All Chapters of หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: Chapter 341 - Chapter 350

แม้ว่าที่ผ่านมาแม่เฒ่าตระกูลซูจะทำเรื่องไม่ดีไว้มาก แต่จะว่าไป อย่างไรก็เป็นผู้ใหญ่ของพวกนาง หลังจากที่นางหยูพูดประโยคนี้ออกมาแล้ว บรรยากาศการกินข้าวก็ดูจะตึงเครียดลงมากและปกตินางหยูซึ่งไม่ค่อยจะบ่นอะไรมากมายนัก จู่ ๆ ก็กลายเป็นพูดมากขึ้นนางกินเนื้อที่อยู่ในชามอย่างไม่รู้รสชาติพลางกล่าวว่า "หลายปีมานี้ แม้ข้าจะคอยดูแลปรนนิบัติท่านย่าของเจ้าแทนท่านปู่ ก็นับว่าพยายามเต็มที่แล้ว แต่ท่านย่าของเจ้า ยังไงก็ไม่ชอบข้าอยู่ดี ตอนนี้มาเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นอีก เมื่อครู่นี้ข้าคุกเข่าอยู่ข้างเตียงเสียตั้งนาน พูดจากับนางมากมาย นางยังแทบไม่ตอบกลับซักคำ เรื่องนี้ถึงเราจะอยากยุ่งเกี่ยว ก็คงอับจนด้วยปัญญา เอาแต่เอาใจช่วยเท่านั้น"ถูซินเยว่เข้าใจในฉับพลัน แม่เฒ่าตระกูลซูไม่ต้องการพบเห็นครอบครัวของนาง แม้จะอยู่ในช่วงบั้นปลายของชีวิต ก็ยังไม่เห็นพวกนางอยู่ในสายตา นางหยูจึงรู้สึกหมดหนทาง ต่อให้บากหน้าไปหานางอีก ถึงเวลาถ้าเกิดอะไรขึ้น รังแต่จะเป็นผลร้ายมากกว่าเมื่อเป็นเช่นนี้ ถูซินเยว่ก็รู้สึกปวดหัวยิ่งนัก"แล้วท่านแม่คิดจะทำยังไงต่อ? พรุ่งนี้ให้หมอหลี่มาดูที่บ้านอย่างงั้นหรือ?"เห็นซูเฟิ่งอี๋ดูแลแม่

ถูชิวหลานไม่ได้รู้สึกประหลาดใจเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เพราะเดิมทีนางแค่พูดไปเรื่อย แต่คาดไม่ถึงจริงๆ ว่าถูซินเยว่จะเตรียมของขวัญไว้ให้นางจริงๆเมื่อมองไปที่เสื้อผ้าของถูซินเยว่ ถูชิวหลานรู้สึกว่า สิ่งที่อีกฝ่ายเตรียมไว้ให้ จะต้องไม่ใช่ของที่เล็กน้อย แต่มีค่ามากๆ อย่างแน่นอนไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เมื่อคิดถึงตรงนี้ ถูชิวหลานก็รู้สึกว่าถูซินเยว่ ยัยคนชวนให้รังเกียจที่เห็นอยู่ตรงหน้า เหมือนจะไม่ขัดหูขัดตามากนักแล้วหลังลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ถูชิวหลานก็ถามอย่างหน้าด้านว่า "ซินเยว่ ไม่รู้ว่าเจ้าเตรียมของขวัญอะไรให้พวกเราหรือ?"ตนเองนานๆ จะมาที่บ้านตระกูลถู แต่ถูชิวหลานเอาแต่พูดถึงแต่ของขวัญ มิน่าถึงได้คิดสั้นให้ลูกสาวตัวเองแต่งงานกับเหลียงปิน จนทำลายชีวิตของถูหมิงซวนไปทั้งชีวิตซึ่งแม้แต่แม่เฒ่าตระกูลถูที่นั่งดูอยู่ก็ทนไม่ไหวแม่เฒ่าตระกูลถูเป็นคนหวงศักดิ์ศรีและหน้าตา ยิ่งอยู่ต่อหน้าผู้ที่อายุน้อยกว่าก็ยิ่งวางมาด แต่เมื่อถูชิวหลานพูดเช่นนี้ ก็เห็นได้ชัดว่ากำลังทวงขอของขวัญจากถูซินเยว่ตรงๆ ตระกูลถูเองก็ใช่ว่าไม่มีทรัพย์สิน ไม่ได้ยากจนถึงขนาดนั้น ทำแบบนี้คนที่ไม่รู้ คงจะคิดว่าพวกเขาหวังเงินเล็

เมื่อคิดว่าครั้งนี้ออกจากหมู่บ้านต้าเย่ไปแล้ว ต่อไปคงจะกลับมาน้อยมาก ดังนั้นเมื่อเผชิญหน้ากับญาติสนิทมิตรสหายเหล่านี้ นางหยูก็รู้สึกอาลัยอาวรณ์ไม่น้อยเพราะอย่างไรเสียยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา นางหยูก็มีชีวิตอยู่ที่หมู่บ้านต้าเย่มาตลอด ตอนนี้อยู่ๆ จะต้องจากไป จึงเป็นธรรมดาที่จะไม่คุ้นชิน"ก่อนหน้านี้ขอบคุณทุกคนที่เหลือเหลือกัน หากไม่ได้ความช่วยเหลือจากทุกๆ ท่าน พวกเราก็คงไม่มีวันนี้" นางหยูยกแก้วเหล้าขึ้น แล้วพูดว่า "ข้าขอดื่มให้กับทุกท่านที่นี่""อาซ้อ ทำไมถึงได้พูดจาห่างเหินกันเช่นนี้เล่า ทุกคนที่นี่คนกันเองทั้งนั้น การช่วยเหลือกันก็เป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว" หยวนเป่ารีบลุกขึ้นยืนพูดว่า "อีกอย่าง ถ้าหากไม่ใช่เพราะซินเยว่ พวกเราเองก็คงไม่มีวันนี้เช่นกัน! บางที ตอนนี้ทุกคนอาจจะยังได้แต่ก้มหลังคดหลังแข็งดำดินปักข้าวอยู่ก็ได้ หากเกิดภัยแล้ง คงไม่มีใครรอด""นั่นสิๆ" คำพูดของหยวนเป่าเรียกเสียงเห็นด้วยจากทุกคนเพราะสิ่งที่เขาพูดมานั้นเป็นความจริง ถ้าหากไม่ใช่เพราะถูซินเยว่ละก็ ตอนนี้ทุกคนคงไม่ได้มีชีวิตที่ดีเช่นนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดไปถึงเรื่องการสร้างเนื้อสร้างตัวเลยหลังจากที่หมู่บ้านต้าเย

