บทที่124

"ยี่สิบห้าล้าน ผมซื้อละ"

ในเวลานี้ ลู่เฉินจู่ๆก็พูดขึ้น

ทุกคนมองไปตามเสียง แล้วพวกเขาแสดงสีหน้าที่แปลก ๆ ทันที

ตราบใดที่ไม่ใช่คนโง่ก็จะมองออกว่า เห็ดหลินจืออายุร้อยปีนี่เป็นแค่เศษขยะ ถ้ายังอยากซื้อตอนนี้ คงจะสมองไม่ดีไม่ใช่หรือ?

“ลู่เฉิน นี่คุณบ้าไปแล้วเหรอ? ยี่สิบห้าล้านบาทซื้อแค่ขยะแบบนี้เนี่ยนะ?”ฉาวอานอานตกตะลึงเล็กน้อย

แม้ว่าเงินจะไม่เยอะ แต่พฤติกรรมแบบนี้ ช่างโง่เขลาจริงๆ

“คุณ...คุณอยากซื้อจริงๆ เหรอ?” จางชุ่ยฮัวไม่กล้าจะเชื่อเลย

"ทำไม? คุณไม่อยากขายงั้นเหรอ？" ลู่เฉินถามกลับ

"ขาย ขาย ขาย ฉันขายแน่นอนสิ!"

จางชุ่ยฮัวพยักหน้าซ้ำๆ และยิ้มอย่างมีความสุข

แม้ว่ายี่สิบห้าล้านบาทจะขาดทุนมาก แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้รับเงินสักบาทเลย

“ลู่เฉิน เห็ดหลินจือนี้ไม่มีสรรพคุณอะไรแล้ว คุณแน่ใจหรอว่าต้องการซื้อมัน?” หลี่ชิงเหยาพูดออกมาอย่างกะทันหัน

“นังนี่! คุณเพ้อเจ้ออะไรล่ะ? เห็ดหลินจือนี้เป็นสมบัติที่ล้ำค่ามากนะ!” จางชุ่ยฮัวตกใจหมดเลย

ไม่ง่ายเลยที่จะขายออกไปแล้ว ทำไมถึงมาพูดแทนคนอื่น?

ถ้าเกิดคนโง่คนนั้นกลับคำล่ะจะทำยังไง？

“ต้องซื้อแน่นสิ” ลู่เฉินพยักหน้า “อย่างน้อยผมก็คิดว่ามันมีประโยชน์