บทที่104

เมื่อคำว่า “หนึ่ง" พูดจบลง

หวางป่ายโซ่ก็ไม่รีรอ เขาเหนี่ยวไกปืนขึ้นมาในทันที

"ปัง!"

เสียงปืนดังขึ้น 1 นัด กระสุนยิงผ่านหูเจ้าอ้วนสวีไป

"โอ้ย!"

เจ้าอ้วนสวีโอดร้องอย่างน่าเวทนา เขากุมหูที่มีเลือดไหลแล้วถอยไปข้างหลังเรื่อยๆ ส่วนปากเขาก็ยังตะโกนไม่หยุดว่า “บ้าไปแล้ว! นี่มึงกล้ายิงจริง ๆ หรือนี่?!”

เขาคิดว่าอีกฝ่ายเพียงแค่ขู่เขา นึกไม่ถึงว่าจะลงมือทําจริง ๆ

"ครั้งหน้า กูจะไม่ยิงที่หูแล้ว"

หวางป่ายโซ่ขยับปากกระบอกปืนแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “กูจะถามมึงเป็นครั้งสุดท้าย ปล่อย? หรือไม่ปล่อย?”

“มึง มึง..!"

เจ้าอ้วนสวีตกใจกลัวจนตัวสั่น

เขากลัวอีกฝ่ายจะฆ่าเขาไปแค่เพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบจริงๆ

ในขณะที่เขาลังเลว่าจะยอมปล่อยดีหรือไม่ จู่ ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นที่ประตู

จากนั้นชายชราผมหงอกคนหนึ่งที่พากลุ่มทหารยาม เดินเข้ามาด้วยกันอย่างร้อนรน

“เจ้าเมืองหวง?!"

เมื่อเห็นผู้ที่มา ทั้งโรงพักก็เงียบเสียงลงทันที

รู้ ๆ กันอยู่ว่า ชายชราที่ยืนอยู่ตรงหน้าคนนี้เป็นเจ้าเมืองที่เป็นตัวแทนสูงสุดของเมืองเจียงหลิงอย่างเป็นทางการ

เป็นผู้มีอำนาจที่แท้จริง!

"ฮ่าฮ่าฮ่า... เจ้าเมืองหวงมาแล้ว ไอ้คนที่แซ่ลู่! คราว