All Chapters of หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: Chapter 351 - Chapter 360

ลุงเฉียนมองลงไป แม้โถงใหญ่ข้างล่างจะมีคนนั่งอยู่เยอะก็ตามแต่ด้วยความที่เด็กน้อยคนนั้นร้องไห้หนักมาก ดังนั้นลุงเฉียนจึงมองเห็นครอบครัวที่ถูซินเยว่บอกได้ในทันทีเมื่อมองเหลียงปินและแม่ของเขา เห็นหน้าตาพวกเขาเหมือนพวกชาวบ้านโลภมากชอบเอาเปรียบ ลุงเฉียนคิดว่างานนี่ไม่น่ายากจึงพยักหน้าแล้วตอบ "ไม่ต้องห่วง เรื่องนี้มอบให้ข้าจัดการเอง"ถูซินเยว่พยักหน้ายิ้มมองลุงเฉียนถึงลุงเฉียนจะเป็นแค่พ่อบ้านจัดซื้อของโรงเตี๊ยมเทียนเซียง แต่เขาฉลาดและมีไหวพริบมาก ในเมื่ออีกฝ่ายบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วงก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วถูซินเยว่พยักหน้าแล้วยิ้มตอบ "ลุงเฉียนจัดการข้าย่อมวางใจอยู่แล้ว"เมื่อลุงเฉียนบอกไปว่าไม่มีปัญหาแล้วก็ขอตัวไปก่อนถูซินเยว่ถึงค่อยวางใจแล้วนั่งกินข้าวกับนางหยูอย่างสบายใจหลังจากกินข้าวเสร็จ ถูซินเยว่ออกไปทางอีกฝั่งพร้อมนางหยูเพราะไม่อยากเผชิญหน้ากับเหลียงปินพวกเขาจ้างคนขับรถที่ไว้ใจได้และนั่งรถม้าออกเดินทางไปผิงโจวแม้ถูซินเยว่จะออกไปแล้วแต่เหลียงปินยังคงนึกย้อนความอยู่แม้จะไม่ได้พูดออกมาแต่ในใจเหลียงปินยังรู้สึกคับข้องใจ เพราะเดิมทีถูซินเยว่ควรเป็นเมียของเขา แต่แล้วเพราะ

จากชิงเฉิงไปยังผิงโจว เดินทางเพียงแค่ไม่กี่วันเท่านั้น สามวันให้หลัง ถูซินเยว่กับนางหยูก็มาถึงเมืองผิงโจวทั้งคู่มาถึงบ้านพักในเมืองผิงโจว นั่งยังไม่ทันได้ก้นร้อน ก็ได้รับจดหมายที่ส่งมาจากเมืองหลวง"ต้องเป็นจื่อหังแน่" นางหยูรอคอยข่าวของซูจื่อหังที่มาจากเมืองหลวงนานแล้ว บัดนี้เห็นจดหมายมา ก็แย้มยิ้มหน้าบานทันที"ถึงเวลานี้แล้ว ผลการสอบน่าจะประกาศออกมาเรียบร้อย"ขณะที่ถูซินเยว่กำลังฉีกจดหมายอยู่ นางหยูรีบเตือนนางให้รู้เดิมทีถูซินเยว่ยังคิดว่า จดหมายของซูจื่อหังฉบับนี้เพียงแต่แจ้งข่าวธรรมดา แต่พอฟังนางหยูพูดเช่นนี้ ฉับพลันนางก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาบ้าง การสอบจอหงวนในสมัยโบราณ แทบไม่ด้อยกว่าการสอบเอ็นทรานซ์ของยุคสมัยใหม่ เพราะเป็นการชี้ชะตาของคน ๆ หนึ่งก็ว่าได้ ต่อให้ถูซินเยว่เอง ก็ยังรู้สึกหายใจติดขัดขึ้นมา"ท่านแม่" เมื่อนำจดหมายออกมาแล้ว ถูซินเยว่ก็กลายเป็นสีหน้าอมทุกข์ กล่าวอยางอ่อนใจว่า "ก่อนสอบก็ตื่นเต้นนัก มาตอนนี้เป็นเช่นนี้อีก จนข้าแทบไม่กล้าเปิดอ่านแล้ว"พูดพลาง นางก็ยื่นจดหมายส่งให้นางหยู แต่มาคิดอีกที นางหยูอ่านหนังสือไม่ออกนี่นา จึงต้องนำกลับมาอีกครั้งเห็นนางหยูสองมื

คือกู้เยว่หวาถูซินเยว่จำเสียงของนางได้ แทบจะในฉับพลันทันใดแต่ว่า นางก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย นี่มันเวลาไหน ทำไมจู่ ๆ กู้เยว่หวามาหาถึงบ้านได้เพราะเท่าที่นางรู้ นับแต่เฉินหวานไปจากเมืองผิงโจว กู้เยว่หวาก็ไม่ค่อยได้มาหาตนอีกถูซินเยว่รีบเปิดประตูเร็วพลัน ที่ไหนได้ กู้เยว่หวายืนอยู่ด้านนอกกลับสองตาแดงก่ำ ซ้ำยังตาบวมปูด แสดงถึงว่าได้ผ่านการร้องไห้อย่างหนักมา"นี่มันเกิดอะไรขึ้น" กู้เยว่หวาเป็นหญิงสาวที่ใสซื่อ ถูซินเยว่จึงค่อนข้างชอบนางอยู่มาก เมื่อเห็นนางร้องห่มร้องไห้จนน่าสงสารเช่นนี้ จึงรีบดึงตัวเข้ามาในบ้านทันที"ซินเยว่" กู้เยว่หวาขยี้ตาตนเอง เช็ดน้ำตาจนแห้ง กล่าวด้วยน้ำเสียงแหบเครือว่า "ข้าไม่รู้จะไปที่ไหนได้อีก จึงต้องมาอยู่กับเจ้าชั่วคราวที่นี่"ถูซินเยว่หยุดชะงัก รู้แล้วว่าคงเกิดอะไรขึ้นแน่"ทำไมไม่กลับบ้านล่ะ ที่บ้านเกิดเรื่องหรืออย่างไร?""ไม่ใช่" กู้เยว่หวาส่ายหน้าก่อน แต่แล้วก็พยักหน้า กล่าวเสริมต่อว่า "ใช่ ข้าก็ไม่รู้จะพูดยังไงดี ซินเยว่ ข้าไม่อยากกลับไปบ้านอีกแล้ว ข้ารู้สึกว่าตัวเองไม่มีบ้านอีก""อยู่ดี ๆ ทำไมพูดจารุนแรงเช่นนี้ล่ะ"ถูซินเยว่เห็นนางร้องไห้จนน่าสงสา

