บททั้งหมดของ หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว: บทที่ 101 - บทที่ 110

ลู่เฉินยกเท้าขึ้นมาถีบ ชายฉกรรจ์คนหนึ่งบนพื้นก็บินตามออกไปในทันที ร่างกายของเขาเป็นเหมือนลูกปืนชนเข้ากับเจ้าอ้วนสวีอย่างแรงเจ้าอ้วนสวีร้องโหยหวน โดนกระแทกจนล้มลงบนพื้นโดยตรง"ผมเคยเตือนคุณแล้วว่าห้ามแตะต้องเธอ"ลู่เฉินเดินเข้าไปใกล้อย่างช้า ๆ ด้วยสายตาที่มืดมนและเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง“ไอ้หมอนี่! ที่นี่เป็นโรงพักนะ อย่าทำอะไรซี้ซั้วดีกว่า"เจ้าอ้วนสวีพูดขู่ พร้อมทั้งขยับถอยไปข้างหลัง“ถ้าทำอะไรซี้ซั้วแล้วมันจะยังไง?"ลู่เฉินหัวเราะอย่างเย็นชา เขาเหยียบมือเจ้าอ้วนสวีจนขาดโดยตรง"โอ้ย!"เจ้าอ้วนสวีร้องโหยหวนอีกครั้งความเจ็บปวดที่รุนแรงทำให้ทั้งหน้าของเขาเหยไป"ลู่เฉิน หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"หลี่ชิงเหยากลัวจนสีหน้าเปลี่ยนไปมากแม้ว่าพวกเขาจะเป็นผู้บริสุทธิ์ แต่เมื่อพวกเขาลงมือแล้ว พวกเขาก็ยากจะเลี่ยงที่จะโดนลากเข้าไปเอี่ยว“ไอ้หมอนี่! มึงรู้ตัวไหมว่ามึงทําอะไรลงไปบ้าง? ถ้าในตอนนี้มึงยอมวางมือ ก็ยังมีโอกาสรอดอยู่ ไม่งั้นมึงจะตายโดยแม้แต่กระดูกก็ไม่เหลือแน่!" เจ้าอ้วนสวีพูดขู่ด้วยสีหน้าน่ากลัวลู่เฉินไม่ได้พูดอะไร เขาใช้เท้าเหยียบลงไปที่ท้องของเจ้าอ้วนสวีโดยตรง"อ๊อก!"เจ้าอ้วนสว

เมื่อคำว่า “หนึ่ง" พูดจบลงหวางป่ายโซ่ก็ไม่รีรอ เขาเหนี่ยวไกปืนขึ้นมาในทันที"ปัง!"เสียงปืนดังขึ้น 1 นัด กระสุนยิงผ่านหูเจ้าอ้วนสวีไป"โอ้ย!"เจ้าอ้วนสวีโอดร้องอย่างน่าเวทนา เขากุมหูที่มีเลือดไหลแล้วถอยไปข้างหลังเรื่อยๆ ส่วนปากเขาก็ยังตะโกนไม่หยุดว่า “บ้าไปแล้ว! นี่มึงกล้ายิงจริง ๆ หรือนี่?!”เขาคิดว่าอีกฝ่ายเพียงแค่ขู่เขา นึกไม่ถึงว่าจะลงมือทําจริง ๆ"ครั้งหน้า กูจะไม่ยิงที่หูแล้ว"หวางป่ายโซ่ขยับปากกระบอกปืนแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “กูจะถามมึงเป็นครั้งสุดท้าย ปล่อย? หรือไม่ปล่อย?”“มึง มึง..!"เจ้าอ้วนสวีตกใจกลัวจนตัวสั่นเขากลัวอีกฝ่ายจะฆ่าเขาไปแค่เพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบจริงๆในขณะที่เขาลังเลว่าจะยอมปล่อยดีหรือไม่ จู่ ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นที่ประตูจากนั้นชายชราผมหงอกคนหนึ่งที่พากลุ่มทหารยาม เดินเข้ามาด้วยกันอย่างร้อนรน“เจ้าเมืองหวง?!"เมื่อเห็นผู้ที่มา ทั้งโรงพักก็เงียบเสียงลงทันทีรู้ ๆ กันอยู่ว่า ชายชราที่ยืนอยู่ตรงหน้าคนนี้เป็นเจ้าเมืองที่เป็นตัวแทนสูงสุดของเมืองเจียงหลิงอย่างเป็นทางการเป็นผู้มีอำนาจที่แท้จริง!"ฮ่าฮ่าฮ่า... เจ้าเมืองหวงมาแล้ว ไอ้คนที่แซ่ลู่! คราว

