บททั้งหมดของ หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: บทที่ 311 - บทที่ 320

ถูซินเยว่เงยหน้าขึ้นและมองไปที่ซูจื่อหัง จากนั้นก็ผลักมือของอีกฝ่ายออกไปและพูดด้วยน้ำเสียงหดหู่ว่า "ข้าไม่ไป""ทำไม?"หญิงสาวก้มศีรษะลงมาใกล้หน้าอกของเธอเรื่อยๆ แต่ใบหน้าของเธอนั้นเห็นได้ชัดว่าไม่มีความสุข"ไม่อยากไป"ซูจื่อหังอดขำไม่ได้เขาจับมือของถูซินเยว่แล้วพูดอย่างจริงจัง "ข้าไม่รู้จักแม่นางหลิ่วคนเมื่อกี้จริงๆ เพียงแต่เมื่อวันก่อนนางโดนขโมยกระเป๋าเงิน ข้าเลยช่วยตามกลับมาให้ จากนั้นนางก็ตามข้ามาตลอดเลย"ในเรื่องนี้ซูจื่อหังไม่คิดปิดบังถูซินเยว่อยู่แล้ว เพราะอย่างไรแล้วเขาก็เป็นคนตรงไปตรงมาและไม่มีอะไรที่พูดไม่ได้ไม่ใช่ว่าถูซินเยว่ไม่เชื่อซูจื่อหัง แต่ก็แค่โมโหขึ้นมาเฉยๆ ตอนนี้เมื่อได้ยินชายหนุ่มสัญญาแบบนี้แล้ว เธอก็ไม่โวยวายโดยไม่มีเหตุผลอีก"ข้าเชื่อท่าน"แล้วรอยยิ้มที่จริงใจปรากฏขี้นบนใบหน้าของซูจื่อหังถูซินเยว่กลัวว่าเขาจะได้ใจจนลืมตัว เธอจึงรีบพูดต่อว่า "แต่ว่าเราต้องตกลงกันก่อนนะว่าถ้าท่านทำอะไรที่มันล้ำเส้นเกินไป ข้าก็จะไม่ยกโทษให้ท่าน!"คนสองคนอยู่กินด้วยกันกัน ถูซินเยว่ก็จะไม่สงสัยใครโดยไม่มีเหตุผล แต่อย่างไรก็ตามความไว้วางใจของเธอมีให้เขาได้เพียงครั้งเดียวเท

หากไม่เพราะถูซินเยว่ มายืนจังก้าต่อหน้าให้เห็น เขายังนึกว่าสายตาตนเองมีปัญหาเสียด้วยซ้ำเมืองหลวงอยู่ห่างจากหมู่บ้านต้าเย่ไกลนับพันลี้ ต่อให้นางกับซูจื่อหังล้วนเป็นผู้ชาย ระหว่างทางก็ต้องระหกระเหิน ลำบากตรากตรำกว่าจะมาถึงเมืองหลวงได้แต่นี่ถูซินเยว่เป็นผู้หญิงแท้ ๆ นางมาได้อย่างไรกัน?"อาซ้อ ใช่ท่านจริงหรือน่ ข้ายังนึกว่าตัวเองฝันไปซะอีก"หนิงอวี้ตกใจเป็นอย่างมาก เดินมาตรงหน้าคนทั้งคู่ พลางพิจารณาถูซินเยว่ตั้งแต่หัวจรดเท้าหลายรอบ จึงได้เกิดความมั่นใจ“แล้วจู่ ๆ มาเมืองหลวงได้ยังไง ที่บ้านยังมีแม่ต้องดูแลไม่ใช่หรือ?"ถูซินเยว่คล้องแขนขอซูจื่อหัง พลางยิ้มเบา ๆ ใบหน้าเรียวเท่าฝ่ามือดูหมดจด ไม่ว่าจะพูดจาหรือยิ้มล้วนแสดงถึงความงามอันบาดตาทั้งสิ้นเรื่องตระกูลไป๋ถูกซูจื่อหังรับรู้เข้า ก็ถือว่าเหนือความคาดหมายแล้ว นางไม่ต้องการจะบอกคนนอกที่ไม่เกี่ยวข้องกับตนเองอีก ด้วยเหตุนี้ถูซินเยว่จึงได้แต่กล่าวว่า "นับแต่แต่งงานกันมา ยังไม่เคยได้พรากจากท่านพี่เลย ช่วงนี้ที่ท่านพี่ออกจากบ้าน ในใจจึงรู้สึกเป็นห่วงนัก ท่านแม่ก็เกรงว่าเขาจะมาลำบากที่เมืองหลวง จึงให้ข้าติดตามคนตระกูลไป๋แห่งผิงโจวมาด้วยก

