บททั้งหมดของ หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง: บทที่ 321 - บทที่ 330

ภายในถ้ำมีเศษกิ่งไม้และใบไม้แห้งอยู่บ้าง คิดว่าเมื่อก่อนคงเคยมีนกหรือสัตว์อะไรมาทำรัง แต่ดูจากความแห้งของมันแล้วคงจะนานพอสมควรแล้วเช่นกัน ทั้งสี่คนจึงพักอยู่ที่นี่ชั่วคราวได้อย่างวางใจที่หลังของกวานเหยียนมีผ้าห่มผืนหนึ่ง ตอนที่กระโดดลงในทะเลสาบน้ำแข็ง เขาซึ่งปกติแล้วมักจะซื่อบื้อก็เกิดฉลาดขึ้นมา ยกผ้าห่มไปไว้บนหัว ดังนั้นมันจึงไม่เปียกน้ำทันทีที่เข้าไปในถ้ำ กวานเหยียนก็ทำตามคำสั่งของถูซินเยว่ โดยถอดเสื้อผ้าเปียกบนตัวของไป๋อี้หรันออก จากนั้นก็ใช้ผ้าห่มคลุมตัวเขาไว้อาจเป็นเพราะถูกผ้าห่มห่อเอาไว้ทำให้มีความอบอุ่นเพิ่มขึ้น ดังนั้นสถานการณ์ของไป๋อี้หรันจึงดีขึ้นไม่น้อย ใบหน้าที่เดิมทีซีดขาวก็เริ่มมีเลือดฝาดขึ้นมาทว่าถูซินเยว่ที่นั่งกอดเข่าอยู่ตรงกองไฟที่เพิ่งจุดติด แอบรู้สึกเซ็งๆ อยู่ในใจ หากไม่ได้อยู่ต่อหน้าพวกเขาละก็ ตอนนี้เธอคงเข้าไปอยู่ในมิติแล้วอากาศในมิติอบอุ่นดั่งฤดูใบไม้ผลิตลอดปี เธอแค่ถอดเสื้อผ้าออก แล้วนอนหลับสักตื่นในนั้น เกรงว่าเช้าวันพรุ่งนี้เสื้อผ้าก็คงแห้งหมดแล้ว จะต้องมาทนอยู่ในสภาพดังตอนนี้ที่ไหน?แม้ว่าถูซินเยว่จะอยากทำแบบนี้มากๆ แต่ฉงเป่าเคยกำชับกับเธอไว้ว่า ถ้

ถูซินเยว่รู้สึกตะลึงเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าบนยอดเขาเทียนซานจะมีสิ่งก่อสร้างที่ธรรมชาติรังสรรค์ขึ้นยิ่งใหญ่เช่นนี้อยู่ด้วย ซึ่งมองจากมุมไกลๆ จะเห็นเหมือนเห็ดดอกใหญ่ๆ ซึ่งค้ำอยู่ตรงกลางระหว่างสองยอดเขาของเขาเทียนซาน ก่อให้เกิดเป็นโดมขนาดใหญ่ที่ด้านบนปกคุลมไปด้วยหิมะ"บัวหิมะเทียนซานอยู่ที่นี่หรือ? พวกเราจะยังรออะไรอยู่เล่า รีบเข้าไปหากันเถอะ!"เถ้าแก้ส่ายหน้า ใช้มือลูบเครา แล้วพูดอย่างลึกซึ้งว่า "บัวหิมะเทียนซานเป็นสมุนไพรที่มีคุณค่ามาก และหนึ่งในเหตุผลที่มันมีคุณค่ามากก็เพราะโดยพื้นฐานแล้วหนึ่งปีจะบานเพียงแค่หนึ่งดอก เจ้าดูโดมที่กว้างใหญ่นี้สิ ทุกปีเมื่อถึงฤดูดอกบาน บัวหิมะเทียนซานก็จะมีดอกบานจำนวนมาก แต่ท้ายที่สุดที่จะอยู่รอดได้จะมีเพียงหนึ่งดอกเท่านั้น""ในเมื่อมีดอกบานมากมายในตอนแรก แล้วทำไมตอนสุดท้ายถึงไม่รอดจนเหลือเพียงแค่ดอกเดียว?"กวานเหยียนถามคำถามที่โง่เขลาออกมาซึ่งที่จริงเหตุผลนั้นง่ายมาก มันเหมือนกับการบูชา แม้ว่าบัวหิมะเทียนซานจะบานเป็นจำนวนมาก แต่ดอกสุดท้ายที่รอดมาได้นั้นคงเป็นดอกที่มีฤทธิ์ยาดีที่สุด ส่วนดอกอื่นๆ ทั้งหมดจะก็เป็นการเสียสละโดยเป็นอาหารให้กับบัวหิมะดอกนี้

