All Chapters of หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว: Chapter 121 - Chapter 130

เมื่อมองดูใบหน้าที่เย่อหยิ่งและภาคภูมิใจของถานหง ฉาวอานอานก็กัดฟันและกลั้นไว้ในที่สุด“คนสวยคะ เห็ดหลินจือนี้มีประโยชน์กับฉันมาก ยกให้ฉันได้ไหม? ฉันจะให้คุณหนึ่งร้อยล้านบาทนะ!” เธอพยายามระงับอารมณ์อย่างเต็มที่"มีเงินเน่าแค่นี้ก็คิดว่าเจ๋งแล้วเหรอ? อยากได้เห็ดหลินจือของฉัน? ฝันไปเถอะ!"ถานหงถือกล่องไม้และหยิ่งผยอง“คุณ...”ฉาวอานอานโกรธมากตั้งแต่เด็กจนโต เธอไม่เคยได้รับความไม่เป็นธรรมแบบนี้มาก่อนสุดท้ายก็ทำเป็นไม่สนใจ “ลู่เฉิน！ ฉันไม่สน คุณจัดการเองเถอะ！”เมื่อเห็นเช่นนี้ ลู่เฉินก็ได้แต่กัดฟันทำและเอ่ยปาก "ถานหง ไม่รู้ว่าคุณต้องการเห็ดหลินจืออายุร้อยปีนี้ไปทําอะไร?""มันไม่ใช่เรื่องของคุณ!"ถานหงขึงตาใส่ "ฉันบอกพวกคุณนะ ไม่ว่าวันนี้คุณจะพูดอะไรก็ตาม ฉันก็ไม่ขาย!""เห็ดหลินจือต้นใหญ่ขนาดนี้ ถ้าใช้มาทำเป็นยา คงใช้ไม่หมด..."ลู่เฉินยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกถานหงขัดจังหวะอย่างหยาบคาย "หุบปาก! ใช้ไม่หมดแล้วยังไง? แม้ว่าฉันจะสิ้นเปลืองก็ตาม เอามันทิ้งไป และจะไม่ขายให้พวกคุณเด็ดขาด"พอคําพูดนี้พูดออกมา ลู่เฉินก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะไม่มีเหตุผลขนาดนี้"เจ้าน

"ยี่สิบห้าล้าน ผมซื้อละ"ในเวลานี้ ลู่เฉินจู่ๆก็พูดขึ้นทุกคนมองไปตามเสียง แล้วพวกเขาแสดงสีหน้าที่แปลก ๆ ทันทีตราบใดที่ไม่ใช่คนโง่ก็จะมองออกว่า เห็ดหลินจืออายุร้อยปีนี่เป็นแค่เศษขยะ ถ้ายังอยากซื้อตอนนี้ คงจะสมองไม่ดีไม่ใช่หรือ?“ลู่เฉิน นี่คุณบ้าไปแล้วเหรอ? ยี่สิบห้าล้านบาทซื้อแค่ขยะแบบนี้เนี่ยนะ?”ฉาวอานอานตกตะลึงเล็กน้อยแม้ว่าเงินจะไม่เยอะ แต่พฤติกรรมแบบนี้ ช่างโง่เขลาจริงๆ“คุณ...คุณอยากซื้อจริงๆ เหรอ?” จางชุ่ยฮัวไม่กล้าจะเชื่อเลย"ทำไม? คุณไม่อยากขายงั้นเหรอ？" ลู่เฉินถามกลับ"ขาย ขาย ขาย ฉันขายแน่นอนสิ!"จางชุ่ยฮัวพยักหน้าซ้ำๆ และยิ้มอย่างมีความสุขแม้ว่ายี่สิบห้าล้านบาทจะขาดทุนมาก แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้รับเงินสักบาทเลย“ลู่เฉิน เห็ดหลินจือนี้ไม่มีสรรพคุณอะไรแล้ว คุณแน่ใจหรอว่าต้องการซื้อมัน?” หลี่ชิงเหยาพูดออกมาอย่างกะทันหัน“นังนี่! คุณเพ้อเจ้ออะไรล่ะ? เห็ดหลินจือนี้เป็นสมบัติที่ล้ำค่ามากนะ!” จางชุ่ยฮัวตกใจหมดเลยไม่ง่ายเลยที่จะขายออกไปแล้ว ทำไมถึงมาพูดแทนคนอื่น?ถ้าเกิดคนโง่คนนั้นกลับคำล่ะจะทำยังไง？“ต้องซื้อแน่นสิ” ลู่เฉินพยักหน้า “อย่างน้อยผมก็คิดว่ามันมีประโยชน์

