All Chapters of หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: Chapter 331 - Chapter 340

เพียงแต่ว่า ที่ยิ่งทำให้ไป๋อี้หรันตกตะลึงก็คือ พิษประหลาดในร่างกายกลับเป็นพิษจากหนานเจียงนี่สิหากเขาจำไม่ผิดละก้อ นับแต่เกิดมา แทบไม่เคยออกจากเมืองผิงโจวเลยซักครั้ง หนานเจียงเป็นเมืองเล็ก ๆ ที่อยู่ทางใต้ มีป่าเขาล้อมรอบ ลือกันว่าเต็มไปด้วยงูเงี้ยวเขี้ยวขอและสัตว์ร้ายมากมาย คนต่างถิ่นถ้าบุ่มบ่ามเข้าไป สุดท้ายอาจประสบกับความหายนะก็เป็นได้บัดนี้มาหวนคิดดู ตระกูลไป๋ไม่เคยข้องแวะใด ๆ กับคนของหนานเจียง ยิ่งอย่าว่าแต่ล่วงเกินเลย เมื่อเป็นเช่นนี้ แล้วตนจะถูกพิษของหนานเจียงเข้าได้อย่างไรกัน?ใครคือผู้คิดร้ายต่อเขา?ไป๋อี้หรันตรองไม่ตก แต่กลับรู้สึกว่า เบื้องหลังคล้ายมีมือใหญ่อยู่ข้างหนึ่ง กำลังบีบคอหอยของตนไว้อยู่ และข้างหลังก็กางเป็นร่างแหอันใหญ่ ทำให้เขาไม่อาจดิ้นรนได้ส่วนภายในห้อง ถูซินเยว่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เด็กสาวที่ไป๋อี้หรันพามากลับไม่ได้ช่วยประโยชน์มากนัก"ฮูหยินมีอะไรจะให้รับใช้อีกไหมเจ้าคะ ข้ารับเงินจากคุณชายไป๋มาหนึ่งตำลึง ไม่อยากไปง่าย ๆ โดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลย" เด็กสาวผู้นี้อายุราวสิบสามปี หน้าตาหมดจดพอใช้ เพียงแต่ร่างกายค่อนข้างซูบผอม คล้ายกับขาดอาหารมานานปีถ

ถูซินเยว่บอกว่าในตัวไป๋อี้หรันยังมีพิษตกค้าง ไม่ใช่การหลอกลวงเขา หากแต่เป็นเช่นนั้นจริง ๆและพิษที่อยู่ในตัวไป๋อี้หรันนั้น แม้แต่ถูซินเยว่ก็ไม่รู้ชื่อ รู้เพียงว่าต้นตอมาจากหนานเจียง เคยสูญหายไปนาน คล้ายกับมาจากลัทธิอะไรซักอย่างหนทางยาวไกลถึงเพียงนั้น ไป๋อี้หรันมาถูกพิษชนิดนี้ได้อย่างไร ถูซินเยว่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันแม้จะคิดไม่ตก แต่นางก็ไม่ได้เอ่ยปากถาม เพราะปกติในตระกูลใหญ่มักมีเรื่องบางอย่างที่ต้องปกปิด บางครั้งการรู้มากก็ไม่ใช่เรื่องดี อาจทำให้ตนเอาชีวิตไปทิ้งก็ได้แม้ว่าตอนนี้ เปลือกนอกนางจะเป็นผู้มีบุญคุณที่ช่วยชีวิตไป๋อี้หรันเอาไว้ และเขาก็ให้เกียรตินางไม่น้อย แต่ในใจคนอื่นจะคิดยังไงก็สุดจะรู้ได้นางอยู่ในที่แจ้ง คนวางยาพิษอยู่ในที่ลับ จึงควรต้องระวังตัวให้มากและเป็นดั่งที่ถูซินเยว่ได้กล่าวไว้ ในตัวของไป๋อี้หรันยังมีพิษตกค้างอยู่จริง ๆ เพราะยังไงเขาก็ถูกพิษมายี่สิบกว่าปี สั่งสมมายาวนาน จะให้กำจัดให้หมดสิ้นในคราวเดียวก็เห็นทีจะยากดังนั้นไป๋อี้หรันจึงทำตามคำแนะนำของถูซินเยว่ ผสมยาลงในถังไม้ แช่และอาบกว่าครึ่งชั่วยาม จนเห็นน้ำใสแต่เดิมค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีดำคล้ำ จึงขมวดคิ้ว

"ท่านแม่ ที่ผ่านมาสบายดีหรือเปล่า?""สบายดี ๆ" นางหยูพยักหน้า พลางรีบยืนขึ้น และพิจารณาถูซินเยว่ตั้งแต่หัวจรดเท้า จากนั้นจึงได้กล่าวว่า "เจ้ากับจื่อหังต่างไม่อยู่ทั้งคู่ ปกติข้าอยู่ว่าง ๆ ไม่มีอะไรทำ ได้แต่เฝ้ารอให้พวกเจ้ากลับมาเร็ว ๆ"ถูซินเยว่พยักหน้าพร้อมกับกล่าวว่า "ข้ากลับมาแล้ว ท่านแม่ และไปเมืองหลวงเยี่ยมท่านพี่มาด้วย""เจ้าไปพบจื่อหังด้วยหรือ?"ถูซินเยว่พยักหน้า หากไม่เพราะตนต้องรีบเดินทางต่อ บวกกับเกรงว่าจะรบกวนการท่องตำราของซูจื่อหัง ใจจริงนางก็อยากอยู่เมืองหลวงให้นานกว่านั้นด้วยซ้ำ"ท่านพี่อยู่เมืองหลวงสบายดี ตอนนี้ใกล้จะสอบแล้ว คาดว่าผ่านอีกช่วงหนึ่งคงน่าจะส่งข่าวมาได้" ถูซินเยว่กล่าว"งั้นก็ดีแล้ว งั้นก็ดี" นางหยูพยักหน้า และกล่าวต่ออีก "หวังว่าจื่อหังจะสอบติดขุนนาง เพื่อเชิดชูวงศ์ตระกูลของเรา"ถูซินเยว่กลับไม่ห่วงเรื่องนี้ซักเท่าไหร่ เพราะยังไง ซูจื่อหังในสายตาของนาง เป็นคนมีความสามารถโดดเด่นอยู่แล้ว ยิ่งบวกกับความจำเป็นเลิศของเขาด้วยแล้ว ถ้าจะสอบไม่ติด นางคงไม่เชื่อเด็ดขาด"ท่านแม่วางใจเถอะ ท่านพี่ต้องสอบได้แน่นอน""จริงสิ เจ้าเพิ่งกลับมา คงจะหิวแย่แล้ว ข้าจะไปท

