผลประโยชน์และเงินทองมีมากมายเกินกว่าจะพูด ขนาดบ้านเธอยังเป็นเช่นนี้ แล้วต้าฉีที่มีบ้านสกุลมากมายขนาดนี้ล่ะชาวบ้านธรรมดาทั่วไป อาจทำไปเพื่อเงินทอง แต่องค์ชายสามกับองค์ชายใหญ่ กลับทำเพื่อแก่งแย่งแผ่นดิน ขนาดที่เป็นการต่อสู้เพื่อความเป็นความตาย และไม่มีใครยอมอ่อนข้อให้ใคร ก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้"ชีวิตคนเรามีหลายเรื่องที่มักไม่เป็นดังที่หวัง ข
หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง บทที่ 376 อิจฉา
"วันนี้เป็นงานเลี้ยงของตระกูลจาง ข้าก็นึกว่าเจ้าจะพูดคุยเรื่องอะไรกับข้า คาดไม่ถึงว่าจะใช้เรื่องนี้มาข่มขู่ข้าในที่ๆ ไม่มีคนเช่นนี้?"ชายผู้นั้นหัวคิ้วกระตุก รีบก้มศรีษะลงแล้วพูดว่า "กระหม่อมมิบังอาจพ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่กระหม่อมทราบว่าองค์ชายสามเป็นคนเฉลียวฉลาด แต่ไหนแต่ไรมา การที่บุตรสายตรงรับสืบราชบัลลลังก์ต่อก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล แล้วไฉนองค์ชายสามจึงมิตั้งใจเป็นข้าราชบริพานบริสุทธิ์ คอยค้ำจุนเสด็จพี่ของพระองค์เล่าพ่ะย่ะค่ะ?"ฉีหวานหัวดราะเสียงดัง น้ำเสียงเย็นเยือกลงฉับพลัน เขาสะบัดแขนเสื้อ พร้อมสีหน้าเย็นชา "แม่ทัพหลิ่วพูดเช่นนี้ ช่างไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย ตอนที่ข้าพบกับมือสังหารไล่เอาชีวิตตอนที่รีบเดินทางกลับมาจากเป่ยเจียงอันไกล แม้วันนี้ข้าไม่พูด เชื่อว่าท่านแม่ทัพเองก็คงทราบดีว่าเป็นฝีมือของใคร?"ถูซินเยว่ที่นั่งอยู่ในศาลาชะงักงัน ที่แท้คนที่ยืนอยู่ตรงข้ามกับฉีหวานก็คือแม่ทัพหลิ่วนี่เอง หากนางจำไม่ผิดละก็ ก่อนหน้านี้ที่หน้าประตูตระกูลจาง ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ หลิ่วโหรวโหรวก็คือแม่ทัพหลิ่วผู้นี้สินะ?เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ถูซินเยว่ก็รู้สึกเซ็งขึ้นมา ถ้ารู้แต่แรกว่าพวกเขาจะคุยกันเรื่
หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง บทที่ 375 แอบฟัง
หลิ่วโหรวโหรวก็มองเห็นพวกเขาเช่นกัน และเมื่อนึกถึงความสนิทสนมของถูซินเยว่และซููจื่อหังวันนั้นในจวนซู นางก็กำหมัดแน่นแม่ทัพหลิ่ว หลิ่วถิง เมื่อเห็นว่าบุตรสาวของตนเองอยู่ๆ ก็หน้าตาไม่สดใส ทั้งที่เมื่อสักครู่ยังดีอกดีใจ ก็ขมวดคิ้วถามว่า "เป็นอะไรไป? มีคนรู้จักรึ?""เจ้าค่ะ..." หลิ่วโหรวโหรวกำลังจะอ้าปากพูด ฮูหยินหลิ่วที่อยู่ข้างๆ ก็ผลักนาง และส่งสายตาให้กับอีกฝ่ายหลิ่วโหรวโหรวจึงได้แต่หุบปากเงียบอย่างไม่พอใจนักฮูหยินหลิ่วเดินไปข้างๆ หลิ่วโหรวโหรวอย่างเงียบๆ กระตุกแขนเสื้อของบุตรสาวและพูดเตือนเสียงเบาว่า "เจ้าอย่าได้พูดถึงเรื่องของตระกูลซูอีก หากเจ้าพูดถึงอีกข้าจะไม่ยกโทษให้เจ้า! เมื่อกี้เจ้าไม่เห็นฮูหยินตระกูลซูหรือย่างไร? นางท้องโตขนาดนั้นแล้ว! เจ้าคิดจะไปเป็นภรรยาน้อยของคนอื่นหรือ? พูดออกไปรังแต่จะกลายเป็นเรื่องตลก!"หลิ่วโหรวโหรวสีหน้าย่ำแย่ทันทีแม้ว่าซูจื่อหังมีภรรยาหลวงอยู่แล้ว แต่ในใจนางนั่นก็เป็นเพียงหญิงบ้านนอกที่เทียบกับตนเองไม่ได้เลยด้วยซ้ำ นางซึ่งเป็นบุตรีสายตรงของจวนแม่ทัพ จะตกเป็นรองอยู่เป็นภรรยาน้อยของซูจื่อหังหรืออย่างไร?ลำพังแค่คิด นางก็ไม่ต้องการหลิ่วโหรวโหร
หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง บทที่ 374 งานเลี้ยงตระกูลจาง
ขณะที่ถูซินเยว่กำลังยุ่งอยู่กับการเปิดร้านขายเครื่องประดับ และนางหยูกำลังกังวลเรื่องลูกค้าอยู่นั้น เทียบเชิญฉบับหนึ่งก็ได้ส่งมาถึงที่บ้าน"เป็นงานฉลองวันเกิดของมารดาเฒ่าตระกูลจางจากเสนาบีดีกระทรวงการคลัง"ถูซินเยว่ถือเทียบเชิญไว้ในมือและยิ้มอย่างประหลาดใจ "ในเมืองหลวงแห่งนี้ข้านั้นไม่ได้รู้จักใครเลยสักคนหนึ่ง แต่นึกไม่ถึงว่าตระกูลจางจะส่งเทียบเชิญมาให้ข้า"สามีของตนเองก็เป็นข้าราชการขั้นเจ็ดเล็กๆ คนหนึ่ง แม้ว่าตระกูลจากจะไม่ใช่ข้าราชการชั้นสูง แต่ก็เป็นข้าราชการขั้นห้า และบรรพบุรุษก็ล้วนเป็นข้าราชการทั้งนั้น ซึ่งก็นับว่าเป็นตระกูลที่มีคุณธรรมสูงส่งการที่ส่งเทียบเชิญมาให้พวกเขาในงานเลี้ยงวันเกิดเช่นนี้ ก็เรียกได้ว่าไม่ได้ดูถูกพวกเขาเพียงแต่ คนในยุคโบราณส่วนมากจะดูแคลนคนทำธุรกิจ หากตนเองไปร่วมงานละก็ จะทำให้พวกเขารู้ว่าภรรยาของซูจื่อหังเป็นหญิงทำมาค้าขาย ก็ยากที่จะไม่ดูแคลนเดิมทีถูซินเยว่ไม่อยากไป แต่คาดไม่ถึงว่าซูจื่อหังจะหันมากุมมือเธอไว้ ยิ้มแล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจนักว่า "บุตรชายของใต้เท้าจางสนิทกับข้า ภรรยาของข้าเป็นหญิงสาวที่มีเสน่ห์มากที่สุดในใต้หล้า ไม่ว่าทำอะไรก็ดีทั้งนั้น แล
หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง บทที่ 373 ฮ่องเต้หมดสติ
สำหรับถูซินเยว่แล้ว จะเป็นลูกผู้ชายหรือผู้หญิงก็ไม่เป็นไร สิ่งสำคัญคือ การที่ลูกน้อยสามารถคลอดออกมาได้อย่างปลอดภัยเพราะในยุคโบราณการที่ผู้หญิงคลอดลูกนั้นเปรียบเสมือนการเดินไปขอบประตูนรก ดังนั้นการที่สามารถให้กำเนิดลูกได้อย่างปลอดภัยถือว่าเป็นเรื่องที่ไม่ง่าย เธอจึงไม่คาดหวังอย่างอื่นอีกแต่ว่าช่วงนี้เธอมักจะถูกนางหยูล้างสมองอยู่บ่อยๆ จนถูซินเยว่เองก็คิดว่าท้องนี้อาจจะเป็นลูกผู้ชายก็ได้เป็นผู้ชายก็ดี เพราะความคิดปิดกั้นในยุคโบราณนั้นสร้างความลำบากให้กับหญิงสาวอย่างมาก หากเป็นเด็กผู้ชาย ก็สามารถลดความลำบากหลายๆ อย่างให้เธอได้ไม่น้อยเดิมทีถูซินเยว่อยากจะถามฉงเป่าว่าในท้องตนเองนั้นเป็นเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงกันแน่ ซึ่งตามปกติแล้วขอเพียงเอาของกินมาล่อนิดล่อหน่อย ฉงเป่าก็ยอมพูดทุกอย่าง มีเพียงแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวที่ไม้ว่าถูซินเยว่ถามอย่างไร อีกฝ่ายก็ไม่ยอมบอก"อย่างไรเสียลูกก็อยู่ในท้องของข้า เจ้าจะบอกหน่อยมิได้หรือว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง? ถึงเจ้าพูดมา ด้วยเงื่อนไขการรักษาแบบนี้ข้าก็ทำอะไรเจ้าไม่ได้มิใช่หรือไง?"อีกอย่าง ถูซินเยว่เองก็ไม่มีความคิดการให้ความสำคัญชายมากกว่าหญิงด