พูดไปยังไม่ทันขาดคำ งูหลามยักษที่เดิมทีอาศัยอยู่ข้างล่างโดมก็เหมือนสังเกตุเห็นอะไรบางอย่าง มันพุ่งตัวตรงขึ้นมาจากด้านล่างโดมจนตรงกลางโดมแตกกวานเหยียนตกใจจนขวัญผวาไปหมด เขารีบกระโดดไปอยู่ข้างๆ ถูซินเยว่เถ้าแก่เองก็ตกใจแทบแย่ เพียงแต่อีกฝ่ายช้าไปหนึ่งก้าว จึงถูกขวางเอาไว้อีกด้านหนึ่ง"เถ้าแก่!"เวลาแบบนี้ กวานเหยียนกลับรู้สึกเป็นห่วงเถ้าแก่ที่ปกติมักต่อล้อต่อเถียงกับตนเองตลอดถูซินเยว่มองไปอย่างเย็นชา ก็เห็นว่าตาข้างหนึ่งของงูหลามยักษ์มีมีดสั้นเล่มหนึ่งปักอยู่ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าใครกันที่มีความสามารถเช่นนี้ เลือดสีแดงสดไหลลงมาจากตาข้างนั้น ชวนให้สะอิดสะเอียนมาก ไม่เพียงเท่านี้ มันยังส่งกลิ่นเหม็นคาวออกมาด้วยกลิ่นนี้ทำเอาถูซินเยว่แทบจะอาเจียนออกมาดูท่าทางงูหลามยักษ์ตัวนี้ไม่รู้กินมนุษย์เข้าไปเท่าไรในแต่ละปี ซึ่งต่อให้ท้ายที่สุดบัวหิมะเทียนซานจะตกเป็นของมัน ก็ไม่อาจชำระล้างงูหลามยักษ์ตัวนี้ได้ตาของงูหลามยักษ์ถูกทิ่มบอดไป ก็ทำให้มันโกรธมากพออยู่แล้ว พอพุ่งขึ้นมาแล้วเห็นว่าถูซินเยว่เด็ดบัวหมะเทียนซานของมันไป ก็ยิ่งโมโหมากขึ้น มันขยับตีหางจนโดมสั่นเซไปมา ราวกับพร้อมพังลงได้ทุกเมื่อ

ในขณะที่ทั้งสามคนกําลังจะลงจากภูเขาหิมะ ร่างกายของถูซินเยว่ก็หยุดชะงักลงอย่างกะทันหัน เธอรู้สึกมีความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านออกมาจากใต้ท้องน้อย จากนั้นใบหน้าก็ซีดลงทันทีไป๋อี้หรันและกวานเหยียนเดินไปไกลแล้ว ไม่ได้สังเกตเธอเลย จนกระทั่งถูซินเยว่หมดแรงและล้มลงกับพื้นแล้ว ถึงได้รู้สึกตัวกัน"ท่านหมอเทวดา เกิดอะไรขึ้น?" กวานเหยียนรีบวิ่งเข้ามาประคองถูซินเยว่ไว้ใบหน้าของไป๋อี้หรันก็เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกเช่นกัน แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่า ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล"เจ้าเป็นยังไงบ้าง?"ถูซินเยว่ส่ายหัวจริง ๆ แล้วเธอเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรก่อนหน้านี้ตอนขึ้นเขา ท้องของเธอก็รู้สึกไม่สบายเล็กน้อยแล้ว แต่เธอไม่ได้เก็บมาใส่ใจ คิดว่าคงเป็นเพราะลุกพรวดขึ้นมาอย่างกะทันหัน สมองหมุนติ้วก็ช่างเถอะ แต่ท้องน้อยยังเจ็บขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ได้แบบนี้ถูซินเยว่คุ้นเคยกับความรู้สึกแบบนี้มาก ความรู้สึกแรกของเธอคือประจำเดือนของเธอมาแน่นอนอาจเป็นเพราะอยู่ในหิมะนานเกินไป ดังนั้นประจำเดือนมาถึงได้ปวดขนาดนี้แต่แล้ว ถูซินเยว่ก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ เพราะเลือดใต้ร่างกายของเธอไหลจนย้อมกา

ถูซินเยว่ยื่นมือออกมาหยิกใบหน้าเล็ก ๆ ที่ซีดขาวของฉงเป่า และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "ฉงเป่า ครั้งนี้ต้องขอบคุณเจ้าจริง ๆ ข้าเป็นหนี้บุญคุณเจ้าอย่างมาก""ใครต้องการหนี้บุญคุณจากเจ้ากัน" ฉงเป่ากรอกตาอย่างเอือมระอา รู้ว่าถูซินเยว่ไม่เป็นอะไร ความระแวงเเละเป็นห่วงของเขาก็ค่อย ๆ คลายลง ใบหน้าของเขาที่ซีดเซียวเนื่องจากความกังวลก็ค่อย ๆ กลับกลายเป็นสีแดงเปล่งปลั่ง แต่สีหน้าก็ยังไม่ได้ดูดีมากนักโดยเฉพาะตอนที่ถูซินเยว่หยิกหน้าของเขา"หากไม่ใช่เพราะข้าช่วยเจ้าในครั้งนี้ เจ้าคงต้องตายที่เขาเทียนซานอย่างแน่นอน และข้าขอบอกเจ้าว่า ต่อไปนี้เจ้าห้ามทำแบบนี้อีก ไม้งั้นข้าจะไม่อภัยให้เจ้าอีกเป็นอันขาด"ขณะที่พูด ฉงเป่าพลางยกกำปั้นตัวเองขึ้นมาเพื่อแสดงว่าคำพูดของเขานั้นเป็นความจริงถูซินเยว่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงดังออกมาฉงเป่าช่างเป็นเด็กที่ทำตัวเหมือนผู้ใหญ่จริง ๆ เลย"เอาล่ะ ข้ารู้แล้ว คราวหน้าข้าจะระมัดระวังตัวให้มาก ครั้งนี้เป็นอุบัติเหตุนี่นา"เธอก็คาดไม่ถึงว่าเธอจะท้องนี่นา เห็นได้ชัดว่าชัยชนะอยู่ใกล้แค่เอื้อม เมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่เพียงได้รับบัวหิมะเทียนซานเท่านั้น อีกทั้งพวกเขายังได้ล้างพ