ถูซินเยว่เหลือบมองเขาเล็กน้อย เลิกคิ้วพลางถามว่า "ใครเป็นคนกำหนด ว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ จะต้องเกรงกลัว ข้าไม่กล้าเสียอย่าง ใครจะมาทำอะไรข้าได้?"อีกอย่าง ภูเขาหิมะในสายตาของคนสมัยก่อน อาจมีความสูงใหญ่และลึกลับน่ากลัว แต่สำหรับคนสมัยใหม่อย่างนางที่เคยปีนผ่านเขาหิมะมาแล้ว มันก็เป็นเพียงภาพธรรมชาติทั่วไปเท่านั้นไม่เห็นจะมีอะไรน่าหวาดกลัวเพียงแต่ระหว่างทางขึ้นเขานั้น ดูขาวโพลนไปทั่ว หากเป็นคนที่ไม่รู้เส้นทาง อาจหลงทางอยู่บนเขาก็เป็นได้เห็นไป๋อี้หรันยังคงมองตนอย่างครุ่นคิด ถูซินเยว่จึงโบกมือและกล่าวว่า "สิ่งที่เราควรคิดคำนึงไม่ใช่เรื่องนี้ แต่เป็นเพราะเร่งเดินทางมาเร็ว จนข้าหิวจะแย่แล้ว รีบหาโรงเตี๊ยมพักก่อนดีกว่า""ก็ได้" ไป๋อี้หรันพยักหน้ามองตามแผ่นหลังของถูซินเยว่ สายตาของชายหนุ่มมีแววลึกซึ้งไม่รู้เพราะเหตุใด เขามักรู้สึกว่าหญิงสาวเบื้องหน้าผู้นี้ ดูคล้ายกับเป็นป่าลึก ให้คนมองดูแล้วไม่เห็นที่สิ้นสุด แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ คนก็ยิ่งอยากค้นคว้า จนแทบอยากจุดไฟเผาป่านั้นให้ราบเป็นหน้ากลอง เพื่อดูว่าข้างในมีอะไรอยู่กันแน่อำเภอเทียนซานเป็นเพียงที่เท่าหยิบมือในเชิงเขาเท่านั้น เนื่องจากอาก

เทียบกับตอนขึ้นเขาใหม่ ๆ มีความแตกต่าง ยิ่งเดินลึกเข้าไปเท่าไร ผู้คนก็ยิ่งกระจัดกระจายมากขึ้นผู้คนที่ตามพวกเขามาหาบัวหิมะเทียนซานเช่นกัน บัดนี้ต่างกระจายไปหมดแล้วทางเดินเบื้องหน้ายังไม่ลาดชันมากนัก ใกล้เคียงกับพื้นราบ ตามพื้นเต็มไปด้วยหิมะหนาทึบ รอบข้างไร้สรรพเสียงใด ๆ นอกจากเสียงรองเท้าที่ย่ำลงบนพื้นหิมะแล้ว แทบไม่มีเสียงอื่นใดอีก ช่างเป็นความเงียบสงัดอย่างแท้จริงนอกจากตอนขึ้นเขาแรก ๆ ที่มีการพูดคุยกับเถ้าแก่บ้าง หลังจากนั้นอาจเพราะบรรยากาศตึงเครียดเกินไป ทุกคนจึงต่างไม่พูดจา ได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดินตามหลังเถ้าแก่แรกเริ่มที่ออกจากบ้านมา ถูซินเยว่ยังห่วงว่าการขึ้นเขาหิมะจะรู้สึกเหน็บหนาว จึงเพิ่มเสื้อผ้ามาอีกหลายตัว แต่บัดนี้กลับกลายเป็นยิ่งเดินก็ยิ่งอุ่นขึ้น ซ้ำยังมีเหงื่อออกซึมตามแผ่นหลังอีกไป๋อี้หรันก็รู้สึกเช่นเดียวกัน รวมถึงบ่าวเด็กชายอีกสองคนก็ไม่แตกต่างเพียงแแต่ถูซินเยว่และไป๋อี้หรันเอาแต่ก้มหน้าเดินตามหลังเถ้าแก่ ต่างไม่พูดไม่จา เว้นแต่บ่าวเด็กชาย คล้ายอดรนทนไม่ไหวจึงได้เอ่ยปากโอดครวญ"ยิ่งเดินก็ยิ่งร้อนขึ้น หากรู้แต่แรกจะไม่หอบหิ้วของมามากมาย ซ้ำยังมีผ้านวมมาอีก แบก

เมื่อกี้ตอนที่นั่งล้อมกองไฟกินอาหารแห้ง คำพูดที่เถ้าแก่พูดกับกวานเหยียนไม่มีคำไหนเป็นเท็จ ในวันที่หิมะปกคลุมโดยเฉพาะคืนที่มีพระจันทร์เช่นนี้ มักจะพบกับหมาป่าร้ายได้ง่ายๆสัตว์อย่างหมาป่าโดยธรรมชาติแล้วมักอยู่รวมกันเป็นฝูง หากพบแค่ตัวเดียวก็หมายความว่าด้านหลังยังรออยู่อีกเป็นฝูง ตอนนี้รอบๆ พวกเขาไม่มีอะไรเลย มีเพียงแค่คนสี่คน และในนั้นเป็นคนป่วยตัวผอมแห้งหนึ่งคน กับผู้หญิงอีกหนึ่งคน หากเจอเข้ากับฝูงหมาป่าจริงๆ อย่าว่าแต่หนีเลย ถึงตอนนั้นเกรงว่าจะไม่มีเหลือแม้แต่เสี้ยวกระดูกดังนั้นตอนที่อยู่เฝ้ายามเถ้าแก่จึงระวังอย่างมาก เพราะกลัวจะเจอกับฝูงหมาป่า ตอนที่เลือกสถานที่ตั้งเต็นท์ เขาก็ระมัดระวังมากเช่นกันโดยเดินไปสำรวจดูรอบๆ แต่เมื่อไม่พบรอยเท้าของฝูงหมาป่าจึงได้วางใจเพียงแต่เมื่อได้ยินเสียงครวญครางท่ามกลางเสียงลม ทันใดนั้นเถ้าก็รู้ทันทีว่าสิ่งที่หวาดกลัวกำลังเข้ามา บางทีคืนนี้พวกเขาคงจะได้พบกับสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในเขาเทียนซานเข้าแล้วสีหน้าของเขามีความระมัดระวังมากกว่าเมื่อกี้นี้มาก เขายื่นมือมาจับไม้ฟืนท่อนหนึ่งจากกองไฟ ดวงตากว้านมองไปรอบๆ ด้วยความระมัดระวังพร้อมความหวาดกลัวราวกับนก