บททั้งหมดของ หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: บทที่ 361 - บทที่ 370

ทันใดนั้นสีหน้าขององค์ชายใหญ่ก็โกรธขึ้นมา ในสายตาของเขา การที่ตนมาหาซูจื่อหังด้วยตัวเองในตอนนี้นั้น ถือว่าเป็นพระคุณอันยิ่งใหญ่ที่ตนมอบให้อีกฝ่ายแต่ดูซูจื่อหังสิ ไม่เพียงไม่รับน้ําใจ ยังทําตัวสูงส่งอีก องค์ชายใหญ่ที่เคยถูกคนอื่นประจบสอพลอมาโดยตลอดจนเคยชินจะทนได้อย่างไรกันล่ะเขาลูบคางตัวเอง ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็เอ่ยปากว่า "ดูเหมือนว่าในใจใต้เท้าซูจะยอมรับน้องสามเป็นเจ้านายแล้วใช่ไหม?"ซูจื่อหังได้ยินเช่นนั้นก็เงยหน้าขึ้นแล้วมององค์ชายใหญ่แวบหนึ่ง จากนั้นก็ลุกขึ้นอย่างกะทันหันและเอ่ยด้วยสีหน้าเคารพนบนอบว่า "ตําแหน่งของกระหม่อมเป็นฮ่องเต้ที่พระราชทานให้ ดังนั้น ในใจของกระหม่อม ย่อมมีเพียงฮ่องเต้เพียงคนเดียวที่เป็นเจ้านายของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ""เจ้าอย่ามาแกล้งโง่กับข้าเลย" องค์ชายใหญ่มองอีกฝ่ายอย่างเย็นชา แล้วสะบัดแขนเสื้อพูดว่า "เจ้าอย่าคิดว่าในใจข้าไม่รู้ว่าเจ้ากําลังคิดอะไรอยู่ เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้หรือ เจ้าอยากจะประคองน้องสามของข้าขึ้นตําแหน่งไม่ใช่หรือไงกัน? แต่ข้าจะบอกให้นะ ไม่ว่าจะดูยังไงบัลลังค์นี้ก็ตกไปไม่ถึงน้องสาม ต่อให้เจ้าติดตามน้องสาม อนาคตจะมีอะไรได้ สู้ติดตาม

ถูซินเยว่อดยิ้มไม่ได้ หนิงอวี้ผู้นี้ นางรู้ดีอีกฝ่ายเป็นเพื่อนร่วมเรียนกับซูจื่อหังกันมาหลายปี ในใจไม่มีทางที่จะมีความคิดเรื่องไม่ดีแน่นอนตัวเองมาแบบกะทันหัน ก่อนมาก็ไม่ได้ติดต่อบอกซูจื่อหังว่าตัวเองจะมาเลย อีกฝ่ายไม่อยู่ก็เป็นเรื่องธรรมดาถูซินเยว่หันไปมองนางหยูหนึ่งครั้ง แล้วเอ่ยถามอย่างใส่ใจว่า “ท่านแม่คงเหนื่อยแย่แล้ว ข้าว่าจื่อหังคงไม่กลับมาตอนนี้หรอก เดี๋ยวพวกเราออกไปทานข้าวกันสักมื้อ แล้วเดี๋ยวค่อยไปพักผ่อนดีกว่า”นางหยูพยักหน้าระหว่างทางที่มา นางรู้สึกเหนื่อยจริง ๆ แต่ตอนนี้มาถึงเมืองหลวงแล้ว พอคิดว่าอีกไม่นานก็จะได้เจอซูจื่อหังแล้ว ความรู้สึกง่วงที่มีอยู่ของนางหยูจึงหายไปไม่น้อย ตอนนี้ นางแทบอยากจะเดินไปข้างหน้าของซูจื่อหัง แล้วมองดูลูกชายที่นางเลี้ยงจนโตมาปานนี้ให้ดี ๆ ว่าช่วงเวลาที่มาเมืองหลวงนี้ มีเรื่องอะไรให้ลำบากหรือทุกร้อนใจหรือเปล่า ผอมลงไปหรือเปล่า ดูซีดเซียวและอิดโรยลงไปหรือเปล่าหนิงอวี้เห็นว่าพวกเธอจะไปทานข้าว จึงเอ่ยอย่างรีบเร่ง “ข้าก็ยังไม่ได้ทานข้าวพอดี ไม่สู้ให้ข้าเลี้ยงข้าวพวกท่าน อาซ้อ พวกท่านเดินทางมาไกล ข้าเลี้ยงพวกท่านก็เป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว

เมื่อกี้ใบหน้าของซูจื่อหังยังตื่นเต้นอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ อยากจะโยนถูซินเยว่ขึ้นกลางอากาศด้วยซ้ำ แต่พอได้ยินว่าจะทําร้ายลูกเอาได้ ก็รีบวางเธอลงอย่างเชื่อฟัง"ซินเยว่ขอบใจนะ ขอบใจที่ทําให้ข้าประหลาดใจได้ขนาดนี้"ซูจื่อหังวางถูซินเยว่ไว้ข้างเตียง ดวงตาทั้งคู่จ้องมองท้องของอีกฝ่ายอย่างตาไม่กะพริบ รู้สึกเพียงว่าเห็นท้องน้อยนูนขึ้นเล็กน้อย มองไม่พออยู่เสมอถูซินเยว่เห็นอีกฝ่ายเป็นเช่นนี้ ก็อดหัวเราะไม่ได้เธอลูบหัวซูจื่อหังแล้วพูดว่า "เอาล่ะ ท่านพี่อย่าจ้องมองท้องของข้าอีกต่อไปเลย ไม่ว่าจะมองยังไง ลูกก็ออกมาจากท้องตอนนี้ไม่ได้อยู่ดี!"ใบหน้าของซูจื่อหังปรากฏความเขินอายอย่างหาได้ยาก เขามองเมียตัวเองที่อยู่ข้างหน้าเขานิ้ง ๆ และยิ้มกล่าวว่า "ข้าแค่คิดว่ามันวิเศษมาก ในท้องเล็ก ๆ นี้มีลูกของเราแล้ว" "ใช่" ถูซินเยว่กล่าวว่า "ต่อไปเจ้าต้องปฏิบัติต่อข้าอย่างดีแล้ว เพราะตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้ว ถ้าท่านทําให้ข้าไม่มีความสุข ลูกของท่านก็จะไม่ดีใจไปด้วย"ซูจื่อหังรีบให้คํามั่นสัญญาว่า "เมียจ๋าวางใจได้ ต่อให้ไม่มีลูก ข้าก็จะทําดีกับเจ้าเป็นสองเท่า จะไม่ทําให้เจ้าผิดหวังแน่น