น้ำเสียงของถูซินเยว่มั่นใจเต็มเปี่ยมกู้เยว่หวาจ้องมองถูซินเยว่นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงได้กล่าวต่อ "สามีภรรยาคือคน ๆ เดียวกัน เจ้าเชื่อใจเขาเช่นนี้ย่อมเป็นเรื่องดี แต่ว่า แต่ซักวันหนึ่ง เกิดสามีเจ้านอกใจจริง ๆ เจ้ามิเสียใจแย่หรอกหรือ?"กู้เยว่หวาใช่ว่าจะมีเจตนาทำให้เสียบรรยากาศ เพียงแต่หลังเกิดเหตุการณ์พ่อแม่ของนางมา ทำให้ยากจะเชื่อได้ว่า ระหว่างสามีภรรยาจะได้อยู่ร่วมอย่างมีความสุขจริง ๆเดิมทีกู้เยว่หวาเพียงแต่ถามไปเรื่อยเปื่อย แต่ไม่คาดคิดว่า ถูซินเยว่จะเอาเรื่องนี้ไปขบคิดอย่างจริงจัง นางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงได้กล่าวว่า "หากว่าซูจื่อหังนอกใจข้าจริง ข้าก็คงไม่อดทนเช่นกัน ถึงตอนนั้นอาจจะพาลูกหนีไป และต่อจากนั้น ก็จะไม่เกี่ยวข้องใด ๆ กับเขาอีก ถือว่าในอดีตตัวเองตาบอด ดูคนผิดไป"กู้เยว่หวาหยุดชะงัก มองดูถูซินเยว่ด้วยความแปลกใจ คล้ายกับได้พบเจอคนที่ตนไม่เคยรู้จักมาก่อนอย่างนั้น นางถอนใจและกล่าวว่า "เจ้าเป็นคนใจแข็งนัก หากเป็นข้า คงไม่กล้าทำเรื่องเช่นนี้ออกมา อย่างตอนนี้แม่ข้าทะเลาะกับท่านพ่อก็จริง นางเพียงแต่โกรธว่า เหตุใดท่านพ่อต้องนอกใจนาง แต่ไม่เคยคิดหนีออกจากบ้านแม้แต่

แม้ถูซินเยว่จะไม่เคยพบหน้ากู้ฮูหยินผู้นี้ แต่ดูจากที่ใต้เท้ากู้ไม่กล้ารับอนุภรรยามาเป็นเวลาหลายปี ได้แต่เลี้ยงดูหลินเพียวเหมียวให้อยู่ข้างนอก ก็แสดงว่ากู้ฮูหยินไม่ใช่คนที่เข้าถึงได้ง่ายนักแต่ว่า น้าหลินเป็นคนอ่อนนอกแต่แข็งใน ก็คงไม่ยอมให้ใครมาง่าย ๆไหน ๆ ก็ว่างอยู่ ถูซินเยว่จึงรอน้าหลินไปพลาง พร้อมเปิดดูสมุดบัญชีในห้องไปพลาง แต่ที่นางแปลกใจก็คือ นางดูบัญชีในมือจนหมดทั้งเล่มแล้ว ก็ยังไม่เห็นน้าหลินขึ้นมาซักทีตามหลักถ้ากู้ฮูหยินมาพบ ถ้าไม่ข่มขู่ให้หลินเพียวเหมียวไปจากใต้เท้ากู้เสีย ก็คือจะมาเล่นงานนาง จึงไม่จำเป็นต้องอยู่คุยเป็นชั่วยามก็ยังไม่เลิกราซักทีถูซินเยว่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จึงได้วางสมุดบัญชีในมือลง พร้อมกับเดินออกไปด้านนอกนั้น บ่าวคนหนึ่งกำลังเช็ดฝุ่นอยู่ที่ทางเดิน เมื่อเห็นถูซินเยว่ออกมา จึงรีบเดินมาอย่างนอบน้อมพลางกล่าว่า "เถ้าแก่เนียะ""น้าหลินล่ะ?""เถ้าแก่เนียะหลินไปเรือนด้านหลัง ยังไม่ได้กลับมาขอรับ""แล้วกู้ฮูหยินล่ะ""กู้ฮูหยินมานั่งเพียงครู่เดียว ไม่ถึงหนึ่งจิบถ้วยชาก็กลับไปแล้ว" บ่าวมองดูถูซินเยว่ด้วยความแปลกใจ พลางกล่าวเสริมต่อว่า "จนถึงป่านนี้ น่าจะกลับไ