ในขณะนี้ ภายในคฤหาสน์แห่งหนึ่งหวางตงกําลังคุยอยู่กับชายหนุ่มคนหนึ่งที่แต่งตัวหรูหราข้างหลังของชายคนนั้นยังมีบอดี้การ์ดหญิงอีกสองคนที่ใส่ชุดสู้ยืนอยู่ที่เอวของบอดี้การ์ดหญิงพาดด้วยดาบยาว มีท่าทางที่ดูกล้าหาญชาญชัย และหน้าตาที่ดูไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่"หวางตง ยาเม็ดโกลเด้นกาที่คุณพูดถึงนั้น มันเจ๋งขนาดนั้นเลยเหรอ?” ชายผู้แต่งโก้หรูถือกาแฟอยู่ในมือแล้วเอ่ยปากถาม"คุณชายเฉินครับ เรื่องนี้ผมได้สัมผัสมาด้วยตัวเอง จริงแท้แน่นอนครับ!”หวางตงพูดอย่างมั่นใจว่า "เมื่อหลายวันก่อน ผมบังเอิญได้รับบาดเจ็บภายในจนเกือบเสียชีวิต เป็นยาเม็ดโกลเด้นกาที่ช่วยชีวิตผมเอาไว้ ไม่ได้พูดเกินจริง ยานี้เป็นยาศักดิ์สิทธิ์ที่ไว้รักษาแผลอย่างแน่นอน""คำพูดเป็นเพียงแค่ลมปาก ของอยู่ไหนล่ะ? เอามาให้ผมดูก่อน" ชายผู้แต่งโก้หรูเอื้อมมือออกไปอย่างช้า ๆ"เนื่องจากยาเม็ดโกลเด้นกาล้ำค่ามาก ตอนนี้ผมจึงไม่มีของอยู่ในมือ""ในเมื่อไม่มีของ งั้นดึกอย่างนี้คุณเรียกผมมาทําอะไร หรือว่าตั้งใจจะหลอกผม?!” ชายผู้แต่งโก้หรูทำหน้าเย็นชา"คุณชายเฉินอย่าพูดแบบนี้เลย ต่อให้ผมใจกล้ากว่านี้ ก็ไม่กล้าหลอกท่านหรอกครับ! ท่านโปรดวางใจนะ

หวางตงทั้งตกใจและหวาดกลัว เหงื่อเย็นไหลออกมาทันทีต้องรู้ว่า เขาเป็นผู้ยอดฝีมือที่อยู่ในจุดสูงสุดของลมปราณภายใน!แค่แทงออกไปหนึ่งดาบ ก็มีพละกำลังมหาศาล!คนแบบไหนที่สามารถนิ้วคีบคมดาบด้วยนิ้วมือ แล้วใช้นิ้วทำให้ดาบหักได้?นี่มันปีศาจชัดๆ!"กูเป็นใคร แกรู้มานานแล้วไม่ใช่เหรอ?"ลู่เฉินขยับเข้ามาใกล้ ๆ อย่างช้า ๆ ดวงตาเขาเย็นชาราวกับน้ำแข็ง"แก แกอย่าเข้ามานะ!"หวางตงตื่นตระหนก เขาตกใจจนถอยหลังเรื่อยๆ "สูตรยาเม็ดโกลเด้นกา ผมไม่ต้องการแล้ว เรื่องนี้ พวกเราจะปล่อยมันไป อย่าพูดถึงอีก!""กูให้โอกาสแกแล้ว เป็นแกเองที่ไม่หวงแหน ตอนนี้มาเสียใจเหรอ? สายไปแล้ว!"ทันใดนั้น ลู่เฉินก็พุ่งไปข้างหน้า เขาใช้มือสองข้างกดไหล่หวางตง แล้วบีบอย่างแรงแค่ได้ยินเสียง “กร๊อบ กร๊อบ”สองเสียง แขนทั้งสองข้างของหวางตงก็ถูกหักโดยตรง"อ๊าก~!"ความเจ็บปวดที่รุนแรงทำเอาหวางตงอดร้องโหยหวนไม่ได้แต่เมื่อร้องโหยหวนไปได้ครึ่งหนึ่ง ลู่เฉินก็ออกหมัดต่อยเข้าที่ท้องของเขาอีกครั้งตามด้วยพลังลมปราณระเบิด จุดตานเถียนของหวางตงก็แตกไปโดยตรง แล้วเขาพ่นเลือดออกมาและตัวเขาก็ทรุดลงไปนั่งกับพื้นโดยตรง ไม่สามารถขยับเขยื้

อีกด้านหนึ่ง ภายในคฤหาสน์ตระกูลหลี่เมื่อหลี่ชิงเหยากลับบ้าน ทั้งตระกูลหลี่ก็โกลาหล"ชิงเหยา ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว แม่เป็นห่วงจะตายอยู่แล้ว!""พี่! พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม? อยู่ที่นั่นได้การปฏิบัติที่ไม่ดีหรือไม่?"จางชุ่ยฮัว หลี่ห้าวและคนอื่น ๆ ต่างมาถามด้วยความห่วงใยไม่หยุดหย่อนและตื่นเต้นตั้งแต่รู้ว่าหลี่ชิงเหยาตกอยู่ในมือของพญายมสวี พวกเขาก็กลัวมาตลอดว่าหลี่ชิงเหยาจะได้รับอันตรายอะไรด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงใช้เส้นสายต่าง ๆ และยังทุ่มเงินไปเป็นจํานวนมากสุดท้าย ตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่มีข่าวอะไรออกมา และไม่ได้ผลอะไรแม้แต่น้อยขณะที่พวกเขากำลังกังวลใจอยู่นั้น ไม่คิดว่าหลี่ชิงเหยาจะกลับมาเอง"แม่คะ ฉันไม่เป็นไรค่ะ ทําให้พวกคุณเป็นห่วงแล้ว" หลี่ชิงเหยายิ้มเล็กน้อยวันนี้เธอตกใจนิดหน่อยจริงๆแต่โชคดีที่สิ่งไม่ดีที่คิดว่าจะเกิดกลับไม่เกิด เธอกลับมาอย่างปลอดภัย"ต้องโทษลู่เฉินที่เป็นตัวซวยคนนั้น! ถ้าไม่ใช่เพราะเขาพาคนอื่นพัวพันไปทำให้เดือดร้อนไปด้วย คุณจะถูกจับได้ยังไง?" จางชุ่ยฮัวบ่น"ใช่! ไอ้ขยะคนนั้นเลวทรามและไร้ยางอาย ชอบทําเรื่องลับหลังคนอื่นโดยเฉพาะ พี่ ต่อไปพี่ก็ควรอยู่ให้ห่างจา