ถ้าถูซินเยว่ไม่ท้องอยู่เรื่องนี้ยังสามารถรอได้ แต่ตอนนี้อีกฝ่ายกำลังตั้งครรภ์จะให้อยู่โรงเตี๊ยมต่อก็ไม่ดี เพราะไม่สะดวกสบายหลายอย่างแต่เมื่อถูซินเยว่ฟังซูจื่อหังพูดจบมุมปากก็ปรากฏรอยยิ้มบางๆ แล้วพูดขึ้นอย่างทนไม่ไหว "ข้ารู้ว่าตอนนี้ท่านพี่ยังไม่ได้รับตำแหน่ง ในมือเลยไม่ค่อยมีเงิน ให้ข้าใช้เงินของตัวเองจัดการเรื่องบ้านที่เมืองหลวงก่อนดีไหม"ซูจื่อหังได้ยินก็รีบส่ายหัว ยืนกรานปฏิเสธทันที "ทำแบบนี้ไม่ได้ เงินนี้เป็นของเจ้า ถ้าข้าเอาเงินของเจ้าไปจัดการเรื่องบ้านก็เท่ากับเกาะเจ้ากินล่ะสิ?"สีหน้าชายหนุ่มเต็มไปด้วยการไม่ยอมรับแม้ตอนนี้เขาจะยังไม่มีเงิน แต่จะให้ปวกเปียกไปเกาะเมียตัวเองกินได้ยังไงแต่ถูซินเยว่ไม่สนใจเรื่องพวกนี้เลยสักนิด เธอรู้จักซูจื่อหังดีซูจื่อหังตั้งใจอ่านหนังสือจนตอนนี้สอบติดแล้ว ถึงแม้คนเป็นขุนนางจะมีอำนาจ แต่ถ้าต้องพึ่งเงินเดือนอย่างเดียว ในมือก็มีเงินได้ไม่มากหรอก อย่าว่าแต่ภายในระยะเวลาสั้น ๆ นี้จะซื้อบ้านในเมืองหลวงเลย ต่อให้เก็บเงินอีกสิบปีก็เป็นไปไม่ได้คนอย่างซูจื่อหัง ถ้าอนาคตได้เป็นขุนนางก็ย่อมเป็นคนซื่อสัตย์เที่ยงตรง ถูซินเยว่เป็นคนทำมาค้าขาย ถ้าในบ้า

หลังจากซื้อบ้านแล้ว ทั้งสองก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมากทันทีเพราะไม่ว่ายังไงในที่สุดตอนนี้พวกเขาก็ตั้งหลักปักฐานในเมืองหลวงได้แล้ว ไม่ว่าต่อไปจะมีปัญหาอะไรก็คงง่ายกว่านี้ทั้งนั้นแต่สิ่งที่ถูซินเยว่กับซูจื่อหังไม่รู้ก็คือ เรื่องบ้านเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการใช้ชีวิตในเมืองหลวงของพวกเขาเท่านั้น ต่อจากนี้ยังมีอุปสรรคที่คาดไม่ถึงอีกมากมายกำลังรอพวกเขาอยู่หลังจากจัดการปัญหาเรื่องบ้านได้แล้ว พวกเขาก็ย้ายเข้าไปอยู่บ้านหลังใหม่ในวันรุ่งขึ้นเนื่องจากซูจื่อหังเพิ่งได้รับตำแหน่งในเมืองหลวงเมื่อไม่นานนี้ ดังนั้นเขาจึงยังไม่มีเพื่อนเลย ตอนเขาย้ายเข้าบ้านใหม่จึงไม่มีใครให้เชิญ เพียงแต่ให้หนิงอวี้มาพักที่บ้านกินข้าวด้วยกันหนึ่งมื้อ รอหนิงอวี้ไปรับตำแหน่งเมื่อไหร่ค่อยไปส่งเขาทางด้านนี้ ภายในจวนแม่ทัพ หลิ่วโหรวโหรวกำลังเกาะติดฮูหยินใหญ่หลิ่ว และเขย่าแขนของนางขอร้องเสียงเบาว่า "ท่านแม่ เมื่อก่อนตอนที่ข้าเล่าเรื่องซูจื่อหังให้ฟังท่านรังเกียจที่เขาเป็นเพียงบัณฑิตต่างถิ่น บอกให้ข้ารอไปก่อน แต่ตอนนี้เขาสอบได้จอหงวนแล้ว แถมสังกัดสำนักฮั่นหลิน ถึงตอนนี้ตำแหน่งจะไม่ใหญ่โตเท่าท่านพ่อ แต่ต่อไปเขาอาจจะรุ่งเร