บทที่ 272 เจ้าต้องช่วยข้านะ

เมื่อได้ยินว่าเฉินหวานเดินมา กู้เยว่หวาก็รีบจัดทรงเผ้าผม ใช้มือลูบปอยผมตนเอง แล้วจึงหันหลัง พร้อมเผยรอยยิ้มหวาน "เฉินหวาน ข้ารู้มาว่าผิงโจวเปิดโรงละครใหม่แห่งหนึ่ง เจ้าจะไปดูกับข้าไหม?"

เฉินหวานเดินผ่านหน้านางไปด้วยใบหน้าไร้ซึ่งอารมณ์

กู้เยว่หวากัดริมฝีปากด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ แล้วรีบยื่นมือไปดึงแขนเสื้อของเฉินหวานไว้ ไม่ยอมให้เขาเดินจากไป

ชายหนุ่มหันมา แม้ว่าบนใบหน้าจะไม่มีอารมณ์ใดๆ แต่กลับมีแววเย็นเยือกในดวงตา ทำให้กู้เยว่หวาตกใจจนถอยหลังไปสองก้าว

นางรีบปล่อยมือจากแขนเสื้อของเฉินหวาน และก้มหน้าพูดอย่างน้อยใจว่า "เจ้าอย่าเอาแต่ดุข้าเช่นนี้สิ~"

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำพูดของนางได้ผลหรือไม่ สีหน้าของเฉินหวานถึงผ่อนเบาลงขึ้นเล็กน้อย

เขาพยักหน้าแล้วพูดขึ้นว่า "ขอเพียงเจ้าตอบคำถามของข้าสองสามข้อ ข้าจะลองคิดทบทวนเรื่องไปดูละครกับเจ้า"

"คำถามอะไรหรือ?" เมื่อได้ยินว่าเฉินหวานยินดีจะไปกับตนเอง กู้เยว่หวาจะยังหลงเหลือความระแวดระวังเสียที่ไหน แม้แต่ความไม่พอใจเมื่อสักครู่ ก็หายวับไปจนไม่เหลือร่องรอย นางดีใจจนแทบจะกระโดดตัวโยน จ้องมองอีกฝ่ายไม่วาง พร้อมสีหน้าท่าทางร้อนใจ

"เจ้าถามมา ข้ารับรอง