เหตุเพราะน้าหลินไม่อยากพูด ถูซินเยว่จึงไม่คิดฝืนใจนาง มีแต่กำชับให้น้าหลินดูแลสุขภาพตัวเองให้ดี พร้อมพูดคุยเกี่ยวกับกิจการในร้านขายเครื่องประดับ จากนั้นก็ขอตัวกลับบ้านเมื่อกลับมาถึงบ้าน นางหยูได้เตรียมอาหารไว้เต็มโต๊ะแล้ว ถูซินเยว่เห็นเข้า มุมปากก็แทบกระตุก พลางกล่าวอย่างอ่อนใจว่า "ท่านแม่ อาหารเยอะถึงเพียงนี้ ข้าคงกินไม่หมด สุดท้ายก็ต้องสิ้นเปลืองเปล่า ๆ ทีหลังทำกินง่าย ๆ เถอะ เราสองคนแค่กับข้าวสี่อย่างก็เพียงพอแล้ว"เมื่อเห็นอาหารเต็มโต๊ะเช่นนี้ มีทั้งปลาและเนื้อ นางหยูก็เช็ดมืออย่างกระดาก เพิ่งคิดได้ว่าตนทำอาหารมากไปแล้วจริง ๆเพียงแต่แรก ๆ ตอนทำนั้น นางไม่ได้คิดอะไรมากมาย ในใจคิดเพียงว่า ตอนนี้ซินเยว่กำลังตั้งครรภ์อยู่ ส่วนใหญ่หญิงที่มีครรภ์นั้น มักจะเบื่ออาหารง่าย และนางก็ไม่รู้ว่าซินเยว่ชอบกินอะไรบ้าง จึงอยากทำทุกอย่างที่นางสามารถจะกินได้"แม่รู้แล้ว ทีหลังเจ้าอยากกินอะไร ให้มาบอกล่วงหน้า แล้วข้าจะได้ทำไว้ให้""ได้" ถูซินเยว่พยักหน้า เห็นนางหยูยอมเชื่อฟังตนเอง ก็ค่อยเบาใจลงบ้างเพราะในอดีตมักมีแม่สามีบางราย ที่ให้ความสำคัญแก่หลานของตนมากกว่า โดยไม่สนใจว่าสะใภ้จะชอบหรือไม่ช

แท้ที่จริงแล้ว โดยพื้นฐานนิสัยของนางหยูนั้น เป็นหญิงที่หัวโบราณเป็นอย่างมาก ซึ่งสตรีโบราณมักจะอนาถเช่นนี้เสมอ ถูกสั่งสอนมาแต่เล็กว่าเมื่อออกเรือนไปแล้ว ก็ต้องปรนนิบัติรับใช้ครอบครัวสามีให้ดี ไม่ว่าพวกเขาจะเห็นนางเท่าเทียมหรือไม่ ก็ต้องถือความกตัญญูไว้ก่อนแม่เฒ่าตระกูลซูหากว่ารังแกนางหยู อย่างมากก็แค่ถูกนินทาว่าเป็นแม่สามีที่ใจร้าย แต่ทว่า ถ้าสะใภ้ไร้ซึ่งความกตัญญู ก็อาจถูกผู้คนแช่งชักหักกระดูกเลยทีเดียวด้วยเหตุนี้ แม้ว่าที่ผ่านมา แม่เฒ่าตระกูลซูแทบไม่ใยดีต่อชีวิตของนางหยูเลย และบัดนี้นางมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น ในใจก็ยังคิดถึงแม่เฒ่าตระกูลซูอยู่ดีถูซินเยว่แม้จะไม่พอใจในเรื่องนี้ แต่ก็ไม่อาจห้ามปรามนางหยูได้นับแต่ซูฟาเสียงแต่งไปเข้าบ้านของภรรยา สุขภาพของแม่เฒ่าตระกูลซูก็นับวันจะย่ำแย่ลง ตอนที่นางหยูย้ายออกไปนั้น อีกฝ่ายยังพอมีสติอยู่บ้าง เพียงแต่ไม่ค่อยพูดจามากนัก แต่นึกไม่ถึงว่า เมื่อนางหยูกลับมาอีกครั้ง แม่เฒ่าจะดูทรุดโทรมลงไปมากในสายตาของนางหยู เห็นนางซูบผอมจนเหลือแต่กระดูกแล้ว"ท่านแม่?" ขณะเดินไปถึงข้างเตียง เห็นเบ้าตาลึกของแม่เฒ่าตระกูลซูแล้ว นางหยูบอกไม่ถูกว่านั่นคือควา