สามีของซูเฟิ่งอี๋มักไม่อยู่บ้านเป็นเวลานาน หลายปีมานี้ คนที่นางพึ่งพาได้ก็มีเพียงบ้านฝั่งแม่แม้ว่าเม่เฒ่าตระกูลซูจะเห็นใจนาง แต่หัวใจก็ยังคงลำเอียง ความรักก็มอบให้ลูกชายคนเล็กเสียมากกว่า ซูเฟิ่งอี๋รู้สึกไม่พอใจในเรื่องนี้เป็นอย่างมาก ดังนั้นหลังจากที่แม้เฒ่าตระกูลซูล้มหมอนนอนเสื่อ นางเองก็ไม่ได้ปรนนิบัติดูแลเต็มที่มากนักก่อนหน้านี้ถูกนางหยูว่าไปเช่นนั้น ซูเฟิ่งอี๋จะไม่รู้สึกหวั่นใจได้อย่างไรเพียงแต่พอนึกได้ว่าก่อนหน้านี้แม่เฒ่าเอาเงินทั้งหมดให้ซูฟาเสียง นางก็รู้สึกคลางแคลงใจนักนางจึงยืดเยื้ออยู่เรื่อย แต่กลับคาดไม่ถึงว่า จะยืดเยื้อจนแม่เฒ่าหมดลมหายใจตอนที่ถูซินเยว่กับนางหยูไปถึง ซูเฟิ่งอี๋กำลังคุกเข่าอยู่ที่หัวเตียง มองไปแม่เฒ่าตระกูลซูที่นอนลืมตาอยู่บนเตียง พร้อมกับร้องไห้อย่างหนักหน่วง"พี่ใหญ่ เกิดอะไรขึ้นหรือ?" นางหยูเดินเร็ว หลังจากที่เข้ามาเห็นสถานการณ์ ก็รีบเดินหน้าเข้าไปดูข้างใน เพราะพวกนางที่เดินเข้ามาอย่างเร็ว ทำให้ตะเกียงที่อยู่บนโต๊ะถูกลมพัดดับไป ทันใดนั้นบ้านทั้งหลังก็มืดสนิท เหลือเพียงแสงจันทร์อ่อนๆ ในยามค่ำคืนที่สาดส่องเข้ามาในห้องที่มืดมิดจากรอยแยกของหน้าต่า

เมื่อใช้วิธีการของฉงเป่า ในที่สุดถูซินเยว่ก็สามารถพาเสี่ยวหวงไปด้วยในมิติแห่งน้ำพุศักดิ์สิทธิ์นั้นแตกต่างจากโลกข้างนอก ด้านในเต็มไปด้วยพลังวิญญาณ พื้นที่กว้างขวาง เสี่ยวหวงอยู่ข้างในก็เกรงว่าคงจะมีความสุขมากหลังจากจัดการปัญหาเสร็จแล้ว วันต่อมา ถูซินเยว่กับนางหยูก็เดินทางออกจากหมู่บ้านต้าเย่บนรถม้า นางหยูอุทานอย่างอดไม่ได้ว่า "จากไปครั้งนี้ ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาอีกครั้งเมื่อใด แม่เฒ่าไม่อยู่แล้ว ซูฟาเสียงก็แต่งเข้าตระกูลเหลยไปแล้ว ต่อไปในบ้านก็เหลือแค่ป้าของเจ้าคนเดียวแล้ว"ถูซินเยว่เลิกคิ้ว แต่ไม่ได้พูดอะไรที่จริงเธอไม่เป็นห่วงซูเฟิ่งอี๋เลยสักนิด คนแบบซูเฟิ่งอี๋ เกรงว่าต่อให้อยู่บ้านคนเดียว ก็สามารถมีความสุขได้"ท่านแม่ ท่านก็วางใจเถอะ ท่านป้าเป็นคนที่ไม่เคยยอมให้ตนเองต้องลำบากอยู่แล้ว อีกอย่างหม่าโหวก็อยู่ที่บ้านมิใช่หรือ"ถูซินเยว่พูดอย่างไม่ใส่ใจนักแต่พอพูดถึงเรื่องนี้ก็ทำให้เธอนึกขึ้นมาได้ เหมือนว่าจะไม่ได้เจอเจิ้งหมานหม่าน ภรรยาของหม่าโหวมานานแล้ว"ก่อนหน้านี้เจิ้งหมานหม่านเพิ่งคลอดลูกชายให้หม่าโหวมิใช่หรือ ตอนนั้นท่านป้ายังดีอกดีใจมากเลย ทำไมกลับมาครั้งนี้ข้าถึงไม่เห