บทที่ 282 กลับบ้าน

"จริงสิ วันนี้ข้าได้รับจดหมายจากที่บ้าน บอกว่าให้เรากลับบ้านสักครั้ง" ป้อนอาหารไปได้ครึ่งทาง จู่ ๆ ซูจื่อหังก็นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้ จึงรีบพูด

เดิมทีถูซินเยว่ยังคิดว่าวันนี้ซูจื่อหังออกไปทําอะไร ที่แท้ก็จดหมายมานี่เอง

"ที่บ้านพูดอะไรบ้าง?" ถ้าไม่มีอะไร ที่บ้านจะไม่ส่งจดหมายมาแน่นอน ในเมื่อตอนนี้ส่งจดหมายมาแล้ว ถูซินเยว่เดาว่าน่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นที่บ้าน

จริงดังคาด เธอเพิ่งเอ่ยปากถาม ซูจื่อหังก็พยักหน้าแล้วพูดว่า "แม่สบายดี ไม่มีอะไรหรอก แค่บอกข้าว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับท่านย่า"

พูดถึงตรงนี้ สีหน้าของซูจื่อหังก็เคร่งขรึมขึ้นมา

สัญชาตญาณของถูซินเยว่รู้สึกถึงความผิดปกติ จึงรีบดึงแขนเสื้อของเขาไว้ แล้วถามว่า "เจ้าอย่าพูดครึ่ง ๆ กลาง ๆ สิ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เจ้ารีบพูดสิ"

"ได้ยินหยวนเป่าบอกว่าท่านย่าเป็นล้ม ตอนนี้นอนอยู่บนเตียง ไม่รู้สึกตัวเลย" ซูจื่อหังถอนหายใจ

แม้ว่าเมื่อมองย้อนกลับไปในอดีต แม่เฒ่าตระกูลซูจะไม่ดีต่อพวกเขาแม่ลูก แต่อย่างไรก็เป็นญาติที่สายเลือดเดียวกัน ตอนนี้เกิดเรื่องใหญ่แบบนี้ ในใจของซูจื่อหังย่อมรู้สึกไม่สบายใจเป็นธรรมดา

เมื่อเห็นท่าทางของซูจื่อหัง ถูซินเยว่