"เด็กคนนี้นี่มันโชคดีจริง ๆ! นึกไม่ถึงเลยว่าจะได้เห็ดหลินจือเลือดต้นหนึ่ง!""ใช่ มีสมบัติแบบนี้อยู่ ชั่วชีวิตนี้ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารการกินอีกต่อไปแล้ว!""แม่งเอ้ย! ถ้ารู้ว่าซ่อนของดีไว้ขนาดนี้ ผมคงซื้อเห็ดหลินจือนี้ไปตั้งนานแล้ว!"เนื่องจากการปรากฏของเห็ดหลินจือเลือด ฝูงชนที่มุงดูเหล่านั้น เรียกได้ว่าทำเสียงดังอึกทึกครึกโครมเลยทีเดียวสายตาแต่ละคนที่มองลู่เฉินล้วนเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา"เชี่ยเอ้ย! ไอ้คนนี้ช่างโชคดีจริง ๆ!"หลี่ห้าวกัดฟันแน่น เขารู้สึกอิจฉาสุดๆ"แปลกจัง เขารู้ได้ยังไงว่ามีสมบัติอยู่ในนั้น?"ในขณะที่หลี่ชิงเหยาตกใจ ก็มีความสงสัยด้วยทุกคนล้วนดูไม่ออก รวมถึงเจ้าของที่ขายสมุนไพรด้วยแต่ดันก็ถูกลู่เฉินเห็นออกแล้วตกลงเป็นเพราะโชคดี? หรือเป็นเพราะเหตุผลอื่นกันแน่?"ลู่เฉิน ครั้งนี้ถือว่าพวกเราทํากำไรก้อนโตแล้ว! แต่คุณเดาได้อย่างไรว่ายังมีเห็ดหลินจือเลือดซ่อนอยู่ในนี้?"ประโยคเดียวของฉาวอานอาน ได้ถามความสงสัยของทุกคนมา"ที่จริง ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เป็นแค่การคาดเดาเท่านั้น" ลู่เฉินพูดอย่างถ่อมตัว"คาดเดา?"ฉาวอานอานรู้สึกช็อคไปเล็กน้อย "หมายความว่าคุณไ

ช่วงบ่าย ณ บ้านพักตระกูลหลี่"พี่ อีกสักพักคุณจะไปงานวันเกิดคุณหนูหม่าแล้วใช่ไหม? พาผมไปด้วยได้ไหม?"มองดูบัตรเชิญที่วางอยู่บนโต๊ะ หลี่ห้าวก็ถามขึ้นอย่างร่าเริงยังไงซะ นั่นก็เป็นลูกสาวของหม่าเทียนหาวผู้ที่ร่ำรวยที่สุดเชียวนะ ถ้าสามารถคบค้าสมาคมกับคนใหญ่คนโตแบบนี้ได้ ทั้งชีวิตนี้ก็จะได้รับประโยชน์ไม่รู้จบเลย"ฉันจะไปงานเลี้ยงวันเกิดจริง ๆ นั่นแหละ แต่มีรายชื่อแค่สองที่เท่านั้น ถานหงจองไว้แล้ว" หลี่ชิงเหยาพูดบั่นทอนใส่เขาไป"เธอ?"หลี่ห้าวหันไปมองถานหงที่กําลังแต่งหน้าอยู่บนโซฟา เขาดูไม่พอใจเล็กน้อย "พี่ ผมต่างหากที่เป็นน้องชายแท้ ๆ ของคุณ คุณยอมพานางนั่นไปมากกว่าเอาผมไปงั้นเหรอ?"เมื่อได้ยินดังนั้น ถานหงก็มองมาแวบนึงด้วยสีหน้าค่อนข้างดูถูกแล้วพูดว่า “คุณไป คุณจะทําอะไรได้? คนที่เข้าร่วมงานเลี้ยงในคืนนี้ไม่ใช่ข้าราชการระดับสูง ก็เป็นคนมีชื่อเสียงในสังคม คนอย่างคุณที่มัธยมก็เรียนไม่จบนั้น ถ้าไปก็ขายหน้าไม่ใช่หรือ?""เฮ้ย! เธอหมายความว่ายังไง? เธอคิดว่าตัวเองดีเลิศประเสริฐศรีนักเหรอ?" หลี่ห้าวยิ่งไม่พอใจมากขึ้น"ดีเลิศประเสริฐศรีกว่าคุณแน่นอนสิ" ถานหงพูดอย่างไร้ความปราณี"แก.

ภายในห้องจัดเลี้ยงเมื่อมองเห็นถานหงที่เดินมาอย่างหอบไม่หยุด หลี่ชิงเหยาอดไม่ได้ที่เกิดความร้สึกแปลกๆ ว่า"ถานหง คุณบอกว่ารอเพื่อนไม่ใช่หรือ? แล้วคนล่ะ""เธอพอดีมีธุระ มาไม่ได้แล้วค่ะ"ถานหงยิ้มอย่างอึดอัดแล้วพูดต่อว่า "โอ้ใช่ พี่คะ ขอยืมกระจกแต่งหน้าของคุณให้ฉันใช้หน่อย ฉันจะแต่งหน้าค่ะ""ฉันจําได้ว่าคุณได้พกกระจกแต่งหน้ามานะ" หลี่ชิงเหยากล่าว"กระจกฉันไม่ค่อยดี กระจกของพี่ใช้ดีกว่านะ"ถานหงไม่พูดอะไร เธอหยิบกระเป๋าของหลี่ชิงเหยามาแล้วก็เริ่มค้นหาขึ้นมาสําหรับการกระทํานี้ หลี่ชิงเหยาไม่พอใจมากลูกพี่ลูกน้องของเธอคนนี้ ถูกตามใจมากจริงๆ ไม่มีมารยาทแม้แต่หนิดหนึ่ง"พี่คะ ขอบคุณนะคะ"หลังจากค้นกระจกแต่งหน้าออกมา ถานหงก็โยนกระเป๋ากลับไป แล้วหาข้ออ้างว่าไปที่เข้าห้องน้ำในขณะนี้ ภายในห้องจัดเลี้ยง จู่ๆ ได้เกิดเสียงเอะอะขึ้นจากนั้น ในล้อมรอบด้วยกลุ่มคน หม่าตินหลานก็เดินเข้ามาเหมือนดาวพราวในที่สุด เธอก็ยืนตรงกลางสนาม"ทุกคนขอเงียบก่อนนะคะ ฉันมีเรื่องต้องประกาศ"หม่าตินหลานยกมือขึ้นและทำท่ากดลงทั้งห้องจัดเลี้ยงเลยเงียบลงทันที"วันนี้เป็นงานเลี้ยงวันเกิดของฉัน เดิมทีเป็นวันท